Semua Bab หวนคืนสยบรักสามีผู้ใจร้าย: Bab 21 - Bab 30

เช้าวันหยุด แสงแดดลอดหน้าต่างห้องครัวในคฤหาสน์มันดาลิน กลิ่นน้ำตาลกวนอ่อน ๆ ลอยคลุ้งมะลินในชุดผ้ากันเปื้อนสีครีม ไลฟ์สดอยู่หน้ากล้อง“สวัสดีค่ะ ขอบคุณสำหรับออร์เดอร์ขนมลูกชุบ 20 ชุดนะคะใครที่สนใจสั่งได้นะคะ ราคา 1,500 บาทค่ะ”เธอยิ้มสดใสมือละเลียดถั่วกวนด้วยจังหวะสม่ำเสมออย่างชำนาญ ก่อนปั้นเป็นผลไม้ขนาดจิ๋ว“เดี๋ยวมาดูวิธีทำกันเลยค่ะ...” ระหว่างที่เธอกำลังโชว์เทคนิคการทำลูกชุบ เสียงฝีเท้าของใครคนหนึ่งกำลังเดินเข้ามายังครัวอิคชานเดินเข้ามาในเสื้อยืดตัวหลวมสีขาวมองหาขวดน้ำในตู้เย็น...แล้วสายตาก็หยุดอยู่ที่หน้าจอไลฟ์เสียงในไลฟ์ดังชัดคอมเมนต์ไหลเร็วเต็มไปด้วยข้อความแนวเดียวกัน“สามีแม่ค้าแซ่บมาก!”“คุณพ่อคะ ช่วยแม่ค้าทุกวันเลยมั้ย?”“คุณอิคชาน น่ากินไม่แพ้ขนม”เขาขมวดคิ้วนิด ๆ หยิบผ้ากันเปื้อนอีกผืนจากราว แล้วเดินตรงเข้าหาเธอ“คุณทำอะไรน่ะ?” มะลินหันไปถาม “ช่วยเธอไง” เขาตอบเรียบ ๆ พร้อมสวมผ้ากันเปื้อนให้เธอ“วันนี้ไม่ทำงานเหรอ?”“ไม่ วันหยุด ใจคอไม่ให้สามีอยู่บ้านเลยเหรอ?”“เปล่าค่ะ...ก็เห็นไปทุกวัน เลยไม่นึกว่าจะหยุด...ทำได้เหรอคะ” เธอกลั้วหัวเราะ“ช่วยเธอได้หมดแหละ”เขานั่งลงข้างเธอม

รุ่งอรุณแสงแดดยามเช้าส่องผ่านม่านห้องนอน ปลุกให้ตื่นจากฝันหวาน เธอพยายามลุกออกจากอ้อมแขนของสองพ่อลูกที่เกาะกุมไว้ ตลอดทั้งคืน...ใบหน้าอ้วนหลับตาพริ้มของอาชินลูกชาย ลมหายใจยังคงสม่ำเสมอ ส่วนอีกคนใบหน้าคมขนตางอนเป็นแพแม้ยามหลับยังดูหล่อเข้มขรึม! กำลังหลับสบาย...เธอมองขนตาเขา กับหันมาสำรวจของตน "ผู้ชายอะไรขนตาเยอะกว่าผู้หญิงเสียอีก!""หล่อใช้ได้เลยใช่ไหม!"เขาตื่นแล้ว..ตั้งแต่เมื่อไหร่ "คุณตื่นแล้วเหรอคะ...!"มะลินพูดพลางกระซิบกลัวอาชินตื่น"เมียของฉันกลางคืนเล่นบทรักเร่าร้อน เรียกชื่อฉันหวานหูทั้งคืน...แต่ตอนเช้ากลับทิ้งฉันไว้บนเตียงที่ว่างเปล่า...!"เสียงทุ้มต่ำ"ใครช่างกล้าทำกับคุณอิคชาน มันดาลิน ท่านประธานใหญ่ได้ลงคอ!" เธอกลอกตาไปมาแสร้งไม่รู้"จะไปไหนแต่เช้า!...เมื่อคืนไม่เหนื่อยเหรอ!" เขาโน้มเธอที่นั่งลงมาซบที่อก ขณะนอนอยู่"อาหารเช้าไงคะ!...คุณนอนต่อเถอะนาน ๆ จะได้พัก ฉันไปทำอาหารเช้าก่อนนะคะ"แขนยังกอดเธอไม่ยอมปล่อย!ปากบางจุ๊บไปที่แก้ม หนึ่งทีเขาจึงปล่อยให้เธอเดินหายเข้าครัวไป...เธอทำอาหาร และไลฟ์สดให้แฟนคลับดู เพื่อขายของออนไลน์ ผู้คนต่างพากันถามหาอาชิน และอิคชาน "สวัสดีค่

