/ แฟนตาซี / 90 วันก่อนฉันเป็นศพ / บทที่ 18-1-วิญญาณดวงที่สี่ (1)

공유

บทที่ 18-1-วิญญาณดวงที่สี่ (1)

last update 최신 업데이트: 2025-08-31 22:00:22

เช้าวันรุ่งขึ้น ทุกคนมาทำงานตามปกติ ยกเว้นเจนจิราที่ไม่ได้มาทำงานโดยไม่ทราบสาเหตุ เมื่อหัวหน้างานหรือฝ่ายบุคคลโทรศัพท์ติดต่อ กลับไม่สามารถติดต่อได้

“พี่นิวคะ ตอนที่พี่ไปทำงานด้วยกัน พี่เจนมีอาการอะไรแปลกๆ หรือเปล่าคะ”

“อาการแปลกๆ นี่มันคือยังไงเหรอ พี่ไม่เข้าใจ”

ผู้ถามเป็นน้องคนหนึ่งที่สนิทกับเจนจิรา ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งจึงถามด้วยความเป็นห่วง

“หนูรู้ว่าพี่เจนเป็นภูมิแพ้ค่ะ ก็เลยนึกสงสัยว่าตอนไปที่โน่น พี่เจนมีอาการกำเริบไหม”

“ปกติทุกอย่าง เออ...พี่เจนอยู่หอพักไม่ใช่เหรอ หนูรู้จักหอพักของพี่เจนไหม”

น้องพยักหน้าแล้วโทรศัพท์ไปหาเจ้าของหอพัก เธอสนิทกับเจนจิรา เคยไปหอพักและคุ้นเคยกันอยู่บ้าง หญิงสาวนั่งรออยู่ครู่หนึ่ง ทางด้านโน้นก็รับสายโทรศัพท์

“สวัสดีค่ะ หนูมีเรื่องจะรบกวน ขอให้พี่ไปดูห้องพักพี่เจน วันนี้พี่เขาไม่ได้มาทำงาน ค่ะ ขอบคุณมากนะคะ”

“เขาว่ายังไงบ้างล่ะ”

พี่คนหนึ่งถามขึ้นมาด้วยความเป็นห่วง น้องถอนหายใจก่อนจะตอบ

“เดี๋ยวพี่เจ้าของหอเข้าไปดูให้ค่ะ เขาบอกมาว่าเมื่อวานข้างห้องยังได้ยินเสียงกุกกักดังอยู่ในห้อง นึ

이 책을 계속 무료로 읽어보세요.
QR 코드를 스캔하여 앱을 다운로드하세요
잠긴 챕터

최신 챕터

  • 90 วันก่อนฉันเป็นศพ   บทที่ 21-1-วิญญาณดวงที่ห้า (1)

    วันอาทิตย์ตอนเย็น เอกภพและนิรมลขับรถกลับกรุงเทพฯ นิรมลนั่งเงียบมาตลอดทางจนเอกภพสงสัย คอยหันมามองหน้าหญิงสาวข้างๆ เป็นระยะ ในช่วงเวลาที่รถยนต์จอดติดไฟแดง“จิ๋วเป็นอะไรหรือเปล่าวันนี้ ทำไมเงียบจัง หรือว่าทะเลาะกับพ่อแม่”“เปล่าหรอก จิ๋วมีเรื่องอะไรให้คิดนิดหน่อย คิดไม่ตกเสียที”เอกภพคิ้วขมวดมองหญิงสาวด้วยความสงสัย กำลังจะอ้าปากถามต่อ แต่นิรมลก็ชิงพูดถึงสิ่งที่สงสัยออกมาเสียก่อน“จิ๋วกำลังนึกสงสัยเรื่องการตายของลุงพิษณุ จิ๋วมีความรู้สึกว่าลุงพิษณุไม่น่าจะตายเพราะอุบัติเหตุอย่างที่ตำรวจสรุปคดีไว้”“บีว่าจิ๋วน่าจะฟังที่พ่อเล่าเยอะเกินไปละมั้ง ก็เลยเก็บมาคิดมาฝันต่อเป็นตุเป็นตะเอาเอง”“แต่จิ๋วว่า...”“จิ๋วคิดว่าฟังนิทานเถอะ อีกอย่างเรื่องนี้มันผ่านมาตั้งสามสี่ปีแล้ว อย่าไปคิดรื้อฟื้นเรื่องเก่าๆ เลยนะ”เอกภพพูดอย่างไม่สนใจนัก ทำให้นิรมลต้องเงียบไปด้วย หญิงสาวได้แต่คิดอยู่ในใจก็หนึ่งไม่ได้เห็นเหตุการณ์อย่างที่นิวเห็นนี่นา เลยต้องมานั่งคิดเนี่ยว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ในตอนนั้นนิ

