Semua Bab กล้วยไม้ล้อมตะวัน: Bab 41 - Bab 50

ทันทีที่ลงมาจากชั้นบนเมื่อเวลาล่วงเกือบสิบนาฬิกา ไรวินทร์ก็ได้ยินคำรายงานอันน่าประหลาดใจจากเบน “คุณอรุณวดีกับน้องสาวมารอตั้งแต่เช้าแล้วครับ ตอนนี้อยู่ที่ห้องรับแขกของศาลารับรอง”วินาทีแรกไรวินทร์นึกหน้าแขกคนนี้ไม่ออก ยิ่งพ่วงด้วยน้องสาวมาด้วยก็ถึงกับมึนงง...เมื่อนิ่งคิดอึดใจต่อมา ความทรงจำก็หลั่งไหลเข้าสู่สมอง อรุณวดีสาวสวยเจ้าของโรงแรมกลางเมืองที่เขาไปนั่งรับประทานอาหารระหว่างรอรถเข้าศูนย์วันก่อนนั่นเอง หล่อนเข้ามาทักทายและพูดคุยอยู่สักพัก เสร็จก็อาสามาส่งถึงบ้านเพราะเขาตัดสินใจไม่รอรับรถด้วยตัวเอง...ไรวินทร์ไม่คิดจะแสร้งทำมึนว่าไม่รู้จุดประสงค์ในครั้งนั้นของอรุณวดีว่าแท้จริงอยากทำความรู้จักเขามากกว่าจะให้บริการในฐานะแขกของโรงแรมตามที่อ้าง ซึ่งเขาก็ไม่ติดใจอะไร คิดว่าได้รู้จักกันไว้ก็เป็นการดีสำหรับคนต่างถิ่นอย่างเขาที่เพิ่งย้ายมาตั้งรกรากในเชียงราช แต่ด้วยการมาถึงบ้านของพวกเธอสองคนในวันนี้...มาพบโดยไม่มีการบอกกล่าวหรือนัดหมายกัน แถมเขายังมองไม่เห็นว่าจะมีธุระอะไรสำคัญขนาดที่พวกเธอจะเสียเวลาอันมีค่ารอ ก็ยิ่งสงสัยหนัก“ผมถ

“คุณหายไปไหนมา ปล่อยให้ผมหาจนจะพลิกบ้าน” เสียงกระชากถามไม่รื่นหูขณะที่ณิชาก้มหน้าเดินทอดฝีเท้าเนิบเข้ามาในบ้าน จากประตูด้านหลังอีกบานที่ไม่ต้องผ่านห้องครัวนั้นต้องเงยหน้ามองเจ้าของคำถาม สีหน้าของเขาอย่างกับว่ากำลังมีเรื่องร้ายแรงเกิดขึ้นอย่างนั้นแหละ“ฉันออกไปนั่งเล่นข้างนอก”“ผมให้คุณรอในบ้าน” คนยืนกลางโถงบ้านอันโอ่อ่าบอกอย่างปิดความหงุดหงิดไม่มิด“ฉันต้องทำตามคำสั่งคุณทุกอย่างเลยหรือคะ”เสียงถามเรียบ ทำให้คนที่กำลังร้อนรุ่มในอกต้องเงียบและหยุดตัวเอง พอรู้ตัวว่าสิ่งที่ทำคงมากเกินไปสำหรับเธอ จึงยอมสงบศึก ยกมือสองข้างขึ้นเป็นเชิงว่ายอมแพ้ ก่อนปล่อยทิ้งลงข้างตัวอย่างหมดแรง แล้วก้าวมาประชิดใกล้ณิชายังยืนนิ่งตรงจุดเดิม รับรู้ถึงกลิ่นไอความร้อนที่แผ่จากกายใหญ่ กลิ่นน้ำหอมและกลิ่นกายของเขาที่ทำให้หล่อนปั่นป่วนเสมอยามคลุกเคล้าหากัน หากวินาทีนี้กลับทำให้ร่างกายและจิตใจที่กำลังอ่อนล้าของเธอนั้นสดชื่นขึ้น...เหมือนดอกไม้เหี่ยวเฉากลับมาเริงร่าแค่ได้สัมผัสกับสายฝนโปรยพอรู้ตัวก็ปฏิเสธความรู้สึกนั้นเสีย แล้ว

“ไม่อาว ฉันเดินเอง อย่ามายุ่งได้ไหม”เสียงอ้อแอ้จากคนที่ถูกประคองลงจากรถสปอร์ตที่แล่นมาจอดเทียบหน้าบ้านในเวลาบ่ายจัดดังขึ้นไม่ใช่สิ...ภาพของสองหนุ่มสาวห่างไกลจากคำว่าประคองมากนัก เรียกว่ากอดปล้ำกันลงมาเลยต่างหาก“หยุดดิ้นได้ไหม ผมหมดแรงกับคุณแล้วนะ เดี๋ยวก็จับโยนมันตรงนี้หรอก”เสียงขู่ดังจากคนตัวใหญ่ที่อยู่ในสภาพเสื้อเชิ้ตกระดุมหลุดลุ่ยจนเผยให้เห็นแผงอกแกร่งที่มีไรขนปกคลุมรำไร...ทั้งที่เมื่อแรกออกจากบ้านคนที่วิ่งมาคุมเชิงจำได้ว่ามันอยู่ในสภาพเรียบร้อยดีนี่นาเบนออกอาการยึกยัก ตัดสินใจไม่ขาดว่าควรเข้าไปช่วยดีหรือเปล่า ดูท่าคุณณิชาจะเหลือสติอยู่กับตัวไม่เท่าไร ท่าทางเหมือนคนเมาแล้วอาละวาดเสียอย่างนั้น เกรงว่านายจะรับมือไม่ไหวแม้นายหนุ่มจะตัวใหญ่ยักษ์ เทียบไซส์กับคุณหนูณิชาแล้วนับว่ามวยคนละรุ่นด้วยซ้ำ แต่ด้วยเหตุที่กำลังเกิด เบนฟันธงได้ทันทีว่านายไม่เคยพบเจอมาก่อน จึงหวั่นว่าจะคุมสถานการณ์ไม่ไหว อีกทีเกรงจะเป็นฝ่ายกระพือโหมให้มันยิ่งแย่กว่าเดิมแต่เมื่อไม่มีคำสั่งจากนาย คนสนิทที่ติดตามจนรู้ใจอย่างเขาจึงได้แต่เฝ้ามอง...มองนายอ

