หนี้รักบังตา 1

อากาศร้อนอบอ้าวของกรุงเทพฯ ในช่วงปลายเดือนพฤษภาคมไม่ได้ทำให้อิงฟ้าวัย 23 ปีรู้สึกแย่ลงเลยแม้แต่น้อย รอยยิ้มยังคงประดับบนใบหน้าสวยหวานเมื่อก้าวเท้าลงจากรถเมล์ปรับอากาศสีส้ม สองมือกำแน่นกับสายสะพายกระเป๋าใบเก่ง ข้างในมีสมุดบัญชีธนาคารเล่มใหม่เอี่ยมที่เพิ่งเปิดเมื่อเช้าเพื่อรับเงินเดือนแรกในชีวิตการทำงานของเธอที่บริษัท คิณณ์ภัทร ดีเวลลอปเม้นท์ บริษัทพัฒนาอสังหาริมทรัพย์ชั้นนำของประเทศ

"สวัสดีค่ะพี่อิงฟ้า! วันนี้ยิ้มสดใสเป็นพิเศษเลยนะคะ" เสียงใสๆ ของน้องเมย์ พนักงานบัญชีรุ่นน้องเอ่ยทักเมื่ออิงฟ้าก้าวเข้ามาในแผนกบัญชี

อิงฟ้าหัวเราะ "ก็เงินเดือนออกนี่นา ใครจะไม่ยิ้มล่ะเมย์" เธอตอบพลางเดินไปนั่งประจำที่ พลางเปิดคอมพิวเตอร์และลงมือทำงานอย่างกระตือรือร้น เธอรักงานนี้ มันคือประตูบานแรกที่พาเธอไปสู่ความมั่นคงทางการเงิน ซึ่งเป็นสิ่งที่ครอบครัวของเธอโหยหามาตลอด

ชีวิตของอิงฟ้าไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบ เธอเติบโตในครอบครัวชนชั้นกลางค่อนไปทางล่าง พ่อของเธอเคยทำธุรกิจเล็กๆ น้อยๆ แต่ก็ล้มเหลวไม่เป็นท่า ส่วนแม่ก็เป็นแม่บ้านธรรมดาๆ ภาระส่วนใหญ่จึงตกอยู่ที่เธอในฐานะลูกสาวคนโต อิงฟ้าตั้งใจเรียนจนจบปริญญาตรีด้านบัญชี และภาคภูมิใจที่ได้เข้ามาทำงานในบริษัทใหญ่โตอย่างคิณณ์ภัทรฯ

แต่แล้วความสุขที่เพิ่งเริ่มต้นก็ถูกฉุดกระชากลงสู่หุบเหวลึก เมื่อคืนวาน...

"อิงฟ้า! พ่อกับแม่ขอโทษนะลูก..." เสียงแม่สะอื้นไห้อยู่ปลายสายตอนที่เธอทำงานล่วงเวลา

"เกิดอะไรขึ้นคะแม่? ร้องไห้ทำไมคะ?" หัวใจอิงฟ้าหล่นวูบ

"บ้านเรา... บ้านเรากำลังจะถูกยึด" คำบอกเล่าของแม่ทำให้โลกทั้งใบของอิงฟ้ามืดมิด

เธอรีบกลับบ้านทันที และได้รู้ความจริงอันโหดร้ายว่าพ่อแอบไปกู้หนี้นอกระบบก้อนใหญ่จากแก๊งเงินกู้สุดโหดเพื่อนำมาลงทุนในธุรกิจที่ไม่มีอยู่จริง หนี้สินพอกพูนจนเกินความสามารถในการชำระ ดอกเบี้ยมหาศาลทับถมจนตัวเลขพุ่งทะลุเพดาน และตอนนี้แก๊งเงินกู้กำลังจะยึดบ้านของพวกเขา