  • 90 วันก่อนฉันเป็นศพ   บทที่ 20-2-กลับบ้านนครปฐม (2)

    พิษณุเป็นคนจังหวัดนครปฐม ครอบครัวของเขามีอาชีพค้าขายกันมาตั้งแต่บรรพบุรุษ เปิดร้านขายของเล็กๆ ในจังหวัดนี้ เมื่อเขาโตขึ้นและเรียนต่อในระดับมหาวิทยาลัย ทำให้เขาเปิดโลกและได้เรียนรู้อะไรมากขึ้น จนเริ่มรู้สึกว่าจังหวัดนี้เล็กเกินไป จึงคิดที่จะย้ายถิ่นฐานไปอยู่ที่กรุงเทพฯ เพื่อเริ่มบุกเบิกการค้าขายอย่างที่เขาต้องการ พ่อแม่ยินยอมเพราะรู้ดีว่าพิษณุเอาตัวรอดได้ แต่ก็ถามเขา“แกจะไปขายของอะไรณุ แล้วจะไปอยู่ที่ไหน ญาติเราไม่มีใครอยู่ที่โน่นนะ ถ้าแกไปหมายความว่าจะต้องนับหนึ่งใหม่ตั้งแต่ต้น”พิษณุไปดูลู่ทางไว้ นั่นคือเขาไปสมัครเข้าทำงานเป็นเซลล์ขายรถยนต์ ด้วยความที่เขาเป็นคนหน้าตาดี พูดจาดี หว่านล้อมคนอื่นให้คล้อยตามได้ไม่ยากนัก จนกระทั่งเขาเจอรุ่นพี่คนหนึ่งมาซื้อรถยนต์ แล้วเห็นการทำงานของเขาที่ดู ‘เข้าตา’“แกดูขายของเก่งนี่หว่าณุ คารมดีเสียด้วย”พิษณุยิ้มให้กับรุ่นพี่คนนั้น“ก็นิดหน่อยแหละ ว่าแต่พี่เถอะ ผมเห็นพี่มาดูรถแล้วยังไม่ตัดสินใจซื้อ มีปัญหาอะไรหรือเปล่าพี่”รุ่นพี่พยักหน้าช้าๆ มองหน้าเขาแล้วตัดสินใจพูด“คืออย่างนี้ พี่ร่วมหุ้นเปิดบริษัท

  • 90 วันก่อนฉันเป็นศพ   บทที่ 20-1-กลับบ้านนครปฐม (1)

    นิรมลตื่นขึ้นมาตอนเช้าด้วยความไม่สดชื่น เพราะมัวแต่คิดถึงเหตุการณ์ที่เห็นจากข่าวเมื่อคืนนี้ หญิงสาวรู้สึกคุ้นหน้าคุ้นตาผู้ชายคนที่เกิดอุบัติเหตุแต่กลับนึกไม่ออกว่าเป็นใคร แล้วความคิดของเธอกลับต้องสะดุดเมื่อมีข้อความส่งมาจากเอกภพ‘วันนี้กลับบ้านหรือเปล่า’นิรมลมองปฏิทิน จริงสินะ วันนี้วันเสาร์นี่นา เธอจึงพิมพ์ข้อความกลับไป‘กลับสิ บีมีอะไรหรือเปล่า’‘บีไปบ้านจิ๋วด้วยได้ไหม เมื่อวานนี้ไม่ได้เล่าให้ฟังว่าวันนี้แม่ไปเข้าวัดถือศีลปฏิบัติธรรมเจ็ดวัน ส่วนสองกับเล็กก็ไปเข้าค่ายกันหมด บีก็เลยอยู่บ้านคนเดียว’นิรมลยิ้มให้กับโทรศัพท์ด้วยความดีใจ นานแล้วที่เอกภพไม่ได้ไปบ้านของเธอ ถ้าพ่อแม่ที่บ้านรู้เข้าคงดีใจมากทีเดียว‘ถ้าอย่างนั้นอีกครึ่งชั่วโมงเจอกันนะ’............................................เอกภพขับรถยนต์ของนิรมลมาตามทางเรื่อยๆ นิรมลดูยิ้มแย้มแจ่มใส ถึงแม้ว่าบางครั้งจะเห็น ‘บางสิ่งบางอย่าง’ ตามทางอยู่บ้าง แต่เธอก็เลือกที่จะทำเป็นมองไม่เห็น และชวนเอกภพคุยเพื่อไม่ให้เขารู้สึกง่วงนอนระหว่างขับรถ“น

