บททั้งหมดของ กล้วยไม้ล้อมตะวัน: บทที่ 61 - บทที่ 70

ณิชามองหน้าจอมือถืออย่างตัดสินใจหลังจบการติดต่อผ่านโปรแกรมสนทนา เธอยังไม่ยอมรับสาย ไม่พูดคุยกับคนที่เพียรติดต่อหาโดยตรงนัดหมายของพีระ...ทำให้ณิชาลังเล สองจิตสองใจ ทั้งที่ก่อนนี้ตั้งใจจะตัดขาด ไม่ยอมพบหน้าเขาอีก“นิดไม่อยากได้บ้านคืนแล้วเหรอ ทางพีชช่วยได้นะ คุณพ่อจัดการให้ได้ นายไรวินทร์มันมีจุดอ่อนให้เราเล่นงานตั้งหลายจุด คุณพ่อรู้ดี คุณพ่อเล็งจะเล่นงานมันนานแล้ว’พ่อของพีระเป็นนายตำรวจใหญ่ในเชียงราช มีอิทธิพลและคนรู้จักอย่างกว้างขวาง การจะหาจุดอ่อนเพื่อเล่นงานนักธุรกิจหน้าใหม่ที่เข้ามาในเชียงราชสักคน ไม่ใช่เรื่องเกินความสามารถ“จะทำยังไง บอกได้ไหม”“ออกมาคุยกันสิ คุยอย่างนี้ไม่สะดวก ไม่ปลอดภัยทั้งพีชและนิด”“นิดขอคิดดูก่อนนะ”“ทำไม รักมันแล้วใช่ไหมถึงลังเล เปลี่ยนใจยกบ้านให้มันแล้วสิ”“นิดอยู่ในบ้าน มีคนของเขาจับตามองอยู่ การออกไปพบพีชไม่ใช่เรื่องง่าย”“อ๋อ อย่างนี้นี่เอง พีชเข้าใจนิดแล้ว พีชจะรอนะ”การพูดคุยผ่านโปรแกรมจบลงเท่านั้น ณิชาก้มหน้าก้มตาอ

จนท้องฟ้าด้านนอกสว่างเรืองรอง ณิชาปรือตาเปิดเมื่อแสงส่องเข้ามา กะพริบตามองเพดานห้อง สัมผัสความคุ้นเคย กระทั่งไออุ่นที่โอบรัด วินาทีนั้นเธอยังไม่อยากจากความอบอุ่นนี้ไป เรียวปากอิ่มแย้ม เปลือกตาบางปรือปิด ตั้งท่าจะหลับต่อหากแค่เสี้ยววินาทีดวงตาหวานกลับเบิกโพลง หันมองเจ้าของอ้อมกอด เขากำลังหลับสนิท ใบหน้าคมสันซุกนิ่งอยู่ข้างแก้มเธอ ณิชาเม้มริมฝีปากแน่น สูดหายใจลึก...เช้ามาอย่างนี้ไม่อยากเริ่มต้นด้วยอารมณ์บูดเลยแต่เขาก็ทำกับเธอเกินไป ออกไปหาความสุขนอกบ้าน พอคิดจะกลับก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น นี่หล่อนคงกลายเป็นคู่นอนหมอนข้างของเขาอย่างสมบูรณ์แล้วสินะ มีประโยชน์ก็แค่บนเตียงนอนร่างน้อยดิ้นขลุกขลัก ออกแรงผลักร่างใหญ่โต หนักอึ้งปานหินผา ทั้งผลักทั้งดันอย่างไรก็ไม่เป็นผล ซ้ำร้ายยังขยับเข้ามาแนบชิด ท่อนแขนกำยำปานเหล็กกล้ายังออกแรงรัดจนหล่อนแทบจมหายเข้าไปในอ้อมกอดนั้น...ทุกอย่างเป็นไปโดยอัตโนมัติ โดยที่เจ้าของร่างใหญ่นั้นยังหลับอยู่ณิชาหยุดตัวเอง หายใจหอบ เหลือบมองชายหนุ่มอย่างเคืองๆหญิงสาวปล่อยให้ตัวเองนอนอยู่นิ่งๆ เพื่อรอให้หายเหนื่อย แต่แค่นาทีผ่านไป ร่างหนาให

