All Chapters of ท่านประธานขาพาหนูลงจากเตียง เอ๊ย! คานที: Chapter 31 - Chapter 40

“แผนงานโปรเจคที่ฉันให้ทำไปถึงไหนแล้วแวววิวาห์” อยู่ๆ เขาก็เปิดฉากถามอย่างเป็นการเป็นงาน ทำให้เธอจำต้องหันไปมองอย่างหวาดระแวง แต่เมื่อเห็นว่าเขายังง่วนอยู่กับงาน ไม่แม้แต่จะสนใจหันมามอง เธอก็วางใจ “คืบหน้าไปบางส่วนแล้วค่ะ ไม่ทราบว่าท่านประธานพอจะมีเวลาตรวจแผนงานขั้นแรกให้ฉันได้ไหมคะ” เธอเองก็ถามกลับไปอย่างเป็นการเป็นงาน แต่ก็ไม่แน่ใจว่าเขายุ่งอยู่รึเปล่า เพราะเห็นกำลังทำหน้าเครียดอยู่แฟ้มงาน “อืม! ได้สิ” ได้ยินแบบนั้น เธอจึงถือแฟ้มที่เตรียมไว้มาวางให้บนโต๊ะ “อืม! เอามาตรงนี้สิ” เขาบอกโดยไม่เงยหน้าขึ้นจากแฟ้มงานด้วยซ้ำ ทำให้เธอจำต้องเดินอ้อมไปหาตามคำสั่ง แต่ทันทีที่เดินเข้าไปใกล้ เอวบางก็ถูกรั้งเข้าไปหา จนสะโพกผายวางแหมะอยู่บนตักองเขาโดยไม่ทันตั้งตัว “อุ๊ย! ปล่อยนะ จะทำอะไร นี่มันเวลางานนะ” เธอพยายามเตือนสติหน้าตาตื่น ด้วยกลัวว่ามันจะเลยเถิดเหมือนชั่วโมงที่แล้ว ก็อย่างที่บอกว่าเธอยังหาทางตั้งรับสถานการณ์แบบนี้ไม่ได้ ถ้าเขาเริ่ม เชื่อเถอะไม่พ้นที่เธอต้องนอนอยู่บนโต๊ะอีกตามเคย “เจ็บเท้าอยู่ไม่ใช่รึไง ยืนนานเดี๋ยวก็ไม่หายกันพอดี นั่งนี่แหละ

“ก็ได้ งั้นฉันก็มีสิทธิ์ที่จะถามเหมือนกัน ว่าคุณให้คนขนของฉันขึ้นมาทำไม” เธอพยายามระงับสติอารมณ์ไม่ให้ฉุนเฉียวมากเกินไป “จากนี้ไปเธอจะต้องย้ายมามาทำงานที่นี่ จนกว่างานของเราจะจบ” “เพื่ออะไรเนี่ย ในเมื่ออยู่ที่ไหน ฉันก็ทำให้งานคุณได้เหมือนๆ กัน” เธอทำหน้ายุ่งๆ พยายามต่อรองเพื่อขอคืนอิสรภาพของตัวเอง “ก็…ก็เพื่อความลับที่ฉันบอกไง อย่าลืมสิ ว่าเรื่องโปรเจคนี้มีแค่เธอกับฉันที่รู้” เขาอึกอัก ก่อนจะยกเหตุผลนี่มาอ้าง “แต่ถึงฉันกลับไปทำที่แผนก ฉันก็ยังเก็บเป็นความลับได้นี่คะ” “ไม่ล่ะ ฉันไม่ไว้ใจใคร ทุกอย่างต้องอยู่ในสายตาฉันเท่านั้น เธอเองก็เหมือนกัน” เขาเผลอพูดในสิ่งที่คิด “ฉัน? ทำไมฉันต้องอยู่ในสายตาคุณ” เธอชี้มาที่ตัวเอง “ก็…ก็เธอกุมความลับของฉันไว้ไง เอาล่ะๆ มัวแต่พูดมากอยู่นั่นแหละ จะรอให้งานมันท่วมหัวก่อนรึไง” เขารีบเปลี่ยนเรื่อง เพราะเขาเองก็เริ่มหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้แล้วเหมือนกันว่า…ทำไม ห้องทั้งห้องถูกความเงียบเข้าปกคลุม เมื่อคนในห้องต่างคนต่างจมจ่อมอยู่กับความคิดของตัวเอง เขาที่กำลังสับสนกับทุกสิ่งทุกอย่

