Semua Bab One night ไม่นับเป็นสามีค่ะหมอ: Bab 41 - Bab 50

“ขอสั่งอะไรกินหน่อยได้มั้ยคะ”เห็นเธอหิวปราชญาจึงยอมปล่อย พอเธอผละไปสั่งอาหารผ่านแอปพลิเคชั่นเขาก็จัดการกับถุงยางอนามัยแล้วหยิบผ้าขนหนูเตรียมเข้าไปอาบน้ำ“คุณกินด้วยหรือเปล่า”เธอถาม ปราชญาจึงชะงัก นึกได้จึงเดินไปหยิบโทรศัพท์มือถือส่งให้“เอาเครื่องนี้สั่ง ให้ตัดบัตรในเครื่องไป”หนึ่งนางไม่อยากรับ เดี๋ยวเขาจะว่าเธอหน้าเงินอีก เงินเธอก็มีไม่เห็นจำเป็นต้องขอ จะกลายเป็นข้ออ้างให้เขาเอามาหาของตอบแทนที่สมน้ำสมเนื้ออีก!“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันสั่งเครื่องฉันดีกว่าสะดวกดี ตกลงคุณกินอะไรมั้ย”“ราดหน้าแล้วกัน”หนึ่งนางจึงสั่งผัดกะเพราไข่ดาวให้ตัวเองแล้วสั่งราดหน้าเผื่อเขา พออาหารมาถึงเธอก็สวมสายเดี่ยวกับกางเกงขาสั้นลงไปรับปราชญายืนสูบบุหรี่อยู่ที่ระเบียง

มีเงินแต่งตัวสวย ๆ จ่ายค่าเทอม ถือกระเป๋าแบรนด์เนมเดินเฉิดฉาย รถญี่ปุ่นสักคันก็ไม่แพงเท่าไหร่ หกเจ็ดแสนเครื่องสัก 1.5 กำลังดี เห็นบอกว่าบ้านติดจำนองยังเหลืออีกเยอะมั้ยล่ะ ไม่มากเกินไปจะปลดให้ก็ได้“หนึ่ง”เธอไม่ตอบเขาจึงเรียกซ้ำ หนึ่งนางนอนหันหลังให้เขาจึงชะโงกหน้าไปมองด้านหน้า หนึ่งนางหลับสนิทไปนานแล้ว ตั้งแต่บ่นเขาจบในใจประโยคแรกนั่นแหละตอนนั้นปราชญาจึงได้รู้ว่าตัวเองรอคำตอบเก้อจนกระทั่งเช้าเขาก็เก้ออีกรอบ เก้อซ้ำเก้อซาก จากที่คิดว่าจะมาถามเธอตอนเช้าอีกครั้งปราชญาก็ยังไม่ได้คำตอบ เพราะเขายังไม่มีโอกาสได้ถาม ถึงหกโมงเช้าตอนที่ลืมตาตื่นหนึ่งนางก็อันตรธานหายไปจากห้องแล้วหายไปไวพอ ๆ กับข้าวกะเพรากล่องที่เธอกินเมื่อวานปราชญาโทรหาปรมะขอเบอร์หนึ่งนาง เสร็จแล้วก็วาง ไม่ฟังเสียงถามไถ่จากน้องชายที่สงสัยว่าทำไมเมื่อคืนเขาไม่กลับบ้านเลยสักนิดเดียว เอาไว้ถามทีหลังเถอะ! เรื่องไ

