All Chapters of หนี้รักลวงใจ: Chapter 11 - Chapter 20

อากาศร้อนอบอ้าวของกรุงเทพฯ ในช่วงปลายเดือนพฤษภาคมไม่ได้ทำให้อิงฟ้าวัย 23 ปีรู้สึกแย่ลงเลยแม้แต่น้อย รอยยิ้มยังคงประดับบนใบหน้าสวยหวานเมื่อก้าวเท้าลงจากรถเมล์ปรับอากาศสีส้ม สองมือกำแน่นกับสายสะพายกระเป๋าใบเก่ง ข้างในมีสมุดบัญชีธนาคารเล่มใหม่เอี่ยมที่เพิ่งเปิดเมื่อเช้าเพื่อรับเงินเดือนแรกในชีวิตการทำงานของเธอที่บริษัท คิณณ์ภัทร ดีเวลลอปเม้นท์ บริษัทพัฒนาอสังหาริมทรัพย์ชั้นนำของประเทศ"สวัสดีค่ะพี่อิงฟ้า! วันนี้ยิ้มสดใสเป็นพิเศษเลยนะคะ" เสียงใสๆ ของน้องเมย์ พนักงานบัญชีรุ่นน้องเอ่ยทักเมื่ออิงฟ้าก้าวเข้ามาในแผนกบัญชีอิงฟ้าหัวเราะ "ก็เงินเดือนออกนี่นา ใครจะไม่ยิ้มล่ะเมย์" เธอตอบพลางเดินไปนั่งประจำที่ พลางเปิดคอมพิวเตอร์และลงมือทำงานอย่างกระตือรือร้น เธอรักงานนี้ มันคือประตูบานแรกที่พาเธอไปสู่ความมั่นคงทางการเงิน ซึ่งเป็นสิ่งที่ครอบครัวของเธอโหยหามาตลอดชีวิตของอิงฟ้าไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบ เธอเติบโตในครอบครัวชนชั้นกลางค่อนไปทางล่าง พ่อของเธอเคยทำธุรกิจเล็กๆ น้อยๆ แต่ก็ล้มเหลวไม่เป็นท่า ส่วนแม่ก็เป็นแม่บ้านธรรมดาๆ ภาระส่วนใหญ่จึงตกอยู่ที่เธอในฐานะลูกสาวคนโต อิงฟ้าตั้งใจเรียนจนจบปริญญาตรีด้

หลังจากวันอันแสนวุ่นวายที่ได้เผชิญหน้ากับ คิณณ์ ในฐานะนายทุน อิงฟ้ากลับมาที่บ้านด้วยความรู้สึกที่หนักอึ้งในใจ เธอได้เซ็นสัญญาจำนองบ้านไปแล้วภายใต้ความรู้สึกกึ่งจำยอมกึ่งโล่งอก และเมื่อเล่าเรื่องทั้งหมดให้พ่อกับแม่ฟัง แม้ทั้งสองจะตกใจไม่แพ้กัน แต่ก็ดูเหมือนจะเห็นแสงสว่างที่ปลายอุโมงค์มากกว่าความหวาดกลัว อย่างน้อยพวกเขาก็รอดจากการถูกยึดบ้านจากแก๊งเงินกู้โหดๆ และได้เงื่อนไขการผ่อนชำระที่ "เป็นธรรม" กว่ามาก"นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ยอิงฟ้า... ทำไมคุณคิณณ์ถึงได้มาเกี่ยวข้องกับเรื่องของเราได้" แม่พูดอย่างไม่เข้าใจ"ไม่รู้เหมือนกันค่ะแม่ แต่หนูไม่มีทางเลือกอื่นแล้วนะคะ ดีกว่าต้องไปผ่อนกับพวกที่มันขูดรีดเรา" อิงฟ้าตอบ พลางถอนหายใจเฮือกใหญ่หลังจากนั้นไม่กี่วัน ชีวิตของอิงฟ้าก็กลับมาสู่ความปกติในที่ทำงาน เธอพยายามทำตัวให้เป็นธรรมชาติที่สุดราวกับว่าไม่เคยมีเรื่องราวเกี่ยวกับสัญญาจำนองบ้านเกิดขึ้นระหว่างเธอกับเจ้านาย แต่ทุกครั้งที่ คิณณ์ เดินผ่านแผนกบัญชี หรือแม้แต่แค่เสียงเรียกพนักงานจากห้องทำงานของเขา หัวใจของอิงฟ้าก็เต้นผิดจังหวะ และหูของเธอก็จะตั้งชันโดยอัตโนมัติ"อิงฟ้า! ท่านประธานเรียกพบที่

