All Chapters of Unchosen เงารักกลางลวงใจ : Chapter 21 - Chapter 30

บันไดขึ้นสู่ดาดฟ้าแคบและเก่า มีรอยสนิมจับตรงขอบราว เหล็กบางช่วงขึ้นคราบเขียวจากฝนที่ตกแล้วระเหยไปนับครั้งไม่ถ้วนมีนาเงยหน้ามองประตูเหล็กที่เปิดแง้มอยู่ ลมจากด้านบนพัดลงมาเบา ๆ เธอก้าวเท้าตามหลังดนุขึ้นไปโดยไม่พูดอะไรดาดฟ้าว่างเปล่า ไม่มีเครื่องจักร ไม่มีแผงโซลาร์เซลล์อย่างที่มักเห็นในหนัง ด้านหนึ่งของกำแพงมีลังไม้เก่า ๆ วางเรียงกัน ซ้อนทับแบบไม่ได้ตั้งใจนักดนุเดินตรงไป หยุดอยู่ที่ลังกล่องหนึ่ง ก่อนจะยกฝาออกมีนายืนอยู่เงียบ ๆ ด้านหลัง ไม่แน่ใจว่าเธอควรพูดอะไรดีเขาหยิบซองกระดาษออกมา ในนั้นมีแบบงานเก่า—ไม่ใช่ของเขา แต่เป็นของเธอ แบบที่เธอเคยส่งประกวดเมื่อนานมาแล้วและมีอีกอย่างหนึ่ง… รูปถ่ายของเธอเธอขยับเข้ามาใกล้ มองภาพถ่ายใบหนึ่งในมือเขา"นี่มัน... ตั้งแต่มัธยมแล้วนี่" เสียงของเธอเบา ไม่ได้ตกใจนัก แค่เหมือนไม่รู้จะวางความรู้สึกไว้ตรงไหนดนุไม่พูดอะไรทันที เขาแค่ยื่นภาพนั้นให้เธอดูเต็ม ๆ"ใครบอกว่าฉันไม่สนใจเธอ"เธอหันมามองหน้าเขา แววตานิ่ง ๆ ไม่ได้หวั่น ไม่ได้เบี่ยงหนีเหมือนเคยเขายกมือชี้ออกไปไกล ละเลยกล่อง ละเลยรูปถ่าย พูดเหมือนไม่ได้คิด"เห็นนั่นไหม? ชิงช้าสวรรค์ที่อยู่ตรงโน้น

ลานด้านหลังอาคารเรียนที่มักเงียบสงัดในยามค่ำ ถูกแสงจากโคมติดผนังสาดลงอย่างครึ่งใจ มีนาไม่ได้ตั้งใจจะเดินผ่านตรงนี้ แต่เสียงเรียกที่ดังขึ้นจากความมืดด้านข้างทำให้เธอชะงักเท้า"มีนา..."เสียงนั้นเย็นจัดจนคล้ายกับหยุดเวลาไว้ ณภัทรก้าวออกมาจากข้างเสาอาคารที่ถูกเงาทาบ แววตาที่เคยอ่อนโยนกลายเป็นแข็งกระด้างจนเธอแทบไม่อยากเชื่อว่านี่คือคนเดียวกัน"เดินตามฉันมา เราต้องคุยกัน"เธอลังเล แต่สายตาของเขาไม่เปิดช่องให้ปฏิเสธณภัทรพาเธอมาหยุดในมุมมืดข้างอาคาร ไม่มีใครเดินผ่าน ไม่มีแสงกล้อง ไม่มีเสียงหัวเราะ ไม่มีอะไรเลยนอกจากความเงียบและลมหายใจที่เริ่มติดขัด"เธอคิดจริง ๆ เหรอ ว่าดนุรักเธอ?" เขาพูดตรง ไม่มีการอ้อม ไม่มีการชี้แจงเธอนิ่ง ไม่ตอบ"เขาแค่หลอกใช้เธอ" เขากดเสียงต่ำลงกว่าเดิม "เหมือนที่เขาเคยหลอกใช้คนอื่น ทำทุกอย่างเพื่อปิดบังตัวเอง ทำทุกอย่างเพื่อให้ตัวเองรอด"มือของเขาล้วงเข้าไปในกระเป๋าเสื้อสูท ก่อนจะคว้าเอากระดุมข้อมือเงินขึ้นมาถือ"รู้ไหมว่านี่คืออะไร?" เขายกให้เธอดู ก่อนจะขว้างมันทิ้งลงบนพื้นเสียงกระดุมกระทบพื้นคอนกรีตเบา ๆ แต่ในจังหวะที่ไม่มีคำพูด ไม่มีใครขยับ มันดังพอจะทำให้มือของเ

