All Chapters of ภรรยาเปลี่ยนชะตา: Chapter 51 - Chapter 60

แม่ทัพหนุ่มใช้มือเขี่ยเส้นผมของนาง ให้ออกพ้นใบหน้า ก่อนจะก้มลงประทับจูบยังหน้าผากกลมมนอีกครั้ง ความเจ็บปวดบนใบหน้าของนาง มันไม่ได้ดูดีสักนิด “ท่านแม่ทัพ ข้าน้อยขอปรึกษาสักหน่อยได้หรือไม่ขอรับ” ท่านหมอชรารีบก้าวเข้ามาก้มกระซิบ ใกล้ๆ กับใบหน้าของเยี่ยนคัง ทั้งน้ำเสียงและสีหน้าของหมอชรา ดูเคร่งเครียดกว่าตอนทำคลอดอีกนับเป็นเท่าทวีคูณ “เจ้าอยู่กับลูกก่อนนะ ประเดี๋ยวข้ามา” แม่ทัพหนุ่มเอ่ยกับภรรยา ก่อนจะลุกขึ้นเดินตามท่านหมอไปอีกด้านของห้อง “มีอะไร! ว่ามาเถอะท่านหมอ” แม่ทัพหนุ่มแม้จะทำใจเอาไว้บ้าง ว่าจะต้องีความหนักใจบางอย่างเกิดขึ้น แต่เขาเชื่อในฝีมือของหมอชรา ว่าจะต้องพาภรรยาของเขา ก้าวผ่านอันตรายในครั้งนี้ไปได้ “ท่านแม่ทัพพ หากเราทำการเอาหัวธนูออกในตอนนี้ ข้าน้อยเกรงว่า...เกรงว่าจะทำให้ฮูหยิน เสียเลือดมากจนเกินไปขอรับ” หมอชราเองก็ไม่รู้จะทำเยี่ยงไร ด้วยฮูหยินคลอดลูกแฝด ทำให้เสียเลือดมากอยู่แล้ว หากทำการเอาหัวธนูออก อาจทำให้เสียเลือดมากกว่าเดิม ซึ่งร่างกายอาจทนทานต่อไปไม่ไหว “หนักกว่านี้ท่านก็ทำได้มาแล้ว ไยครั้งนี้ต้อ

“เชิญนั่ง” “ขอบคุณเจ้าค่ะ” สองหนุ่มสาวนั่งลงตรงข้ามกัน เวลานี้มู่เนี่ยนฉิงจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าหล่อเหลา แม้มันจะมีรอยแผลเป็นพาดผ่านซีกหน้าด้านหนึ่ง แต่ก็มิอาจกลบความรูปงามของเขาได้เลย ไม่แปลกใจว่าทำไมพี่สาวที่ครองโสดมาเสียจนเลยวัยออกเรือน ยอมแต่งแก่ชายผู้นี้ “มีสิ่งใดจะคุยกับข้าหรือ” “หากข้าพูดไปท่านจะเชื่อหรือไม่ ข้าก็ยังยืนยันคำเดิมว่ามันคือเรื่องจริง ส่วนข้อตกลงนั้น ค่อยว่ากันหลังจากเรื่องนี้” นางไม่รู้ว่าพี่สาวจะเล่าเรื่องของนาง ให้แก่คนตรงหน้าได้รับรู้มากน้อยแค่ไหน ดังนั้นนางจึงต้องบอกเขาให้เข้าใจ ว่าทุกอย่างที่พูดไป จะเชื่อหรือไม่ก็ตาม นางยังจะยืนยันว่าทุกอย่างคือความจริงทั้งหมด “อืม...” แม่ทัพหนุ่มรับคำในลำคอ “ข้าคือน้องสาวของพี่หญิงอวี่เยว่หลิง” “...” แม่ทัพหนุ่มไม่ได้ถามสิ่งใด คงมีเพียงแววตาที่ดุดันขึ้น จับจ้องอยู่บนใบหน้างามของหญิงสาว เขายอมรับว่ายังไม่เห็นแววตาหลอกลวงจากคนตรงหน้า ก่อนที่เขาจะผายมือให้นางพูดต่อ “เมื่อตอนข้าอายุเพียงเจ็ดขวบ พี่สาวข้าป่วยหนักมาก แต่เราไม่มีเงินรักษานาง ตอน

สามวันถัดมา ณ จวนแม่ทัพลานกว้างหน้าจวน คับคั่งไปด้วยผู้คนมากมาย ที่มาร่วมแสดงความยินดี กับทายาทรุ่นหลานของท่านแม่ทัพใหญ่ โดยมีชาวเมืองที่ยากไร้มารอรับของแจก อยู่ไม่น้อยเช่นกันคุณหนูใหญ่ลั่วและคุณหนูสาม สองพี่น้องได้พากันออกมายืนคอยแจกข้าวสาร และอาหารแห้งให้แก่ผู้มารอรับ ส่วนท่านแม่ทัพใหญ่นั้นได้ยืนต้อนรับแขกอยู่หน้าประตูใหญ่ คำกล่าวแสดงความยินดีมีมาอย่างต่อเนื่องก่อนจะมีรถม้าคันใหญ่มาจอดเทียบ ชื่อที่สลักบนรถม้ามาจากสกุลหยาง และนั่นเองที่ทำให้ลั่วคังอัน มอบหน้าที่ให้น้องสาวและสหายทั้งหก ช่วยกันแจกจ่ายสิ่งของหญิงสาวก้าวมาหยุดอยู่เคียงข้างบิดา ก่อนจะคลี่ยิ้มกว้าง เมื่อท่านมหาเสนาบดี และฮูหยินผู้เฒ่าก้าวลงมา ก่อนที่หยางสวี่เหยาจะนำรถเข็น มาจอดเทียบใกล้หน้าประตูรถม้า ชายหนุ่มรีบก้าวขึ้นไปบนรถม้า ก่อนจะพาร่างของผู้เป็นนายลงมาลั่วคังอันเดินไปไม่กี่ก้าวก็ถึงรถเข็น หญิงสาวช่วยจับเอาไว้มั่น รอยยิ้มพิมพ์ใจของนาง ทำให้สองสามีภรรยา ยิ้มจนแก้มแทบจะแตกเสียให้ได้หลานสะใภ้ที่ควรจะดุดันเยี่ยงนักรบ กลับมีความอ่อนโยน และงดงามยิ่งนัก แม้ผิวพรรณจะไม่ได้ขาวนวลเนียน ทว่าผิวสีน้ำผึ้งของนาง กลับส่งให้ใบห

หยางเฮ่อหลง ผละออกจากอกอิ่ม ก่อนจะรีบจัดการกับเสื้อผ้าของตนเอง เขาอยากที่จะสัมผัส กับกายหอมกรุ่นนี้ให้แนบชิดยิ่งขึ้น“อย่าทำแบบนี้ ข้ามิใช่สตรีในหอสุรา”เมื่อได้โอกาสที่จะร้องขอให้เขาปล่อยนางไป หญิงสาวจึงรีบกอดอกเอาไว้แน่น แล้วบอกแก่เขา ว่านางมิใช่หญิงคณิกา“เจ้าคิดว่าข้าโง่หรือ สตรีในหอสุราล้วนมีเพื่อบุรุษ เจ้าอยากได้เงินเพิ่มใช่หรือไม่ มิต้องห่วง...ขอแค่ทำให้ข้าพอใจ ข้าจะให้มากกว่าที่เจ้าเคยได้ถึงสามเท่า”หยางเฮ่อหลงหรือจะเชื่อ เพราะนี่คือมารยาที่หญิงในหอสุรา มักจะสรรหามาเพิ่มค่าตัว ซึ่งถ้าเขาพึงพอใจ ย่อมมิใช่ปัญหาที่เขาจะจ่ายให้แก่นาง“ไม่นะ! ปล่อยข้า!”หญิงสาวไม่อาจบอกชื่อแซ่ของตนเองได้ เพราะถ้าเมื่อไหร่ที่เรื่องนี้หลุดออกไป ศักดิ์ศรีที่นางทะนงมาตลอด คงไม่เหลือให้ได้อวดต่อหน้าใครอีกแล้วแคว่ก! เสียงกระโปรงของนางถูกฉีกขาดออกจากร่าง ประหนึ่งความอัปยศ ที่นางต้องแบกรับไปทั้งชีวิต ทำไมจึงเป็นเช่นนี้ไปได้เล่า ไยนางไม่เคยรู้มาก่อน ว่าหอสุราจะมีเรื่องแบบนี้ซุกซ่อนอยู่ มิใช่สถานที่เริงรมย์ที่ใครๆ ก็มาได้หรือ...หรือจำกัดแค่บุรุษเท่านั้นที่เข้ามาได้หยางเฮ่อหลงยิ้มอย่างพอใจ เมื่อเรือนร่างที่

“ขอรับ” คนสนิทรับคำ ก่อนจะโค้งกายให้แก่ผู้เป็นนาย และชายสวมหน้ากากอีกคนอย่างนอบน้อม ก่อนจะหมุนกายก้าวออกจากห้องไป เหลือเพียงบุรุษที่ไม่เผยใบหน้าทั้งสอง นั่งเผชิญหน้ากันด้วยความรู้สึกอันตึงเครียดแต่คงจะสำหรับผู้ที่มารอเสียมากกว่า ที่กำลังตกอยู่ในสภาพวะนั้น เพราะผู้ที่เพิ่งมาถึง มีเพียงความเฉยชา ราวกับความผิดที่มาล่าช้า เป็นเรื่องที่ไม่น่ารังเกียจอันใดสำหรับเขา “เจ้าไม่ควรปล่อยให้ข้ารอนาน” เมื่อเห็นอีกฝ่ายยังไม่คิดจะตอบตนเอง เขาจำต้องเอ่ยย้ำอีกครั้ง ด้วยน้ำเสียงที่ไม่พึงใจเท่าใดนัก คนหนาหน้า! ถูกตำหนิถึงเพียงนี้ ขอโทษสักคำก็ไม่มีช่างน่าตายนัก! หากไม่เพราะผลประโยชน์อันมหาศาล เขาไม่มีวันคบหาคนเยี่ยงนี้เป็นแน่ “ข้าก็มาแล้วนี่อย่างไร” ผู้มาใหม่เอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ไร้ซึ่งคำแก้ตัว หรือเหตุผลของการล่าช้า จะให้เขาบอกไปได้อย่างไร ว่าเพราะตัวเขานั้น บาดเจ็บหนัก ที่ลุกมาได้ตอนนี้ ก็ถือว่าฝืนอย่างที่สุดแล้ว จะพอใจหรือไม่ก็ตามแต่จะคิดได้เลย เขาไม่คิดแยแสสักนิด “เมื่อไหร่เจ้าจะลงมือเสียที” เมื่อไม่มีคำอธิบายใดๆ ชายผู้รั้งรอก็ไม่อ