Semua Bab สาวน้อยส่งอาหารทะลุมิติxองค์ชายมังกรน้ำแข็ง: Bab 11 - Bab 20

ตั้งแต่วันที่ฉันก้าวเท้าเข้าสู่วังน้ำแข็งอีกครั้ง —ชีวิตก็เปลี่ยนไปจาก ‘ผู้ส่งอาหาร’ เป็น ‘ผู้ช่วยส่วนตัวขององค์ชายมังกร’ อย่างเต็มรูปแบบ...โดยที่ฉันไม่รู้เลยว่ามันเกิดขึ้นตั้งแต่ตอนไหนและจุดเริ่มต้นของภารกิจใหม่นี้...ก็คือสถานที่ตรงหน้าห้องสมุดน้ำแข็งโบราณประตูบานสูงเบื้องหน้า สูงไม่ต่ำกว่าสิบเมตร พื้นผิวโปร่งแสงสีฟ้าอ่อน คล้ายแผ่นน้ำแข็งชั้นลึกที่สุดในธารน้ำแข็งโบราณ รอบขอบประตูมีเส้นเวทหมุนวน ราวกับลมหิมะที่กำลังเต้นระบำช้า ๆ ไม่มีวันจบเพียงแค่ยืนใกล้...ฉันก็รู้สึกถึงพลังเวทเก่าแก่บางอย่างไหลซึมเข้ามาในกระดูก ทั้งขลัง ทั้งหนาว และทั้งน่าหวั่นใจอย่างบอกไม่ถูกหลงอวิ๋นยกมือขึ้น ปลายนิ้วของเขาวาดเวทกลางอากาศด้วยท่วงท่าเรียบง่าย แสงเวทสีฟ้าสว่างจาง ๆ ส่องวาบจากปลายนิ้ว แล้วแทรกตัวเข้าสู่เส้นเวทบนประตูอย่างแม่นยำคลิ๊ก...เสียงเปิดประตูนั้นเย็นเฉียบ ราวกับเสียงน้ำแข็งพันปีร้าวเบา ๆเมื่อประตูเปิดออก ฉันก็ได้เห็น...โลกอีกใบ

บรรยากาศในห้องโถงเกล็ดน้ำแข็งที่เคยสงบเงียบ...พลันเปลี่ยนไปในพริบตา เมื่อประตูน้ำแข็งเปิดออกเบา ๆ พร้อมแรงลมที่พัดเข้ามา ร่างของใครคนหนึ่งก้าวเข้ามาอย่างสง่างาม สูงส่ง ดุดัน และเปล่งรัศมีสีทองรอบกายจาง ๆ ดวงตาสีทอง ของเขาคมกริบจนน่าหวาดหวั่นแค่เขาเหลือบมองมาที่ฉัน...ฉันก็เหมือนถูกมองทะลุไปทั้งร่าง“น้องสาม... เจ้าไม่เคยสนใจมนุษย์มาก่อน” เสียงทุ้มของเขาดังขึ้น พร้อมรอยยิ้มบาง ๆ ที่ฉันไม่อาจตีความได้ว่าอบอุ่น หรือแฝงคมดาบ“ข้าสงสัย...ว่ามีเหตุผลอื่นซ่อนอยู่หรือไม่”ฉันหันไปมองหลงอวิ๋นทันที เขายังคงนิ่งเงียบ ยืนอยู่ข้างโต๊ะด้วยท่าทางไม่สะทกสะท้านแม้แต่น้อยแต่ฉันกลับรู้สึกได้...ว่าความเย็นรอบตัวเขากำลังเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ ละอองน้ำแข็งแผ่ขยายออกจากเท้าของเขาไปทั่วพื้นห้องมังกรน้ำแข็ง กับ มังกรเพลิงทองคำยืนเผชิญหน้ากันในห้องเดียวกันแม้พวกเขาจะไม่ได้เอ่ยวาจาร้ายแรง แต่ก็ทำให้...วิญญาณรับใช้ทั้งหมดหายตัวไปในทันที เหลือแค่ความว่างเปล่า และแรงก

