All Chapters of ลวงสวาทท่านประธานธงแดง: Chapter 41 - Chapter 50

ดวงตาคมเข้มถูกหนังตาปิดลงมาอย่างใช้ความคิด ว่ายังโชคดีแค่ไหนที่ตัวเองไม่เคยให้ใครปิดเครื่องปรับอากาศในชั้นห้องทำงานเลย เพราะไม่อย่างงั้นด้วยพิษไข้ของหญิงสาวแล้วนั้น ถ้าหากไม่มีอากาศหมุนเวียนแล้วละก็วันนี้ร่างที่ผมอุ้มออกมาคงเป็นร่างที่ไร้วิญญาณแน่ ๆ“ฟู่ววววว ~~ มึงมันบ้า…!! ไอ้คิม...!!”ผมสบถด่าตัวเองเบา ๆ พร้อมกับความรู้สึกสมเพชตัวเองที่เริ่มจะเด่นชัด เพราะสุดท้ายแล้วสิ่งที่ตัวเองมั่นใจนักหนาว่าจะละเลยได้กลับทำได้เพียงไม่ถึงครึ่งวันด้วยซ้ำร่างกำยำยังคงนั่งจมอยู่กับความคิดของตัวเองอีกสักพัก กระทั่งเมื่อด้านข้างได้มีเสียงคุ้นเคยเรียกดังขึ้น นั่นจึงทำให้เขาหลุดออกจากภวังค์...“นายครับ” ปราบเรียกชื่อนายตัวเองเบา ๆ หลังจากที่เขาได้รับข่าวจากเรย์ถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้น“อ้าว...มาได้ไงล่ะ” ผมถามออกไปด้วยความแปลกใจ เพราะผมยังไม่ได้บอกอะไรเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นให้กับคนตรงหน้าได้ฟังเลย“เอ่อ...พอดีเรย์มันติดต่อมาหาผมนะครับนาย ผมเป็นห่วงนายเผื่อว่านายอยากจะได้อะไรเพิ่มหรืออยากไหว้วานให้ผมไปทำอะไรให้” ปราบก้มหน้าประสานมือเล็กน้อยบอกไปตามความจริง แม้จะรู้สึกหวั่นใจอยู่บ้างก็ตาม เพราะในเวลาน

วันเวลาเคลื่อนคล้อยผ่านพ้นไปเข้าสู่วันที่สามที่ฉันนอนอยู่ที่โรงพยาบาลแห่งนี้ อาการของฉันดีขึ้นตามลำดับเพียงแต่ว่าใช้เวลานานไปกว่าที่คุณหมอคาดคะเนเอาไว้ กระทั่งวันนี้ข่าวดีก็มาถึงเมื่อคุณหมอบอกว่าให้ฉันกลับบ้านได้แล้ว“ดีใจไหมจะได้กลับบ้าน” คนตัวโตที่คอยดูแลฉันตั้งแต่วันแรกจนถึงวันนี้เอ่ยถามขึ้น“ดีใจค่ะ มนต์เบื่อแล้วอยากไปทำงานแล้วค่ะ” ฉันพูดในสิ่งที่ฉันคิด และวินาทีเดียวกันนั้นเองภาพบางอย่างก็ปรากฏขึ้นเพื่อย้ำในบางอย่างที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้“คุณวาคิมค่ะ มนต์ยังไม่ได้”และในขณะที่ฉันยังพูดไม่จบ คนฟังที่เหมือนจะล่วงรู้ว่าฉันต้องการจะพูดอะไรก็ได้ตอบออกมาก่อน“เรื่องนั้นผมสั่งให้คนเก็บกวาดเรียบร้อยแล้ว” เขาพูดเสียงเรียบหน้าตานิ่งเหมือนเป็นเรื่องปกติทั่วไป แต่สำหรับฉันไม่ใช่...!! มันเป็นเรื่องน่าอายและมันทำให้ฉันตื่นตระหนกทันที“ได้ยังไงคะ ความจริงแล้วมนต์ตั้งใจจะเก็บกวาดเอง ตายแล้วขายขี้หน้าชะมัด” (>///ฉันยกมือขึ้นมาปิดหน้าจนรับรู้ได้ถึงความร้อนผ่าวผ่านจากใบหน้าลงมายังฝ่ามือ“หึหึ...ไม่มีอะไรน่าอายสักหน่อยก็แค่...เกลื่อนเต็มห้องก็เท่านั้นเอง” คนเจ้าเล่ห์ที่เห็นอากัปกิริยาของหญิงสาวแล