เช้าวันใหม่ในคฤหาสน์มันดาลิน เสียงฝีเท้าเล็ก ๆ ดังลั่นอยู่บนบันไดไม้“แม่ครับ!”มะลินกำลังจะขานรับตามสัญชาตญาณ... แต่เสียงใสนั้นกลับวิ่งตรงเข้าไปหาหญิงสาวอีกคนที่ยืนอยู่ใกล้โถงกลางบ้านหญิงสาวหน้าคม ผิวเนียนดั่งคนดูแลตัวเองดี ดวงตากลมโต ขนตางอนราวกับวาด จมูกโด่งรับกับใบหน้าอย่างลงตัว เธอก้มตัวลงกอดอาชินแน่น หอมแก้มเด็กชายฟอดใหญ่ด้วยความรักเธอหันมายิ้มให้มะลิน…แม่?มะลินยืนนิ่ง ใจเหมือนถูกกระชากอย่างไม่รู้ตัวอิคชานเดินเข้ามาทันทีหลังจากนั้น รอยยิ้มอ่อนโยนที่เขาส่งให้ผู้หญิงคนนั้นไม่เคยมีสำหรับเธอ“พ่อครับ! แม่อารีย์มาหาอาชิน!”“ครับ เห็นแล้วลูก”“สวัสดีค่ะ...พ่อ” เสียงเธอนุ่มนวล ก่อนจะโน้มตัวลงแตะปลายเท้าเขา ด้วยท่าทีแบบอินเดียโบราณการเคารพเช่นนี้มักสงวนไว้ให้กับผู้ใหญ่...หรือภรรยาที่รักสามีจนสุดหัวใจเธอคงเคารพเขามาก... มากกว่าที่มะลินไม่เคยคิดจะทำให้เขาเลยแม้แต่ครั้งเดียว หัวใจของมะลินเต้นช้าลงเหมือนน้ำหนักบางอย่างถ่วงไว้ที่อก“เดี๋ยวพาออกไปทานข้างนอก” เขาบอกอารีย์พลางแตะไหล่เธอเบา ๆ “อาชินจะได้อยู่กับแม่”น้ำเสียงเขาอ่อนโยน...คล้ายกำลังพูดกับครอบครัวที่สมบูรณ์เสียงหัวเราะสามคน

