Lahat ng Kabanata ng Unchosen เงารักกลางลวงใจ : Kabanata 11 - Kabanata 20

เสียงฝีเท้าเบา ๆ ของมีนากระทบพื้นคอนกรีตอย่างระมัดระวัง ขณะเธอค่อย ๆ ย่องลึกเข้าไปในตัวอาคารเก่าที่เต็มไปด้วยกลิ่นสนิมและฝุ่นหนา ความชื้นสะสมเกาะหนึบตามผนัง กลิ่นอับแปลกประหลาดคล้ายคราบเลือดเก่าแทรกปนมากับกลิ่นน้ำมันที่แห้งกรังจนเกาะติดอยู่กับอากาศเธอไม่รู้ว่าทำไมถึงเดินตามเขามา ไม่รู้ว่าอะไรผลักดันให้เธอขับรถตามรถคันนั้นในคืนนั้นมา แต่สิ่งหนึ่งที่แน่ชัดคือ...เธอไม่อาจห้ามหัวใจตัวเองได้เลยแม้แต่น้อย"ทำไมต้องมาที่แบบนี้ด้วยนะ..." เธอพึมพำกับตัวเอง เสียงเบากลืนหายไปกับลมหายใจดวงตาของเธอกวาดมองไปรอบโกดัง ทุกอย่างเงียบจนน่าประหลาด เงาแสงจากโคมไฟเพดานที่กระพริบวูบวาบซ้ำ ๆ ราวกับร่างกายของโกดังกำลังหายใจอย่างเชื่องช้า เสียงคลื่นลมจากแม่น้ำที่อยู่ไม่ไกลเคล้ากับเสียงเหล็กเสียดสีกันแผ่ว ๆ จากลมที่ลอดผ่าน ทำให้บรรยากาศเต็มไปด้วยแรงกดดันที่มองไม่เห็น เหมือนทุกความลับที่ถูกกลบฝังไว้กำลังจะค่อย ๆ ถูกเปิดออกแล้วเธอก็เห็นเขาดนุ ในชุดดำสนิท สวมฮู้ดคลุมศีรษะ กำลังยืนอยู่ตรงกลางโกดังอย่างมั่นคง ท่ามกลางเงาแสงสีเทา เส้นกรามของเขาขบแน่น แววตาเรียบเฉย แต่กลับกดทับด้วยแรงคุกรุ่นบางอย่างเขากำลังเจรจาก

@มหาลัย Sเช้าวันที่สดใส ควรเป็นวันที่เธอควรจะมีความสุข อารมณ์ดีกับการได้เจอเพื่อนในคณะ ทว่ากับมีนานั่นไม่ใช่เลย สิ่งที่เธอเห็นได้รับรู้เมื่อคืน ทำเอาเธอนอนไม่หลับ ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้น เหมือนดั่งมีดแหลมพุ่งปักเข้าตรงกลางใจของเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่าเสียงพูดคุยเฮฮาของเพื่อนร่วมมหาลัยไม่ได้ทำให้เธอสดชื่นขึ้นเลยสักนิด เธอรู้สึกว่าวันนี้เงียบกว่าทุกวัน หรือบางที...อาจเป็นเพียงเธอที่รู้สึกเช่นนั้นคนเดียว มีนาเดินหลบสายตาผู้คน ท่ามกลางแสงแดดอ่อนที่สาดลอดต้นไม้ ความรู้สึกในใจเธอปั่นป่วนจนแม้แสงอุ่นของวันใหม่ก็ไม่อาจปลอบโยนได้เธอพยายามหลีกเลี่ยงดนุ พยายามไม่เดินผ่านเส้นทางที่เขาอาจรออยู่ ไม่แม้แต่จะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูว่าเขาจะส่งข้อความมาอีกหรือเปล่าทว่าสุดท้ายแล้ว...เธอก็หนีไม่พ้นเสียงประตูรถที่เปิดออกดังเบา ๆ ข้างตัวเธอ เงาร่างสูงในชุดดำก้าวลงจากรถหรู สีหน้าเรียงนิ่ง ทว่าแววตากลับแน่วแน่จนไม่อาจเบือนหน้าหนี"ขึ้นรถ" เขาเอ่ยเรียบ ๆ ไม่มีน้ำเสียงข่มขู่ ไม่มีความอ่อนโยนใดๆ ในเสียงนั้น ทว่าเด็ดขาดจนเธอไม่อาจปฏิเสธได้เธออยากจะปฏิเสธ อยากจะเดินหนี อยากจะพูดว่าหมดสิ้นแล้วกับความไว้ใจทั้งหมด

ห้องพักผู้ป่วยเดี่ยวบนชั้นห้าเงียบจนได้ยินเสียงลมหายใจของตัวเอง มีนาเปิดประตูเข้ามาอย่างระวัง เสียงรองเท้านักศึกษากระทบพื้นขัดเงาดังแผ่วในบรรยากาศที่สงัดผิดปกติ เธอชะงักไปครู่หนึ่ง เหมือนบางอย่างรั้งความรู้สึกไว้โดยไม่ทันตั้งตัวม่านข้างเตียงถูกเปิดไว้เพียงครึ่ง แสงจากโคมไฟหัวเตียงทอดเงาอ่อน ๆ บนผ้าห่มสีขาว ดนุนอนนิ่งอยู่บนนั้น บาดแผลตามร่างถูกพันไว้แน่นหนา ทั้งแขน หน้าอก และข้างศีรษะ จนแทบไม่เห็นผิวหนังเดิมมือซ้ายของเขาวางนิ่งข้างลำตัว ส่วนอีกข้างเหมือนจงใจยื่นออกมาเล็กน้อย นิ้วยาวที่เธอจำได้ดี พันด้วยผ้าก๊อซบางส่วนเขาหลับตาอยู่ แต่ขนตาขยับแผ่ว ริมฝีปากแห้งผากขยับช้า ๆ พึมพำบางถ้อยคำที่ฟังไม่ชัดมีนาเดินเข้าไปใกล้ ลมหายใจในอกแน่นจนต้องสูดเข้าลึก มือที่เคยนิ่งกลับขยับไปรับมือเขาไว้โดยไม่รู้ตัว และทันทีที่สัมผัสนั้นเชื่อมกัน ดนุก็กุมมือเธอแน่นขึ้น ทั้งที่ยังไม่ลืมตา"แม่...อย่าตีผมเลย... อย่าดึงผมกลับไปตรงนั้น..." เสียงของเขาเบาและสั่น เหมือนเด็กคนหนึ่งที่กำลังหลงทางในฝันร้ายมือของเธอถูกจับไว้แน่นจนนิ่งไป รู้สึกเย็นวาบแปลบขึ้นที่ปลายนิ้วขณะสายตาจับจ้องใบหน้าเขา เธอพยายามอ่านอะไรบางอย