ร่างของดนุนอนนิ่งบนเตียงขาวในโรงพยาบาล ห้องทั้งห้องเงียบจนได้ยินเสียงเครื่องวัดชีพจรเต้นเป็นจังหวะสม่ำเสมอ ผ้าพันแผลยังพันอยู่เหนือคิ้ว บาดแผลใหม่ซ้อนทับร่องรอยเดิมที่ยังไม่ทันหายดีมีนานั่งเงียบอยู่ข้างเตียง มือเธอวางซ้อนอยู่บนมือเขา ไม่ได้ขยับ ไม่ได้เรียก แค่รับรู้ถึงอุณหภูมิที่ยังอุ่นอยู่ใต้ฝ่ามือ ดวงตาเธอแดงช้ำจากการร้องไห้ที่ไม่ได้ปล่อยให้ใครเห็น เสี้ยวหน้าเธอสะท้อนแสงไฟสีขาวของห้องพยาบาลอย่างหม่นหมองเธอสูดลมหายใจลึก ก่อนจะพูดเบา ๆ เหมือนกลัวว่าหากเสียงดังเกินไป เขาจะตื่นขึ้นมาแล้วทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น"ฉัน...อาจจะชอบคุณเข้าจริง ๆ ก็ได้นะ"ประโยคนั้นหลุดออกมาพร้อมลมหายใจ มือเธอกระชับแน่นขึ้นโดยไม่รู้ตัว ปลายนิ้วเย็นเยียบเล็กน้อยเพราะอุณหภูมิในห้อง แต่สัมผัสนั้นมั่นคงเปลือกตาของดนุกระพริบช้า ๆ ก่อนจะค่อย ๆ ลืมตา สายตายังพร่าเล็กน้อยจากยาที่ได้รับ แต่เขารับรู้ได้ถึงแรงกดเบา ๆ จากมือเธอ ใบหน้าของเขาไม่ได้แสดงความเจ็บปวด มีเพียงความเงียบที่คล้ายเข้าใจทุกอย่างที่ได้ยินเขาไม่พูดอะไรทันที แค่ยกมือที่มีสายรัดกับเข็มน้ำเกลือขึ้นมา จับมือเธอไว้แน่นขึ้น สัมผัสนั้นมั่นคงจนเธอรู้สึกเหม