  • 90 วันก่อนฉันเป็นศพ   บทที่ 19-2-ขอความช่วยเหลือ (2)

    ทั้งสองคนรีบเข้าไปทำงาน ต่างฝ่ายต่างมีงานยุ่งจนลืมเรื่องของเจนจิราไปเสียสนิท นิรมลนึกขึ้นได้อีกทีคือตอนเช้าของอีกวัน หญิงสาวยังไม่รู้ด้วยซ้ำไปว่าบ้านแม่ของเจนจิราอยู่ที่ไหน เธอบ่นให้เอกภพฟัง“จิ๋วลืมถามที่อยู่บ้านแม่พี่เจน ทำไงดีล่ะบี”“ไปถามฝ่ายบุคคลสิ หนึ่งว่าน่าจะมีที่อยู่นะ”นิรมลพยักหน้า จริงด้วยสิ เธอลืมไปเสียสนิท“ถ้าอย่างนั้นตอนกลางวันหนึ่งไปกับนิวหน่อยนะ จะได้ไปจดที่อยู่บ้านพี่เจนด้วยกัน”ตอนกลางวัน หลังจากที่รับประทานอาหารกลางวันกันเสร็จแล้ว นิรมลแวะไปที่ฝ่ายบุคคลเพื่อขอที่อยู่บ้านแม่ของเจนจิรา ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากวัดที่พวกเธอเคยไปมากนัก นิรมลตัดสินใจทันที“ถ้าอย่างนั้นเย็นนี้เราไปหาแม่ของพี่เจนกัน บีไปเป็นเพื่อนจิ๋วได้ไหม”“ไปสิจิ๋ว แต่คงไม่ได้อยู่ฟังสวดงานศพด้วยนะ บีต้องรีบไปรีบกลับ”เย็นวันนั้น เอกภพและนิรมลออกจากบริษัทเวลาสี่โมงเย็น พวกเขาขับรถยนต์ไปที่บ้านแม่เจนจิรา โดยมีนิรมลช่วยดูทางให้ บ้านเดิมของเจนจิราหรือพูดให้ถูกคือร้านขายของชำที่หาไม่ยาก ร้านอยู่ติดถนนในซอย มีผู้คนผ่านไปมามากมายเอกภพจอด

  • 90 วันก่อนฉันเป็นศพ   บทที่ 19-1-ขอความช่วยเหลือ (1)