วางสายจากกันแล้ว ไรวินทร์ถึงเปิดกระเป๋าของหญิงสาว ล้วงหยิบเครื่องมือสื่อสารของเธอออกมาอย่างไม่ลังเลสักนิดเดียว...ในฐานะที่เขาดูแลคุ้มครองเธออยู่ เขาควรมีสิทธิ์อันชอบธรรมที่จะตรวจค้นทุกสิ่งที่อยู่ในข่ายน่าสงสัยไม่ใช่หรืออย่าให้รู้ว่านะว่าเป็นนายพีระที่โทรหาณิชา 4-5 สาย ถ้าเป็นอย่างนั้นก็เตรียมตัวรับมือได้เลย เมื่อกดดูชื่อที่ถูกบันทึกเป็นสายโทร.เข้า ไรวินทร์แทบยกมือตบหน้าผากภาษาไทย...ภาษาแม่ แต่ทักษะการอ่านและเขียนของเขากลับแย่ยิ่งกว่าเด็กอนุบาล!นึกเห็นตามมารดาเป็นครั้งแรกที่เคยเคี่ยวเข็ญให้เรียนเขียนอ่านภาษาไทยตั้งแต่เด็ก แต่ตอนนั้นรู้สึกไปว่าช่างเป็นภาษาที่ยากแสนยาก แม้จะชอบสำเนียงและระดับเสียงแสนไพเราะก็ตาม ไรวินทร์ในวัยเด็กจึงหาเหตุบ่ายเบี่ยง หนักเข้าก็หนีหน้าไปดื้อๆ สุดท้ายมารดาที่เป็นครูประถมเก่ามองหาลูกศิษย์ในบ้านไม่เจอก็ไปคว้าเอาเด็กหญิงข้างบ้านมาแทน...แพทริเซียคือเด็กคนนั้นที่ถูกมารดากล่อมให้เรียน แต่แค่เริ่มเจ้าตัวก็หลงใหล กลับเป็นฝ่ายตื๊อให้สอนจนแตกฉานเสียเอง“แพทต้องอ่านออก ต้องบอกเราได้สิว่าสายนี้เป็นของใคร” ดวงตาคมเจิดจ

โต๊ะกลางหน้าโซฟาตรงมุมหนึ่งของโถงบ้านกลายเป็นโต๊ะรับประทานอาหารของสองคน เมื่อชายหนุ่มบอกแม่ครัวใหญ่ให้สั่งเด็กรับใช้จัดการย้ายเมื่อลงมาถึงสิริแสดงท่าทีไม่พอใจ ณิชาสังเกตเห็น แต่บอกตัวเองให้มองข้ามเสีย จนเมื่อจัดการทุกอย่างเสร็จ ไรวินทร์ก็บอกพวกเธอให้กลับที่พักซึ่งเป็นเรือนพักสร้างอยู่ใกล้กำแพงด้านหลัง ห่างจากตัวบ้านใหญ่หลายสิบเมตร...ในเวลานี้จึงเหลือแต่เธอและเขาณิชาขยับตัว แม้ไรวินทร์จะไม่มอง ไม่ได้แสดงความสนใจในตัวเธอ แต่เธอกลับอึดอัดกับบรรยากาศตอนนี้กระทั่งไรวินทร์เคลื่อนไหวฉับไว ณิชาสะดุ้งสุดตัว แต่เพื่อจะพบว่าเขาแค่หยิบรีโมตมาเปิดทีวีจอยักษ์ที่ติดตั้งกับผนังอีกฝั่งซึ่งห่างจากกันเกือบสิบเมตร แล้วเร่งเสียงจนได้ยินมาถึงถ้าเป็นเวลาปกติ ณิชาคงหนวกหูกับเสียงลั่นระทึก แต่เวลานี้กลับนึกดีใจที่มีมันมาทำลายความเงียบซึ่งเธอสัมผัสได้ว่าช่างวังเวงจับใจโซฟาไหวยวบ หัวใจของหญิงสาวเต้นถี่ไม่เป็นจังหวะ เหลือบมองคนตัวโตที่ทำกิจกรรมของเขาไปเรื่อยๆ โดยไม่สนใจเธอเหมือนเดิมณิชาพ่นลมออกจากปาก ระบายความฟุ้งซ่าน หยิบจานสลัดซีฟู้ดที่จัดแต่งอย่างสวยงามมาตักกินบ้าง จากที่