서재
검색
홈 / แฟนตาซี / 90 วันก่อนฉันเป็นศพ / บทที่ 17-2-ไม่น่าไว้ใจ (2)

공유

บทที่ 17-2-ไม่น่าไว้ใจ (2)

작가: พรธีรา
last update 최신 업데이트: 2025-08-30 22:00:34

ในวันแรกยังไม่มีอะไรมากนัก ลูกค้าเพียงแค่แนะนำสถานที่ว่าจะสามารถใช้ห้องตรงไหนได้บ้าง โชคดีที่นิรมลเตรียมแผ่นพับและตัวอย่างสินค้าอาหารเสริมติดมาด้วย เธอจึงนำเสนอสินค้าให้ฟัง ลูกค้าที่ได้ฟังก็เกิดความสนใจ

“ผมว่าน่าสนใจมากนะครับ วันพรุ่งนี้ผมนัดลูกค้าไว้ให้แล้ว รับรองว่ามีคนสนใจซื้อแน่ครับ”

หลังจากนั้น ทุกคนกลับมาบ้านเช่าและเตรียมสิ่งของที่จะใช้ในการทำงานวันรุ่งขึ้น กว่าจะเสร็จก็เป็นเวลาสองทุ่มเศษแล้ว บรรยากาศรอบข้างเงียบสงบสมกับเป็นต่างจังหวัด

“ไปอาบน้ำพักผ่อนเถอะ พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้านะ”

หัวหน้าพูดและเดินขึ้นไปอาบน้ำก่อน เจนจิราและนิรมลมองหน้ากัน

“ถ้าอย่างนั้นนิวขอขึ้นไปจัดของก่อนนะคะ ยังไม่ได้เอาเสื้อผ้าออกจากกระเป๋าเลย”

“ไปสิ พี่ก็เหมือนกัน”

เจนจิราและนิรมลเดินขึ้นไปข้างบน เจนจิราจัดเสื้อผ้าเข้าตู้เสื้อผ้าก่อน ในระหว่างที่กำลังเก็บเสื้อผ้ากันอยู่นั้น หญิงสาวมองเตียงแล้วพูดเปิดประเด็นกับอีกฝ่ายก่อน

“พี่ขอนอนเตียงล่างนะ มันสะดวกดี อีกอย่างน้ำหนักอย่างพี่ขึ้นไปนอนข้างบนคงไม่เหมาะแน่ น้องนิวคงจะนอนระแวงทั้งคืน”

นิรมลยิ้ม

이 책을 계속 무료로 읽어보세요.
QR 코드를 스캔하여 앱을 다운로드하세요
잠긴 챕터
이전 챕터 다음 챕터

최신 챕터

  • 90 วันก่อนฉันเป็นศพ   บทที่ 21-1-วิญญาณดวงที่ห้า (1)

    วันอาทิตย์ตอนเย็น เอกภพและนิรมลขับรถกลับกรุงเทพฯ นิรมลนั่งเงียบมาตลอดทางจนเอกภพสงสัย คอยหันมามองหน้าหญิงสาวข้างๆ เป็นระยะ ในช่วงเวลาที่รถยนต์จอดติดไฟแดง“จิ๋วเป็นอะไรหรือเปล่าวันนี้ ทำไมเงียบจัง หรือว่าทะเลาะกับพ่อแม่”“เปล่าหรอก จิ๋วมีเรื่องอะไรให้คิดนิดหน่อย คิดไม่ตกเสียที”เอกภพคิ้วขมวดมองหญิงสาวด้วยความสงสัย กำลังจะอ้าปากถามต่อ แต่นิรมลก็ชิงพูดถึงสิ่งที่สงสัยออกมาเสียก่อน“จิ๋วกำลังนึกสงสัยเรื่องการตายของลุงพิษณุ จิ๋วมีความรู้สึกว่าลุงพิษณุไม่น่าจะตายเพราะอุบัติเหตุอย่างที่ตำรวจสรุปคดีไว้”“บีว่าจิ๋วน่าจะฟังที่พ่อเล่าเยอะเกินไปละมั้ง ก็เลยเก็บมาคิดมาฝันต่อเป็นตุเป็นตะเอาเอง”“แต่จิ๋วว่า...”“จิ๋วคิดว่าฟังนิทานเถอะ อีกอย่างเรื่องนี้มันผ่านมาตั้งสามสี่ปีแล้ว อย่าไปคิดรื้อฟื้นเรื่องเก่าๆ เลยนะ”เอกภพพูดอย่างไม่สนใจนัก ทำให้นิรมลต้องเงียบไปด้วย หญิงสาวได้แต่คิดอยู่ในใจก็หนึ่งไม่ได้เห็นเหตุการณ์อย่างที่นิวเห็นนี่นา เลยต้องมานั่งคิดเนี่ยว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ในตอนนั้นนิ

