All Chapters of สาวน้อยส่งอาหารทะลุมิติxองค์ชายมังกรน้ำแข็ง: Chapter 21 - Chapter 30

ฉันนั่งมองอาหารที่เรียงรายบนโต๊ะอย่างตื่นตะลึง ราวกับนั่งอยู่ในฉากพิธีชั้นสูงของราชวงศ์มังกรแท้ ๆ — ทั้งสี กลิ่น และแสงที่กระทบกับจานคริสตัลใสราวกับจงใจจะอวดความวิจิตรในขณะที่บรรดาสาวใช้ค่อย ๆ เข้ามาจัดจานและเทชาลงถ้วยให้ตามหน้าที่ ฉันก็หันไปถามหลงอวิ๋นด้วยความสงสัยในใจที่เอ่อล้น“อาหารบนโต๊ะนี้...มีอะไรบ้างคะ?” ฉันพูดพลางกวาดตามองไปทั่วโต๊ะ“แล้ว...ปกติองค์ชายไม่ทานอาหารร่วมกับคนอื่นเหรอคะ?”หลงอวิ๋นที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม ดวงตาสีฟ้าน้ำแข็งของเขาจับจ้องมาที่ฉันอย่างสงบนิ่ง ก่อนจะเอ่ยเสียงเรียบ“โต๊ะนี้มีอาหารพิเศษจากทั่วอาณาจักรของเรา”เขาชี้ไปยังขนมปังเนื้อฟูสีขาวขุ่น ที่ส่งกลิ่นอ่อน ๆ คล้ายหญ้าอ่อนผสมน้ำนม“นี่คือ ‘ขนมปังหยกขาว’ ทำจากธัญพืชพันธุ์หายากที่เติบโตบนผาหิมะนิรันดร์ในเขตเหนือสุด… ข้าให้พ่อครัวอบสดทุกเช้า”เขายกเหยือกคริสตัลขึ้น ก่อนจะรินน้ำสีฟ้าอ่อนลงในถ้วยของฉัน ละอองพรายน้ำเปล่งแสงเบา ๆ ขณะกระทบกับแสงแดดอ่อนที่ส่องลอดหน้าต่าง“น

ฉันยังยืนเหม่อมองกุหลาบน้ำแข็งดอกนั้นอยู่ แสงสีเงินอ่อนจากกลีบดอกสะท้อนกับดวงตาของหลงอวิ๋นที่จับจ้องมาทางฉัน ก่อนที่เขาจะเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงนุ่มลึก“เรามีเวลาอีกสองวัน... ข้าจะพาเจ้าชมทุกซอกทุกมุมของอาณาจักรนี้ ให้เจ้าได้เห็นสิ่งงดงามที่ซ่อนอยู่ในความเงียบ ก่อนที่เราจะกลับมาที่นี่ เพื่อชมดอกกุหลาบบานด้วยกัน”มือของเขายื่นมาตรงหน้าฉันอีกครั้ง“และตอนนี้ ข้าอยากพาเจ้าไปยังสถานที่หนึ่ง... สถานที่ที่ข้าไปทุกครั้งเมื่อต้องการระลึกถึงสิ่งมหัศจรรย์”ฉันกำลังจะเอ่ยตอบ รอยยิ้มเริ่มคลี่บนใบหน้า ทันใดนั้นสายตาฉันก็เหลือบเห็นเงาเคลื่อนไหวผ่านทางเข้าด้านหลัง เงานั้นสูงโปร่ง สวมชุดคลุมสีดำแดงชายหนุ่มที่ดูสงบแต่ทรงอำนาจ — เขาหยุดยืนมองหลงอวิ๋นครู่หนึ่ง สีหน้าดูลึกลับเกินกว่าจะเดาใจ ก่อนที่ร่างนั้นจะเคลื่อนไปในเงามืดและหายไปอย่างไร้เสียง...หลงอวิ๋นดูเหมือนจะเห็น แต่กลับไม่เอ่ยถึง“ได้ค่ะ” ฉันตอบพร้อมรอยยิ้ม“ฉันเองก็อยากรู้จักท่านมากกว่านี้... และอยากรู้จักอาณาจักรของท่านให้มากขึ้นเหมือนกัน&rd

“ไปสิคะ จะเหมือนพาเหรดที่โลกของฉันมั้ย?”ฉันถามพลางยิ้มกว้าง ดวงตาเป็นประกาย หวังว่าที่นี่จะมีบอลลูนการ์ตูนลอยกลางฟ้าแบบที่ฉันเคยดูหลงอวิ๋นจับมือฉันแน่นขึ้น แล้วพาฝ่าฝูงชนไปยังจุดชมวิวริมถนน ที่เงียบสงบและไม่มีใครยืนบังพอดี“เหมือนโลกของเจ้า?” เขาเอียงหน้ายิ้มน้อย ๆ“ข้าไม่เคยเห็นของโลกเจ้า...แต่เชื่อเถอะ เจ้ายังไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้แน่นอน”ฉันแทบไม่เชื่อสายตาตัวเองเมื่อขบวนพาเหรดเริ่มขึ้น…นักเต้นในชุดขาววิบวับราวกับหลุดจากกลุ่มดาว เดินนำขบวนออกมาอย่างสง่างาม ท่าทางพริ้วไหวของพวกเขาเหมือนเกล็ดหิมะกำลังร่ายระบำ พวกเขาถือไม้คทาคริสตัลที่ปลายเป็นรูปดาวหิมะ และทุกครั้งที่ปลายคทาแตะพื้น เกล็ดหิมะสีเงินก็ลอยขึ้นจริง ๆ!“กลุ่มแรกคือ ‘นักเต้นหิมะแรก’ พวกเขาคือตัวแทนของหิมะแรกแห่งฤดูหนาว” หลงอวิ๋นอธิบายข้างหูฉัน“โอ้โห… แบบนี้ต้องเรียกว่าหิมะแบรนด์เนมแล้วล่ะค่ะ!” ฉันแซวขำ ๆ พร้อมยิ้มเงยหน้าขึ้นมองเขา แต่หลงอวิ๋นแค่ส่ายหน้าน้อย ๆ แล้วยิ้มแบบกลั้นหัวเรา

เมื่อพ้นจากเขตตลาด เส้นทางเบื้องหน้าปกคลุมด้วยหิมะขาวบาง ๆ ต้นไม้สูงใหญ่เรียงรายสองข้างทาง กิ่งก้านเต็มไปด้วยเกล็ดน้ำแข็งใสที่ห้อยระย้า สะท้อนแสงแดดยามบ่ายคล้อยเป็นประกายวิบวับราวกับอัญมณีจากฟากฟ้า“ทะเลสาบอยู่เลยป่านี้ไปอีกหน่อย” หลงอวิ๋นบอกขณะพาเดินเข้าสู่ทางลึก“ใช้เวลาประมาณสิบห้านาที... เจ้าหนาวหรือไม่?”“ไม่หนาวหรอกค่ะ ถ้าทำแบบนี้”ฉันยิ้มก่อนจะยื่นมือไปจับมือเขา แล้วซุกเข้าไปในเสื้อคลุมของเขาอย่างขี้เล่น“เห็นมั้ยคะ อุ่นแล้ว” ฉันพูดพลางเงยหน้าส่งยิ้มให้เขาหลงอวิ๋นชะงักเล็กน้อยเมื่อรู้สึกถึงมือของฉันที่แทรกเข้ามาในเสื้อคลุม ดวงตาสีฟ้าวาววับขึ้นเล็กน้อย ก่อนที่ริมฝีปากจะคลี่ยิ้มบาง—รอยยิ้มที่เขาไม่ค่อยมีให้ใครได้เห็น“อุ่น...” เขาทวนคำช้า ๆ น้ำเสียงทุ้มลึกนุ่มนวล“ไม่มีใครเคยพูดเช่นนั้นกับข้ามาก่อน ผู้คนมักบอกว่า... ข้าเย็นชาเหมือนน้ำแข็ง”เขาปรับชายเสื้อคลุมให้คลุมตัวฉันไว้ได้มากขึ้น กลายเป็นอ้อมกอดอุ่น ๆ ที่เราแชร์กันในความเย็นของป่า

ภายในห้องพักของหลงอวิ๋น — แสงสีฟ้าอ่อนนวลจากตะเกียงน้ำแข็งส่องสะท้อนบนผนังหินอย่างเงียบสงบไออุ่นจากเตาหินร้อนแผ่กระจายทั่วห้อง ผสมกลิ่นหอมอ่อนๆ ของสมุนไพรจันทรา สร้างบรรยากาศอบอุ่น ปลอดภัย ราวกับโลกภายนอกที่วุ่นวายไม่มีอยู่จริงหลงอวิ๋นพาฉันมานั่งที่โซฟาหนานุ่มใกล้เตาไฟ เขาคุกเข่าลงตรงหน้าโดยไม่เอ่ยคำใด — เพียงแค่มือใหญ่ของเขาจับมือฉันไว้เบาๆ อย่างแผ่วถนอมดวงตาสีฟ้าคู่นั้นเต็มไปด้วยความเคร่งเครียด แต่แฝงด้วยแววห่วงใยที่ชัดเจน“เจ้าได้รับบาดเจ็บตรงไหนหรือไม่?” น้ำเสียงของเขานุ่มลึก ราวกับจะกลืนฉันไว้ในความอบอุ่นนั้น“ไม่ค่ะ… อาจจะมีปวดเมื่อยนิดหน่อย” ฉันยิ้มบางๆ พลางหมุนไหล่เล็กน้อยให้เขาดู“แต่โดยรวมแล้ว ฉันยังโอเคอยู่ค่ะ”หลงอวิ๋นเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยขึ้นเบาๆ“วันนี้… ช่างเกินกว่าที่ข้าคาดคิดไว้”“ข้าควรเป็นคนปกป้องเจ้าให้ดี… แต่กลับกลายเป็นว่า เจ้าต่างหากที่ก้าวออกมาปกป้องข้า”“ท่านก็ช่วยฉันเยอะอยู่นะคะ&rdq