Semua Bab กล้วยไม้ล้อมตะวัน: Bab 51 - Bab 60

ณิชาจัดการตัวเองเสร็จ นั่งอยู่ในห้องนานสองนานก็ไม่เห็นไรวินทร์เข้ามาสักที จึงเดินไปปลดล็อกห้องทำงาน นึกห่วงเขาขึ้นมา แต่ก็พบว่าห้องนั้นว่างเปล่า คล้ายกับว่าไม่มีคนอยู่มาหลายชั่วโมงแล้ว“ไปไหนของเขานะ ทำไมไม่บอกกันบ้างเลย”ณิชาบ่นพึม ออกจากห้องนอน พลันก็นึกประหลาดใจที่มันเปิดออกได้ง่ายๆ หรือเขามาปลดล็อกห้องไว้ก่อนแล้ว...มิน่าสิริถึงเข้ามาเองได้หญิงสาวไม่ลืมหยิบโทรศัพท์มือถือในห้องส่วนตัวที่อยู่อีกฝั่ง เก็บมันไว้ให้อุ่นใจ ไหนๆ ไรวินทร์ก็ไม่ยึดไปเก็บเหมือนเครื่องก่อนแล้ว แสดงว่าเขาอนุญาตให้เธอติดต่อกับใครต่อใครได้แล้วสิเมื่อลงมาชั้นล่าง เจอกับพ้อหวานเข้า เด็กสาวชะงักแล้วทำสีหน้างงๆ อย่างไม่ปกปิดความรู้สึก เป็นณิชาเองที่ถึงกับเก้อใช่สินะ ก็น่าสงสัยอยู่หรอกว่าเธออยู่ในบ้านหลังนี้ในฐานะอะไรกัน“คุณนิดกินอะไรไหมคะ หนูตั้งโต๊ะให้”“มีอะไรบ้างล่ะ”“เอ่อ...จริงๆ ในครัวนี้ก็ไม่มีเลยค่ะ คุณสิริไม่ได้สั่งเอาไว้ แต่หนูทำขนมปังปิ้งให้คุณนิดได้ค่ะ”“ขอบใจจ้ะ งั้นขอขนมปังกับโอวัลตินร้อนแก้วหนึ่ง&rdq

ตะวันตรงหัว คนที่มีดวงตาบวมปูดกับใบหน้าชื้นเหงื่อเปิดประตูรั้วเข้ามา ทำให้เบนถึงกับลุกยืน แทบขยี้ตามองซ้ำว่าหล่อนออกจากบ้านตั้งแต่ตอนไหน“คุณณิชาออกไปข้างนอก นายรู้เรื่องหรือเปล่า” หันมาถามคนนั่งเอกเขนกบนเก้าอี้สานตรงด้านหน้าศาลาซึ่งอยู่ใกล้ตัวเขาที่สุด“ไม่รู้สิพี่ นายไม่เห็นถามหากับเรา อาจจะรู้หรือไม่รู้ก็ได้”เบนแทบยันโครมกับคำตอบที่ไม่ได้ช่วยอะไรเลย นี่ถ้าเกิดอันตรายกับคุณณิชาตอนออกไปเดินท่อมๆ อยู่ข้างนอก เงาหัวพวกตนจะเหลือกันหรือชายร่างใหญ่เดินแกมวิ่งตรงไปหาหญิงสาวที่ก้มหน้าก้มตาเดินตรงไปยังทิศทางบ้าน“คุณณิชาไปไหนมาครับ”“เดินเล่น”“แล้วนายรู้หรือเปล่าครับ”ไม่มีคำตอบจากคนถูกถาม เจ้าหล่อนยังทอดฝีเท้าตรงไปเรื่อยๆ บางขณะคนที่เดินเยื้องหลังได้ยินเสียงสูดน้ำมูก บางทีก็ยกมือป้ายบนใบหน้า...มองไม่ออกว่าป้ายเช็ดเหงื่อหรือน้ำตา พอจะถึงตัวบ้าน เบนเห็นนายหนุ่มยืนกอดอกตรงระเบียงมองอยู่ จึงหยุดตัวเองแล้วกลับไปยังศาลาตามเดิม“ไปไหนมาณิชา” เสียงเข้มกระชา

เสียงตบประตูหนักๆ ทำให้คนที่จดจ่ออยู่กับงานต้องสะดุ้งสุดตัว มองไปยังทิศทางของเสียงอย่างลังเล...รู้ว่าเป็นฝีมือของใคร แม้จะหวังให้เขามาหาตลอดวัน แต่ไม่ใช่ด้วยการพกพาอารมณ์แบบนี้ณิชาเพ่งประตูบานนั้นอย่างจะให้ทะลุถึงคนอีกฝั่ง เธอคงใช้เวลาคิดนานไป เสียงตบประตูชุดสองถึงดังขึ้น คราวนี้ยิ่งหนักกว่าเดิมจนกลัวว่ามันจะพังลงหล่อนลุกไปเปิด แม้เตรียมใจไว้ว่าจะเจอเขาในสภาพไหน...แต่มันไม่น่าถึงขนาดนี้ดวงตาของไรวินทร์แดงก่ำ ผมเผ้ายุ่งเหยิง ยิ่งเมื่อเธอยืนห่างจากเขาแค่ก้าวเดียว จึงรับรู้ถึงกลิ่นที่โชยออกมาพร้อมลมหายใจจนนึกอยากถอย“คุณเมา”“แล้วคุณล่ะ คุณเป็นอะไรณิชา”ณิชามองเขานิ่ง ไม่เข้าใจคำถามและไม่พยายามจะเข้าใจ คนเมาให้ตายยังไงก็เป็นคนเมาที่พูดจาไม่รู้เรื่องวันยังค่ำ ไม่ควรที่เธอจะเสียเวลาไปเสวนาด้วยหญิงสาวกระชากประตูปิด แต่อีกฝ่ายยื่นมือออกมากั้นไว้ แรงกระแทกนั้นทำให้ณิชาได้ยินเสียงโอ๊ยจากเขา แต่ก็นึกสมน้ำหน้า ไม่สงสาร ไม่เห็นใจ อยากมาหาเรื่องกันดีนัก“ออกไปค่ะ ถ้าอยากคุยอะไรกับฉัน รอให้สร่างเมาก่อน”“ปา

