LOGINShare
ตอนที่ 37 ฝนตกในเงาเลือด
Last Updated:
2025-06-09 19:00:34เสียงฝนกระหน่ำหลังคาสังกะสีเก่าอย่างบ้าคลั่ง ดังกระหึ่มราวกลองศึกไร้หยุดหย่อน กลบทุกสรรพเสียงจนหมดสิ้น แสงไฟจากหลอดนีออนริมโกดังสั่นไหวในมุมมืด กระพริบพร่าอ่อนแรงคล้ายจะดับมอดได้ทุกเมื่อ ร่างชายหนุ่มก้าวลงจากรถกระบะเก่า ฝ่าแอ่งน้ำและโคลนเละที่ซึมถึงข้อเท้า เขาไม่เอ่ยสิ่งใด เพียงเดินตรงไปข้างหน้า
ดนุไม่ใช่คนกลัวฝน แต่ค่ำคืนนี้กลับเย็นกว่าทุกครั้ง เย็นจนข้อมือแข็งชา เย็นจนใจด้านชา เสียงฝีเท้าของเขาในความเงียบชื้นฟังชัดเจนเกินไป ไม่มีเสียงตอบกลับ ไม่มีร่องรอยของคนที่นัดไว้ ไม่มีแม้แต่เงา ไม่มีสัญญาณ ไม่มีคำอธิบาย มีเพียงโกดังเก่าที่ทอดตัวว่างเปล่ากลางพายุฝน
เขายืนหยุดกลางลานซีเมนต์แตกร้าว หยาดฝนไหลเปื้อนใบหน้า มือขวาแตะชายเสื้อคลุมที่ซ่อนปืนไว้ภายใน ทุกก้าวของเขาไม่ใช่เพราะไว้ใจสถานที่นี้ แต่เพราะเขารู้ดีว่าถอยกลับไม่ได้อีกแล้ว
Latest chapter
Unchosen เงารักกลางลวงใจ ตอนที่ 40 เส้นบางระหว่างสายเลือด
แสงจันทร์เย็นเฉียบสาดแสงลงบนโต๊ะไม้ในห้องประชุมลับของฐานธนากร แผนผังขนาดใหญ่ถูกปูออกกลางโต๊ะ รายชื่อ บุคคล ภาพถ่าย เอกสาร และเส้นโยงที่เชื่อมต่อกันราวใยแมงมุม กำลังเผยแผนการที่ไม่มีใครกล้าคาดคิด ดนุนั่งก้มหน้าอยู่เงียบ ๆ ดวงตาจ้องนิ่งไปยังภาพถ่ายของณภัทรที่อยู่ตรงกลางแผนผัง มือข้างหนึ่งกำแน่นบนเข่าราวกับจะบีบอารมณ์ที่พลุ่งพล่านเอาไว้ให้แน่นที่สุด “เริ่มจากที่นี่... เปิดแผลแรกให้เขาเสียศูนย์จากข้างในเอง” เสียงของเขาเรียบเย็นเหมือนน้ำแข็ง แต่ในแววตานั้นเต็มไปด้วยเปลวเพลิงของความแค้นที่ลุกโชน ก่อนจะเลื่อนซองเอกสารซองหนึ่งไปให้ธนากร ธนากรเปิดซองเอกสารอย่างระมัดระวัง นิ้วไล้ผ่านหน้ากระดาษเหมือนสัมผัสร่องรอยของอดีตที่ยากลบเลือน เขาหยุดที่หน้าเอกสารฉบับหนึ่ง ดวงตาเรียบนิ่ง แต่สะท้อนความร้อนรนที่เก็บงำอยู่ลึกในใจ “หลักฐานการสลับเด็กพวกนี้... ถ้าถูกเปิดเผยต่อหน้าทุกคนในการประชุมใหญ่ของตระกูล มันจะเหมือนเข็มแทงเข้าไปตรงกลางหัวใจ ไม่มีใครกล้าเพิกเฉยได้อีกต่อไป..” เสียงของเขาเรียบ แต่หนักแน่นและเด็ดขาด ดวงตาไม่ละจากเอกสารตรงหน้า “แต่ต้องทำให้มันดูเหมือนหลุดออกมาเอง ไม่ใช่มีใครตั้งใจปล่อย”
