Semua Bab ท่านประธานขาพาหนูลงจากเตียง เอ๊ย! คานที: Bab 11 - Bab 20

“ทำไม? รับไม่ได้ที่โดนด่า ฉันก็รับไม่ได้เหมือนกันที่จู่ๆ คุณมาด่าฉันโดยที่ไม่ได้รู้จักฉันสักเลยนิด เราไม่ได้รู้จักกัน เพราะฉะนั้นคุณไม่มีสิทธิ์มาด่าว่าฉันเสียๆ หายๆ แบบนี้ จำเอาไว้ด้วย” “เฮอะ! แล้วผู้หญิงดีๆ ที่ไหนเขาแก้ผ้าให้ท่าผู้ชายแบบนี้บ้างล่ะ นอกจากผู้หญิงไร้ยางอาย” คำพูดเขาราวกับเตือนสติให้เธอต้องก้มมองตัวเอง “กรี๊ด…อุ๊บ” อีกครั้งที่เธอถูกปิดปากไม่ให้เสียงเล็ดลอดออกไป แต่ครั้งนี้แตกต่างกันเมื่อมันไม่ใช่ปากแต่เป็นมือสากๆ ของเขา ในขณะที่เธอก็ทั้งดิ้นทั้งผลักสารพัด หรือแม้กระทั่ง…ถีบ “โอ๊ย!” เขาร้องเสียงหลงหลังโดนเธอถีบเข้าอย่างจัง แล้วรองเท้าส้นสูงของแม่คุณก็ทำเขาจุกไม่ใช่เล่น “กล้าดียังไงมาถีบฉันหา!” เขาเกรี้ยวกราดราวกับจะจับเธอมาหักคอได้แล้วในตอนนี้ ให้ตายสิ ตอนแรกด่า มาตอนนี้ถึงขั้นถีบ ไม่เคยมีใครกล้าทำแบบนี้กับเขาเลยสักที “ก็แล้วคุณกล้าดียังไงมาลวนลามฉัน ไอ้คนลามก คุณมันทุเรศ” มือข้างหนึ่งชี้หน้าด่าเขาด้วยความเจ็บใจ ส่วนอีกข้างก็พยายามปิดป้องหน้าอกอวบๆ ของตัวเอง “พูดบ้าอะไร ฉันไปลวนลามเธอตอนไหน” “ยังมีหน้ามาถาม ก็

“นี่ค่ะ งานที่ท่านประธานสั่ง” เธอบอกพร้อมกับผลักแล็ปท็อปไปด้านหน้าให้อีกฝ่ายดู “อืม! เร็วดีนี่ ตรงเวลาดี เหลือก็แต่เนื้องาน ไม่รู้ว่าจะดีเหมือนกันรึเปล่า” เขาดึงแล็ปท็อปเข้ามาอ่านใกล้ๆ ก่อนจะยิ้มพอใจโดยเฉพาะสโลแกนบรรทัดสุดท้าย “อกชิดสวมใส่สบาย ใส่แล้วไม่เดียวดาย ผู้ชายต้องเหลียวมอง หึๆ จากประสบการณ์ตรงเมื่อกี้สินะ อืม! ก็น่ามองจริงๆ นั่นแหละ” เธอผงะหน้าแดงซ่าน ไม่นึกว่าท่านประธานที่ใครต่อใครต่างก็ลือกันว่าดุนักดุหนา จะมีอารมณ์มาล้อเลียนเธอแบบนี้ “อืม! ดี ฉันชอบ เอาเป็นว่างานนี้ฉันยกให้เธอเป็นคนจัดการ เดี๋ยวเธอสรุปรายละเอียดแล้วก็แผนการตลาดทั้งหมดมาให้ฉันอย่างละเอียดเลยแล้วกัน” “เอ่อ…แต่มันจะดีเหรอคะ ฉันว่าเอาไปให้คนในแผนกช่วยกันคิดไม่ดีกว่าเหรอ หลายคนหลายหัวช่วยกันคิด ฉันว่ามันต้องออกมาดีกว่านี้แน่” แน่นอนว่าถ้างานนี้ตกเป็นของเด็กใหม่อย่างเธอ เธอคงถูกคนในแผนกหมั่นไส้ไปอีกนาน “ฉันจำได้ว่าฉันไม่ได้ถามความเห็น แต่ฉัน…สั่ง เธอคงรู้นะว่าถ้าขัดคำสั่งฉัน มันจะเป็นยังไง” ได้ยินดังนั้นพนักงานตัวเล็กๆ อย่างเธอจึงทำได้เพียงเม้มปาก ทั้งที่อยากลุกไปข่วน