“หายแล้วเนอะแม่” เธอพยักเพยิดให้กำลังใจตามแบบหนึ่งนางสไตล์“สงสัยวันนั้นเปรตมันมาเพ่นพ่าน” นางนวลสอางค์รำลึกไปถึงวันที่หนึ่งนางกรีดร้องกระทืบเท้าเร่า ๆ เสียดายเงินห้าแสน“ฮ่ะ” แต่ลูกสาวลืมไปเสียสนิท ไม่เข้าใจว่าแม่กำลังพูดถึงเรื่องอะไร“มันคงเดินผ่านหน้าบ้านดวงเลยตก ซวยเลย”เธอก็ได้แต่เออออตามไปด้วยแบบงง ๆ แม่ก็มักจะเป็นอย่างนี้เสมอ พร่ำอะไรสักอย่างที่หนึ่งนางไม่เข้าใจอยู่บ่อย ๆ“หนึ่ง” พร่ำแล้วนวลสอางค์ก็หันมาบอกลูกสาว“แม่ไม่ต้องพูดเยอะหรอกจะเหนื่อย”“เอาบัตรเอทีเอ็มแม่ไปกดเงินมาไว้ใช้” คนป่วยหอบเล็ก ๆ “มีอยู่สามสี่หมื่นในบัญชี”“จริงเหรอแม่” ลูกสาวตาวาว เธอไม่รู้ว่าแม่มีเงินเยอะขนาดนี้“อืม” นาง

ส่วนผู้ชายหล่อ ๆ รวย ๆ เพียงคนเดียวในชีวิตหนึ่งนางได้แต่เดินงุ่นง่าน ตั้งแต่เช้าจนถึงตอนนี้ปราชญายังติดต่อหนึ่งนางไม่ได้อีกเลย เขาทำได้แค่ส่งข้อความไปบอกว่าเย็นนี้จะรอเธออยู่ที่คอนโด ส่งเป็นเอสเอ็มเอสเสียด้วย เพราะแม่เจ้าประคุณไม่ยอมรับแอดไลน์เสียที“คนไข้มาแล้วนะคะหมอ”พนักงานที่เคาเตอร์เดินมาแจ้ง ปราชญาพ่นลมหายใจแรง ๆ ระบายความหงุดหงิด หลับตาหายใจยาว ๆ ทำสมาธิ ขืนไปทำฟันด้วยอารมณ์แบบนี้ได้จิ้มฟันคนไข้จนเกิดเรื่องฟ้องร้องแน่คอยดูเถอะ! คอยดูแล้วกัน อย่าให้เขาเจอเธอเย็นนี้นะ จะเอาคืนให้สาสมกับการรอคอยตลอดครึ่งวันนี้เลยปราชญาคิดผิดนิดหน่อยที่คิดว่าการรอคอยจะจบลงเพียงครึ่งวัน เพราะตั้งแต่สายจนถึงเย็นเลยไปถึงเวลามืดหนึ่งนางก็ยังเงียบ โทรหาเท่าไหร่เธอก็ไม่รับสาย ส่งข้อความไปซ้ำก็ไม่ตอบ จนกระทั่งปรมะมาที่คลินิกเขาจึงค่อยได้คำตอบ“อ้าวพี่ปราชไม่รู้เหรอว่ามีรถขนปูนชนรั้วบ้านเขา น้าสอางค์บาดเจ็บผ่า

“หมดคิวแล้วฉันจะไปโรงพยาบาล” แล้วเขาก็บอกชื่อโรงพยาบาลที่นวลสอางค์พักรักษาตัวไป “บอกคนขับรถดูแผนที่ไว้ด้วย ถึงเวลาแล้วเอารถมารอเลย”เรียบร้อยแล้วจึงหันมาหาน้องชายที่ยืนงงเป็นเต่าหลงทางกลางถนน ปราชญาบอกเสียงเรียบ ๆ จริงจังว่า“แกอ้าปากซิ ที่ปวดฟันน่ะ”ปรมะอ้าปากให้พี่ชายดู“ซี่ไหนที่ปวด”ปรมะชี้ไปที่ข้างแก้มด้านใน“ฟันคุดล่ะมั้ง ปวดมากเหรอ”“ก็พอทนได้”“งั้นทนไปก่อน พรุ่งนี้ค่อยมาทำ”“อ้าว พี่ปราช ไหงงี้ล่ะ”ปราชญาไม่ฟัง คว้าเสื้อกาวน์เดินออกไปทันที แค่นี้ก็เสียเวลาเต็มทีแล้ว อย่ามาเพิ่มคิวให้เขาไปถึงโรงพยาบาลช้าเสียให้ยากทำฟันคนไข้คนสุดท้ายเสร็จเรียบร้อย ปราชญาก็ถอด