ณิชาคิดจะลงมานั่งอ่านหนังสือข้างล่าง ความก้าวหน้าของงานแปลดูท่าจะช้ากว่าแผน ถ้ายังไม่เดินหน้าทำจริงจัง ปล่อยให้อนาคตถูกโยงด้วยเส้นด้ายเปราะบางอย่างนี้คงไม่ดีแน่ไม่ว่าจะมีเรื่องราวสักกี่ร้อยพันเข้ามา แต่หน้าที่ของเธอหลังจากสิ้นพ่อและแม่แล้ว นั่นคือการดูแลตัวเองให้ดีที่สุด แม้จะพลั้งพลาดในบางเรื่อง ถลำลึกเกินกว่าจะหันหลังกลับ แต่คงไม่มีใครอยากให้ชีวิตพลาดซ้ำอยู่เรื่อยไป หญิงสาวเดินเข้าโถงบ้าน คิดจะครองโซฟามุมสงบนั่งทำงานตลอดวัน ก็เห็นพ้อหวานยิ้มแป้นมาแต่ไกล“ตอนเที่ยงกินอะไรดีคะ หนูทำให้”“กินอะไรดีล่ะ พ้อหวานทำอะไรได้บ้าง นอกจากต้ม ทอดและผัด”“แหม คุณนิด หนูกำลังพยายามอยู่นะคะ ตอนนี้ฝึกทำเครื่องแกงอยู่ ป้าสดใสบอกว่าเราทำเองมันจะหอมอร่อยกว่าซื้อที่เขาปั่นขายสำเร็จในตลาด”“อ๋อ เลยจะให้ฉันเป็นหนูทดลอง” ณิชายิ้มกริ่ม ต่อล้อต่อเถียงกับเด็กรับใช้อย่างอารมณ์ดี เมื่อสำเหนียกว่าอีกฝ่ายมีความปรารถนาดีและจริงใจให้อยู่“ไม่ใช่สักหน่อย หนูจะทำสุดฝีมือแล้วให้คุณนิดช่วยบอกต่างหากล่ะคะว่าเป็นยั

“สมบัติเหรอ” ณิชาทวนคำ พ่อยังมีสมบัติเหลืออีกหรือ ไม่ใช่ว่าถูกเปลี่ยนเป็นเงินแล้วเอาไปหมุนในธุรกิจไปแล้วอย่างนั้นหรือ“ใช่ นี่นิดไม่รู้อะไรเลยงั้นเหรอ นายนั่นมันฮุบไว้คนเดียวหมดแล้วแน่ ทั้งหุ้นในโรงแรม ห้างสรรพสินค้า ถึงไม่ใช่หุ้นใหญ่แต่พอตีเป็นเงิน มันก็หลายสิบล้านเลยนะ จะปล่อยให้อยู่ในมือคนเลวได้ยังไง”“คนเลว หมายถึงคุณไรวินทร์”“ใช่ นายไรวินทร์ มันค้ายาเสพติด ค้าของเถื่อนที่อเมริกาใต้ ได้เงินมหาศาลก็มาเชียงราช ตั้งบริษัททำเป็นแหล่งฟอกเงิน ทั้งหมดนี้มีคุณรัชตะคอยช่วยมัน” พีระพูดเสียงเบาแต่จริงจังมั่นใจ ส่งสายตาล่อกแล่กมองรอบ เหมือนกลัวใครจะได้ยิน ทั้งที่สองคนอยู่ในห้องรับรองที่เขาเลือกดีแล้วว่าเป็นส่วนตัวสำหรับณิชา ได้ฟังก็ยิ่งงุนงง มีรัชตะเข้ามาเกี่ยวข้องด้วย...ถามตัวเองว่าน้ำหนักคำพูดของพีระจะไม่น้อยไปหน่อยหรือ“คุณไรวินทร์กับคุณใหญ่ พีชหมายถึงสองคนนี้ร่วมมือกันฟอกเงินจากการค้ายาเสพติดและค้าของเถื่อน”“ถูกแล้ว นิดก็เคยรู้มาก่อน” พีระยิ่งย้ำเมื่อเห็นสายตาของณิชา ก่อนน

“ปล่อยให้นอนพัก ยาสลบหมดฤทธิ์เมื่อไหร่เธอก็จะตื่นขึ้นมาเอง”หมอแฟรงค์บอกพลางเหลือบมองหนุ่มรุ่นน้องที่รัชตะโทร.สั่งให้เขาตรงมายังบ้านหลังนี้ เพื่อรอดูแลคนไข้คนหนึ่ง เมื่อแพทริเซียที่ออกเวรพอดีเจอเขาและรู้เรื่องในบ้านนี้เข้าจึงขอตามมาด้วยอีกคน“แล้วจะฟื้นเมื่อไหร่ หมอบอกได้ไหม”“อาจจะคืนนี้ หรือพรุ่งนี้”“ทำไมต้องอาจจะ หมอบอกไปเลยไม่ได้หรือไงว่าเธอจะฟื้นตอนไหน แล้วถ้าเธอเป็นอะไรไปล่ะ” ไรวินทร์สวนกลับอย่างระงับอารมณ์ไม่อยู่ จนแพทริเซียต้องจับแขนเขาเขย่าเรียกสติ“นิดไม่เป็นอะไร เชื่อหมอแฟรงค์เถอะ คืนนี้ฉันจะอยู่บ้าน ช่วยนายเฝ้าอาการของนิดอีกคน”หมอใหญ่มองหมอสาวกับญาติหนุ่มที่คุยกันเองแล้วไหวไหล่ เหตุการณ์ทำนองนี้มันคุ้นชะมัด คล้ายว่าเคยเกิดอยู่ในบ้านของรัชตะมาแล้วครั้งหนึ่ง“ขอโทษแทนวินทร์นะคะหมอ ทางนี้แพทจะดูแลต่อเอง”“ไม่เป็นไร ผมชินแล้ว เอาเป็นว่าผมกลับก่อน ถ้าญาติคุณยังไม่วางใจอาการคุณณิชา บอกเขาให้โทร.เรียกผมได้ตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง ไม่ต้องเกรงใจ เพราะเจ้า