All Chapters of กล้วยไม้ล้อมตะวัน: Chapter 71 - Chapter 79

เป็นพักใหญ่ถึงยิ้มได้อีกหนเพราะเสียงครางในลำคอระหงดังขึ้นอีก เหมือนเธอพยายามจะพูด“หิวน้ำไหม คุณหลับไปนานคงกระหาย รอเดี๋ยวนะ”ร่างสูงใหญ่ลุกขึ้นหายไปจากเธอ แต่แค่อึดใจเดียวเขาก็มาพร้อมกับแก้วน้ำทรงสวย ยกประคองเธอขึ้นแล้วจ่อแก้วน้ำนั้นถึงปากลำคอแห้งผากจนเหมือนจะแตกระแหงได้กลับมาชุ่มชื่นเมื่อน้ำเย็นไหลผ่าน ณิชาเหลือบมองชายหนุ่ม จ้องอยู่นิ่งนาน จนคนถูกมองสงสัย จึงวางแก้วน้ำลงบนโต๊ะเล็กข้างหัวเตียง แล้วประคองณิชาให้นอนลงเช่นเดิม“คุณ...ฉัน...เป็นอะไร พีช...” ถ้าเป็นเมื่อก่อน ไรวินทร์คงหงุดหงิดที่ได้ยินชื่อนี้จากปากของณิชา แต่บางสิ่งที่ได้รู้จากโทรศัพท์ของเธอที่ยังติดอยู่ในกระเป๋าสะพายซึ่งทางรีสอร์ตได้เก็บไว้ให้และเพิ่งนำมาคืนเขา มันทำให้เข้าใจหญิงสาวมากขึ้น แต่ก็ยังไม่กระจ่างในความคิดเธอทั้งหมด“คุณไม่เป็นไร” ไรวินทร์รีบบอก แล้วคิดว่าควรให้เธอรู้เหตุการณ์วันนี้ดีกว่าปล่อยให้คิดไปเอง “คุณไปที่รีสอร์ตจำได้ใช่ไหม พบนายพีช แล้วคุณก็หลับไป หมอแฟรงค์มาดูอาการแล้วบอกว่าคุณโดนยาสลบ ผมตามไปอุ้มคุณกลับมานอนต่อที่บ้านเร

ไรวินทร์รีบตรงกลับบ้านทันทีเมื่อจัดการธุระเสร็จ รถสปอร์ตจอดพรืดที่หน้าบ้าน ก่อนเจ้าตัวก้าวลิ่วเพื่อจะขึ้นชั้นบน แต่สวนกับแพทริเซียตรงโถงเสียก่อน“ฉันกลับล่ะ เมื่อกี้แวะดูนิดมาแล้ว คุยกันนิดหน่อย เขาหายดีไม่มีอาการข้างเคียงจากฤทธิ์ยา”“ขอบใจมาก ฉันจะให้เบนบอกคนรถไปส่ง”“ไม่เป็นไร นายขึ้นไปดูนิดเถอะ ฉันบอกคนรถไว้แล้ว ฉันจัดการเองได้” พอไรวินทร์จะเดินผ่าน แพทริเซียกลับรั้งไว้ด้วยคำพูดที่ชวนงง“อย่าลืมเคลียร์เรื่องเสื้อเชิ้ตกับเนกไทด้วยนะ”จบถ้อยคำ หญิงสาวก็เดินออกไป ไม่สนใจสองหนุ่มสาวอีก คิดว่าพวกเขาควรได้พูดคุยกันเองในทุกเรื่องที่ยังค้างคาใจกันไรวินทร์เข้ามาในห้องนอน มองคนที่นั่งพิงหัวเตียง สีหน้าของเธอดีขึ้น ดวงหน้านวลเจือรอยยิ้ม เหมือนไม่ใช่คนที่เพิ่งประสบเหตุการณ์ชวนใจหายใจคว่ำมาเมื่อวาน“เป็นไงบ้างคะ หลักฐานของนิด”“ดี ดีมาก แม่ตัวดี” ไรวินทร์กัดฟันกรอด พุ่งตัวเข้าไปกอดรัดแม่เนื้อนวลจนแน่นที่ดูท่าจะไม่เดือดเนื้อร้อนใจว่าได้ทำให้เขาหัวใจแทบขาดรอนมาแ