  • 90 วันก่อนฉันเป็นศพ   บทที่ 20-2-กลับบ้านนครปฐม (2)

    พิษณุเป็นคนจังหวัดนครปฐม ครอบครัวของเขามีอาชีพค้าขายกันมาตั้งแต่บรรพบุรุษ เปิดร้านขายของเล็กๆ ในจังหวัดนี้ เมื่อเขาโตขึ้นและเรียนต่อในระดับมหาวิทยาลัย ทำให้เขาเปิดโลกและได้เรียนรู้อะไรมากขึ้น จนเริ่มรู้สึกว่าจังหวัดนี้เล็กเกินไป จึงคิดที่จะย้ายถิ่นฐานไปอยู่ที่กรุงเทพฯ เพื่อเริ่มบุกเบิกการค้าขายอย่างที่เขาต้องการ พ่อแม่ยินยอมเพราะรู้ดีว่าพิษณุเอาตัวรอดได้ แต่ก็ถามเขา“แกจะไปขายของอะไรณุ แล้วจะไปอยู่ที่ไหน ญาติเราไม่มีใครอยู่ที่โน่นนะ ถ้าแกไปหมายความว่าจะต้องนับหนึ่งใหม่ตั้งแต่ต้น”พิษณุไปดูลู่ทางไว้ นั่นคือเขาไปสมัครเข้าทำงานเป็นเซลล์ขายรถยนต์ ด้วยความที่เขาเป็นคนหน้าตาดี พูดจาดี หว่านล้อมคนอื่นให้คล้อยตามได้ไม่ยากนัก จนกระทั่งเขาเจอรุ่นพี่คนหนึ่งมาซื้อรถยนต์ แล้วเห็นการทำงานของเขาที่ดู ‘เข้าตา’“แกดูขายของเก่งนี่หว่าณุ คารมดีเสียด้วย”พิษณุยิ้มให้กับรุ่นพี่คนนั้น“ก็นิดหน่อยแหละ ว่าแต่พี่เถอะ ผมเห็นพี่มาดูรถแล้วยังไม่ตัดสินใจซื้อ มีปัญหาอะไรหรือเปล่าพี่”รุ่นพี่พยักหน้าช้าๆ มองหน้าเขาแล้วตัดสินใจพูด“คืออย่างนี้ พี่ร่วมหุ้นเปิดบริษัท

  • 90 วันก่อนฉันเป็นศพ   บทที่ 20-1-กลับบ้านนครปฐม (1)

    นิรมลตื่นขึ้นมาตอนเช้าด้วยความไม่สดชื่น เพราะมัวแต่คิดถึงเหตุการณ์ที่เห็นจากข่าวเมื่อคืนนี้ หญิงสาวรู้สึกคุ้นหน้าคุ้นตาผู้ชายคนที่เกิดอุบัติเหตุแต่กลับนึกไม่ออกว่าเป็นใคร แล้วความคิดของเธอกลับต้องสะดุดเมื่อมีข้อความส่งมาจากเอกภพ‘วันนี้กลับบ้านหรือเปล่า’นิรมลมองปฏิทิน จริงสินะ วันนี้วันเสาร์นี่นา เธอจึงพิมพ์ข้อความกลับไป‘กลับสิ บีมีอะไรหรือเปล่า’‘บีไปบ้านจิ๋วด้วยได้ไหม เมื่อวานนี้ไม่ได้เล่าให้ฟังว่าวันนี้แม่ไปเข้าวัดถือศีลปฏิบัติธรรมเจ็ดวัน ส่วนสองกับเล็กก็ไปเข้าค่ายกันหมด บีก็เลยอยู่บ้านคนเดียว’นิรมลยิ้มให้กับโทรศัพท์ด้วยความดีใจ นานแล้วที่เอกภพไม่ได้ไปบ้านของเธอ ถ้าพ่อแม่ที่บ้านรู้เข้าคงดีใจมากทีเดียว‘ถ้าอย่างนั้นอีกครึ่งชั่วโมงเจอกันนะ’............................................เอกภพขับรถยนต์ของนิรมลมาตามทางเรื่อยๆ นิรมลดูยิ้มแย้มแจ่มใส ถึงแม้ว่าบางครั้งจะเห็น ‘บางสิ่งบางอย่าง’ ตามทางอยู่บ้าง แต่เธอก็เลือกที่จะทำเป็นมองไม่เห็น และชวนเอกภพคุยเพื่อไม่ให้เขารู้สึกง่วงนอนระหว่างขับรถ“น