“ชิท!” ความลังเลกำลังสร้างความหงุดหงิดงุ่นง่านให้เขาต้องสบถออกมา ใจหนึ่งก็อยากจะเดินขึ้นไปเคาะประตูห้องเธอให้รู้แล้วรู้รอด เพราะไหนๆ เลขาของเขาก็จัดการหาทางให้เขาเข้าไปด้านในโดยไม่ติดขัดอะไรอยู่แล้ว แต่อีกใจยังยอมรับไม่ได้ถ้าขึ้นไปแล้วพบว่าเธออยู่กับน้องชายของเขา กระทั่งความคิดด้านลบก็ค่อยๆ ฉายชัดขึ้นมาในหัว ภาพที่ผู้หญิงคนหนึ่งถูกผลักให้นอนลงบนที่นอนนุ่มๆ ตามมาด้วยภาพผู้ชายคนหนึ่งกำลังเปลื้องผ้า และมองผู้หญิงคนนั้นราวกับจะกลืนกิน ขณะเดียวกันคนถูกมองก็กำลังทอดกายปรายตากระดิกนิ้วเรียกอย่างเชื้อเชิญ กระทั่งผู้ชายคนนั้นค่อยๆ โน้มลงมาก่อนจะคร่อมเธอไว้ทั้งตัว ไม่นานทั้งคู่ก็โผเข้าหาและนัวเนียกัน ก่อนที่ผู้หญิงคนนั้นจะหันหน้ามาให้เขาได้มองชัดๆ แน่นอนว่าหน้าที่เด่นชัดในจินตนาการเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก…แวววิวาห์ มิหนำซ้ำยังเป็นหน้าที่กำลังยิ้มเยาะให้เขาด้วย “ไม่! เธอเป็นของฉัน ของฉันคนเดียว” คิดได้ดังนั้นเขาก็ผลุนผลันออกจากรถด้วยความเกรี้ยวกราด กระทั่งมาหยุดอยู่หน้าห้องเธอในที่สุด ปัง ปัง ปัง ความร้อนรุ่มทำให้เขาเคาะประตูเสียงดัง ยิ่งเจ้าของห้องมาเปิดช้าเท่าไหร่ เขาก

“ก็ถ้าเธอเป็นฉัน เธอก็ต้องคิดแบบนั้น โดยเฉพาะถ้ารู้ว่าตัวเองทำอะไรลงไปบ้าง ที่สำคัญเธอควรภูมิใจที่ทำให้ฉันมีอารมณ์ได้มากขนาดนั้น” ในขณะที่เขาเริ่มเล่าต่อ เธอก็กำลังกำหมัดแน่น ไม่รู้ว่าจะทนฟังได้อีกนานแค่ไหน “เฮ้ย! ทำบ้าอะไรวะเนี่ย” เขาร้องลั่นเสียงดัง เมื่อจู่ๆ คนเมาก็ทำท่าจะปีนขึ้นไปบนอ้างล้างหน้า คงเพราะคิดว่านี่คืออ่างอาบน้ำ เดือดร้อนให้เขาต้องกระโจนไปลากเธอลงมาอีก “นี่เธอเมาจริง หรือคิดจะยั่วฉันกันแน่” เขาลากเธอให้มายืนอยู่ใต้ฝักบัว เรือนร่างที่งดงามผุดผาดทำให้เขาไม่อาจหักห้ามความต้องการ ยื่นมือไปลูบไล้ทั่วสรรพางค์ เนื้อนางที่นุ่มละมุนมือทำให้มืออีกข้างเลื่อนมากุมที่เป้ากางเกงอีกครั้ง แน่นอนว่าเขารับรู้ถึงความแข็งขืนที่กำลังเหยียดขยาย และอยากให้เธอได้รับรู้ถึงมันเช่นกัน กระทั่ง… “เฮ้ย!” เขาโวยลั่น เมื่อจู่ๆ น้ำจากฝักบัวก็ไหลลงมาจนตัวเปียกชุ่มไปหมด ในขณะที่ตัวต้นเหตุเพียงหัวเราะชอบใจจนเขาต้องหันไปมองตาขวาง แต่ให้ตายเถอะ! ภาพผู้หญิงผมยาวเนื้อตัวเปล่าเปลือยภายใต้สายน้ำเย็นฉ่ำกลับยิ่งกระตุ้นความกำหนัดให้พลุ่งพล่านจนไม่อาจทานทนได้อีกต่อไป เสื้อผ้าที่

‘ฉิบ…! ลืมคิดข้อนี้ไปเลย’ เธอคิดอย่างร้อนใจ “เอ่อ…ฉันก็จะ…จะ…จะจับคุณ ใช่! ฉันจะจับคุณ” เธอโพล่งออกไป เมื่อนึกขึ้นได้ว่าอีกฝ่ายกลัวเรื่องนี้ ในขณะที่เขาถึงกับผงะไปเล็กน้อย ใช่! ก่อนหน้านี้เขาพยายามหลีกหนีผู้หญิงประเภทนี้ เรียกว่าระแวงผู้หญิงทุกคนจนต้องแก้ปัญหาด้วยเงิน หรือเรียกว่าซื้อกินนั่นแหละ แต่พอมาตอนนี้ ทันทีที่ได้ยินเจตนารมณ์ของเธอ เขากลับไม่รู้สึกแบบนั้น ตรงกันข้ามมันทำให้เขาต้องแอบหันไปยิ้มอีกทาง “อะแฮ่ม! พูดเรื่องบ้าอะไรของเธอ ไร้สาระ” หลังจากรู้สึกว่าตัวเองเผลอยิ้มนานเกินไป เขาจึงแก้เก้อด้วยการเดินไปอีกทาง ราวกับกลัวว่าเธอจะเห็นสีหน้าเขาตอนนี้ “นี่! ฉันพูดจริงๆ นะ ถ้าคุณไม่ยอมจ่าย ฉันจะจับคุณ ถึงตอนนั้นคุณดิ้นไม่หลุดแน่” เธอขู่อีก หลังสังเกตเห็นว่าเขามีท่าทีหวาดระแวงจนต้องเดินหนีเธอแบบนี้ “มัวแต่พูดมาก จะทำไหมงานน่ะ อย่าลืมนะว่าถ้างานไม่เสร็จ เธอก็ไม่ได้นอน” เขาเปลี่ยนเรื่องแก้เก้อให้ตัวเอง “ขอทบไปทำพรุ่งนี้ไม่ได้เหรอคุณ วันนี้ฉันไม่ไหวจริงๆ ฉันปวดหัว แล้วฉันก็ไม่สบาย ถ้าไม่เชื่อคุณลองจับหน้าผากฉันดูก็ได้” ไม่พูดเปล่า แต่แม่คุณยั