Semua Bab พระเอกหลงยุค: Bab 31 - Bab 40

“อืม เจ้าไปเถอะ”ท่านเจ้าเมืองพยักหน้าไม่คิดจะรั้งอคิราห์ไว้อีกเพราะรู้ดีว่าลูกน่าจะอยากใช้เวลาอยู่กับตัวเอง เรื่องราวที่เก็บมานานจนถึงตอนนี้คนเป็นพ่ออย่างศิงขรเองก็ลำบากใจไม่น้อยที่ต้องพูด เหมือนกับว่าใช้ชีวิตลูกมาเป็นเครื่องมือทางการเมืองทั้งที่ก็อยากให้ลูกได้ใช้ชีวิตอย่างที่ชอบ แต่จะทำอย่างไรได้ เพราะหน้าที่ของเจ้าเมืองก็ต้องดูแลความสงบสุขของบ้านเมืองไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ ความต้องการของตัวเองนั้นย่อมต้องมาทีหลังเสมอ“ท่านพี่ ข้าสงสารลูกนัก ข้าคิดว่าลูกน่าจะได้เจอแม่หญิงที่ถูกใจและมีชีวิตครอบครัวที่ดีได้ ไม่เคยคิดอยากบังคับลูกแม้แต่น้อยเลยนะเจ้าคะ”“ข้าเองก็ไม่ต่างจากเจ้าหรอกท่านหญิง ข้าพูดเรื่องแม่หญิงดารากับพ่อแสงมาตั้งแต่ลูกยังเด็กเพราะอยากบอกให้รู้ว่านั่นคือคู่หมายมาแต่แรก ข้าเองก็ไม่เห็นว่าลูกจะไปถูกใจแม่หญิงที่ไหนก็ยังคิดไปว่าลูกคงรอแม่หญิงดาราคนเดียวเท่านั้น ไม่คิดว่าจะกลายเป็นการบังคับใจไปเสียแล้ว”ท่านเจ้าเมืองกับท่านหญิงอรุณต่างพูดกันด้วยความไม่สบายใจ เพราะรักลูกชายมาก อะไรที่เป็นความทุกข์ของอคิราห์ก็ไม่อยากเห็นมันทั้งสิ้น“เราจะทำอย่างไรได้บ้างเจ้าคะ”“จะทำอย่างไรได้ เจ้าก็

“ท่านเจ้าเมืองขอรับ” เสียงบ่าวรับใช้ที่วิ่งขึ้นมาบนเรือน เรียกสายตาของทานเจ้าเมืองและท่านหญิงอรุณที่กำลังนั่งพักผ่อนหลังอาหารเย็นให้หันไปมอง “ว่าอย่างไร” “บ่าวจากเรือนท่านราเชนมาแจ้งว่า วันพรุ่งต้องการร่วมสำรับเย็นด้วยท่านเจ้าเมืองสะดวกหรือไม่ขอรับ” “วันพรุ่งหรือ ได้สิบอกไปว่าข้าจะรอต้อนรับก็แล้วกัน” ท่านเจ้าเมืองทำท่าครุ่นคิดเพียงครู่เดียว ก่อนจะพยักหน้าตอบกลับไปด้วยรอยยิ้มที่อารมณ์ดีขึ้นเพราะสิ่งที่คาดเดาไว้ในหัว ไม่ต่างจากท่านหญิงอรุณที่นั่งอยู่ด้านข้าง จากที่เอนตัวให้บ่าวบีบนวดก็เด้งตัวขึ้นมานั่งหลังตรงทันที ใบหน้าที่ยังงดงามแย้มยิ้มอย่างยินดีเมื่อนึกได้ว่าเรื่องที่กำลังรอคอยคงจะมาถึงแล้ว “เช่นนี้ คงถึงข่าวดีของแม่หญิงจันทร์เสียทีนะเจ้าคะท่านพี่” “นั่นสิ ข้าเองก็อยากให้หลานสาวคนนี้ได้ออกเรือนเสียที เกินวัยมานานหลายปีนัก” “ก็เพราะพ่อแสงน่ะสิเจ้าคะ หวงพี่สาวคนนี้นัก ไม่ให้พ่อชายที่ไหนได้เข้าใกล้เลยเชียว”ท่านหญิงอรุณบ่นออกมาไม่จริงจังนัก เรื่องหวงพี่สาวของอคิราห์นั่นเลื่องชื่อมานานจนไม่มีใครกล้าเข้าใกล้พี่สาวเจ้าตัวอย่างที่ว่า