  • 90 วันก่อนฉันเป็นศพ   บทที่ 19-2-ขอความช่วยเหลือ (2)

    ทั้งสองคนรีบเข้าไปทำงาน ต่างฝ่ายต่างมีงานยุ่งจนลืมเรื่องของเจนจิราไปเสียสนิท นิรมลนึกขึ้นได้อีกทีคือตอนเช้าของอีกวัน หญิงสาวยังไม่รู้ด้วยซ้ำไปว่าบ้านแม่ของเจนจิราอยู่ที่ไหน เธอบ่นให้เอกภพฟัง“จิ๋วลืมถามที่อยู่บ้านแม่พี่เจน ทำไงดีล่ะบี”“ไปถามฝ่ายบุคคลสิ หนึ่งว่าน่าจะมีที่อยู่นะ”นิรมลพยักหน้า จริงด้วยสิ เธอลืมไปเสียสนิท“ถ้าอย่างนั้นตอนกลางวันหนึ่งไปกับนิวหน่อยนะ จะได้ไปจดที่อยู่บ้านพี่เจนด้วยกัน”ตอนกลางวัน หลังจากที่รับประทานอาหารกลางวันกันเสร็จแล้ว นิรมลแวะไปที่ฝ่ายบุคคลเพื่อขอที่อยู่บ้านแม่ของเจนจิรา ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากวัดที่พวกเธอเคยไปมากนัก นิรมลตัดสินใจทันที“ถ้าอย่างนั้นเย็นนี้เราไปหาแม่ของพี่เจนกัน บีไปเป็นเพื่อนจิ๋วได้ไหม”“ไปสิจิ๋ว แต่คงไม่ได้อยู่ฟังสวดงานศพด้วยนะ บีต้องรีบไปรีบกลับ”เย็นวันนั้น เอกภพและนิรมลออกจากบริษัทเวลาสี่โมงเย็น พวกเขาขับรถยนต์ไปที่บ้านแม่เจนจิรา โดยมีนิรมลช่วยดูทางให้ บ้านเดิมของเจนจิราหรือพูดให้ถูกคือร้านขายของชำที่หาไม่ยาก ร้านอยู่ติดถนนในซอย มีผู้คนผ่านไปมามากมายเอกภพจอด

  • 90 วันก่อนฉันเป็นศพ   บทที่ 19-1-ขอความช่วยเหลือ (1)

