ตอนที่ 46: คำสาบานใต้เงาศพ

คืนหนึ่งที่ฟ้าหม่นไร้แสงจันทร์ ไร้แม้กระทั่งเสียงจิ้งหรีดที่คุ้นเคย ดนุก้าวเท้าลงจากรถยนต์คันสีดำที่จอดห่างจากสุสานของชลธิชาเพียงไม่กี่เมตร แสงไฟจากเสาไฟสลัวๆ ทำให้ร่างของเขาถูกกลืนหายไปกับความมืดมิดโดยรอบ เสื้อคลุมยาวสีดำปิดบังรูปร่าง และเขายังสวมหน้ากากอนามัยเช่นเคย ร่างสูงเดินทอดน่องช้าๆ ไปตามทางเดินกรวดที่ทอดยาวสู่หลุมศพของผู้หญิงคนหนึ่งที่เขาไม่เคยแม้แต่จะได้เรียกว่า "แม่" ต่อหน้า

ลูกน้องของธนากรที่คอยคุมพื้นที่บริเวณรอบสุสานได้ถอดกล้องวงจรปิดออกตั้งแต่ช่วงบ่าย ทุกอย่างถูกเตรียมพร้อมไว้แล้ว — เพราะคืนนี้ไม่ควรมีใครเห็น หรือรู้ว่าเขามาเยือน

ดนุยืนอยู่เบื้องหน้าหลุมศพ หินสลักหน้าหลุมจารึกชื่อ "ชลธิชา พัชรลักษณ์" พร้อมวันเดือนปีเกิดและวันเสียชีวิตที่ถูกกัดเซาะลึกด้วยอักษรสีซีดจางไปตามกาลเวลา

เขาคุกเข่าลงช้าๆ มือหนึ่งควักธูปออกมาจากกระเป๋าเสื้อโค้ต จุดไฟด้วยไฟแช็กอันเล็ก เสียงเปลวไฟแตะกับปลายธูปดังแผ่วเบา ก่อนที่ควันสีขาวจะลอยเอื่อยขึ้นสู่ท้องฟ้าสีดำสนิท

"แม่..." เสียงของเขาแทบเป็นเพียงกระซิบ "...ผมไม่รู้ว่าแม่ต้องร้องไห้กี่ครั้ง ต้องเจ็บปวดเพียงใด ถึงได้เขียนคำนั้นลงในสมุดเล่มสุดท้า