หนี้รักบังตา5

คำพูดของคิณณ์ที่ว่า "ผมกำลังตามหาบางสิ่งบางอย่าง... ที่น่าสนใจอยู่ในชีวิตของคุณ" ดังก้องอยู่ในหัวของอิงฟ้าตลอดทั้งคืน เธอแทบไม่ได้นอน สมองของเธอเต็มไปด้วยคำถามมากมายที่ไร้คำตอบ ความรู้สึกไม่ไว้วางใจในตัวเจ้านายหนุ่มเพิ่มพูนขึ้นอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เขากำลังเล่นเกมอะไรอยู่? และเธอควรจะทำอย่างไรกับสถานการณ์นี้?

เช้าวันรุ่งขึ้น อิงฟ้ามาถึงบริษัทด้วยใบหน้าที่อิดโรย ดวงตาคล้ำเล็กน้อยจากการนอนไม่พอ เธอพยายามทำตัวให้ปกติที่สุด แต่สายตาของเธอก็อดไม่ได้ที่จะชายตามองไปยังห้องทำงานของคิณณ์ และทุกครั้งที่ประตูห้องนั้นเปิดออก หัวใจของเธอก็จะเต้นผิดจังหวะ

วันนี้เป็นวันสำคัญของแผนกบัญชี เพราะมีเอกสารสำคัญจากฝ่ายกฎหมายและฝ่ายสินเชื่อที่ต้องนำมาประมวลผลเป็นรายงานฉบับสมบูรณ์สำหรับที่ประชุมผู้บริหาร อิงฟ้าได้รับมอบหมายให้รวบรวมเอกสารทั้งหมดจากหลายๆ ฝ่าย เธอเดินไปมาระหว่างแผนกต่างๆ อย่างเร่งรีบ

"พี่อิงฟ้า แฟ้มนี้จากฝ่ายกฎหมายค่ะ" น้องเมย์ยื่นแฟ้มสีน้ำเงินเข้มให้

"ขอบใจจ้ะเมย์" อิงฟ้าตอบรับ พลางรับแฟ้มมาถือไว้ในมือข้างหนึ่ง อีกข้างหนึ่งก็ยังคงมีแฟ้มเอกสารจากฝ่ายสินเชื่อที่เพิ่งได้รับมา

เธอกลับมาที่โต๊ะทำงาน รวบรวมเอกสารทั้งหมด และกำลังจะนำไปวางไว้บนโต๊ะหัวหน้าแผนกเพื่อรอการตรวจสอบขั้นสุดท้าย แต่แล้วในจังหวะที่เธอกำลังก้าวเดินไปนั้นเอง หัวใจของเธอก็พลันหล่นวูบ เมื่อร่างสูงใหญ่ของ คิณณ์ ก้าวออกมาจากมุมทางเดินด้านหน้าอย่างกะทันหัน

อิงฟ้าพยายามจะเบี่ยงตัวหลบ แต่ก็ไม่ทัน ร่างของเธอชนเข้ากับแผงอกแกร่งของคิณณ์อย่างจัง แฟ้มเอกสารในมือเธอหลุดร่วงลงพื้น กระดาษบางส่วนกระจายเกลื่อน

"โอ๊ย!" อิงฟ้าอุทานเบาๆ ด้วยความตกใจและเจ็บเล็กน้อย

คิณณ์เองก็ดูจะตกใจเล็กน้อย แต่ก็ทรงตัวได้อย่างรวดเร็ว เขาจ้องมองมาที่อิงฟ้าด้วยแววตาตำหนิปนประหลาดใจ

"คุณนี่ซุ่มซ่ามจริงๆ" คิณณ์พูดเสียงเรียบ แต่ก็รีบก้มตัวลงช่วยเก็บเอกสารให้เธอทันที

อิงฟ้ารีบก้มตัวลงช่วยเก็บเอกสารเช่นกัน ความประหม่าเข้าครอบงำ เธอพยายามเก็บกระดาษทุกแผ่นอย่างรวดเร็ว เพื่อไม่ให้คิณณ์เห็นเนื้อหาข้างใน โดยเฉพาะอย่างยิ่งเอกสารจากฝ่ายกฎหมายที่มีความละเอียดอ่อน

แต่ในขณะที่มือของเธอกำลังรวบรวมเอกสารที่กระจัดกระจายอยู่นั้น สายตาของเธอก็พลันเหลือบไปเห็นกระดาษแผ่นหนึ่งที่อยู่ใต้รองเท้าหนังมันวาวของคิณณ์ มันเป็นเอกสารสัญญาจำนองบ้านที่เธอเซ็นไปเมื่อหลายวันก่อน!

