All Chapters of สาวน้อยส่งอาหารทะลุมิติxองค์ชายมังกรน้ำแข็ง: Chapter 31 - Chapter 40

Part 1 — เสียงกระซิบของแม่... และสีเงินของดวงจันทร์ฉันชื่อ เอลาเรีย เวลเลนไฮม์ — เด็กหญิงที่เกิดในคืนพระจันทร์กลมโตส่องแสงสีเงินเยือกเย็นเหนือผืนป่าคืนที่ต้นไม้เงียบงัน ไฟในเตาผิงส่องประกายสีส้มอุ่นในบ้านไม้เก่า เสียงแมวตัวหนึ่งร้องเบา ๆ ใต้หน้าต่าง ขณะที่ผู้หญิงคนหนึ่งกำลังยิ้มละไมอุ้มทารกแรกเกิดแนบอก — นั่นคือฉันแม่ของฉันชื่อ ซาราฟีน่า เวลเลนไฮม์เธอเป็นแม่มดยิปซีรุ่นสุดท้ายของสายเลือดโบราณที่เชื่อมโยงกับจันทราและโชคชะตาแม่เล่าว่า ฉันเกิดมาพร้อมเส้นผมสีเงินแวววาวดุจใยจันทร์ ดวงตาเป็นสีม่วงจางราวหมอกเช้าบนภูเขา พลังบางอย่างในตัวฉันทำให้แสงตะเกียงกะพริบวูบไหว ทั้งที่ไม่มีลมเลยสักนิด...ตั้งแต่ยังพูดไม่ได้ แม่ก็เริ่มสอนฉัน — ด้วยเสียงเพลงโบราณที่สอดแทรกคาถา ด้วยลมหายใจที่พร่ำกระซิบว่า...“จงจำไว้ เอลาเรีย... คาถาคือจังหวะของหัวใจ คำคือทางผ่านของวิญญาณ และดวงจันทร์...คือสายใยที่เชื่อมทุกอย่าง”แน่นอนว่า ฉันไม่เข้าใจเลยสักนิดในวัยเด็ก ฉันเป็นแค่เด็กหญิงคนหนึ่งที่ดู &

ฉันไม่รู้เลยว่าหลับไปนานแค่ไหน...ความวุ่นวายภายนอกดูจะไม่มีผลใด ๆ กับฉัน เพราะจิตใจฉันกำลังล่องลอยอยู่ในความฝันที่แสนอุ่นประตูห้องบรรทมเปิดออกอย่างแผ่วเบา หลงอวิ๋นก้าวเข้ามาด้วยท่วงท่าสง่างาม แม้ใบหน้าจะนิ่งเรียบ ตามแบบฉบับของเขา แต่แววตากลับฉายแววเหนื่อยล้าเล็กน้อยเขาปิดประตู แล้วพลิกฝ่ามือเบา ๆ ปลดผนึกเกล็ดน้ำแข็งที่ปกป้องรอบเตียงอย่างไร้เสียงเขาเดินเข้ามาใกล้ มองฉันที่นอนหลับสนิทอยู่บนเตียง เส้นผมกระจายบนหมอนอย่างยุ่งเหยิง ริมฝีปากเผยอเล็กน้อยในท่าทีไร้พิษภัยหลงอวิ๋นถอดชุดคลุมราชวงศ์ออกอย่างเงียบงัน เหลือเพียงอาภรณ์สีน้ำเงินเข้มเนื้อบาง แล้วนั่งลงที่ขอบเตียง มือเรียวยกขึ้นแตะหน้าผากฉันเบา ๆ“เจ้าคงยังพักผ่อนไม่พอ...” เขากระซิบ ริมฝีปากแทบไม่ขยับสายตาเขามองลวดลายสีเงินที่ยังเรืองแสงจางบนผิวของฉัน“ข้าได้ประกาศต่อทั้งวังแล้ว... ว่าเจ้า คือผู้ช่วยชีวิตข้า แม่มดแห่งจันทรา — นามที่ข้าตั้งให้ด้วยมือของข้าเอง”นิ้วของเขาไล้ไปตามเส้นผมฉัน แล้วแตะเบา ๆ ที่แก้มและริมฝีปากราวกับจะจดจำสัมผัสนั้