เสียงเคาะประตูเบา ๆ ดังขึ้นหนึ่งครั้ง มะลินละสายตาจากหน้าจอคอมพิวเตอร์ แต่ยังไม่ทันได้ขานรับ...ประตูก็ถูกเปิดออกอย่างช้า ๆอิคชานยืนอยู่ตรงนั้น...เงียบ ไม่พูดอะไร มือหนึ่งถือแก้วกาแฟอุ่น อีกมือดูลังเลนิด ๆ ก่อนจะค่อย ๆ ก้าวเข้ามา แล้ววางแก้วลงข้างถ้วยผลไม้ของเธอไม่มีคำพูด ไม่มีคำอธิบาย มีแค่สายตา...ที่อ่อนลงกว่าเดิม เหมือนกำลังจะบอกว่า "ฉันขอโทษ"มะลินไม่กล้าสบตา แต่ในอก...เหมือนบางอย่างอ่อนลงเขาไม่ได้ขยับไปไหน แค่ยืนอยู่ตรงนั้นนิ่ง ๆ เหมือนอยากให้เธอรู้ว่า...เขาอยู่ตรงนี้ และจะยังอยู่ตรงนี้ สุดท้าย เธอก็เงยหน้าขึ้น ตาสบตาเขา อิคชานยิ้มน้อย ๆ แบบที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน ในแววตานั้นมีความอ่อนโยน และเธอรู้ทันที...ว่าเธอเข้าใจผิดไปหมดเธอลุกขึ้น ไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่เดินเข้าไปช้า ๆ แล้ววางหน้าผากลงกับอกเขา ไม่มีคำพูด...แต่มีลมหายใจของกันและกันบอกแทนทุกอย่างสื่อสารกันได้มากกว่าคำใดทั้งหมด...รถตู้เคลื่อนตัวไปตามถนนอย่างเรียบเนียน ภายในรถเต็มไปด้วยเสียงคุยเบา ๆ และบรรยากาศสบาย ๆมะลินเอียงตัวเล็กน้อย กระซิบถาม อิคชานเบา ๆ “คุณอิคชานคะ...แล้วคุณแม่กับพี่ริฮาไปไหนเหรอคะ?”ก่อนที่เขาจะทันตอ

มะลินยืนอยู่หน้ากระจกในห้องนอน แสงแดดยามเช้าส่องลอดผ่านม่านบาง ตกกระทบชุดแลงก้าสีครีมปักดิ้นทองที่เธอสวม ผ้าคลุมสีชมพูกลีบบัวทอดผ่านไหล่บางอย่างอ่อนหวานเธอแต่งหน้าเพียงบาง ๆ แต่ดวงตากลมโตนั้นกลับเป็นประกาย ผมถูกรวบครึ่งศีรษะ ปล่อยลอนคลายแนบไหล่ เธอรู้ตัวดีว่า... วันนี้เธอสวยประตูเปิดออก ข้างหลังของเธอ อิคชานในชุดชาโคเข้ม เดินออกมาจากห้องน้ำ ชายคนนั้น…ใส่อะไรก็หล่อ เนี้ยบ ราวเทพบุตรแห่งเทวตำนาน"เปลี่ยนเสื้อค่ะ"มะลินยื่นเสื้อเชิ้ตสีชมพูอ่อนให้เขา "งานแต่งควรใส่โทนอ่อน ๆ"เขาเลิกคิ้ว มองเสื้อที่เธอยื่น "เธอเห็นตู้เสื้อผ้าฉันไหม... ไม่มีเสื้อสีหวานพวกนี้สักตัว""เห็นค่ะ" เธอตอบหน้าตาย "แต่เสื้อนี้ ฉันเลือกให้สามีใส่...ในวันนี้"“ฉันไม่ใส่” “ได้เลยค่ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันนัดคุณตินเลี้ยงข้าว” มะลินกำลังจะหมุนตัวออกจากห้อง แต่…มือของเขารั้งข้อมือเธอไว้ “รอก่อน...เปลี่ยนก็ได้” เขาถอดเสื้อออกต่อหน้าเธอ ไม่รีบ ไม่เร่งมะลินเบิกตากว้าง ใบหน้าแดงก่ำไม่ใช่ว่าเธอไม่เคยเห็น... แต่ภาพนี้ กล้ามอกที่เธอคุ้นเคย ไรขนบนผิวเนียนตึง กระตุกให้ภาพคืนวาบผ่านหัวใจ ในวันวานให้หวนกลับเขาก้าวเข้ามาใกล้ ติดกร