All Chapters of ลวงสวาทท่านประธานธงแดง: Chapter 31 - Chapter 40

ฉันใช้เวลาในการจัดการอาบน้ำแต่งตัวเพียงไม่นานนักก็เสร็จ จากนั้นฉันก็ออกไปรอหน้าลิฟต์เพื่อรอให้ลิฟต์ที่กำลังมาจากชั้นเพนท์เฮ้าส์เลื่อนลงมารับ โดยที่ด้านหลังของฉันก็มีพี่เรย์ที่ยืนเป็นบอดี้การ์ดอยู่ด้วยในระหว่างนี้ทั้งฉันกับพี่เรย์ต่างไม่ได้พูดคุยหรือแสดงท่าทีสนิทสนมอะไรต่อกันมากนัก ด้วยเพราะนับตั้งแต่ที่ฉันรู้มาว่าคุณวาคิมได้จัดการสั่งสอนพี่เรย์ด้วยข้อหาที่แสดงพฤติกรรมสนิทสนมกับฉันมากเกินไป ดังนั้นฉันจึงทำข้อตกลงกับพี่เรย์เอาไว้ว่าจะไม่แสดงความสนิทสนมต่อกัน โดยเฉพาะบริเวณหน้าลิฟต์ที่มีกล้องวงจรปิดส่องเต็มหน้าขนาดนี้จากนั้นเราสองคนที่ยืนรอลิฟต์กันอยู่สักพักก็ได้ยินเสียงสัญญาณที่บ่งบอกว่าลิฟต์ได้เลื่อนลงมาจอดยังหน้าชั้นที่พักของฉันแล้ว และทันทีที่ประตูลิฟต์เปิดออกร่างกำยำแสนคุ้นตาก็ปรากฏตัวอยู่เบื้องหน้าด้วยท่าทางสบาย ๆ อีกทั้งยังยืนมาดเท่จนฉันที่เผลอมองยังอดใจสั่นไม่ได้“เข้ามาซิ”ใบหน้าคมเข้มที่ยืนกอดอกเอ่ยพูดก่อนจะขยับเบี่ยงตัวเล็กน้อยเพื่อให้ฉันเดินเข้าไปและในจังหวะที่พี่เรย์กำลังจะก้าวเท้าเดินตามฉันมานั้น เสียงเยือกเย็นจากคนด้านข้างก็ได้พูดขึ้นจนทำให้บอดี้การ์ดฉันถึงกับชะงักเท้าท

รุ่งเช้า ~~ฉันตื่นมาด้วยความสดใส หลังจากที่เมื่อคืนอิ่มแปล้แถมยังนอนหลับสนิทอีกด้วย“มีความสุขจัง เอ...วันนี้วันประกาศผลดาวเดือนนี่น่า...แต่งหน้าสักหน่อยดีกว่าเรา”ฉันยิ้มหน้าบานเป็นกะดง ยืนหมุนตัวไปมาหน้ากระจกบานใหญ่เพื่อเช็กความเรียบร้อยอีกครั้ง ก่อนจะเดินทางไปยังมหาลัยเพื่อรับเงิน เอ๊ย! รับตำแหน่งที่ฉันรู้ผลตั้งแต่เมื่อวานนี้แล้วณ มหาลัยชั้นนำแห่งหนึ่งในหอประชุมขนาดใหญ่ที่สามารถบรรจุคณะอาจารย์ และนักศึกษาได้ครบทุกแผนก ทุกคณะภาควิชาที่บัดนี้ต่างพรั่งพร้อมกันมาแทบจะทุกคนเพื่อมารวมตัวกันฟังผลดาวเดือนของแต่ละคณะในวันนี้จากนั้น...คณะแล้วคณะเล่าที่ต่างประกาศชื่อดาวเดือนประจำคณะของตน คนแล้วคนเล่าที่ต่างกึ่งเดินกึ่งวิ่งเพื่อขึ้นไปรับตำแหน่งด้วยใบหน้าสดใสเปี่ยมไปด้วยความสุขบนเวที จนกระทั่งเมื่อชื่อคณะของฉันมาถึง หัวใจที่เต้นโครมครามไม่เป็นจังหวะก็มาพร้อมอาการประหม่าที่เกิดขึ้นในทันทีและในขณะที่พิธีกรบนเวทีกำลังประกาศชื่อเดือนคณะที่จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากริท เสียงปรบมือของทุกคนในหอประชุมแม้กระทั่งฉันก็ดังลั่นยอมรับผลด้วยความเต็มใจก่อนที่ในจังหวะเดียวกันนั้นฉันกลับรู้สึกประหลาดใจ เมื่อท