หลังจากที่หลงอวิ๋นพาฉันไปยังห้องลับกลางสวนหิมะ ไม่ทันได้ซักไซ้ต่อ เขาก็ถูกเรียกตัวไปโดยด่วนจากใครบางคนในระดับ “ราชวงศ์” ที่ดูเคร่งขรึมกว่าอุณหภูมินอกวังอีกผลลัพธ์ก็คือ... ฉันถูกปล่อยให้อยู่คนเดียวในวังที่มีประตูเยอะกว่าพรม เยอะพอจะทำให้ฉันรู้สึกเหมือนอยู่ในเกมเขาวงกตเวทมนตร์แบบไม่ตั้งใจและใช่ค่ะ — ฉันก็ยังคงเป็นฉันเอลาเรีย เวลเลนไฮม์ ผู้มีคติประจำใจว่า “ความอยากรู้ไม่เคยฆ่าแมว...แต่ฆ่าฉันมาหลายรอบแล้ว”ฉันเดินสำรวจโซนฝั่งใต้ของวัง ที่ดูเงียบกว่าปกติราวกับถูกลืม ผนังห้องที่นี่ไม่มีคริสตัลประดับ ไม่มีลายมังกร ไม่มีแม้แต่เสียงวิญญาณรับใช้ที่ปกติจะลอยไปลอยมาเหมือนนกฮัมมิ่งเบา ๆและนั่นแหละ...สิ่งที่สะดุดตาฉันคือ ‘ประตูน้ำแข็งขุ่น ๆ’ ที่ดูผิดฝาผิดฝั่งอย่างแรง มันตั้งโดดเดี่ยวอยู่ท้ายโถงทางเดิน บานประตูทำจากน้ำแข็งขุ่นปนเงา ไม่มีด้ามจับ ไม่มีวงเวทเรืองแสง ไม่มีแม้แต่แสงจันทร์สาดผ่านนอกจากนั้น...มันมีเพียงตราประทับเวทกลมจาง ๆ ล้อมรอบตัวอักษรโบราณซึ่งเวทของหล

ฉันยืนอยู่หน้าประตูห้องพักในปีกตะวันออกของวังแสงจันทร์สาดผ่านกระจกสีหลากเฉด ทาบเงาอ่อน ๆ ลงบนพรมลวดลายวิจิตร ยามเย็นคลี่ตัวลงอย่างเงียบงัน บรรยากาศรอบตัวเต็มไปด้วยความสงบแบบที่ไม่แน่ใจว่าจะเชื่อได้หรือไม่เมื่อประตูเปิดออกเบื้องหน้าคือห้องพักกว้างขวาง ตกแต่งด้วยโทนสีฟ้าอ่อนและเงิน ราวกับห้องของเจ้าหญิงที่หลุดออกมาจากภาพวาดโบราณเฟอร์นิเจอร์ภายในห้องทำจากน้ำแข็งแกะสลักอย่างประณีต เงาวาวใสราวผลึกแห่งหิมะพันปีสายตาฉันหยุดลงที่โต๊ะเครื่องแป้ง เครื่องประดับเล็ก ๆ ถูกจัดเรียงไว้อย่างประณีต“องค์ชายหลงอวิ๋น...”ฉันพึมพำแผ่วเบา รายละเอียดเล็ก ๆ น้อย ๆ ในห้องนี้สะท้อนถึงความเอาใจใส่ของเขา ทั้ง ๆ ที่เขามักจะทำตัวเย็นชา...แต่กลับอบอุ่นในแบบที่คาดไม่ถึงฉันเดินสำรวจต่ออย่างช้า ๆ จนสายตาเหลือบไปเห็นหมอนอิงใบหนึ่งบนเตียงขนาดใหญ่ ด้วยความเคยชิน ฉันยื่นมือไปจัดให้เข้าที่ แต่แล้ว...ปลายนิ้วสัมผัสเข้ากับบางสิ่งที่แข็งกว่าเนื้อผ้า“หือ?” ฉันขมวดคิ้ว ก่อนจะค่อย ๆ ยกหมอนขึ้นใต้หมอนนั้น...คือสมุดบันทึกเล่มเล

ฉันรู้สึกเขินเล็กน้อยเมื่อถูกหลงอวิ๋นจ้องมอง ทันใดนั้นฉันก็นึกขึ้นได้ว่า หลงเจียวยังคงหลบอยู่ในห้อง ฉันต้องหาโอกาสให้เธอหนีไป โดยที่หลงอวิ๋นไม่รู้เรื่อง“ฮ้าว~” ฉันหาวออกมาเล็กน้อย“อ่า..ขอโทษค่ะ ดูเหมือนจะได้เวลาเข้านอนของฉันซะแล้ว” ฉันปิดปากพลางยิ้มให้เขาเขิน ๆหลงอวิ๋นสังเกตเห็นอาการเหนื่อยล้าของฉัน ใบหน้าของเขาอ่อนลงพร้อมรอยยิ้มบาง“แน่นอน... เจ้าต้องเหนื่อยมากจากวันนี้”เขาลุกขึ้นยืน กวาดมือเบา ๆ ในอากาศ ทันใดนั้นบรรยากาศในห้องก็อบอุ่นขึ้น แสงสีนวลอ่อนจากโคมแก้วคริสตัลส่องสว่างทั่วห้อง“ข้าจะให้เจ้าพักผ่อน”เขาเดินไปที่เตียง ปรับผ้านวม เกลี่ยหมอนด้วยมือของตัวเอง สีหน้าจริงจังราวกับกำลังทำภารกิจสำคัญ“เตียงนี้ทำจากขนนกหิมะ จะให้ความอบอุ่นแก่เจ้าตลอดทั้งคืน”“องค์ชาย...ท่านใส่ใจฉันมากเลยนะคะ” ฉันที่เดินตามอมยิ้มบาง ๆเขาหยุดชะงักเล็กน้อย ก่อนจะหันมามองฉัน ใบหน้าเรียบเฉยแต่แววตาส่องประกายบางอย่างในนั้น“หากเจ้าต้องการสิ่งใด เพีย