ภายในห้องพิธีชงชา — หลังจิบชานั้น ความเงียบงันปกคลุมพวกเราราวกับจักรวาลทั้งจักรวาลหยุดหมุน ฉันกับเขานั่งเคียงกัน โดยไม่มีคำพูดใดหลุดออกจากริมฝีปากทั้งสอง......จนฉันตัดสินใจเอ่ยทำลายความเงียบเอง“ท่านเชื่อเรื่องพวกนี้เหรอคะ?”เสียงของฉันนุ่มเบาเหมือนเสียงกระซิบจากใบไม้ในคืนจันทร์“ในโลกของฉัน ฉันเคยเป็นหมอดูไพ่ทาโรห์มาก่อน” ฉันเอียงคอมองเขา พร้อมรอยยิ้มเจื่อน ๆ บนมุมปาก“ส่วนมากฉันเปิดไพ่ทำนายดวงของคนอื่น... แต่ฉันไม่เคยกล้าเปิดของตัวเองเลยค่ะ”ใครจะกล้ากันเล่า... มันน่ากลัวออกถ้าดันเปิดแล้วเห็นว่าอนาคตมีแต่หายนะ... หรือว่า—หลงอวิ๋นขยับตัวเบา ๆ แล้วเคลื่อนกายมานั่งใกล้ขึ้น ดวงตาสีฟ้าเยียบเย็นสะท้อนแสงจากเปลวไฟในกระถางชา ทำให้มันดูคล้ายคลื่นน้ำแข็งที่เคลื่อนไหวได้“หมอดูหรือ... น่าสนใจ”“งั้นเจ้าคงเข้าใจดี ว่าบางสิ่งในโลกนี้... ไม่อาจอธิบายได้ด้วยเหตุผล”โว้ย... ทำไมคำพูดธรรมดาของเขาฟังแล้วหัวใจมันเต้นแรงขนาดนี้นะ

เมื่อปลายนิ้วของฉันแตะสัมผัสกับมือขององค์ชายหลงอวิ๋น ความเย็นแผ่วเบาก็ไหลรินเข้าสู่ผิวกาย ไม่ใช่ความเย็นเฉียบที่กัดกร่อน แต่เป็นเย็นละมุนละไม... คล้ายกับหิมะแรกที่ตกต้องผิวโลกในยามเช้าของฤดูหนาว แผ่ซ่านด้วยความสงบมากกว่าความหนาวเขาพาฉันก้าวออกจากห้อง ผ่านบานประตูเปิดสู่ระเบียงด้านนอก ทันทีที่แสงจันทร์สาดกระทบผิวตา ฉันก็เผลอกลั้นหายใจ —ระเบียงกว้างทอดยาวล้อมด้วยม่านหิมะเรืองแสง ดอกบัวน้ำแข็งลอยละล่องอยู่ในอากาศ ไหวเอนเบา ๆ ดั่งมีเสียงดนตรีเงียบงันบรรเลงนำ ช่วงกลางระเบียงมีโต๊ะหินอ่อนสีขาวเนียนวางอยู่ ถัดไปคือเก้าอี้สองตัวประดับผ้าไหมเงิน แสงจันทร์เต็มดวงทอประกายลงมาจนทั้งฉากรอบตัวดูราวหลุดจากความฝันองค์ชายหลงอวิ๋นเชื้อเชิญฉันนั่งด้วยกิริยาสง่างาม ก่อนจะนั่งลงตรงข้าม แล้วรินไวน์สีฟ้าใสลงในแก้วคริสตัล ที่แสงสะท้อนนั้นระยิบระยับราวกับกลุ่มดาวตกลงมาอยู่ในถ้วยเดียว“ไวน์ดอกบัวน้ำแข็ง” เขาเอ่ยเสียงนุ่มลึก“เป็นของหายาก ใช้เวลาหมักนับร้อยปี กรองผ่านเกล็ดหิมะจากยอดเขาที่ไม่เคยละลาย... ว่ากันว่า มันทำให้ผู้ดื่ม... เห็นความจริงที่หล

เสียงกรีดร้องของเหล็กปะทะกันดังก้องไปทั่วช่องเขา หิมะที่เคยขาวสะอาดกลับถูกย้อมด้วยสีแดงของเลือด ฉันยืนอยู่กลางสนามรบ หัวใจเต้นแรงราวกับจะทะลุออกจากอก มือที่ถือกริชฟางเซวี่ยนเกาสั่นเล็กน้อย แต่ฉันพยายามควบคุมมันไว้สายตาของฉันจับจ้องไปที่หลงอวิ๋น เขากำลังต่อสู้อย่างดุเดือด ดาบในมือของเขาเปล่งประกายเย็นเยียบ ร่างของเขาเคลื่อนไหวอย่างสง่างามและแม่นยำ แต่แล้ว...“ระวัง!”ฉันตะโกนเมื่อเห็นนักล่ามังกรคนหนึ่งพุ่งเข้ามาทางด้านหลังของเขา หลงอวิ๋นหันกลับไปทันที ดาบของเขาฟันใส่ศัตรูอย่างรวดเร็ว แต่ในจังหวะนั้นเอง ฉันรู้สึกถึงแรงกระแทกที่มือของฉัน กริชหลุดจากมือของฉันและตกลงบนพื้นหิมะ“อ๊ะ!”ฉันร้องออกมา ขณะที่นักล่ามังกรอีกคนพุ่งเข้ามาหาฉัน ดาบของเขาเปล่งประกายสีม่วงเข้ม แสดงถึงพิษร้ายแรง ฉันถอยหลังอย่างรวดเร็ว แต่รู้ว่าตัวเองไม่มีอาวุธในมือในจังหวะที่ดาบของศัตรูกำลังจะฟันใส่ฉัน แสงสีเงินสว่างจ้าก็เปล่งออกมาจากกระเป๋าของฉัน ไพ่ The Moon ลอยขึ้นมาในอากาศ สร้างโล่พลังเวทสีเงินบางๆ ป้องกันการโจมตีของศัตรูไว้ได้ทันเวลา&ldqu