หัวใจของอิงฟ้าเต้นโครมครามอย่างควบคุมไม่ได้ เธออยากจะรีบคว้ามันขึ้นมาเก็บ แต่ก็กลัวว่าคิณณ์จะสังเกตเห็น และที่สำคัญ... เขาเองก็กำลังก้มตัวลงเก็บเอกสาร และมือของเขาก็อยู่ห่างจากกระดาษแผ่นนั้นเพียงไม่กี่เซนติเมตร

คิณณ์เอื้อมมือไปหยิบกระดาษแผ่นนั้นขึ้นมา ก่อนที่อิงฟ้าจะทันได้คว้ามันมาเก็บได้ เขากวาดสายตาอ่านเนื้อหาบนกระดาษอย่างรวดเร็ว ใบหน้าของเขาเรียบเฉย แต่แววตาคมกริบของเขากลับปรากฏแววบางอย่างที่อิงฟ้าอ่านไม่ออก ไม่ว่าจะเป็นความประหลาดใจ ความเข้าใจ หรือความผิดหวัง... เธอไม่รู้

"นี่มันเอกสารอะไรครับคุณอิงฟ้า?" คิณณ์ถามด้วยน้ำเสียงที่นิ่งเฉยจนน่ากลัว แต่ดวงตาของเขากลับจ้องตรงมาที่เธอราวกับจะเจาะทะลุหัวใจ

อิงฟ้าหน้าซีดเผือด ตัวแข็งทื่อไปหมด เธอพยายามหาคำโกหกที่จะบอกปัด แต่คำพูดก็ติดอยู่ที่ลำคอ

"คือ... คือเอกสาร... ที่ดิฉันต้องนำไปให้หัวหน้าแผนกตรวจสอบค่ะท่านประธาน" อิงฟ้าตอบเสียงสั่นๆ พลางพยายามยื่นมือไปรับเอกสารคืน

คิณณ์ไม่ยอมปล่อย เขายังคงถือเอกสารแผ่นนั้นไว้ในมือ และจ้องมองเธอด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยคำถาม

"ทำไมเอกสารส่วนตัวของคุณถึงมาอยู่ในแฟ้มงานของบริษัทได้?" คิณณ์ถามเสียงเข้มขึ้น

อิงฟ้าพยายามที่จะอธิบาย "ไม่ใช่ค่ะท่านประธาน มันเป็นความผิดพลาด ดิฉันแค่..."

"หรือว่านี่คือเหตุผลที่คุณมาทำงานล่วงเวลาบ่อยๆ และทำไมถึงได้ดูเหนื่อยล้าขนาดนี้" คิณณ์ถามต่อ โดยไม่รอให้เธอตอบคำถามแรก แววตาของเขาดูเหมือนจะเต็มไปด้วยความผิดหวัง

อิงฟ้าเงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างไม่เข้าใจ "ดิฉันไม่เข้าใจว่าท่านประธานหมายความว่ายังไงคะ"

คิณณ์ถอนหายใจออกมาเล็กน้อย เขายื่นกระดาษแผ่นนั้นคืนให้เธอ "ไม่ว่าเอกสารฉบับนี้จะหลุดมาได้อย่างไร มันเป็นเรื่องส่วนตัวของคุณ และไม่ควรอยู่ในพื้นที่ทำงานของบริษัท" คำพูดของเขาเน้นย้ำถึงความเป็นมืออาชีพ แต่ในใจของอิงฟ้ากลับรู้สึกว่าเขากำลังตำหนิเธอ

"ขอโทษค่ะท่านประธาน ดิฉันจะระมัดระวังให้มากกว่านี้" อิงฟ้าตอบเสียงเบา พลางรับกระดาษคืนมาเก็บไว้อย่างรวดเร็ว เธอรู้สึกเหมือนโดนจับได้คาหนังคาเขา ทั้งที่จริงๆ แล้วมันเป็นแค่ความบังเอิญ

คิณณ์กวาดสายตาไปรอบๆ ดูเหมือนจะตรวจสอบว่ามีใครได้ยินบทสนทนาของพวกเขาหรือไม่ ก่อนจะก้มตัวลงเก็บเอกสารที่เหลือจนหมดและส่งคืนให้อิงฟ้า

"คราวหน้าก็ระมัดระวังให้มากกว่านี้นะครับ คุณอิงฟ้า" คิณณ์พูดด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูเป็นปกติขึ้น แต่ในความรู้สึกของอิงฟ้า มันกลับแฝงไว้ด้วยความหมายอื่น

"ค่ะท่านประธาน" อิงฟ้าตอบรับอย่างว่าง่าย และกำลังจะเดินหนีไปอีกครั้ง แต่แล้วคิณณ์ก็ยังคงยืนอยู่ตรงนั้น ไม่ได้เดินจากไปไหน

"คุณมีอะไรจะปรึกษาผมไหม?" คิณณ์ถามขึ้นอย่างกะทันหัน ทำให้เธอชะงักอีกครั้ง

อิงฟ้าเงยหน้ามองเขาอีกครั้ง ด้วยความรู้สึกสับสนระคนประหลาดใจ "ปรึกษาเรื่องอะไรคะท่านประธาน?"

