Semua Bab ท่านประธานขาพาหนูลงจากเตียง เอ๊ย! คานที: Bab 21 - Bab 30

“เอ้า! ไหนคุณบอกว่ามันต้องแก้ แต่กลับบอกว่ายังไม่อ่าน ตกลงจะเอายังไงกันแน่ หรือคุณตั้งใจจะแกล้งฉัน” เธอมองเขาตาขุ่นขวาง ใบหน้างอง้ำ “ทำไมฉันต้องแกล้งด้วย แกล้งเธอมันสนุกตรงไหน” สนุกตรงที่กำลังยืนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ที่ได้เห็นเธอทำหน้าบูดบึ้งนี่แหละ “ก็ถ้าไม่แกล้ง แล้วคุณจะบอกให้ฉันแก้งานทั้งที่ยังไม่ได้ตรวจทำไม” “ก็เพราะฉันรู้ไง ว่ายังไงมันก็ต้องไม่ผ่าน เพราะฉัน…มาตรฐานสูง” เขายักคิ้วให้ ในขณะที่เธอเม้มปากแน่นด้วยความโกรธกรุ่น “งั้นเชิญคุณตรวจตามมาตรฐานของคุณไปเลย ฉันจะกลับไปทำงาน ไว้เสร็จเมื่อไหร่แล้วค่อยโทรตามแล้วกันค่ะ” พูดจบเธอก็หันหลังให้ แต่เดินยังไม่ทันถึงประตูก็ถูกเจ้าของห้องฉุดแขนกลับมา “อุ๊ย!” เธอผงะเซมาปะทะอกเขาแบบไม่ทันตั้งตัว “ลืมไปแล้วเหรอ ว่าถ้าฉันไม่อนุญาต เธอไม่มีสิทธิ์ออกไปไหนทั้งสิ้น” นัยน์ตาเขาเกรี้ยวกราดไม่มีแววล้อเล่นอีก ทำเอาคนที่ถูกกอดกรายๆ ถึงกับลอบกลืนน้ำลายด้วยความหวาดหวั่น แต่ก็ยังพยายามจะทวงสิทธิ์ของตัวเอง “ตะแต่…ในเมื่อคุณยังไม่ตรวจ แล้วจะให้ฉันมานั่งรอเพื่ออะไร สู้ให้ฉันไปทำงานอย่างอื่น ยังจะไ

“เป็นไงบ้างอร ท่านประธานว่ายังไงบ้าง อยากให้เราปรับแก้ตรงไหนอีกบ้าง” เธียรชัยเข้ามาถามโดยที่ไม่ได้รู้เลยว่าลูกน้องตัวเองไม่ได้เข้าไปเพื่อปรับแก้งาน แต่เข้าไปเพื่อเสนองานของตัวเองต่างหาก “ไม่รู้ค่ะ อรไม่ได้ไปเพื่อตามล้างตามเช็ดงานของใคร” อรอินทร์ตอบแบบไม่เต็มใจนัก “นี่อย่าบอกนะว่าอรเอางานของตัวเองไปส่ง” ดูเหมือนหัวหน้าอย่างเธียรชัยจะรู้จักนิสัยใจคอของลูกน้องคนนี้เป็นอย่างดี ถึงได้เดาทางถูก ซึ่งก็ถูกทางจริงๆ เมื่ออรอินทร์พยักหน้ารับ “แต่ที่เราคุยกันมันไม่ใช่แบบนี้” นั่นสินะ เพราะตอนแรกที่เธียรชัยพูดเรื่องนี้ อรอินทร์เป็นคนขันอาสาเองด้วยซ้ำว่าจะเข้าไปจัดการต่อให้ “ใช่! อรบอกจะเข้าไปจัดการต่อให้ แต่ไม่ได้หมายความว่าอรจะต้องไปตามแก้งานที่คนอื่นทำแย่ๆ เอาไว้ ในเมื่อคนอื่นไม่มีปัญญาทำต่อให้เสร็จ อรก็แค่เสนอในสิ่งที่ดีกว่าให้ อรทำผิดมากเหรอคะ ทำไมทีวาพี่ยังให้โอกาสเขาเข้าไปเสนองานได้ แต่กับอรพี่กลับปิดกั้นทุกอย่าง พี่จะให้อรคิดว่ายังไง วามีความสำคัญแล้วก็พิเศษสำหรับพี่ แต่อรเป็นแค่ลูกน้องธรรมดาๆ ในแผนกงั้นสิ” อรอินทร์ตั้งใจพูดเสียงดังให้คนอื่นได้ยินด้วย โดย