    “นิวคุยกับใครเหรอ”เสียงเอกภพทักถาม เขาออกมาจากห้องน้ำแล้วเห็นหญิงสาวยืนคุยอยู่คนเดียวมาสักพักแล้ว นิรมลสะดุ้ง พอดีกับที่พี่อีกคนออกมาจากห้องน้ำ หญิงสาวหันหน้าไปมองทั้งสองคน แล้วหันกลับมามองรอบตัวอีกครั้ง วิญญาณของเจนจิราไม่อยู่แถวนั้นแล้ว เธอจึงพูดตัดบท“รีบไปกันเถอะ”นิรมลรีบออกไปจากวัด จนลืมนึกไปว่าเธอยังไม่รู้จักบ้านแม่ของเจนจิราเลย หญิงสาวลืมถามทางไปเสียสนิทนิรมลนั่งนิ่งเงียบตลอดทางกลับบ้าน รวมทั้งเอกภพ เขาคิดถึงเรื่องที่ได้ยินหญิงสาวพูดคุยคนเดียว นึกถึงนิรมลที่เคยพูดไว้ว่าเธอเห็น ‘บางสิ่งบางอย่าง’“เมื่อกี้ที่จิ๋วพูดอยู่คนเดียว อย่าบอกนะว่าจิ๋วเห็นพี่เจน”นิรมลพยักหน้ารับ ในใจกำลังนั่งคิดถึงการเข้าไปเอาของในห้องพักของเจนจิราว่าจะทำอย่างไร เธอมัวแต่ตกอยู่ในความคิดของตัวเอง จนรู้สึกตัวอีกครั้งเมื่อเอกภพจอดรถ นั่งมองหน้าเธออยู่เงียบๆ ด้วยสีหน้าเรียบเฉยจนต้องถาม“บีเป็นอะไรหรือเปล่า”“บีสิต้องเป็นฝ่ายถาม ตั้งแต่ขึ้นรถมาจิ๋วก็นั่งเงียบมาตลอดทาง ว่าแต่...จิ๋วคุยอะไรกับพี่เจนล่ะ ต้องทำอะไรหรือเปล่า”นิรมลถอนหายใจก่

  • 90 วันก่อนฉันเป็นศพ   บทที่ 18-2-วิญญาณดวงที่สี่ (2)

    เจนจิราอยู่กับแม่เพียงแค่สองคน พ่อเสียชีวิตตั้งแต่เธอยังเป็นเด็ก แม่เปิดร้านขายของชำเลี้ยงดูหญิงสาวตั้งแต่เล็กจนโต จนกระทั่งเรียนจบได้งานทำที่บริษัทแห่งนี้ ทีแรกเธอเป็นห่วงแม่ ไม่อยากให้อยู่คนเดียว จึงชักชวนให้แม่ขายบ้านมาอยู่ด้วยกัน“แม่ขออยู่ที่เดิมดีกว่าเจน อย่างน้อยอยู่บ้านยังทำงานขายของได้เจอได้พูดคุยกับคนอื่นบ้าง ย้ายมาอยู่แถวนี้แม่ก็ไม่รู้จักใคร อยู่ตรงโน้นยังมีญาติพี่น้องให้ได้พึ่งพาอาศัยบ้าง”“แต่เจนเป็นห่วงแม่นี่นา อยากให้แม่มาอยู่ใกล้ๆ”แม่ของเจนจิราหัวเราะ“อย่ามาทำพูดประจบหน่อยเลย เช้าขึ้นแกก็ไปทำงาน ทิ้งให้อยู่คนเดียวมากกว่า แม่ขออยู่ที่ร้านนี่แหละ เจนก็แค่แวะมาหาแม่บ่อยๆ ก็แล้วกัน”เจนจิรามาหาหอพักอยู่แถวบริษัท อย่างน้อยเธอจะได้ไม่ต้องเหนื่อยกับการเดินทางมากนัก และการมาอยู่หอพักแห่งนี้ ทำให้เจนจิราได้มาพบกับกรณ์...แฟนหนุ่มที่อายุอ่อนกว่าเจนจิราถึงเจ็ดปีเจนจิราและกรณ์เจอกันเมื่อวันที่เจนจิรามาหาหอพัก เดิมทีกรณ์พักอยู่ที่นี่ เขาเห็นว่าราคาไม่แพงจึงแนะนำให้หญิงสาวมาพัก นั่นทำให้เจนจิรารู้สึกซาบซึ้งใจในตัวกรณ์ ทั้งๆ ที่ตอนนั้นเขา

더보기
좋은 소설을 무료로 찾아 읽어보세요
GoodNovel 앱에서 수많은 인기 소설을 무료로 즐기세요! 마음에 드는 책을 다운로드하고, 언제 어디서나 편하게 읽을 수 있습니다
앱에서 책을 무료로 읽어보세요
앱에서 읽으려면 QR 코드를 스캔하세요.
DMCA.com Protection Status