เสียงเคาะแป้นพิมพ์ดังถี่รัวกลางดึก แสงจากหน้าจอโน้ตบุ๊กสะท้อนเงาใบหน้าเข้มขรึมของดนุ ชายหนุ่มนั่งลำพังในห้องทำงานที่ไม่มีหน้าต่าง แสงไฟสีขาวส่องลงบนกองเอกสาร รหัสผ่านที่เขาใส่ผ่านไปทีละชั้น จนกระทั่ง...ข้อมูลลับจากฝ่ายการเงินของบริษัทมีนาก็ปรากฏอยู่ตรงหน้าเขาไม่ยิ้ม ไม่พูดสักคำ แค่จ้องข้อมูลนั้นนิ่ง ๆ ดวงตาของเขาไม่ได้แค่สื่อความมุ่งมั่น แต่มันเหมือนกับว่า ความเย็นชาที่เคยเก็บไว้ถูกปลดปล่อยออกมาทีละนิดเสียงประตูเลื่อนเปิดเบา ๆ มีนาก้าวเข้ามาช้า ๆ ร่มเปียกน้ำฝนยังคงหยดลงที่พื้น หญิงสาวยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น ไม่กล้าเดินต่อ"นายกำลังทำอะไร..."ดนุไม่หันกลับไปมอง เขาตอบเสียงเรียบ "สิ่งที่ควรทำตั้งนานแล้ว"หญิงสาวยืนอยู่นิ่ง ๆ มองแผ่นหลังของเขาที่ไม่ไหวติง เธอเม้มปากแน่น สายตาเริ่มแข็งขึ้น แม้เสียงจะยังเบาแต่มั่นคงกว่าเดิม"นายไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้เพื่อฉันก็ได้... ไม่ต้องเปลี่ยนตัวเองเป็นคนที่นายไม่อยากเป็น แค่เพราะเรื่องของฉัน"ดนุหยุดมือที่กำลังพิมพ์ ก่อนเอ่ยขึ้นเบา ๆ โดยไม่หันมา"เราสองคนไม่ได้อยู่ในสังคมเดียวกัน ต่อไปอย่ามาอีก" ดนุพูดโดยไม่หันกลับมา เสียงของเขานิ่งเรียบแต่เหมือนมีอะไรบาง

ราคาหุ้นของวราภรณ์ดิ่งลงไม่หยุด ตัวเลขสีแดงบนกราฟกระพริบถี่จนมองแล้วเวียนหัว เอกสารวางกองอยู่บนโต๊ะประชุม แต่ไม่มีใครกล้าเปิดดูเสียงกระซิบจากฝ่ายการเงินทำลายความเงียบ “เขายังไม่มา?” “กำลังจะถึงครับ” เลขานุการตอบเบา ๆประตูเปิดออก ณภัทรก้าวเข้ามาเงียบ ๆ ใบหน้าเรียบ ไม่แสดงอารมณ์ กระดุมเสื้อเชิ้ตยังไม่กลัดบนสุดเหมือนรีบมา หรืออาจไม่อยากทำให้ดูเรียบร้อยเขานั่งลงโดยไม่พูดอะไร วางนาฬิกาข้างแฟ้มประชุม นิ้วเคาะโต๊ะเบา ๆ เหมือนกำลังคิด“เริ่มประชุมเลยครับ” เขาพูดสั้น ๆอธิชาติเปิดบทด้วยเสียงเรียบ “ราคาหุ้นตกลงต่อเนื่อง นักลงทุนทยอยขายออก เราเพิ่งได้ข้อมูลว่า กลุ่มทุนต่างชาติเข้าซื้อหุ้นผ่านบุคคลกลางบางราย ซึ่ง...ไม่ผ่านการแจ้งกับบอร์ด”“หมายถึงการเทกโอเวอร์แบบไม่เป็นมิตร?” ใครบางคนถาม“ใช่ครับ” อธิชาติตอบณภัทรยังไม่พูด เขาก้มหน้าดูแฟ้มสักครู่ ก่อนจะหยุดนิ่งเมื่อคุณสุชาดาหยิบซองจดหมายสีน้ำตาลขึ้นมา“จดหมายนี้ส่งถึงคุณเมื่อเช้า ไม่มีชื่อผู้ส่ง” เธอวางซองไว้ตรงหน้าเขาเขาเปิดซองออกช้า ๆ กระดาษเก่า ๆ ในนั้นมีลายเซ็นของพ่อเขา ข้างชื่อผู้หญิงคนหนึ่ง มารดาของดนุ และยังเป็นมารดาของเขาด้วยเช่นกัน