Unchosen เงารักกลางลวงใจ ตอนที่ 43 สัญญาเลือด
ลมเย็นยามเช้าพัดผ่านผืนป่าอย่างเงียบงัน ราวกับธรรมชาติกำลังเฝ้าสังเกตบางสิ่งบางอย่าง... ที่กำลังจะเริ่มต้นดนุนั่งอยู่บนระเบียงไม้ของบ้านพักกลางป่า สมุดบันทึกของชลธิชายังคงอยู่ในมือ แม้เขาจะปิดเล่มไปแล้ว แต่แววตายังทอดมองไกลออกไปเบื้องหน้า คล้ายว่ายังไม่อาจถอนตัวจากถ้อยคำของแม่ ที่ยังฝังแน่นอยู่ในหัวใจเสียงฝีเท้าหนักแน่นของใครบางคนดังขึ้นจากด้านหลัง"พร้อมหรือยัง"ธนากรเอ่ยเบา ๆ ขณะเดินเข้ามา ดวงตาคมทอดมองเขาแน่วแน่ดนุพยักหน้าเบา ๆ เขาวางสมุดลงบนตัก แล้วเงยหน้าขึ้นสบตาชายตรงหน้าธนากรสอดมือเข้าไปในเสื้อคลุม หยิบกล่องไม้เล็ก ๆ ออกมาหนึ่งกล่อง แล้ววางมันลงบนโต๊ะไม้ระหว่างทั้งสองคน"ของชิ้นสุดท้ายที่เหลือมาจากโรงพยาบาลในวันนั้น... ฉันตามหามานานมากกว่าจะได้มันคืน"ดนุมองกล่องไม้ด้วยสายตาเปี่ยมความสงสัย ก่อนจะเอื้อมมือไปเปิดออกอย่างช้า ๆภายในมีกำไลป้ายชื่อทารกเก่า ๆ วางอยู่ สีของมันซีดจางด้วยกาลเวลา แต่ตัวอักษรเล็ก ๆ ที่จารึกไว้... ยังสามารถอ่านได้ชัดเจนชื่อ: ธันวาเขานิ่งงันไปชั่วขณะ ปลายนิ้วแตะลงบนโลหะเย็นเฉียบอย่างเบามือ ลมหายใจสะดุดเล็กน้อย"ธันวา..."เขาทวนชื่อออกมาช้า ๆ เบา ๆ เหม
Unchosen เงารักกลางลวงใจ บทที่ 42 ความเจ็บปวดของแม่
ฝุ่นบาง ๆ เกาะตามขอบหน้าต่างไม้ที่ปิดสนิท แสงแดดยามสายลอดผ่านช่องไม้กระทบฝุ่นผงที่ลอยวนอยู่ในอากาศ ราวกับทุกอย่างในบ้านหลังนี้ได้หยุดนิ่งไปพร้อมกับกาลเวลาดนุยืนอยู่หน้าบ้านไม้สองชั้นที่แฝงตัวอยู่ในป่าไผ่ลึก ห่างไกลจากความวุ่นวายของเมืองใหญ่ ประตูไม้สีซีดถูกเปิดออกช้า ๆ โดยธนากรที่เดินนำเข้าไปด้านใน เขาไม่พูดอะไร เพียงส่งสายตาเป็นเชิงบอกให้ดนุก้าวตามเสียงไม้ลั่นเอี๊ยดอ๊าดใต้ฝ่าเท้าของดนุในทุกย่างก้าว ไม่ใช่เสียงที่น่ากลัว แต่เป็นเสียงที่คล้ายกับกำลังบอกเขาว่า สถานที่แห่งนี้ยังมีบางสิ่งรอให้เขาเข้าไปค้นพบภายในบ้านยังคงถูกรักษาไว้อย่างดี ทุกอย่างดูเหมือนเพิ่งถูกทิ้งไว้เมื่อวาน โต๊ะไม้กลางห้องยังวางถ้วยชาบางใบ หนังสือเปิดค้างไว้ในหน้าใดหน้าหนึ่ง ผ้าคลุมโซฟามีรอยยับจาง ๆ จากการใช้งาน"ที่นี่... คือบ้านหลังสุดท้ายที่ชลธิชาอยู่ก่อนจะหายไป" ธนากรพูดเบา ๆ ขณะยืนพิงกรอบประตู สายตาทอดมองรอบห้องด้วยแววคิดถึงดนุไม่ตอบ เขาเดินช้า ๆ ไปแตะขอบโต๊ะ ลูบผิวไม้ที่เย็นเฉียบ ปลายนิ้วไล้ผ่านรอยขีดข่วนเล็ก ๆ ที่ฝังแน่นอยู่กับพื้นผิว ร่องรอยของชีวิตที่ครั้งหนึ่งเคยเกิดขึ้นตรงนี้"เธอเคยนั่งเขียนจดหมายตรงนี
