All Chapters of ลวงสวาทท่านประธานธงแดง: Chapter 51 - Chapter 60

หลังจากที่ผมจัดการตัวเองจนเสร็จเรียบร้อย ผมก็ได้กดโทรศัพท์ไปหาลูกน้องคนสนิท ก่อนจะสั่งการบางอย่างด้วยรอยยิ้มร้ายกาจ“ปราบ มึงช่วยจัดการติดต่อนางแบบที่ขึ้นปกนิตยสารโมเดลฉบับเมื่อวานให้หน่อยซิคุ้น ๆ ว่าเธอเคยเข้าหากูก่อนหน้านี้ จัดการให้เสร็จเรียบร้อยก่อนเที่ยง บอกเธอว่าให้มาหาได้เลยที่ห้องทำงานของกู...อ่อ...แล้วสั่งเรย์มันด้วยว่าให้ไปบอกมนตราว่ากูต้องเห็นหน้าเขาในที่ทำงานก่อนบ่ายโมง เข้าใจไหม...!!” ผมสั่งลูกน้องคนสนิทออกไป โดยที่แววตาวาวโรจน์อย่างกับตัวร้ายในละคร“ครับนาย” ปลายสายรับคำหนักแน่น แม้ว่าในใจจะรู้สึกถึงความแปลกในคำสั่ง เพราะไม่ใช่ว่าตอนนี้เจ้านายของเขามีคุณมนตราคอยดูแลอยู่ไม่ใช่เหรอ แต่แล้วทำไมถึงเรียกนางแบบเข้ามาหากันล่ะเนี่ย อีกทั้งพอมาคิดดูดี ๆ ตอนนี้บริษัทก็ไม่มีโปรเจกต์ที่จะใช้นางแบบทำงานสักหน่อย และที่น่าแปลกคือยังให้คุณมนตราเข้ามาหลังจากนั้นหนึ่งชั่วโมงอีกด้วย...นี่เจ้านายของเขาจะทำอะไรกันแน่...สิ้นคำตอบรับของลูกน้องผมกดวางสายทันที ก่อนจะพาร่างตัวเองไปยังรถสปอร์ตสุดหรูแล้วขับพุ่งทะยานไปยังปลายทางที่ผมจะได้เห็นอะไรสนุก ๆ ต่อจากนี้...--- มนตรา Talk ---หลังจากที่ฉันเ

ฉันรีบพาร่างตัวเองออกมาจากห้องนั้นด้วยความเร็วที่สุดเท่าที่สองขาที่สั่นเทาจะพาไปได้ กระทั่งเมื่อร่างทั้งร่างพาตัวเองเข้าไปในลิฟต์ได้แล้วทันทีที่ประตูลิฟต์ปิดลง ร่างที่เคยฝืนไม่ให้ร่วงลงพื้นนับตั้งแต่วินาทีแรกที่ได้เห็นภาพบาดตาบาดใจก็พลันร่วงทรุดลงพื้นอย่างอ่อนแรง พร้อมกันกับที่น้ำตาที่เคยกลั้นเอาไว้แต่แรกก็หลั่งไหลพรั่งพรูออกมาทันที“ฮึก...ฮึก...ฮือออออ ~~” เสียงร้องไห้ดังลั่นลิฟต์อย่างที่ไม่ต้องกลัวว่าจะอายใคร เพราะทั้งชั้นของผู้บริหารและลิฟต์เฉพาะตัวนี้ไม่มีกล้องวงจรปิดที่จะทำให้เห็นภาพหรือเสียงที่อยู่ข้างในนี้ได้ร่างบางที่โยกโยนไปตามเสียงสะอื้น อีกทั้งภาพต่าง ๆ ที่พรั่งพรูออกมาเป็นฉากเป็นตอน ทำให้ความเจ็บยิ่งเด่นชัดอยู่กลางใจหญิงสาวที่เธอเคยคิดว่าจะได้ครอบครองหัวใจของชายหนุ่มคนนั้นเพียงแต่ว่า...เธอคงฝันใหญ่เกินไป และเผลอลืมไปว่าความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเขามันไม่ได้เกิดมาจากความรัก แต่มันเกิดมาจากข้อตกลงและตัณหาที่มีร่วมกันตั้งแต่ต้นต่างหาก มันเป็นความสัมพันธ์ที่เพียงแค่ต้องการสนองตัณหาเท่านั้น แต่ไม่อาจสนองความลึกซึ้งทางจิตใจได้และหนนี้ตัวหญิงสาวผิดเองที่บังอาจคิดไปไกล หลงใหลไปก

“ผมว่าเมื่อกี้ผมสั่งให้คุณหุบปากอยู่นะ”สายตาที่ไม่ได้หย่อนความเกรี้ยวกราดไปกว่าครั้งแรกที่ตวัดมองเลยสักนิดส่งออกมาตำหนิจนทำให้ริทได้แต่อ้าปากค้างจำก้มหน้ากลับลงไปตามเดิม“แล้วนี่จะยืนอยู่ตรงนี้อีกนานไหม ไม่ไปทำงานหรือไง” ก่อนที่ผมจะเอ่ยเตือนผู้ชายที่ไม่ว่าจะมองมุมไหน ผมก็มองออกว่าไอ้หมอนี่มันชอบผู้หญิงของผมอยู่และด้วยคำพูดที่เป็นเสมือนคำเตือนกลาย ๆ ก็ทำให้ผู้ชายตรงหน้าได้แต่เหลือบไปมองผู้หญิงที่ยืนตัวสั่นเล็กน้อยก่อนจะโค้งตัวเพื่อถอยไป และในขณะที่ชายหนุ่มคนที่ผมอยากจะกระทืบมันให้ตายคาบาทาตอนนี้กำลังจะเดินกลับไปทำงาน ผมที่ไม่ยอมหยุดอยู่แค่นั้นก็ได้พูดออกคำสั่งที่เป็นดั่งคำลงโทษออกไป“อ่อ...แล้วคุณน่ะไปรับใบเตือนที่แผนกบุคคลด้วยนะ ถ้าหากว่าคราวหน้ายังมายุ่งวุ่นวายกับ ‘คนของผม’ อีก คุณก็เตรียมตัวพ้นสภาพจากการเป็นพนักงานบริษัทได้เลย” คำเตือนที่มองดูเป็นคำขู่มากกว่า โดยเฉพาะการที่เน้นย้ำในคำว่า...คนของผม...ทำให้ชายหนุ่มที่ถูกตักเตือนถึงกับขมวดคิ้วด้วยความไม่เข้าใจแต่ทว่า...ความสงสัยที่มีไม่อาจต่อสู้กับสายตาคมกริบที่มองมาอย่างเย็นชาและอำมหิตคู่นั้นได้ นั่นจึงทำให้ชายหนุ่มอย่างริทได้แต่เก

