All Chapters of กล้วยไม้ล้อมตะวัน: Chapter 21 - Chapter 26

“ไปเอากุญแจรถ” เสียงสั่งเข้มจากเจ้าของสีหน้าถมึงทึง ทำให้ลูกน้องที่อยู่ใกล้ต้องรีบทำตามคำสั่ง ไม่กี่วินาทีของที่ต้องการก็มาส่งถึงมือรถสปอร์ตราคาแพงลิบกระชากตัวออก ตามด้วยรถจิ๊ปสปอร์ตอีกสองคัน จากบ้านหลังใหญ่แล่นผ่านถนนกลางเมือง ผ่านห้างสรรพสินค้าดัง แล้วทะลุเข้าซอยหนึ่งอย่างรู้เป้าหมาย จนมาจอดหน้าหอพักสี่ชั้นในเวลาไม่ถึงสิบนาทีร่างสูงใหญ่ในรถคันแรกที่มาจอดก้าวออกมา ตามด้วยลูกน้องจากรถสองคันหลัง ซึ่งประกบเจ้านายทันที“ที่นี่ใช่ไหม” “ใช่ครับนาย คุณสายสุดาพนักงานของคุณแหววบอกผมเอง ไม่ผิดแน่ครับ ห้องของคุณณิชาอยู่ชั้นสาม ห้องสามศูนย์เจ็ด”แล้วคนกลุ่มนั้นก็เดินฝ่าสายตาสงสัยใคร่รู้ของทั้งเหล่าไทยมุงและไม่ตั้งใจมุงจากเหตุการณ์ก่อนหน้า จนมาถึงประตูกรุกระจก ทำท่าผลักเข้าไปเพื่อขึ้นบันไดไปยังที่ที่ตั้งใจไว้“ดะ...เดี๋ยวค่ะ พวกคุณเป็นใคร เข้าไปไม่ได้นะคะ หยุดก่อนค่ะ”เจ้าหน้าที่ธุรการหอพักเพิ่งจะตั้งสติได้ รีบออกมาขวาง“ผมจะขึ้นไปหาณิชา เมื่อกี้เกิดเรื่องไม่ดีกับเธอใช่ไหม”“ณิ

ดวงหน้าคมสันที่มีหนวดเคราสั้นๆ ประดับทั่ว ผนวกกับกายกำยำสูงใหญ่ เมื่อเจ้าตัวชำเลืองมองคล้ายจะค้อนจึงกลายเป็นภาพที่ทำให้ณิชาเบิกตามองนิ่ง ถูกความตะลึงงันเข้าครอบงำหล่อนไม่เข้าใจ...เดาไม่ออกว่าเขาคิดอะไร...นอกเหนือจากนั้น ณิชาคิดว่าท่าทางเมื่อกี้ไม่เห็นจะเข้ากับเขาเลยเมื่อจู่ๆ คนที่เธอนั่งจับตามองหันขวับมา ณิชาถึงกับสะดุ้งโหยง พอเขาก้าวอาดๆ มาหา หญิงสาวก็กรีดร้องโวยวาย หล่อนตกใจ กลัวแสนกลัว ถ้าเขาจะทำอะไรขึ้นมา ณิชาคงช่วยเหลือตัวเองไม่ได้แน่นอน“อย่านะ อย่าทำนะ ฉันไม่ได้ตั้งใจทำร้ายคุณ ฮือๆ ไม่เอานะ”คนร่างเล็กดิ้นขลุกขลัก ร้องไห้ออกมาอย่างสุดจะฝืน เมื่อถูกประชิดถึงและโอบไว้ทั้งตัว แต่ไม่กี่วินาทีก็รับรู้ถึงข้อมือสองข้างที่ถูกมัดไพล่หลังนั้นหลุดจากกัน สติถึงค่อยๆ คืนร่าง ดวงตาหวานช้อนมอง เขาถอยไปทางปลายเท้าเธอและแก้มัดด้วยท่าทีกระแทกกระทั้น กระทั่งเสร็จก็ดึงเข็มขัดหนังเนื้อดีออกไป ณิชาสูดปากเมื่อถูกมันครูดผิวจนรู้สึกเจ็บ“เบาๆ ก็ได้ ถลอกหรือเปล่าก็ไม่รู้”“แค่นี้ทำบ่น...มันน้อยไปด้วยซ้ำ”“แสดงว่าคุณตั้งใจ เ

หญิงสาวสืบเท้าไปยังห้องส่วนตัวที่จากไปได้แค่วันเดียว นึกไปว่าการได้กลับมาก็ดีเหมือนกัน เพราะยังมีเสื้อผ้าและข้าวของอีกหลายชิ้นที่หล่อนจำต้องทิ้งไว้ ถือโอกาสนี้จะได้ขนออกไปพร้อมกัน...แต่พอมาใกล้ก็ต้องเบิกตา บานประตูห้องได้หายไปแล้วเมื่อชะโงกดูข้างใน จึงเห็นว่าสภาพไม่เหมือนเดิม มันว่างเปล่า ไม่มีอะไรเหลือ ทั้งตู้เตียงและเฟอร์นิเจอร์ที่เคยมีเพียงน้อยชิ้นก็ไม่มีแล้ว ณิชาตรงดิ่ง กึ่งเดินกึ่งวิ่งไปทางห้องครัว ส่งเสียงเรียกเครือด้วยความคับข้องใจ“มีใครอยู่บ้าง พ้อหวาน อยู่หรือเปล่า” ทว่าพอถึงห้องครัวเก่าที่ถูกปรับปรุงจนดูทันสมัยใหม่เอี่ยมราวกับถอดมาจากแคตตาล็อกกลับไม่เห็นใครในนั้นหญิงสาววิ่งมาทางหน้าบ้าน อยากจะถามว่าข้าวของของตัวเองถูกขนไปทิ้งที่ไหนแล้วหัวใจปวดหนึบ เจ็บจนจุก ชาไปทั้งกาย“ใจร้าย ไม่มีหัวใจกันทุกคนเลย”แล้วพอนึกถึงบางสิ่งที่หล่อนมุ่งมั่นจะขนกลับไปหอพักด้วย ไม่รู้ว่าถูกทำลายหรือยังณิชาถึงกระหืดกระหอบกลับไปยังห้องครัว เปิดประตูออกทางหลังบ้าน แล้วพอเห็นกับตาตัวเองว่าสิ่งนั้นยังตั้งโดดเด่น ไม่มีร่องรอยว่าถูกรื้อถอนก็ให้รู้สึกดีใจอย่างบอกไม่ถูกซุ้มกล้วยไม้ของพ่อยังอยู่ที่เดิ