คิณณ์สบตาเธอตรงๆ นัยน์ตาคมกริบของเขาเจาะลึกเข้ามาในดวงตาของเธอ ราวกับกำลังพยายามอ่านใจเธอ "เรื่องอะไรก็ได้ที่คุณไม่สบายใจ หรือเรื่องที่คุณคิดว่าผมจะช่วยได้"

คำพูดของเขาดูเหมือนจะเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ แต่ในสถานการณ์เช่นนี้ มันกลับยิ่งทำให้อิงฟ้ากังวล เขาเป็นเจ้าหนี้ของเธอ และตอนนี้เขาก็เห็นเอกสารการจำนองบ้านของเธอแล้ว เขากำลังเล่นเกมอะไรอยู่?

"ไม่มีค่ะท่านประธาน ดิฉันไม่มีอะไรจะปรึกษา" อิงฟ้าตอบปฏิเสธเสียงแข็ง เธอไม่อยากให้เขาเข้ามาวุ่นวายกับชีวิตเธอมากไปกว่านี้แล้ว

คิณณ์มองเธออยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะพยักหน้าเล็กน้อย "ถ้าอย่างนั้นก็กลับไปทำงานได้"

อิงฟ้าถอนหายใจอย่างโล่งอก และรีบเดินหนีออกมาจากตรงนั้นทันที เธอเดินกลับมาที่โต๊ะทำงานด้วยความรู้สึกที่ปั่นป่วน เธอไม่อาจปฏิเสธได้ว่าคิณณ์ได้เห็นเอกสารการจำนองบ้านของเธอแล้ว และเขาก็คงจะรู้แล้วว่าบ้านของเธอเป็นบ้านเดียวกับที่เขาเป็นนายทุนรับจำนองไว้ ความลับที่เธอพยายามปกปิดมาตลอดกำลังจะถูกเปิดเผย

ตลอดบ่ายวันนั้น อิงฟ้าพยายามจดจ่ออยู่กับงาน แต่สมาธิของเธอหลุดลอยไปไกล เธอรู้สึกเหมือนมีดวงตาคู่หนึ่งกำลังจ้องมองเธออยู่ตลอดเวลา แม้จะไม่ได้เห็นคิณณ์เดินผ่าน หรือได้ยินเสียงของเขา แต่ความรู้สึกนั้นก็ยังคงตามหลอกหลอน

ตกเย็น อิงฟ้าตัดสินใจไม่ทำงานล่วงเวลา เธอรู้สึกไม่ปลอดภัยที่จะอยู่กับคิณณ์ตามลำพังในที่ทำงานอีกต่อไป เธอรีบเก็บของและเดินตรงไปยังลิฟต์ทันที

ขณะที่เธอกำลังรอลิฟต์ สายตาของเธอก็พลันเหลือบไปเห็นคิณณ์เดินออกมาจากห้องทำงานของเขา เขากำลังเดินตรงมาทางเธอ อิงฟ้าแทบหยุดหายใจ เธอภาวนาให้ลิฟต์มาถึงเร็วๆ

แต่แล้วคิณณ์ก็เดินมาหยุดอยู่ข้างเธอ สายตาของเขาจ้องมองเธอด้วยแววตาที่ยากจะคาดเดาเช่นเคย

"คุณจะกลับแล้วเหรอครับ" คิณณ์ถาม

"ค่ะท่านประธาน" อิงฟ้าตอบสั้นๆ พยายามไม่สบตาเขา

"วันนี้คุณดูไม่ค่อยสบายใจเท่าไหร่นะ" คิณณ์พูดต่อ

อิงฟ้าเลือกที่จะเงียบ เธอไม่อยากตอบคำถามใดๆ เกี่ยวกับความรู้สึกของเธอให้เขาได้รับรู้

"ถ้าคุณมีอะไรที่อยากจะคุยกับผมจริงๆ อย่าลังเลที่จะบอกนะครับ" คิณณ์พูดเสียงเรียบ แต่แววตาของเขากลับดูอ่อนโยนลงเล็กน้อย

คำพูดนั้นทำให้หัวใจของอิงฟ้าสั่นไหว เธอรู้สึกเหมือนกำลังยืนอยู่ตรงทางแยก ระหว่างความไม่ไว้วางใจกับความรู้สึกประหลาดบางอย่างที่ก่อตัวขึ้นในใจ คิณณ์กำลังทำอะไรอยู่กันแน่? เขาเป็นคนดีที่เข้ามาช่วยเหลือเธอ หรือเขากำลังวางแผนบางอย่างเพื่อควบคุมชีวิตของเธอ?