“ขอโทษนะ” พูดจบเขาก็แก้เก้อด้วยการหันไปอีกทาง ทำเธอแอบยิ้มขันกับท่าทีของเขา แม้จะเป็นแค่คำพูดสั้นๆ แต่มันกลับทำให้เธอรู้สึกดีได้อย่างไม่น่าเชื่อ “ไม่ยกโทษให้ จนกว่า…จะเปิดประตูให้ค่ะ” เธอเดินอ้อมไปยื่นข้อเสนอตรงหน้าเขา “ทำไมต้องเปิด” เขาเสียงเข้มขึ้นมาอีก “ก็ถ้าไม่เปิด แล้วเพื่อนฉันจะเข้ามายังไงล่ะคะท่านประธาน” เหตุผลของเธอทำเขาหยักยิ้มเจ้าเล่ห์ จนเธอนึกหวาดระแวง “อยากได้ก็ล้วงเองสิ” เขาเอียงด้านข้างให้เธอล้วงกระเป๋ากางเกง “อย่านึกนะว่าฉันไม่กล้า” ว่าแล้วเธอก็ล้วงหมับเข้าไปทันที แต่เพราะกางเกงพอดีตัวของเขา มันเลยทำให้ล้วงค่อนข้างลำบาก อีกทั้งมันก็ใกล้กับอะไรบางอย่าง เธอจึงต้องทำอย่างระมัดระวัง “ล้วงลึกขนาดนี้ ฉันชักอยากจ่ายแสนนึงแล้วสิ” ได้ยินแบบนี้ เธอถึงกับต้องรีบชักมือออก ราวต้องของร้อน “ไม่เห็นจะมีเลย คุณหลอกฉันรึเปล่าเนี่ย” เธอทำหน้าหงิกงอ “มันจะมีได้ยังไง ในเมื่อเธอล้วงผิดข้าง” เธอกัดฟันกรอดพลางจ้องหน้าเขาเขม็ง ไม่นึกว่านอกจากจะร้ายกาจแล้ว ผู้ชายคนนี้ยังเจ้าเล่ห์สุดๆ อีกด้วย แต่ก็ยังดีที่ครั้งนี้เธอไม่ต้องล้

หลังจากแยกกับอรอินทร์ไป เขาก็กลับมานั่งคิดทบทวนเรื่องราวต่างๆ ทีเกิดขึ้นตามลำพัง เขานั่งอยู่ในมุมมืดๆนานเท่าไหร่ไม่รู้ มารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่เห็นแวววิวาห์เปิดประตูออกมา ดูจากสภาพแล้วก็เดาว่าเธอน่าจะอาบน้ำและเตรียมเข้านอนแล้ว แต่แทนที่เธอจะอยู่ในชุดนอนบางเบาที่เขาให้คนจัดเตรียมไว้ให้ เธอกลับเลือกที่จะหยิบเสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อนๆ ของเขามาใส่ และเขาก็เพิ่งรู้วันนี้เอง ว่าเสื้อเชิ้ตแค่ตัวเดียว กลับทำให้เธอดูมีเสน่ห์อย่างเหลือร้าย และเธอกำลังตกเป็นเป้าสายตาของเสือร้ายอย่างเขาโดยไม่รู้ตัว เธอเดินตรงไปยังโซนห้องครัวเพราะคิดว่าเจ้าของห้องน่าจะหลับไปแล้ว ความจริงเธอเองก็ควรจะหลับไปแล้วด้วยเหมือนกัน ถ้าท้องเธอมันไม่ร้องประท้วงอยากได้บะหมี่กึ่งสำเร็จรูปสักชามสองชามขึ้นมาซะก่อน เธอคงนอนหลับสบายบนเตียงนุ่มๆ ไปแล้ว คงเป็นเพราะเธอใช้ความคิดเยอะไปกระมัง มื้อเย็นที่กินเข้าไปก็เลยถูกย่อยจนหมด คนที่นั่งอยู่ในมุมมืดเห็นทุกอากัปกิริยาของเธออย่างชัดเจน เขาเฝ้ามองเธอด้วยความรู้สึกสับสน ใช่! เขากำลังรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนเห็นแก่ตัว ที่ปล่อยให้เรื่องทุกอย่างมันดำเนินมาไกลถึงขนาดนี้ และคนที่เสี

ขณะที่เขากำลังง่วนอยู่กับการโรมรันเนินสาวสะคราญ เธอเองก็ค่อยๆ ดึงตัวขึ้นมามองศีรษะที่กำลังขยับอยู่กลางกายสาวนัยน์ตาปรือปรอย เธอรู้สึกว่าเรี่ยวแรงกำลังหดหาย ประหนึ่งถูกเขาดูดกลืนไป แต่ถ้าจะให้หยุดตอนนี้ เธอคงแทบขาดใจตาย เช่นเดียวกับเขาที่ทำราวกับว่าอดอยากมาเป็นแรมปี และเธอคืออาหารอันโอชะที่เขาจะต้องกลืนกินไม่ให้เหลือ “ฉะฉันไม่ไหว” เธอกัดฟันบอกเสียงกระท่อนกระแท่นเต็มที “ไม่ไหวก็ไม่ต้องทน” สิ้นเสียงเขาก็ก้มลงไปอีกครั้ง พร้อมทั้งส่งนิ้วจุ่มจ่อมจนลึกสุดโคน ก่อนจะขยับเป็นจังหวะเดียวกันกับเรียวลิ้นร้ายกาจ กายสาวที่กำลังหดเกร็งรุนแรงตอดรัดตลอดนิ้วเรียวจนเขาเจียนคลั่ง อยากจะส่งดุ้นยักษ์ของตัวเองเข้าไปแทนที่ซะเดี๋ยวนี้ แต่ยังก่อน เขายังอยากยืดเวลาแห่งความสุขให้นานกว่านี้ เมื่อยังส่งดุ้นยักษ์เข้าไปไม่ได้ นิ้วเรียวจึงต้องทำหน้าที่บรรเลงความหฤหรรษ์ต่อไป จนกว่าเธอจะได้เรียนรู้บทเรียนแรก ขณะที่นิ้วเรียวกำลังขยับเข้าออก ริมฝีปากเขาก็กำลังโรมรันติ่งสยิว ด้วยการดูดเม้มสลับตวัดไปมา กระทั่งกายสาวเกร็งกระตุก ส่งสัญญาณว่าเธอเรียนสำเร็จไปขั้นนึงแล้ว แต่นี่แค่จุดเริ่มต้น ถึงเวลาที่