คำพูดของคิณณ์ที่ว่า "ผมกำลังตามหาบางสิ่งบางอย่าง... ที่น่าสนใจอยู่ในชีวิตของคุณ" ดังก้องอยู่ในหัวของอิงฟ้าตลอดทั้งคืน เธอแทบไม่ได้นอน สมองของเธอเต็มไปด้วยคำถามมากมายที่ไร้คำตอบ ความรู้สึกไม่ไว้วางใจในตัวเจ้านายหนุ่มเพิ่มพูนขึ้นอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เขากำลังเล่นเกมอะไรอยู่? และเธอควรจะทำอย่างไรกับสถานการณ์นี้?เช้าวันรุ่งขึ้น อิงฟ้ามาถึงบริษัทด้วยใบหน้าที่อิดโรย ดวงตาคล้ำเล็กน้อยจากการนอนไม่พอ เธอพยายามทำตัวให้ปกติที่สุด แต่สายตาของเธอก็อดไม่ได้ที่จะชายตามองไปยังห้องทำงานของคิณณ์ และทุกครั้งที่ประตูห้องนั้นเปิดออก หัวใจของเธอก็จะเต้นผิดจังหวะวันนี้เป็นวันสำคัญของแผนกบัญชี เพราะมีเอกสารสำคัญจากฝ่ายกฎหมายและฝ่ายสินเชื่อที่ต้องนำมาประมวลผลเป็นรายงานฉบับสมบูรณ์สำหรับที่ประชุมผู้บริหาร อิงฟ้าได้รับมอบหมายให้รวบรวมเอกสารทั้งหมดจากหลายๆ ฝ่าย เธอเดินไปมาระหว่างแผนกต่างๆ อย่างเร่งรีบ"พี่อิงฟ้า แฟ้มนี้จากฝ่ายกฎหมายค่ะ" น้องเมย์ยื่นแฟ้มสีน้ำเงินเข้มให้"ขอบใจจ้ะเมย์" อิงฟ้าตอบรับ พลางรับแฟ้มมาถือไว้ในมือข้างหนึ่ง อีกข้างหนึ่งก็ยังคงมีแฟ้มเอกสารจากฝ่ายสินเชื่อที่เพิ่งได้รับมาเธอกลับมาที่โต๊ะ

คำสารภาพของคิณณ์ที่ว่า "ผมคิดว่าผม... สนใจในตัวคุณ คุณอิงฟ้า" ยังคงดังก้องอยู่ในโสตประสาทของอิงฟ้า เธอแทบไม่เชื่อหูตัวเอง ความรู้สึกหลากหลายตีกันมั่วไปหมด ทั้งตกใจ สับสน และประหลาดใจ ยิ่งเขาบอกว่า "ผมคิดว่าคุณคือคนที่ผมตามหามาตลอด" ก็ยิ่งทำให้เธอรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังหลุดเข้าไปในโลกอีกใบที่เธอไม่เคยรู้จักมาก่อน"ท่านประธาน... คือ... ดิฉันไม่เข้าใจค่ะ" อิงฟ้าตอบเสียงแผ่ว ใบหน้าร้อนผ่าว เธอไม่รู้ว่าจะต้องตอบสนองต่อสถานการณ์นี้อย่างไรคิณณ์ยิ้มบางๆ ที่มุมปาก ดวงตาคมกริบของเขายังคงจ้องมองเธอด้วยความรู้สึกที่ยากจะคาดเดา "คุณไม่จำเป็นต้องเข้าใจในตอนนี้หรอกครับ แค่รู้ไว้ว่าผมไม่ได้ตั้งใจจะเอาเปรียบคุณ" เขาพูด พลางลดมือลงจากไหล่ของเธอ "และที่สำคัญ ผมหวังว่าการช่วยเหลือในครั้งนี้จะทำให้คุณมองผมในแง่ดีขึ้นบ้าง"อิงฟ้ายังคงยืนนิ่ง เธอรู้สึกเหมือนโดนดึงเข้าไปในเกมที่เธอไม่รู้จักกฎ คิณณ์เดินกลับไปนั่งที่เก้าอี้ทำงานของเขา ราวกับว่าบทสนทนาอันแสนประหลาดเมื่อครู่เป็นเพียงเรื่องปกติทั่วไป"เอาล่ะ... กลับไปทำงานได้แล้ว" คิณณ์พูดเสียงเรียบ แต่แววตาของเขากลับดูมีนัยยะบางอย่างที่อิงฟ้าอ่านไม่ออกอิงฟ้าเด

มือของคิณณ์ที่จับมือของอิงฟ้าไว้แน่นยังคงอุ่นซ่านไปทั่วสรรพางค์กาย คำสารภาพที่ว่า "ผมต้องการคุณจริงๆ คุณอิงฟ้า ผมไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใครมาก่อน" และการที่เขาเอากุญแจบ้านมาคืน มันทำให้โลกทั้งใบของอิงฟ้าหมุนคว้าง เธอไม่รู้ว่าควรจะรู้สึกอย่างไรดี ระหว่างความโกรธที่ยังคงคุกรุ่น กับความรู้สึกประหลาดที่เริ่มก่อตัวขึ้นในใจ"ท่านประธาน... พูดอะไรคะ" อิงฟ้าถามเสียงสั่น ร่างกายยังคงแข็งทื่อคิณณ์กระชับมือเธอแน่นขึ้นเล็กน้อย ดวงตาคมกริบของเขาจ้องมองเธอด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความจริงใจและความรู้สึกผิดที่ยากจะปิดซ่อน"ผมรู้ว่ามันอาจจะยากที่จะเชื่อ" คิณณ์พูดเสียงทุ้มต่ำ "แต่ผมพูดความจริงทุกอย่าง" เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่ "ผมขอเริ่มต้นอธิบายทุกอย่างให้คุณฟังอย่างละเอียดอีกครั้งได้ไหมครับ"อิงฟ้าเงียบไป เธอสับสนเกินกว่าจะปฏิเสธได้ในตอนนี้ เธอแค่พยักหน้ารับช้าๆ คิณณ์จึงค่อยๆ ปล่อยมือของเธอออก และเดินกลับไปนั่งลงบนเก้าอี้ทำงานของเขา พลางผายมือเชิญให้อิงฟ้าไปนั่งที่เก้าอี้รับรองฝั่งตรงข้าม"ผมเข้าใจว่าคุณคงรู้สึกโกรธและผิดหวังในตัวผมมาก" คิณณ์เริ่มต้นด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลงกว่าปกติ "ผมไม่ได้ตั้งใจจะปิดบังความจ