กระทั่งเมื่อเราสองคนกลับมาถึงห้องทำงาน...คนตัวโตที่ยังคงมีความคุกรุ่นอยู่ในใจก็ได้ตรงมาประชิดร่างบางทันที“อ่ะ...ท่านประธานค่ะ” ฉันถึงกับตกใจและเดินถอยหลังออกห่างเขาไปอย่างอัตโนมัติ แต่ทว่า...วงแขนกว้างกลับคว้าเอวฉันเข้าไปแนบตัวอย่างรวดเร็ว“ทำไมรังเกียจผมงั้นเหรอ” ดวงตาคมกริบจ้องเขม็งมาเหมือนจะบอกว่าถ้าฉันตอบว่าใช่เขาอาจจะประหัตประหารฉันลงตรงนี้ก็ได้“เอ่อ...มะ...ไม่ใช่อย่างนั้นนะคะ ตะ...แต่ว่ามนต์แค่กลัวว่าเดี๋ยวจะมีใครมาเห็นเขาหนะค่ะ” ฉันเกิดอาการระแวงเนื่องจากเพราะเราเพิ่งจะประชุมกันเสร็จอาจจะมีทางฝ่ายกฎหมายหรือฝ่ายอื่นที่เกี่ยวข้องเข้ามารับเอกสารก็ได้ และมันก็คงไม่ดีแน่ถ้าหากเขาเหล่านั้นเข้ามาเห็นแล้วรับรู้เรื่องระหว่างเราสองคนจนมันแพร่งพรายออกไป“ดูท่าว่าตอนนี้คุณจะกลัวคนอื่นมากกว่าผมอีกนะ” เจ้าของเสียงเข้มเปลี่ยนเป็นเสียงเยือกเย็นใส่ จนฉันเองเริ่มจะรู้สึกผิดที่พูดออกไปแบบนั้นและในขณะที่ฉันพยายามออกแรงดิ้นเพื่อให้ตัวเองได้หลุดออกจากพันธนาการอ้อมกอดเขาแต่กลับยิ่งทำให้วงแขนกระชับแน่นขึ้น จนฉันที่กลับมาตั้งสติพยายามสงบจิตสงบใจลงก็เลือกถามในสิ่งที่ทำให้เขาขุ่นเคืองอยู่ตอนนี้ออกไป น

“อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ อือออออ ~~”จากนั้นร่างทั้งร่างก็ถูกคุณวาคิมพาเดินในท่านี้ไปทั่วทั้งห้องทำงานอยู่นานอย่างไม่รู้จักเหน็ดจักเหนื่อย โดยที่ฉันก็ได้แต่รับความทรมานปานจะขาดใจกับสิ่งที่ถูกเขากระทำอยู่ในขณะนี้ โดยเฉพาะยามที่เขาเดินขยับบั้นเอวกระแทกส่งของแข็งเข้ามาในร่องเสียวจนลึกสุดลำ มันยิ่งทำให้ฉันเสียวซ่านถึงใจจนอยากให้เขากระแทกรัวไม่หยุด“อ๊ะ มะ มนต์จะไม่ไหวแล้วนะคะ” เสียงหวานแหบพร่าเอ่ยกระซิบข้างหูเบา ๆ หลังจากที่โดนทรมานด้วยท่านี้มาสักพักใหญ่แล้วทันทีที่สิ้นคำร้องขอของฉัน คุณวาคิมก็จัดการพาเราสองคนเข้าประชิดกำแพงห้องทำงาน พร้อมกับปล่อยให้ฉันได้ยืนอย่างเป็นอิสระและในขณะที่ฉันกำลังสงสัยว่าเขาจะหยุดการกระทำลงแต่เพียงเท่านี้แล้วหรือ เนื่องด้วยเพราะฉันยังคงมีความต้องการที่คุกรุ่นอยู่เนื่องจากความปรารถนายังไม่ถูกระบายออกไป และในจังหวะที่ฉันกำลังจะเอ่ยปากถาม มือหนาก็ได้ทำการยกขาข้างหนึ่งของฉันขึ้นแล้วแทรกแก่นกายขนาดใหญ่ที่ปลอกเกราะป้องกันด้านนอกเปียกชุ่มไปด้วยน้ำหล่อลื่นเขามายังรูร่องเสียวที่ยังเปียกชื้นทันที“อดทนเก่งเหมือนกันนะเรา...หึหึ”ประโยคที่ไม่รู้ว่าเป็นคำชมหรือเปล่าในเวลานี้ มาพร้อมก

--- มนตรา Talk ---ร่างเปลือยเปล่านอนกระสับกระส่ายอยู่บนที่นอนขนาดใหญ่ในขณะที่เปลือกตายังปิดปรืออยู่ โดยที่ใบหน้าเนียนและร่างกายขาวผ่องต่างมีเหงื่อผุดขึ้นเต็มจนความเปียกชื้นจากร่างสาวลามลงไปจนทำให้ผ้าปูที่นอนชื้นแฉะทั้งที่บรรยากาศภายในห้องนั้นอุณหภูมิต่ำกว่า 18 องศาเสียด้วยซ้ำ“แฮก...แฮก ~~”ลมร้อนระอุที่ถูกพ่นออกมาจากริมฝีปากแดงจัด อีกทั้งยังผ่อนออกมาอย่างติด ๆ ขัด ๆ เป็นดั่งสัญญาณว่าตอนนี้หญิงสาวที่นอนอยู่บนที่นอนกำลังถูกรุมเร้าด้วยไข้พิษ“นะ...น้ำ...หิวน้ำ” เสียงแห้งผากหลุดออกมาจากเรียวปากร้อนในขณะที่เจ้าของร่างแทบจะไม่มีสติ แต่ทว่าด้วยทั้งห้องนี้ที่มีแค่เธอเพียงคนเดียวเท่านั้น นั่นจึงทำให้ถึงแม้ว่าหญิงสาวจะลุกไม่ไหวก็ตาม แต่เธอจำต้องค่อย ๆ พยายามหยัดกายคลานตัวลงมาจากที่นอนเพื่อเอาชีวิตรอดและทันทีที่ร่างบางขยับจนร่วงหล่นมาจากที่นอน อาการที่ย้ำบอกว่าตอนนี้ร่างกายกำลังโดนความเจ็บป่วยเล่นงานอยู่ก็แผ่ซ่านจนทำให้ใบหน้าที่ซีดอยู่แล้วถึงกับเหยเก“โอ๊ย ~~ ปะ...ปวดหัวจัง” มือบางยกขึ้นมากุมหัวทุยพร้อมกับทุบลงไปเบา ๆ อย่างอัตโนมัติ และแม้ว่าตอนนี้ร่างทั้งร่างจะปวดหนึบไปทั่วจนแทบจะขยับไม่ไหว