ดวงตากลมสวยจ้องมองไปยังคนตรงหน้าที่ทำหน้าบอกบุญไม่รับ ก่อนที่จะถอนหายใจออกมาอย่างปลงตกและพยายามใจเย็นเพื่อพูดกับเขาดี ๆ อีกครั้ง“คุณวาคิมค่ะ มนต์ขอพูดเรื่องนี้หน่อยได้ไหมคะ” ฉันค่อย ๆ ลดมือที่ถูกกอบกุมลงแล้วใช้มืออีกข้างของตัวเองวางไว้บนมือเขาเบา ๆ“ผมไม่อยากฟัง แค่ทำตามที่ผมบอกมันยากนักเหรอไง” เขายังคงแสดงท่าทีไม่ยินยอมหน้าบึ้งหน้าบูด“แต่มนต์ขอร้องในฐานะมนุษย์ ไม่ใช่ฐานะนางบำเรอได้ไหมคะ” ฉันพยายามพูดให้เขาได้ฉุกคิด“หมายความว่าไง คุณจะหาว่าผมทำกับคุณเหมือนไม่ใช่คนงั้นเหรอ” เขาที่แปลสารฉันผิดไปไกลมากเริ่มพูดจาด้วยอารมณ์ที่รุนแรงยิ่งขึ้น“มันไม่ใช่อย่างนั้นนะคะ มนต์ไม่ได้หมายความอย่างนั้นเลย” ฉันเริ่มเสียงแข็งขึ้นมาบ้าง เพราะไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงได้งี่เง่าแบบนี้“แต่สิ่งที่มนต์อย่างจะบอก ในฐานะที่มนต์เป็นอยู่คุณอาจจะมองมนต์เป็นเพียงสิ่งของบรรเทาความใคร่ แต่ถึงอย่างนั้นในฐานะมนุษย์มนต์ก็อยากให้คุณให้เกียรติมนต์บ้าง มนต์อยากให้เกียรติคนอื่นในฐานะเพื่อนมนุษย์ที่ควรจะมีต่อกัน มนต์ไม่ได้มีฐานะสูงส่งไปกว่าพี่เรย์หรือพี่ปราบ มนต์ไม่อยากถูกพวกเขาเกลียด” ฉันเริ่มร่ายยาวอธิบาย แต่ก็ไม่วายถูกเ

ฉันกลับเข้ามาด้วยความรู้สึกที่ไม่ยินยอมมากนัก เนื่องจากฉันกำลังเพลิดเพลินไปกับบรรยากาศและความคิดมากมายหลังจากที่เราเพิ่งจะมีโอกาสได้คุยกันอย่างสบาย ๆ แม้ว่าหลังจากในบทสนทนาสุดท้ายจะเป็นคำหลอกด่าของฉันก็ตามหลังจากที่เราเข้ามาในห้องโถงแล้ว เราสองคนก็ไม่ได้คุยอะไรกันต่อ เพราะต่างฝ่ายต่างดื่มด่ำจมอยู่ในห้วงความคิดของตัวเองถึงเรื่องราวความสัมพันธ์ระหว่างเราที่มันเกิดขึ้น และไม่รู้ว่ามันจะไปจบ ณ ที่ตรงไหน...เพราะในเมื่อคนคนหนึ่งก็ยังไม่มั่นใจถึงความรู้สึกที่ทั้งเปลี่ยนแปลงไปและเกิดขึ้นมาอย่างกะทันหันเกินจะเข้าใจได้ นั่นจึงทำให้เขาเองก็ยังไม่อยากให้สถานะกับเธอในตอนนี้ได้เช่นกันส่วนอีกคนที่แม้จะหวั่นไหวต่อการกระทำการแสดงออกของอีกคนที่ตลอดหลายวันที่ผ่านมาเขาดูจะเป็นห่วงเป็นใยในตัวของหญิงสาวมากน่าดู อีกทั้งดูแล้วสิ่งที่เขาแสดงออกมานั้นก็ดูท่าจะออกมาจากใจมิได้เสแสร้งแต่อย่างใด นั่นจึงทำให้ความรู้สึกที่ได้รับก็ยิ่งพร้อมจะพุ่งทะยานอยากให้คนตรงหน้าชัดเจนมากขึ้น เพียงแต่ว่า...ทุกอย่างมันดันกลับถูกกดเอาไว้ด้วยคำว่าของสนองตัณหา หรือถ้าจะเรียกสั้น ๆ ง่าย ๆ เลยก็คือ นางบำเรอ นั่นเอง และด้วยคำตราหน้า

พรวด ~~“อึก...อร๊ายยยย ~~” เสียงร้องลั่นที่ระคนไปด้วยความเสียวและความจุกหลังจากถูกเอ็นเนื้ออุ่นกระทุ้งเข้ามารวดเดียวทั้งลำ พร้อมกันกับที่ร่องสาวกระตุกเกร็งตอดตอบรับสิ่งแปลกปลอมที่เข้ามาในร่างกาย“ขยับเลยได้ไหม” คนบนร่างเอ่ยถามเสียงกระเส่า อีกทั้งใบหน้ายังเหยเก เนื่องจากตอนนี้อาวุธร้ายของเขากำลังโดนอาวุธร้ายที่เหนือกว่าโอบรัดจนปวดหนึบไปหมด“อือ...” ดวงหน้าหวานใสที่ตอนนี้ก็ต่างบิดเบี้ยวไม่แพ้กัน ได้แต่พยักหน้าพร้อมกับตอบรับในลำคอเบา ๆและทันทีที่สิ้นคำอนุญาตจากหญิงสาวแล้ว ชายหนุ่มที่ถูกไฟสวาทรุกเร้าจนลำเอ็นอุ่นแทบจะมอดไหม้ก็ได้จัดการขยับบั้นเอวเพื่อระบายเพลิงสวาทที่แผดเผาอยู่ในถ้ำหรรษาโดยการสาดน้ำสีขาวขุ่นให้ออกมาเพื่อดับไฟปรารถนาในครั้งนี้ปั่ก...ปั่กๆๆ“อ๊ะ อ๊ะ ทำไมมันรู้สึกดีขนาดนี้” น้ำเสียงทุ้มแหบพร่าครวญครางระบายความรู้สึกข้างใน หลังจากขยับแก่นกายได้เพียงไม่กี่ครั้ง ด้วยเพราะความรู้สึกที่ไม่รู้ว่าเกิดจากความโหยหาที่ไม่ได้สัมผัสความอบอุ่นนี้มานาน หรือเป็นเพราะร่องรักของเธอมันดีเกินไปและความรู้สึกที่เกิดขึ้นก็ไม่ได้เกิดกับเขาเพียงคนเดียวเท่านั้น แต่ทว่า...หญิงสาวที่ถูกเอ็นอุ่นขยับ