All Chapters of กล้วยไม้ล้อมตะวัน: Chapter 31 - Chapter 40

“เจ้านายของนายเป็นอะไร ทำไมถึงติดต่อไม่ได้ตั้งแต่เช้า”“นายอยู่ในบ้านครับ” คำตอบแบบไม่ตรงคำถามลอยมาจากปลายสาย ทำให้คนถามนึกสงสัยหนักเข้าไปอีก “ฉันไม่ได้ถามว่าเขาอยู่ไหน แต่อยากรู้ว่าวันนี้ทำไมถึงไม่มาร่วมงาน ไหนรับปากไว้ว่าจะมา”“ผมจะเรียนให้นายทราบนะครับว่าคุณใหญ่โทร.มา”“เออ อย่าลืมบอกเขาล่ะ”รัชตะเก็บโทรศัพท์มือถือ ดวงตาคมหรี่ลงอย่างสงสัย ไรวินทร์เบี้ยวนัดสำคัญว่าจะเข้าร่วมประชุมผู้ประกอบการอุตสาหกรรมของเชียงราช ทั้งที่รับปากไว้ดิบดี ปกติถ้าเป็นเรื่องงานไม่เคยเห็นว่าหมอนั่นจะเหลวไหล...แล้วทำไมวันนี้ถึงหายหัวไปดื้อๆ แถมพอถามจากเบน คนสนิทที่ติดตามมานาน ก็แสดงท่าทีบ่ายเบี่ยงอย่างเห็นได้ชัดจนรถจอดเทียบหน้าคฤหาสน์ เจ้าของอาณาจักรจึงก้าวออกมาพร้อมตัดความสงสัยนี้ออกจากหัว อารมณ์เคร่งเครียดที่ตกค้างจากการประชุมก็ปลิดหายเมื่อเห็นหนูน้อยตัวกลมคลานตุ้บตั้บอยู่ที่ระเบียงแล้วตรงมาหา หัวเราะดีใจที่เห็นเขารัชตะช้อนอุ้มร่างจ้ำม่ำของลูกน้อย หยอกล้ออย่างมันเขี้ยว แล้วตรงไปโอบเอวภรรยาที่ยืนกอดอกส่

ไรวินทร์มองคนที่ตักอาหารบนโต๊ะรับประทานอย่างเพลินใจ ไม่อยากขัดจังหวะ จึงตักของตัวเองกินบ้าง จนข้าวในจานตรงหน้าหล่อนหมดลง ส่วนของเขาพร่องเกินครึ่ง หญิงสาวจึงวางช้อน มองแกงมัสมั่นไก่ในถ้วยใบใหญ่ที่ยังเหลือเกือบครึ่ง ทำหน้าเหมือนยังเสียดาย ก่อนเลื่อนสายตาขึ้นมองเขา“นอกจากอาหารไทย คุณยังชอบอาหารพวกนี้ด้วยหรือ”‘อาหารพวกนี้’ ที่ถูกจัดขึ้นโต๊ะ ทำให้ณิชามองแล้วเลิกคิ้ว“ข้าวหมกแกงมัสมั่นไก่เป็นอาหารที่คนไทยกินกันนี่คะ ไม่เห็นแปลก”“แปลกสิ สำหรับคุณ”“ทำไมคะ”“ผมคิดว่าคุณจะชอบอาหารทางภาคเหนือ หรือไม่ก็อาหารจีน รสจืดหน่อย ไม่ใช่อาหารรสจัด หรือพวกเครื่องเทศ”“อาหารภาคเหนือหรืออาหารจีนฉันก็กินค่ะ แต่ที่ไม่ชอบเลยคืออาหารฝรั่ง เพราะมันเลี่ยน” หล่อนลากเสียงยาวแถมยังยื่นหน้าหาเขา ท่าทางย่นจมูกแสดงท่าทีรังเกียจจนเกินธรรมดานั้นทำให้ไรวินทร์นึกขำจนอยากหัวเราะให้ก้องทั้งห้องรับประทานอาหาร ถ้าไม่เกรงว่าเด็กรับใช้ที่ออกันอยู่ในห้องครัวจะได้ยินแล้วพานสงสัย“โชคดีที่ผมไม่ใช่ฝรั่งแท้ เลยไม่เลี่ยน” “อย่ามาพูดอย่างนี้นะ” ณิชาตวัดสายตา ทำเสียงเข้มทั้งที่แก้มแดงเรื่อ ไรวินทร์ได้ทีฉวยโอกาสโวยวายขึ้นบ้าง ทั้งท

ตะวันเคลื่อนคล้อยคลอเส้นขอบฟ้า แสงแดดเริ่มจางลง สายลมหนาวที่พัดแรงก็อ่อนตัว ครอบครัวเล็กที่หอบหิ้วกันมานั่งอยู่กลางสนามหญ้าหน้าคฤหาสน์ใหญ่ตามความต้องการของคนสำคัญของพวกเขายังคงอิริยาบถผ่อนคลาย กระทั่งมีเสียงโทรศัพท์มือถือเรียกเข้ามา คนที่นอนหนุนตักภรรยาโดยมีลูกชายตัวกลมขดซบอยู่บนอกต้องชันกายขึ้นนั่ง มือหนึ่งโอบร่างเล็กป้อมไว้ ส่วนอีกข้างหยิบโทรศัพท์มากดรับสาย“หนังสือพิมพ์ออนไลน์ของเชียงราชลงข่าวน่าสนใจครับนาย”เสียงคนสนิทบอกสั้นๆ ไม่กี่วินาทีเครื่องมือสื่อสารทรงประสิทธิภาพของรัชตะก็ปรากฏทั้งภาพและเนื้อข่าวที่ว่า ปิ่นลดารับลูกชายมากอดไว้ เพราะคิดว่าสามีมีธุระให้พูดคุย แต่พอเขาหันมาหาแล้วยื่นโทรศัพท์ให้เธอรับไปอ่านดู สีหน้าของหญิงสาวถึงกับงุนงง ให้อย่างไรเธอก็ไม่เข้าใจทั้งเนื้อข่าวและภาพของสองคนที่นั่งอยู่ท่ามกลางบรรยากาศสวยงามของรีสอร์ตชื่อดังนอกเมืองเชียงราช ภาพที่ไรวินทร์กำลังเอนกายบนเก้าอี้สานอย่างผ่อนคลายพร้อมจิบเบียร์แก้วใหญ่ ข้างๆ มีสาวร่างบางนั่งด้วยท่าทีสำรวมอย่างคุ้นตา เมื่อซูมใบหน้าจนมั่นใจว่าเป็นใคร ปิ่นลดาถึงหันขวับมองสามีด้วยสีหน้าเปี่ยมด้วยคำถาม“ทำไมถึงเป็นแบบนี้”“คุณ