“งั้นถ้าฉันมองบ้างก็คงไม่เป็นไรเหมือนกัน ก็แค่มองไม่สึกหรออะไร” เขาไม่เพียงยอกย้อนแต่ยังทำอย่างที่พูด ด้วยการจับจ้องไปที่หน้าอกของเธอคืน “เฮ้ย! ไอ้โรคจิต คุณมองหน้าอกฉัน ฉันจะคิดเงินคุณ” เธอยกมือปิดป้องหน้าอกพลางกลับคำหน้าตาเฉย “เอ้า! ไหนบอกของดีต้องแบ่งกันมอง เธอมองของฉัน ฉันก็มองของเธอ แฟร์ๆ ดี” เขาบอกพลางแกล้งมองไม่ละสายตา “ไม่ได้ มันไม่เหมือนกัน” เธอขยับถอยอย่างไม่ไว้ใจ “ไม่เหมือนกันยังไง ในเมื่อมันก็หน้าอกเหมือนกัน” ไม่พูดเปล่า แต่เขายังจับจ้องไปที่หน้าอกเธออีกครั้ง “มันจะเหมือนกันได้ยังไง ในเมื่อของฉันมัน…โอ๊ย! มันจะอะไรก็ช่าง แต่ยังไงคุณก็ไม่มีสิทธิ์มอง” เธอจ้องหน้าเขาอย่างเอาเรื่อง “ถ้างั้นเธอก็ไม่มีสิทธิ์มองของฉันเหมือนกัน ถ้ามองฉันจะปรับ ส่วนจะปรับเป็นอะไร ไว้ค่อยบอกอีกที” เธอยักไหล่พลางเดินกลับไปที่โต๊ะของตัวเอง ครั้นพอเห็นเธอเดินกะเผลกๆ ไปที่โซฟา เขาจึงเสียงดังขึ้นมาอีก “จะไปไหน” “ก็ไปนั่งทำงานที่โซฟาไง” คำตอบเธอทำให้เขาลุกเดินมาที่เธออีกครั้ง ก่อนจะย่อตัวช้อนอุ้มเธอขึ้นมาแนบอก “ว้าย! ทำอะไรขอ

“เอ่อคือฉันไม่ได้หมายความ…” เธอยังไม่ทันได้แก้ตัวปฏิเสธ เขาก็รุกประชิดเข้ามาอีกครั้ง ริมฝีปากอวบอิ่มถูกเขาครอบครองโดยไม่ทันตั้งตัว อีกทั้งเรียวลิ้นที่กำลังรุกไล้ไล่พันก็ทำให้เธอหลงอยู่ในภวังค์หวานซ่านอีกครา กายสาวถูกดันให้ค่อยๆ เอนราบลงไปบนโต๊ะ โดยมีเขาตามคลอเคลียไม่ห่าง ริมฝีปากอวบอิ่มถูกละเลียดชิมสลับดูดเม้มบดขยี้ตามไฟปรารถนาที่กำลังพลุ่งพล่าน ก่อนจะค่อยๆ ขยับเคลื่อนเลื่อนมาซุกไซร้ที่ลำคอระหง เรื่อยมาจนถึงอกอูมตูมเต่งภายใต้เสื้อผ้าครบชุด แต่ถึงกระนั้นก็ไม่ทำมันงดงามน้อยลง ตรงกันข้ามมันกลับดูน่าค้นหาจนเขาต้องค่อยๆ เลื่อนตัวต่ำลงไปอีก ขณะเดียวกันสองมือก็ค่อยๆ ถลกชุดกระโปรงตัวสวยขึ้นมาโดยที่เธอไม่รู้ตัว และไม่รู้เลยว่าแพนตี้ตัวจิ๋วของตัวเองก็ถูกเกี่ยวลงมากองอยู่ที่ปลายเท้า ก่อนจะล่วงลงไปกองกับพื้นในที่สุด “อ๊ะ!” เธอผวาสะดุ้งสะท้านทันทีที่เรียวลิ้นแลบเลียลงมาบนส่วนที่อ่อนไหวที่สุด ตอนนั้นเองที่เธอรับรู้แล้วว่าแพนตี้ไม่มีอีกแล้ว และเธอกำลังเปิดเปลือยส่วนที่หวงแหนที่สุดให้เขาเชยชม ไม่สิ! เขาไม่ใช่แค่เชยชม แต่กำลังแทะเล็มและ…กัดกิน “ไม่ๆๆ” เธอยันตัวขึ้นพร้อมร้องห

“โอ๊ยนี่! ไม่ต้อง ฉันใส่เองได้” เธอพยายามยื้อแย่งและขัดขืนการกระทำของเขา “อยู่เฉยๆ น่า” เขาทำเสียงดุ ก่อนจะกลายเป็นโมโหขึ้นมาอีก “คิดได้ยังไงจะไม่ใส่ เป็นพวกชอบโชว์รึไง” “ก็เพราะใครล่ะที่เอาของฉันไป แล้วก็ยังยึกยักท่ามากไม่ยอมคืน” “เธอก็เลยคิดที่จะโชว์? ยัยผู้หญิงหน้าไม่อาย” เขาหงุดหงิดงุ่นง่าน ในขณะที่เธอก็เดือดดาลขึ้นมา “ก็ถ้าฉันจะโชว์ แล้วคุณมายุ่งอะไรด้วย อย่าลืมสิว่าเราไม่ได้เป็นอะไรกัน คุณไม่มีสิทธิ์มาว่าฉัน” พูดจบเธอก็ผลักเขาออก ก่อนจะกระโดดลงมาจากโต๊ะ โดยลืมไปว่าข้อเท้าตัวเองยังเจ็บอยู่ “โอ๊ย!” เธอร้องเสียงหลงปวดแปล๊บที่ขอเท้าจนเกือบเซล้ม โชคดีที่เขาเข้ามาประคองไว้ ไม่อย่างนั้นคงได้ล้มลงไปกองกับพื้น “ขอบคุณค่ะ” เสียงเธอเบาจนแทบไม่ได้ยิน ขณะยืนพิงอกแกร่งๆ ของเขา ก่อนจะกลายเป็นโวยลั่นขึ้นมาอีก “อุ๊ย! อะไรของคุณอีกเนี่ย” เธอโวยวายพร้อมกับพยายามดิ้นรนขัดขืน เมื่อจู่ๆ มือของเขาก็ล้วงเข้ามาใต้กระโปรงและถลกชุดสวยเธอขึ้นมาจนถึงหน้าอก เปิดเปลือยเรือนร่างสะโอดสะองให้ประจักษ์แก่สายตา “คนบ้า ทำอะไรของคุณเนี่ย อย่ามาลุ