"พวกมันบอกว่าถ้าไม่มีเงินมาจ่ายภายในอาทิตย์หน้า จะส่งคนมายึดบ้าน แล้วเราจะเอาอะไรอยู่ล่ะอิงฟ้า..." พ่อพูดเสียงสั่นเครือ ใบหน้าซีดเผือด

อิงฟ้าพยายามตั้งสติ "เราจะหาทางออกกันนะคะพ่อ แม่ ไม่เป็นไรนะคะ" แม้ในใจจะตื่นตระหนกเพียงใด เธอก็ต้องเข้มแข็งเพื่อครอบครัว

เช้าวันนี้ อิงฟ้าพยายามโทรศัพท์ปรึกษาเพื่อนสนิท พี่ๆ ที่ทำงาน หรือแม้แต่ลองค้นหาข้อมูลทางอินเทอร์เน็ตเพื่อหาทางออก แต่ทุกทางดูเหมือนจะตันไปหมด จนกระทั่งช่วงพักเที่ยง เธอลงไปซื้อกาแฟที่ร้านข้างบริษัท และบังเอิญได้ยินบทสนทนาของกลุ่มพนักงานทำความสะอาดที่กำลังคุยกันเสียงเบาๆ

"ได้ยินว่าบ้านป้าสมศรีข้างบ้านแกน่ะ รอดแล้วนะ" ป้าคนหนึ่งพูดขึ้น

"จริงเหรอป้า! รอดได้ไง แกติดหนี้หนักไม่ใช่เหรอ?" อีกคนถามอย่างสนใจ

"ได้ยินมาว่ามีนายทุนคนนึงเขาใจดีนะป้า เขารับจำนองบ้านในราคาดีๆ แถมเงื่อนไขก็ไม่โหดเหมือนพวกแก๊งเงินกู้ด้วย"

ประโยคนั้นดังก้องอยู่ในหัวของอิงฟ้า เธอรู้ว่าการจำนองบ้านไม่ใช่ทางออกที่ดีที่สุด แต่ในสถานการณ์ที่จวนตัวเช่นนี้ มันอาจเป็นทางรอดเดียวของครอบครัว

ขณะที่ความคิดกำลังตีกันในหัว เสียงทุ้มต่ำและเย็นชาของใครบางคนก็ดังขึ้นเหนือศีรษะเธอ "คุณอิงฟ้า ไม่ไปทานข้าวเที่ยงหรือครับ?"

อิงฟ้าสะดุ้งเงยหน้าขึ้น ภาพของ คิณณ์ CEO หนุ่มไฟแรงของบริษัทปรากฏอยู่ตรงหน้า ใบหน้าคมเข้ม นัยน์ตาคมกริบราวกับกำลังพินิจพิจารณาเธออยู่ เขาคือทายาทเจ้าของอาณาจักรอสังหาริมทรัพย์แห่งนี้ อายุเพียง 30 ปี แต่ก็แบกรับภาระบริษัทใหญ่โตได้อย่างน่าทึ่ง เขาเป็นคนเงียบขรึม เจ้าระเบียบ และดูเข้าถึงยาก

"เอ่อ... คือ... กำลังจะไปค่ะท่านประธาน" อิงฟ้าตอบตะกุกตะกัก พลางลุกขึ้นยืนตัวตรง

คิณณ์มองเธอด้วยแววตาเรียบเฉย ก่อนจะหันหลังเดินจากไปอย่างรวดเร็ว ปล่อยให้อิงฟ้ายังคงยืนนิ่งกับความรู้สึกประหลาดที่แล่นวาบเข้ามา ความรู้สึกที่เหมือนโดนจ้องมองจนทะลุปรุโปร่ง

เมื่อกลับมาที่โต๊ะทำงาน อิงฟ้าเปิดโทรศัพท์และเริ่มค้นหาข้อมูลเกี่ยวกับ "นายทุน" ที่รับจำนองบ้าน เธอพยายามใช้คำค้นหาต่างๆ นานา จนกระทั่งไปเจอประกาศหนึ่งที่ดูเหมือนจะเข้าข่ายและมีเบอร์โทรศัพท์ติดต่อ อิงฟ้าลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่เมื่อนึกถึงใบหน้าของพ่อแม่ที่เต็มไปด้วยความกังวลและความกลัว เธอจึงตัดสินใจกดโทรออก