    “นิวคุยกับใครเหรอ”เสียงเอกภพทักถาม เขาออกมาจากห้องน้ำแล้วเห็นหญิงสาวยืนคุยอยู่คนเดียวมาสักพักแล้ว นิรมลสะดุ้ง พอดีกับที่พี่อีกคนออกมาจากห้องน้ำ หญิงสาวหันหน้าไปมองทั้งสองคน แล้วหันกลับมามองรอบตัวอีกครั้ง วิญญาณของเจนจิราไม่อยู่แถวนั้นแล้ว เธอจึงพูดตัดบท“รีบไปกันเถอะ”นิรมลรีบออกไปจากวัด จนลืมนึกไปว่าเธอยังไม่รู้จักบ้านแม่ของเจนจิราเลย หญิงสาวลืมถามทางไปเสียสนิทนิรมลนั่งนิ่งเงียบตลอดทางกลับบ้าน รวมทั้งเอกภพ เขาคิดถึงเรื่องที่ได้ยินหญิงสาวพูดคุยคนเดียว นึกถึงนิรมลที่เคยพูดไว้ว่าเธอเห็น ‘บางสิ่งบางอย่าง’“เมื่อกี้ที่จิ๋วพูดอยู่คนเดียว อย่าบอกนะว่าจิ๋วเห็นพี่เจน”นิรมลพยักหน้ารับ ในใจกำลังนั่งคิดถึงการเข้าไปเอาของในห้องพักของเจนจิราว่าจะทำอย่างไร เธอมัวแต่ตกอยู่ในความคิดของตัวเอง จนรู้สึกตัวอีกครั้งเมื่อเอกภพจอดรถ นั่งมองหน้าเธออยู่เงียบๆ ด้วยสีหน้าเรียบเฉยจนต้องถาม“บีเป็นอะไรหรือเปล่า”“บีสิต้องเป็นฝ่ายถาม ตั้งแต่ขึ้นรถมาจิ๋วก็นั่งเงียบมาตลอดทาง ว่าแต่...จิ๋วคุยอะไรกับพี่เจนล่ะ ต้องทำอะไรหรือเปล่า”นิรมลถอนหายใจก่

  • 90 วันก่อนฉันเป็นศพ   บทที่ 18-2-วิญญาณดวงที่สี่ (2)

    เจนจิราอยู่กับแม่เพียงแค่สองคน พ่อเสียชีวิตตั้งแต่เธอยังเป็นเด็ก แม่เปิดร้านขายของชำเลี้ยงดูหญิงสาวตั้งแต่เล็กจนโต จนกระทั่งเรียนจบได้งานทำที่บริษัทแห่งนี้ ทีแรกเธอเป็นห่วงแม่ ไม่อยากให้อยู่คนเดียว จึงชักชวนให้แม่ขายบ้านมาอยู่ด้วยกัน“แม่ขออยู่ที่เดิมดีกว่าเจน อย่างน้อยอยู่บ้านยังทำงานขายของได้เจอได้พูดคุยกับคนอื่นบ้าง ย้ายมาอยู่แถวนี้แม่ก็ไม่รู้จักใคร อยู่ตรงโน้นยังมีญาติพี่น้องให้ได้พึ่งพาอาศัยบ้าง”“แต่เจนเป็นห่วงแม่นี่นา อยากให้แม่มาอยู่ใกล้ๆ”แม่ของเจนจิราหัวเราะ“อย่ามาทำพูดประจบหน่อยเลย เช้าขึ้นแกก็ไปทำงาน ทิ้งให้อยู่คนเดียวมากกว่า แม่ขออยู่ที่ร้านนี่แหละ เจนก็แค่แวะมาหาแม่บ่อยๆ ก็แล้วกัน”เจนจิรามาหาหอพักอยู่แถวบริษัท อย่างน้อยเธอจะได้ไม่ต้องเหนื่อยกับการเดินทางมากนัก และการมาอยู่หอพักแห่งนี้ ทำให้เจนจิราได้มาพบกับกรณ์...แฟนหนุ่มที่อายุอ่อนกว่าเจนจิราถึงเจ็ดปีเจนจิราและกรณ์เจอกันเมื่อวันที่เจนจิรามาหาหอพัก เดิมทีกรณ์พักอยู่ที่นี่ เขาเห็นว่าราคาไม่แพงจึงแนะนำให้หญิงสาวมาพัก นั่นทำให้เจนจิรารู้สึกซาบซึ้งใจในตัวกรณ์ ทั้งๆ ที่ตอนนั้นเขา

더보기

다른 추천

좋은 소설을 무료로 찾아 읽어보세요
GoodNovel 앱에서 수많은 인기 소설을 무료로 즐기세요! 마음에 드는 책을 다운로드하고, 언제 어디서나 편하게 읽을 수 있습니다
앱에서 책을 무료로 읽어보세요
앱에서 읽으려면 QR 코드를 스캔하세요.
DMCA.com Protection Status