กระทั่งเมื่อสิ้นสุดภาพเคลื่อนไหวที่บันทึกเอาไว้ตั้งแต่ต้นจนจบ ความจริงที่ว่าเขาไม่ได้แตะต้องผู้หญิงคนนั้นเลยก็ไม่ผิดไปจากที่เขาพูดเอาไว้จริง ๆ“แต่คุณก็สกปรกอยู่ดี โดยเฉพาะตรงนั้นมันโดนน้ำลายผู้หญิงคนนั้นไปแล้ว และฉันก็ไม่ชอบซ้ำรอยใคร” ฉันหลบสายตาร้ายที่ตอนนี้ฉายชัยชนะอยู่เต็มแวว ก่อนจะพูดออกไปด้วยความหมั่นไส้“ผมล้างจนสะอาดแล้วไม่เชื่อก็ดูสิเนี่ยล้างจนจากแดงจะเป็นม่วงอยู่แล้วเนี่ย” เขาที่พูดไม่เกินจริงเลยสักนิดเพราะหลังจากที่เขาได้ไล่แม่นางแบบสาวคนนั้นออกไปความรู้สึกขยะแขยงก็ยิ่งทวีความรุนแรงจนเขาทนไม่ไหวที่จะต้องไปล้างคราบน้ำลายนั้นออก และอย่างที่บอก...เขาเองก็ได้จัดการขัดถูจนไอ้อาวุธร้ายตัวเขื่องหัวถลอกปอกเปิกไปหมดแล้วและในจังหวะที่เขาพูด เขาก็ยังถือวิสาสะรูดซิปกางเกงลงแล้วงัดอวัยวะที่พูดถึงออกมาให้ฉันดูเป็นหลักฐาน(O///O)“คะ...คุณทำอะไรของคุณเนี่ย คุณวาคิม...!!” ใบหน้าเนียนใสแดงก่ำ อีกทั้งยังส่งเสียงร้องลั่นด้วยความตกใจในความใจกล้าของคนตรงหน้า“ก็เดี๋ยวคุณไม่เชื่อ” คนหน้ามึนตีหน้าซื่อทำตาใส“เก็บกลับเข้าไปเดี๋ยวนี้เลยนะคะ” ก่อนที่ฉันจะแสดงสีหน้าเลิ่กลั่กโดยที่ลูกตาได้แต่กลอกไปมา

“ปล่อยมนต์นะคะ ท่านประธานที่นี่มันห้องพยาบาลนะคะ ถ้ามีใครมาเห็นเข้ามันจะดูไม่ดี” ฉันหลบตาหลุบต่ำเอ่ยเตือนสติในสิ่งที่เขากำลัง“แล้วไงผมไม่แคร์” คนพูดก็พูดไปตามความรู้สึกของตัวเอง แต่คนฟังกับรู้สึกไม่พอใจ“แต่มนต์แคร์ค่ะ” ฉันพูดออกไป ก่อนจะจ้องไปที่ใบหน้าเขาเขม็ง และหลังจากที่เขาเห็นอากัปกิริยาไม่ยินยอมของฉัน เขาก็ได้แต่ถอนหายใจออกมาเบา ๆ ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง“เฮ้ออออ ~~ มนต์...เรามาคุยกันดี ๆ ได้ไหม” น้ำเสียงทุ้มพูดออกมาอย่างอ่อนใจ คล้ายกับว่าเขานั้นยอมถอยให้กับเธอแล้วในตอนนี้“ระหว่างเรามีอะไรต้องคุยด้วยหรอค่ะ” ฉันถามออกไปด้วยแววตาที่เริ่มสั่นระริกยามคิดไปถึงสิ่งที่เขาพูดออกมาก่อนหน้านี้ทั้งหมด“ไม่เอาซิมนต์อย่าเป็นแบบนี้ได้ไหม เรามาเปิดใจคุยกันดีกว่านะ” คนตัวโตเอ่ยปากร้องขอพร้อมกับแสดงท่าทางออดอ้อน อีกทั้งยังซุกใบหน้าลงมานัวเนียยังซอกคอฉันไม่หยุด“ก็ได้ค่ะกลับไปคุยกันที่บ้านนะคะ แต่ว่าตอนนี้คุณช่วยลุกออกไปก่อนไหมคะ เพราะถ้ามีใครมาเห็นเข้ามันจะไม่ดี” ฉันพยายามส่งมือออกไปดันอกตัวเขาออก ก่อนที่คนตัวโตจะทำท่าอิดออดกว่าจะลุกออกไปจากฉันได้สักที“ยังไงก็อยู่ให้น้ำเกลือจนหมดก่อนแล้ว