บ่ายวันหนึ่ง อากาศในมหาวิทยาลัยร้อนอบอ้าวผิดฤดูกาล ท้องฟ้าขมุกขมัวคล้ายฝนจะตก แต่กลับไร้ลมเคลื่อนไหว มีนาเพิ่งเดินออกจากตึกเรียนด้วยใบหน้าเหนื่อยล้า แผ่นชีทในมือถูกพับลวก ๆ ขณะเธอมองหาม้านั่งที่ว่างอยู่ใต้ต้นไม้ใกล้ลานกิจกรรมเธอไม่ทันสังเกตว่ามีใครบางคนกำลังตามเธอมาตั้งแต่หน้าตึกเรียน ดวงตาคู่นั้นซ่อนอยู่ใต้หมวกแก๊ป ใบหน้าอยู่ในเงา ท่วงท่าเรียบง่ายแต่ระวังตัวอย่างผิดสังเกตเมื่อมีนาเดินเลี้ยวเข้าสู่ทางเดินข้างตึกเก่า เสียงฝีเท้าเงียบผิดปกติก็ตามมาติด ๆ แล้วทุกอย่างก็เกิดขึ้นเร็วเกินไปเงาวูบหนึ่งพุ่งเข้าใส่จากด้านหลัง“มีนา ระวัง!”มือของใครบางคนคว้าต้นแขนเธอกระชากออกไปทางด้านข้าง ก่อนที่มีดปลายแหลมจะฟันผ่านอากาศเฉียดแก้มเธอเพียงไม่กี่เซนติเมตรเสียงหวีดร้องของนักศึกษาดังขึ้นรอบบริเวณ ดนุก้าวเข้ามายืนบังหน้าเธอไว้เต็มตัว เขาหันกลับไปปะทะกับชายในชุดคลุมที่ลอบทำร้าย ร่างของเขาขยับรวดเร็วและแม่นยำราวกับรู้ว่าจะต้องทำอะไรต่อไปมือเปล่าของดนุปัดมีดออกจากมืออีกฝ่ายอย่างแม่นยำ เขาออกแรงเพียงครั้งเดียว ผู้โจมตีล้มลงแน่นิ่ง ก่อนจะรีบลุกขึ้นแล้ววิ่งหลบหนีหายไปในกลุ่มคนเสียงลมหายใจของมีนาเริ่ม

ฝนเริ่มโปรยเม็ดลงมาตั้งแต่ช่วงบ่าย ก่อนจะกลายเป็นสายยาวหนักหน่วงในยามเย็น มีนายืนอยู่ใต้ชายคาหน้าอาคารชมรม ก้มดูโทรศัพท์ที่ไร้การแจ้งเตือน พลางถอนหายใจเบา ๆนักศึกษาทยอยกันกลับบ้าน บ้างก็กางร่ม บ้างก็เรียกรถ มีนาเงยหน้ามองท้องฟ้าที่กลายเป็นสีเทาเข้ม เธอลังเลจะวิ่งฝ่าฝนกลับหอ เพราะเสื้อผ้าที่ใส่มาไม่เหมาะกับการเปียกน้ำเลยสักนิดเสียงฝีเท้าเบา ๆ ดังเข้ามาใกล้ ร่มสีดำคันหนึ่งยื่นมาเหนือศีรษะเธออย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย"จะยืนรอให้ฝนหยุด หรือจะเดินไปพร้อมกัน?"เสียงคุ้นหูทำให้เธอหันไปอย่างเร็ว ดนุยืนอยู่ตรงนั้น —สวมเสื้อฮู้ดตัวเดิม สีหน้านิ่งเหมือนทุกครั้ง แต่ร่มของเขาเกือบทั้งใบเอียงมาทางเธอมากกว่าอีกฝั่ง"นี่นาย... ออกจากโรงพยาบาลได้แล้วเหรอ?""ยังหรอก แอบออกมา""นายบ้า! ทำแบบนี้ได้ยังไง... แล้วถ้าเป็นอะไรขึ้นมาอีกล่ะ?""ก็ไม่ได้อยากให้เธอต้องยืนตากฝนคนเดียว"มีนาเงียบไป คำพูดนั้นเรียบ ๆ แต่กลับทำให้เธอขยับเข้ามาใกล้โดยไม่รู้ตัวฝนตกแรงจนเสียงสาดใส่พื้นกลบเสียงอื่นทั้งหมด ทั้งสองเดินเคียงกันใต้ร่มเดียว"ตอนเด็ก ฉันเคยต้องแอบในซอกตึกเวลาฝนตก เพราะหนีคนทวงหนี้ ไม่มีที่ให้หลบ ต้องยืนแช่น้ำอยู่แ