ณิชาขังตัวเองอยู่ในห้องส่วนตัวชั้นบน หลังจากกลับมาถึงบ้าน ไรวินทร์จัดการอาบน้ำ ทำธุระส่วนตัวจนรู้สึกผ่อนคลายแล้วจึงเปิดประตูห้องนอน มองไปทางห้องของหญิงสาวดวงตาคมหรี่มองบานประตูที่อยู่ห่างคนละฝั่ง เขารู้ว่าณิชากำลังสับสนและคงอยากมีเวลาเป็นส่วนตัว แต่การจะให้หล่อนขังตัวเองอยู่อย่างนั้นทั้งที่มีเรื่องเกิดขึ้นตั้งมากมาย ทั้งเหตุการณ์ระหว่างกันตั้งแต่เมื่อคืน รวมถึงเรื่องงานที่ร้านคุณแหวว เขาก็ทำไม่ได้เหมือนกัน...ตลอดทางที่พาเธอกลับมาบ้าน หญิงสาวมีสีหน้าซีดเผือด นั่งนิ่งเงียบอยู่ในรถ ไม่ดึงดันจะไปที่อื่นอย่างที่เขานึกไว้แต่แรก แต่การที่เธอไม่ยอมพูดจาทั้งที่รู้ว่ามีหลายสิ่งอัดแน่นอยู่ข้างในก็ทำให้เขานิ่งต่อไม่ไหวท่อนขากำยำนำพาเจ้าของร่างสูงใหญ่ทอดเนิบไปยังบานประตูห้องที่เป็นเป้าหมายสายตา จนเมื่อมาหยุดอยู่ตรงหน้า ยกมือขึ้นเคาะเรียก เขาแค่ให้สัญญาณ แต่ไม่หวังให้คนข้างในเปิดประตูออกมาต้อนรับแน่นอน ดังนั้นจึงรอให้ผ่านไปไม่กี่วินาทีก็ยกมือขึ้นสัมผัสแผงควบคุมข้างประตู พอเห็นว่าล็อกประตูถูกปลดออก จึงใช้มืออีกข้างดันให้บานประตูเปิดกว้างแล้วเร้นกายเข้าไปในนั้นณิชานั่งชันเข่าอยู่กลางเตียง ซบหน้า

“ฉันพอกหน้าค่ะ นี่มีเหตุผลพอจะให้ฉันกลับไปนอนห้องตัวเองได้หรือเปล่าคะ ฉันกลัวจะทำห้องคุณเลอะเทอะเสียเปล่า ฉันเกรงใจค่ะ”ถ้อยคำบอกจากคนที่ทั้งดวงหน้าไรวินทร์มองเห็นแต่ดวงตาก็รู้ว่าหล่อนเสแสร้งขนาดไหน แต่คิดว่าใช้วิธีนี้จะรอดมือเขาหรืออย่างไร ถ้านายไรวินทร์จะอ่อนหัดขนาดนั้น ชาตินี้ไม่ต้องมีเมียกันแล้วละ“ไม่เป็นไร ผมไม่ถือ” เจ้าของกายใหญ่ถดร่างลงนอนเช่นเดิมบอก สีหน้าสีตาไม่บ่งบอกว่ากำลังคิดอะไร เพราะมันเรียบเฉย คล้ายเห็นเป็นเรื่องแสนธรรมดา...จนคนคาดหวังว่าตัวเองจะปลอดภัยทั้งคืนด้วยแผนการนี้กลับต้องลังเล เป็นฝ่ายใจแป้วเสียอย่างนั้น“ฉันว่า...ห้องเสื้อผ้าคุณก็ใหญ่โตดี มีที่ว่างเหลือเยอะเลย ฉันจะนอนในนั้น”“อย่าตลกน่าณิชา เตียงนอนอยู่นี่” ไรวินทร์สวนกลับ ไม่คิดจะให้หล่อนทำอะไรเพี้ยนๆ ขนาดนั้น ก่อนตัดสินใจชันกายขึ้นนั่งอย่างหมดอารมณ์ ชำเลืองมองหล่อนแล้วบอกจริงจัง “คืนนี้ผมจะอยู่ในห้องทำงาน ส่วนคุณนอนบนเตียงได้ตามสบาย” “นอนคนเดียวใช่ไหม...ฉันจะเชื่อคุณได้แค่ไหน”“คุณมีทางเลือกด้วยหรือ”โดนย้อนเข้าอย่างนี้ คนที่กำลังไม่มั่นใจในความปลอดภัยของตัวเองอยู่แล้วถึงกับทำปากขมุบขมิบ ไม่มีเสียงลอดออก