ณิชามองคนท้วง ปกติไรวินทร์ไม่ใช่คนสนใจเรื่องจุกจิกพวกนี้ แต่นี่ถามอย่างกับเป็นเรื่องใหญ่“บัวเขาเมมเอง นิดก็ขี้เกียจเปลี่ยน แต่ก็ดีออก เวลาเขาโทร.รู้สึกเหมือนมีคนบอกรักทุกวัน”“ต่อไปไม่จำเป็นแล้ว ผมจะบอกรักคุณเอง”“ได้ยังไง ของบัวก็ส่วนบัวสิ เดี๋ยวบัวน้อยใจ...ส่วนของคุณ นิดก็อยากได้เหมือนกัน” ณิชายิ้มประจบ “ว่าแต่ทำไมถึงดูเป็นเดือดเป็นร้อนกับเรื่องนี้จังเลย”ไรวินทร์ไม่ตอบ แต่สีหน้าและแววตาของเขา ณิชารู้ทันว่าแปลกไป ก่อนจะคลี่แย้มหวาน แววตาล้อเลียน“อย่าบอกนะว่าคุณคิดว่าเป็นคนอื่น” หล่อนยื่นหน้ายิ้มๆ ไปหา รุกเร้าจะให้เขาตอบเสียให้ได้ “ใช่แน่เลย อย่าคิดว่านิดไม่รู้นะว่ามือถือของนิด คุณก็เคยแอบเปิดดู”“แล้วไง ใครจะรู้ล่ะว่านั่นเพื่อนของคุณ เพื่อนประสาอะไรบันทึกชื่อกันแปลกๆ”“คุณสิแปลก เพื่อนรักกันมากก็เป็นกันอย่างนี้แหละ บางทีก็มีกอดให้กำลังใจกัน”“เพื่อนคุณมีแฟนหรือยัง”“ยัง”“แล้วเขาจะมีไหม”“

ไรวินทร์พาหญิงสาวออกไปทางด้านหลัง ใกล้กับซุ้มกล้วยไม้ ดอกคัทลียาสีขาวกำลังห้อยย้อยเป็นพวง มีเกล็ดน้ำหลงเหลืออยู่เหมือนเพิ่งมีใครมาพ่นให้มัน ณิชาถอนหายใจจนอีกฝ่ายต้องถาม“เป็นอะไรไป”“นิดไม่ได้ดูแลกล้วยไม้เลยค่ะ ถ้าไม่คนมารดน้ำให้ สงสัยคงแย่ คนในครัวคงช่วยดูแลให้”ไรวินทร์เลิกคิ้ว เขาไม่ใช่พวกชอบทำดีเอาหน้า แต่การจะปล่อยให้ณิชายกความดีความชอบให้คนอื่นอยู่ร่ำไป มันก็ไม่ถูกนัก“ทำไมไม่คิดว่าเป็นคนอื่นล่ะ”“ใครคะ หมายถึงลูกน้องของคุณหรือ”“บ้านหลังนี้มีแค่พวกในครัวกับในศาลาหรือไง”“อย่าบอกนะว่าเป็นคุณ” ณิชาหรี่ตาถาม ทำสีหน้าเหมือนไม่อยากจะเชื่อ จนอีกคนหน้าบูด“แล้วทำไมถึงเป็นผมไม่ได้ กว่าผมจะรู้ว่าต้องรดน้ำยังไง ใส่ปุ๋ยสูตรอะไร ช่วงไหน ต้องอ่านตำราตั้งกี่เล่ม แถมยังต้องเปิดหาจากอินเทอร์เน็ตเพิ่มอีก นี่คุณไม่คิดจะชื่นชมผมบ้างหรือไง”“คุณวินทร์” ณิชาโถมเข้ากอดอย่างไม่อายใคร ทำไมผู้ชายที่ดูภาพพจน์ร้ายๆ ถึงได้น่ารักขนาดนี้นะ “นิดไม่เคย

ครบรอบแต่งงานปีที่สามของไรวินทร์กับณิชา ครอบครัวเล็กซึ่งประกอบด้วยสามีภรรยาและลูกน้อยสองคนเข้าไปในห้างใหญ่ใกล้บ้าน วันนี้ผู้คนบางตาด้วยเป็นวันธรรมดา ณิชายังคงใช้ชีวิตเรียบง่ายแม้ธุรกิจของไรวินทร์จะประสบความสำเร็จเป็นที่กล่าวถึง ปรากฏอยู่ในหน้าหนังสือพิมพ์ธุรกิจอยู่บ่อยๆ จึงเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีบัตรเชิญจากวงสังคมมาถึงหล่อนอยู่เสมอ หญิงสาวรู้ว่าปฏิเสธเด็ดขาดคงไม่เป็นการดี ดังนั้นจึงเดินในเส้นทางที่พอดี เลือกตอบรับเฉพาะงานที่ดูแล้วว่าเหมาะสมกับตัวเองและครอบครัวเท่านั้น สำหรับงานแปลหนังสือนิยายโรมานซ์ ณิชายังคงมีผลงานออกสู่ตลาดอย่างสม่ำเสมอ แถมยังได้กลับไปทำงานในร้านคุณแหววเหมือนเดิม การเริ่มงานใหม่ในครั้งนี้ ณิชาทำในตำแหน่งผู้ช่วยของคุณแหวว ไรวินทร์ยินยอมเมื่อรู้ว่าเธอจะไม่ต้องเข้าร้านทุกวัน เพียงคอยดูแลเป็นหูเป็นตาอยู่เท่านั้น หญิงสาวในเครื่องแต่งกายเรียบหรูด้วยเดรสสีขาว มีผ้าลูกไม้เนื้อดีสีครีมคลุมทับกำลังเดินจูงมือเด็กชายวัยสองขวบ หน้าตาน่ารักน่าชัง เนื้อกายอวบอ้วนสมบูรณ์ ตามด้วยชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ซึ่งอุ้มเด็กหญิงตัวน้อยวัยไม่ถึงขวบ ใบหน้าคม