เสียงปลายสายเป็นเสียงผู้หญิงที่ฟังดูเป็นมืออาชีพ เธอแนะนำตัวว่าเป็นเลขาของ "คุณคิณณ์" อิงฟ้าแทบหยุดหายใจ "คุณคิณณ์" งั้นเหรอ? เธอสับสนไปชั่วขณะ คิดว่าคงเป็นชื่อที่ซ้ำกัน และเล่าความต้องการของเธอไปคร่าวๆ ปลายสายฟังอย่างใจเย็น และนัดวันเวลาให้เธอเข้าไปพบเพื่อพูดคุยรายละเอียด

"คุณคิณณ์สะดวกวันพรุ่งนี้ช่วงบ่ายสองโมงค่ะ ที่สำนักงาน..." เลขาแจ้งรายละเอียด

อิงฟ้ายิ่งแปลกใจ ชื่อสำนักงานนั้นดูคุ้นๆ เหมือนกัน แต่เธอก็ไม่ได้เอะใจมากนัก เพราะในหัวมีแต่เรื่องบ้านที่กำลังจะถูกยึด เธอตอบรับการนัดหมายด้วยความหวังอันริบหรี่ แต่ก็ไม่กล้าคาดหวังอะไรมากนักในสถานการณ์ที่สิ้นหวังเช่นนี้

วันรุ่งขึ้น อิงฟ้าลางานครึ่งบ่ายเพื่อไปตามนัดหมาย เมื่อเธอมาถึงอาคารที่ระบุไว้ หัวใจของเธอก็เต้นรัวอย่างควบคุมไม่ได้ อาคารแห่งนี้คือสำนักงานของ คิณณ์ภัทร ดีเวลลอปเม้นท์! เธอต้องมาที่นี่ทุกวัน แต่ไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าชั้นบนสุดของอาคาร มีสำนักงานของ "นายทุน" ที่เธอกำลังจะเข้าไปขอความช่วยเหลืออยู่

เมื่อเธอขึ้นลิฟต์มาถึงชั้นที่เลขาแจ้งไว้ ประตูลิฟต์เปิดออกสู่โถงทางเดินที่ตกแต่งอย่างเรียบหรู แต่บรรยากาศกลับดูเคร่งขรึมและเงียบสงัด เธอก้าวเท้าไปตามทางเดิน และเมื่อประตูห้องทำงานบานใหญ่เปิดออก เลขาก็เชิญเธอเข้าไป

และวินาทีนั้นเอง อิงฟ้าก็ต้องผงะ ตัวแข็งทื่อ เมื่อชายหนุ่มที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ทำงานตัวใหญ่หันหน้ามา และนั่นก็คือ คิณณ์ CEO ของบริษัทที่เธอทำงานอยู่!

เขาจ้องมองมาที่เธอด้วยสายตาที่ยากจะคาดเดา มีแววประหลาดใจเจืออยู่ในนั้นเล็กน้อย แต่ก็หายไปอย่างรวดเร็ว เหลือไว้เพียงความนิ่งเฉย

"สวัสดีครับคุณอิงฟ้า ไม่คิดว่าจะได้พบกันในสถานการณ์แบบนี้" น้ำเสียงของเขาเรียบและเย็นชาจนทำให้อิงฟ้าหนาวไปถึงกระดูกสันหลัง

อิงฟ้าทำอะไรไม่ถูก สมองขาวโพลนไปหมด "ท่าน... ท่านประธาน..." เธอแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง เรื่องทั้งหมดนี้มันเกิดขึ้นได้อย่างไรกัน? นายทุนที่รับจำนองบ้านของเธอ คือ คิณณ์ อย่างนั้นหรือ? นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน!