Semua Bab ภรรยามิหวนคืน: Bab 11 - Bab 20

“ตาเฒ่า มานี่...”คำเรียกขานที่สนิทสนม ดังมาจากศาลา ทำให้ชายชรา รีบเดินไปหาผู้เป็นนาย ทว่าความเร็วของชายชรา ทำให้สามพี่น้องอดขำขันไม่ได้ สามก้าวของชายชรา เทียบกับหนึ่งก้าวของพวกเขากระมัง“นั่งสิเจ้าค่ะ ท่านลุง” ชูเหมยฮวา รีบผายมือเชื้อเชิญชายชรา“คุณหนู” จูชิน เรียกคุณหนูของตน ด้วยน้ำเสียงอันเบาหวิว ดวงตารื่นด้วยน้ำใสๆ“นั่งเถอะ บ้านเรามีท่านที่อาวุโสสุดแล้ว” เป็นชูจ้านเจ๋อ ที่กล่าวย้ำคำของน้องสาว ชายชรานั่งลงช้าๆ“ข้าน้อย บกพร่องต่อหน้าที่ ไยยังเมตตาข้าน้อย ถึงเพียงนี้ขอรับ”“ข้ามิได้หูหนวกตาบอด และมื้อเช้าของข้า ก็ไม่ชื่นชอบน้ำตา แต่ชอบรอยยิ้ม ข้าสั่งให้ท่านมีความสุข อย่าแม้แต่จะคิดทัดทานคำสั่งข้า”แม่ทัพหนุ่มออกคำสั่ง จูชินสูญเสียวิชายุทธ์ ก็เพราะใช้ตนเองปกป้องน้องชายเขา ส่วนเรื่องที่เกิดกับชูจ้านกง นั่นเพราะมีคนร่วมมือกับจ้างเสิ่นส่วนตาเฒ่า ก็ถูกทำให้สิ้นสติทุกครั้ง ที่จ้างเสิ่นลงมือต่อน้องชายของเขา เรื่องความเจ็บป่วยของจูชินนั้น หมอจากกองทัพ ที่ติดตามเขากลับเมืองหลวง เป็นผู้ยืนยัน หลังจากทุกคนได้หลับใหลไปเมื่อคืน“หากวันหนึ่ง คนใกล้ตัวของท่านลุง กระทำการหักหลังท่านลุง และสกุลชู

ห้องรับรองพิเศษ ชั้นสาม ร่างงาม ก้าวเข้าไปภายในห้องที่อยู่ติดกัน ซึ่งถูกออกแบบเอาไว้ ให้มองเห็นห้องรับรองได้ถนัดตา ทว่าอีกฝ่ายจะไม่เห็น ถึงการถูกจับตามองนี้ เพียงเห็นใบหน้าหล่อเหลา ของชายหนุ่มที่วัยราวสิบแปด ชูเหมยฮวา ถึงกับน้ำตารื่น ขึ้นมาในทันที เป็นเขาอย่างแน่นอน ในตอนที่นางสิ้นใจ และตื่นมาในร่างของชูเหมยฮวา นางคิดว่า มันคือช่วงเวลา ที่คาบเกี่ยวกันเพียงเสี้ยว ทว่าไม่เลย...นางอยู่ในอนาคต ถัดมาถึงห้าปี นั่นเท่ากับน้องชายของนางตอนนี้ อายุเท่ากับชายหนุ่ม ที่นางจดจำได้เป็นอย่างดี ว่าเขาคือฮ่องเต้น้อยเยี่ยจง หญิงสาวหันไปหาผู้ดูแลร้าน ก่อนจะสั่งการให้จัดเตรียมวัตถุดิบ สำหรับปรุงอาหาร ตลอดหนึ่งปีมานี้ นางคอยติดตามข่าวของต้าเหลียง ทั้งยังเพียรสร้างการค้าให้มั่นคง เพื่อขยับขยายกิจการไปยังต้าเหลียง อย่างน้อยๆ ก็ได้เยือนแผ่นดินเดิมบ้าง ร่างระหงลุกขึ้น เดินหายออกไปจากห้อง เพื่อปรุงอาหารให้แก่แขกคนสำคัญ เด็กน้อยของนาง เติบโตมากแล้ว ถึงนางจะแปลกใจอยู่ไม่น้อย ว่าเหตุใดเขาจึงไม่อยู่ในวังต้าเหลียง ทว่ากลับเดินทางมากับคณะทูตได้ แต่จะอย่างไรก็ตาม ข

“ข้าเคยเก็บตำราอาหารได้เล่มหนึ่ง เมื่อหลายปีก่อนตอนไปท่องเที่ยวต้าเหลียง” หญิงสาวปดคำโต แน่นอนว่านางไม่เคยเขียนตำราอาหาร เพราะมันเสียเวลา แต่เมื่อหลายคนสงสัยตัวตน นางจำต้องปดไปเสีย แต่หากพวกเขาคิดจะสืบหาความจริง อันนั้นค่อยว่ากันอีกที “ข้าไม่เคยรู้มาก่อน ว่ามีตำรา” แม่ทัพหนุ่มเอ่ยแยงอย่างลืมตัว “คนเราต่อให้สนิทกันแค่ไหน ย่อมมีบางมุม ที่ไม่อาจบอก หรือเปิดเผยให้ผู้อื่นได้รู้ รึว่าท่านแม่ทัพไม่เคยมี” “เอาเป็นว่าข้า และทุกคนชื่นชอบอาหารมื้อนี้มาก เราอย่าได้ทำลายบรรยากาศดี ด้วยความขุ่นมัวเลย กินกันต่อเถอะนะ” เป็นอีกครั้งที่ท่านอ๋องน้อย เลือกที่จะยื่นมือ เขายุติความร้อนระอุ ที่พร้อมประทุเป็นกองเพลิง ของแม่ทัพคู่บัลลังก์ กับเจ้าของเหลาสุรา อาหารมื้อบ่าย ค่อยๆ ครื้นเครงขึ้น เมื่อฤทธิ์ของสุราผลไม้สำแดงผล แน่นอนว่าคนแรกที่พ่ายแพ้แก่มัน คือท่านอ๋องน้อย ผู้ไม่เคยลิ้มรสมันมาก่อน จนตะวันลับขอบฟ้า คณะทูตก็ยังคงไม่มีทีท่าจะกลับ หญิงสาวเองก็ไม่ลุกไปที่ใด ด้วยห่วงความปลอดภัยของท่านอ๋องน้อย หากวันนี้เกิดสิ่งใดขึ้น ต่อคนในคณะทูต สกุลชูคงถึงจุ

“ที่นี่คือเหลาสุราอาหาร หาใช่หอคณิกา ถ้าท่านแม่ทัพ ชื่นชอบอิสตรี ย่อมเลือกไปที่อื่นได้ ไม่มีอะไรแล้วข้าขอตัวก่อน”เอ่ยจบ...ร่างงามหมุนกายเดินจากไป โดยไม่สนใจว่าจะได้รับสายตาเช่นไร จากอดีตสามี หรือแม้แต่คนอื่นๆ นางไม่ได้ทำสิ่งใดผิด ฉะนั้นการถูกมอง มิว่าแบบใด ย่อมไม่มีผลต่อนางทั้งสิ้น“ท่านแม่ทัพอวี่ ข้ามีสุราสูตรใหม่ สนใจจะทดลองดื่มหรือไม่ขอรับ น้องข้าทำมันด้วยตนเองเลยนะ”ชูจ้านกง เอ่ยถามแม่ทัพต่างแคว้น โดยไม่สนใจเสียงฮึดอัดของอดีตน้องเขย เขายอมรับว่าสนใจในตัวของอวี่ฟ่าน แต่จะรีบร้อนปักใจ ว่าคนผู้นี้คู่ควรกับน้องสาว มันเร็วเกินไป ด้วยชูเหมยฮวานั้น เป็นหญิงหม้าย ย่อมเหมือนเส้นบางๆ ที่กางกั้น สำหรับบุรุษ ที่มีตำแหน่งในราชสำนัก“หากคุณชายชู แบ่งข้าสักเล็กน้อย ข้าย่อมไม่ปฏิเสธ”แม่ทัพหนุ่มตอบรับ ก่อนจะก้าวตามรถเข็นของชูจ้านกงไป เขาไม่ได้สนใจว่าสุรานั้น จะล้ำเลิศแค่ไหน แต่เขาอยากมั่นใจอีกสักหน่อย ว่ารสสุราที่ชูเหมยฮวาหมักด้วยตนเอง มันจะเหมือนกับใครบางคน เคยทำให้เขาและเหล่าสหายดื่มหรือไม่เขาต้องรู้ให้ได้ ว่านางได้สูตรอาหาร และการหมักสุรามาจากที่ใด เมื่อนึกถึงใบหน้าของคนในใจ แววตาหม่นหมองพลั

“เจ้าค่ะ”เสี่ยวเยี่ยนรับคำ ก่อนจะรีบเลี่ยงออกจากตรงนั้น ด้วยความรู้สึกเก้อเขิน“ลมอันใด หอบตาเฒ่ามาถึงที่นี่ ปกติเห็นง่วนแต่กับเฟ้นหาคู่ครองให้พวกข้า”จูชิน ได้แต่ทำหน้าค้อนหญิง ตามปะสาคนแก่ ก่อนจะเข็นคุณชายรอง เขามาด้านใน หากวันนี้ คุณชายไม่ส่งคน ไปตามเขามา ป่านนี้ เขาคงกำลังดู ประวัติสตรีทั่วแผ่นดิน อยู่เป็นแน่ คุณชายทั้งสองยังไร้คู่ครอง แล้วเมื่อใดกันจะมีทายาทสืบสกุลเล่า“พี่ให้คนไปตามเขามาเอง เห็นอยู่แต่กับประวัติสตรี ทั่วแผ่นดิน เกรงจะหน้ามืด จนลำบากคนพิการเยี่ยงข้า ต้องไปคอยป้อนข้าวป้อนน้ำ”“ข้าน้อย ทำเพื่อคุณชายทั้งสองนะขอรับ”ชายชรารีบชี้แจง และไม่คิดขุ่นเคือง ต่อคำหยอกเย้าของสองพี่น้อง เพราะนับตั้งแต่คุณชายใหญ่กลับชายแดน คุณชายรองกับคุณหนู ล้วนมุ่งมั่นกับการค้าทำให้ชายชราเยี่ยงเขา รู้สึกเหมือนคนว่างงาน ไปเลยทีเดียว แต่กระนั้นเขาก็ยัง คงทำหน้าที่พ่อบ้าน คอยควบคุมดูแลทุกอย่าง คงมีเพียงการปรนนิบัติ คุณชายรองเท่านั้น ที่เขาไม่ต้องทำเช่นเมื่อก่อน“ฮ่าๆ วันนี้...ข้าจะทำให้ท่านสมใจ เอาเป็นว่าเรารอฟังเรื่องของน้องเล็กกันก่อน เรื่องคู่ครอง เราค่อยว่ากันหลังจากนั้น”“คุณชาย! มิได้หลอ