ไรวินทร์ว่าง่ายจนณิชาต้องลอบยิ้มหลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้วมายืนมองเขาที่นอนหลับตาพริ้มลมหายใจสม่ำเสมออยู่ข้างเตียงหล่อนเดินออกจากห้องนอนลงชั้นล่าง เข้าห้องครัวเก่าที่ถูกปรับปรุงใหม่เพื่อจะหาพ้อหวาน แต่เด็กสาวไม่อยู่ ถามจากเด็กรับใช้อีกคนได้ความว่าออกไปซื้อผักสดให้แม่ครัวของไรวินทร์ณิชายืนมองด้วยใจตัดอคติ ครัวปรับปรุงใหม่ดูสวยงาม เครื่องใช้ไม้สอยก็ดูน่าใช้กว่าเดิม จนรู้สึกคันไม้คันมือ“คุณนิดอยากได้อะไรคะ สั่งหนูก็ได้”“ไม่เป็นไรจ้ะ ฉันอยากทำข้าวต้มกระดูกหมู มีของสดในตู้เย็นใช่ไหม”“มีค่ะ แต่หนูทำให้ก็ได้ค่ะ”“ขอบใจจ้ะ แต่ฉันจะทำเอง”ณิชายืนยันพลางยิ้มให้อย่างจริงใจ จนเด็กรับใช้ต้องถอยห่าง ยืนมองด้วยความไม่ค่อยเข้าใจนัก ทำไมคุณณิชาถึงดูกระตือรือร้นกับการทำอาหารเช้าในวันนี้ด้วย ข้าวต้มแค่นี้ สั่งเธอก็จัดการให้ได้แล้วเกือบชั่วโมงที่ณิชาตั้งอกตั้งใจทำอาหารจนเสร็จลง เด็กรับใช้ที่คอยเป็นลูกมืออยู่ตลอดชะโงกมองแล้วบอกอย่างที่ทำให้ณิชามั่นใจขึ้นอีกโข“หอมจังค่ะ ดีนะยังมีเห็ดหอมเหลืออยู่ ใ

สิบนาฬิกาตรงของวันนั้น ณิชาต้องติดอยู่ในรถสปอร์ตของคนที่เจ้ากี้เจ้าการเลือกเสื้อผ้าให้เธอเปลี่ยนจากเสื้อยืดเนื้อนิ่มสวมสบายเป็นเสื้อผ้าพลิ้วสีขาวขลิบลูกไม้กับกางเกงยีนส์สีน้ำเงินเข้มกระชับเรือนร่างมองกระจกณิชาก็ว่าสวยอยู่หรอก เสื้อตัวนี้หล่อนซื้อมาจากร้านเสื้อผ้าแบรนด์ดังช่วงลดราคาก่อนเข้าหน้าหนาวตอนไปฝึกงานที่ยุโรป แต่ไม่ค่อยหยิบมาสวมใส่เพราะคิดว่ามันดูดีเกินความจำเป็นสำหรับงานในแต่ละวันของเธอแต่พอวันนี้ ก้มมองตัวเองอีกทีแล้วสลับกับคนข้างนอกที่ยืนคุยอยู่กับผู้ชายสี่คนก็ทำให้นึกพอใจที่ยอมเออออตาม เขาอยู่ในเสื้อผ้าสไตล์เดิมแสนคุ้นตาหากว่าดูดีและโดดเด่นเหมือนอย่างเคย ไรวินทร์กับผู้ชายกลุ่มนั้นยืนอยู่หน้าอาคารสามชั้นกรุกระจกโดยรอบที่ณิชาสังเกตเห็นอยู่ว่าสร้างมาสักพักแล้ว ภายในพื้นที่เขตก่อสร้างอันกว้างขวาง คะเนด้วยสายตาเกินยี่สิบไร่แน่นอน ที่สำคัญตั้งอยู่เกือบกลางเมืองเชียงราชด้วยสิ ไม่กี่ปีมานี้เชียงราชขยายตัวอย่างรวดเร็ว การจะเห็นอาคารเกิดใหม่รูปทรงทันสมัยนั้นไม่ใช่เรื่องแปลกตาอย่างเมื่อก่อน ที่ตรงนี้ก็เหมือนกัน ณิชาเคยขี่รถผ่านอยู่หลายรอบ เห็นจนชินต