Unchosen เงารักกลางลวงใจ ตอนที่ 41 สายเลือดที่หายไป
เสียงเครื่องปรับอากาศยังคงพัดแผ่วอยู่เหนือศีรษะ ขณะที่กลิ่นยาและน้ำยาฆ่าเชื้อจาง ๆ ลอยอวลอยู่ในอากาศ ดนุลืมตาขึ้นช้า ๆ แสงไฟสีขาวจากหลอดฟลูออเรสเซนต์ที่ฝังอยู่ในเพดานกระทบเข้ากับม่านตา จนเขาต้องหยีตาลงอย่างอัตโนมัติ มือข้างหนึ่งรู้สึกตึงเล็กน้อยจากเข็มน้ำเกลือที่ฝังอยู่ ผ้าห่มสีขาวคลุมร่างเขาจรดอก ให้ความอบอุ่นเพียงบางเบา ผิวโลหะของผนังรอบตัวสะท้อนแสงจาง ๆ บ่งบอกว่านี่ไม่ใช่ห้องพักทั่วไปไม่มีหน้าต่าง ไม่มีแสงธรรมชาติ มีเพียงกล้องวงจรปิดที่ติดอยู่มุมห้อง และบานประตูเหล็กหนาแน่นด้วยกลอนล็อกจากด้านใน ทุกอย่างนิ่งเงียบเสียจนได้ยินแม้แต่เสียงลมหายใจของตัวเองดนุรับรู้ทันทีว่านี่คือ "ห้องควบคุม" ไม่ใช่สถานพยาบาล ไม่ใช่โรงพยาบาล ไม่ใช่ห้องที่เขาเลือกจะมาเองบนโต๊ะเล็กปลายเตียง มีเพียงกล่องเหล็กสีดำวางอยู่อย่างโดดเดี่ยวกล่องเดิมเสียงประตูเหล็กดังขึ้นเบา ๆ ดนุเบนสายตาไปมอง แม้ร่างกายยังอ่อนแรง แต่ดวงตากลับคมขึ้นทันที ชายร่างสูงในชุดเรียบเดินเข้ามาอย่างไร้เสียงรองเท้า ไม่มีผู้ติดตาม ไม่มีคำทักทายธนากรเขาเดินตรงมาหยุดที่ข้างเตียง จ้องมองใบหน้าของดนุที่ยังซีดเผือด แต่กลับนิ่งเกินกว่าจะ
Unchosen เงารักกลางลวงใจ ตอนที่ 40 สายเลือดที่หายไป
เสียงเครื่องปรับอากาศยังคงพัดแผ่วอยู่เหนือศีรษะ ขณะที่กลิ่นยาและน้ำยาฆ่าเชื้อจาง ๆ ลอยอวลอยู่ในอากาศ ดนุลืมตาขึ้นช้า ๆ แสงไฟสีขาวจากหลอดฟลูออเรสเซนต์ที่ฝังอยู่ในเพดานกระทบเข้ากับม่านตา จนเขาต้องหยีตาลงอย่างอัตโนมัติ มือข้างหนึ่งรู้สึกตึงเล็กน้อยจากเข็มน้ำเกลือที่ฝังอยู่ ผ้าห่มสีขาวคลุมร่างเขาจรดอก ให้ความอบอุ่นเพียงบางเบา ผิวโลหะของผนังรอบตัวสะท้อนแสงจาง ๆ บ่งบอกว่านี่ไม่ใช่ห้องพักทั่วไปไม่มีหน้าต่าง ไม่มีแสงธรรมชาติ มีเพียงกล้องวงจรปิดที่ติดอยู่มุมห้อง และบานประตูเหล็กหนาแน่นด้วยกลอนล็อกจากด้านใน ทุกอย่างนิ่งเงียบเสียจนได้ยินแม้แต่เสียงลมหายใจของตัวเองดนุรับรู้ทันทีว่านี่คือ "ห้องควบคุม"ไม่ใช่สถานพยาบาลไม่ใช่โรงพยาบาลไม่ใช่ห้องที่เขาเลือกจะมาเองบนโต๊ะเล็กปลายเตียง มีเพียงกล่องเหล็กสีดำวางอยู่อย่างโดดเดี่ยวกล่องเดิมเสียงประตูเหล็กดังขึ้นเบา ๆ ดนุเบนสายตาไปมอง แม้ร่างกายยังอ่อนแรง แต่ดวงตากลับคมขึ้นทันที ชายร่างสูงในชุดเรียบเดินเข้ามาอย่างไร้เสียงรองเท้า ไม่มีผู้ติดตาม ไม่มีคำทักทายธนากรเขาเดินตรงมาหยุดที่ข้างเตียง จ้องมองใบหน้าของดนุที่ยังซีดเผือด แต่กลับนิ่งเกินกว่าจะเรียกว
Unchosen เงารักกลางลวงใจ ตอนที่ 39 ห้องลับของความจริง
กลิ่นแอลกอฮอล์จาง ๆ และเสียงเครื่องปรับอากาศที่พัดแผ่วเบา คือสิ่งแรกที่ดนุรับรู้ได้เมื่อสติค่อย ๆ หวนคืน เพดานสีเทาเรียบกับไฟฟลูออเรสเซนต์ที่ฝังติดฝ้าให้แสงสว่างนุ่มนวลพอเหมาะ เตียงที่เขานอนดูแข็งกระด้างแต่สะอาดสะอ้าน ผ้าห่มสีขาวคลุมร่างจรดอก ราวกับต้องการกักเก็บความอบอุ่นที่หลงเหลือเพียงน้อยนิดอาการมึนงงยังคงเกาะกุม ไหล่ข้างขวาที่ถูกพันผ้าแน่นหนายังรู้สึกตึงเครียด ฝ่ามือซ้ายมีเข็มน้ำเกลือเสียบอยู่ ดนุหันหน้าช้า ๆ กวาดตามองโดยรอบ ราวกับพยายามทำความเข้าใจว่าเขาอยู่ที่ใดห้องแห่งนี้ไม่ใช่โรงพยาบาล ไม่ใช่ห้องพักธรรมดา ไม่มีหน้าต่างแม้แต่บานเดียว ผนังเหล็กปิดทึบทุกทิศ มีกล้องวงจรปิดติดอยู่มุมเพดาน บานประตูเหล็กขนาดใหญ่ฝังกลอนด้านในดูมั่นคงราวกับคุกเขาเม้มริมฝีปากแน่น สูดลมหายใจเข้าอย่างช้า ๆ ความหนาวเย็นของอากาศแทรกซึมผ่านทุกอณูของร่างกาย พร้อมกับสัญชาตญาณที่กระซิบบอกว่า นี่ไม่ใช่สถานที่รักษา... แต่มันคือสถานที่คุมตัวแต่สิ่งที่ดึงดูดสายตาที่สุดในห้องกลับไม่ใช่ผนังหรือประตู หากแต่เป็นกล่องเหล็กสีดำใบเล็กที่วางอยู่บนโต๊ะเตี้ยปลายเตียง ห่างจากตัวเขาเพียงไม่ถึงเมตร กล่องเดิม... กล่องที่เขา
You may also like
เรื่องสั้นอีโรติก LOVE NC 25+++
C34.0K viewsเรื่องสั้นอีโรติก HOT NC 25+++
C37.5K viewsคู่หมั้นสุดหวงของท่านอ๋องกระหายเลือด
ชาไทยเย็น37.1K viewsเกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ
อี้เสี่ยวเหวิน36.3K viewsเล่ห์รักคุณอาหมอ
ญาณิน853 viewsปราบรักร้ายนายมาเฟีย | พายุ x ชะเอม
Aoybabyz20.5K viewsพยาบาทรักลวงใจ
อัญญาณี187 viewsHello My lovely | รักนี้ขอจีบนะคะ
Pam1873 views