ศศินาขยับเข้าไปใกล้กับเทียนที่จุดไว้ก่อนจะเพ่งมองตัวเลขดีๆอีกครั้ง เธอลูบมันเบาๆก่อนจะคิดไม่หยุดว่านี่มันหมายความว่าอย่างไร แต่คิดเท่าไหร่ก็ไม่อาจเข้าใจได้ เลยตั้งใจจะไปคุยกับอคิราห์ทีเดียวพรุ่งนี้ ยังไงเธอก็หมุนมันตอนนี้ไม่ได้อยู่ดี พอคิดว่าพรุ่งนี้เธออาจกลับไปที่โลกเดิมได้แล้วจริงๆก็ดันรู้สึกใจหายขึ้นมาใบหน้าหวานพลันหม่นลงเมื่อคิดว่าหากพรุ่งนี้เธอกลับไป ก็หมายความว่าทุกอย่างที่นี่คงเป็นแค่ฝันตื่นนึงของเธอ ไม่มีตัวตน ไม่หลงเหลือเรื่องราวที่เกี่ยวกับเธอในนิยายเรื่องนี้อีกแล้ว ทุกอย่างคงกลับมาเป็นอย่างที่มันควรเป็นและไม่มีใครจดจำเธอได้อีก แม้แต่อคิราห์…แต่ถึงอย่างนั้นศศินาก็ไม่มีแม้เศษเสี้ยวของความลังเล เธอที่เพิ่งสร้างความผูกพันกับผู้คนมากมายตั้งแต่เข้ามาที่นี่โดยความไม่ตั้งใจ ยิ่งมั่นใจว่าไม่ควรดึงความสัมพันธ์รูปแบบไหนเข้ามาในชีวิต เพราะสุดท้ายการจากลามันจะจบลงที่ความเจ็บปวดอยู่เสมอ อะไรที่เคยเป็น อะไรที่คุ้นเคยก็ดีอยู่แล้ว ชีวิตแบบที่ใช้มาตลอดนั่นแหละคือสิ่งที่ถูกต้องแล้ว—--ศศินาตรวจดูของในห้องอีกครั้งยามเช้ามืดเพื่อความแน่ใจ แต่ทั้งเนื้อทั้งตัวก็ไม่มีอะไรติดมาตั้งแต่แรกนอกจากกล

อคิราห์โดดลงจากม้าแล้วจูงไปล่ามไว้กับโคนต้นไม้ใหญ่ ก่อนจะหันมายื่นมือให้ศศินาจับลง “ลงมาสิ”“ฉันลงเองได้ค่ะ”ศศินาบอกพลางหลบสายตาคมนั่น เธอก้มมองที่เหยียบที่ห่างจากเท้าตัวเองไปไม่มากก่อนจะพยายามยื่นเท้าลงไปให้ถึง อคิราห์พ่นลมหายใจออกมาแล้วดุไม่จริงจังนัก“อย่าดื้อ เจ้าคงไม่อยากหล่นลงมาเจ็บตรงนี้หรอกนะ”“ฉันแค่เห็นว่ามันไม่จำเป็นต้องให้คุณช่วยต่างหากล่ะ”“งั้นหรือ ไม่ใช่ว่าเจ้าเขินอายจนไม่กล้าถูกตัวข้าหรอกนะแม่หญิง”“เพ้อเจ้อ ส่งมือมาสิจะลงเดี๋ยวนี้แหละ”“หึ…”อคิราห์ขำในลำคอเบาๆ ดวงตาคมเป็นประกายยามมองใบหน้าบึ้งตึงที่แดงก่ำของคนที่บอกไม่ได้เขินอาย ศศินาเป็นแม่หญิงที่ทำให้รู้สึกประหลาดใจอยู่ตลอดเวลา เวลาไม่นานที่ได้รู้จักแต่กลับนานมากในความรู้สึก ทั้งที่ไม่เคยถามไถ่เรื่องส่วนตัวกันสักครั้งแต่กลับคุ้นเคยและสบายใจยามได้อยู่ใกล้ ไม่จำเป็นต้องปั้นหน้ารักษามารยาทใดๆทั้งสิ้น เพราะตั้งแต่แรกเจอเราต่างเปิดเผยตัวตนกันไปแทบทุกแง่มุมแล้วนั่นคือสิ่งที่อคิราห์เริ่มเข้าใจมากขึ้นว่าทำไมถึงได้สบายใจกับศศินา แต่สิ่งนึงที่อคิราห์ไม่เคยเข้าใจมาตลอด คือศศินาที่แสดงออกชัดเจนเสมอ กลับไม่เคยพูดสิ่งที่ตรงก

ศศินามองใบหน้าที่ไร้รอยยิ้มเหมือนเช่นก่อนหน้าก็รู้สึกผิดขึ้นมา เธอพยักหน้าให้ก่อนจะส่งมือไปจับมือหนาที่ยื่นมาให้เธอจับ อคิราห์ก็ยังเป็นคนที่อ่อนโยนและใส่ใจเสมอ แบบที่ทำให้กำแพงสูงลิ่วของเธอต้องพังทลายลงทีละนิดอย่างไม่ทันได้รู้ตัวจากนั้นทั้งคู่ก็มีแต่ความเงียบตลอดระยะทางที่เหลือ แม้จะแวะตลาดในหมู่บ้านเล็กๆที่มีของน่าสนใจมากมาย ศศินาก็แค่ดูผ่านๆไม่ได้ตื่นเต้นอย่างที่ควรจะเป็น มื้ออาหารแรกของวันที่ได้กินด้วยกันลำพังที่มีแต่ของชอบ ทั้งคู่ก็รู้สึกว่าแทบไม่รับรู้รสชาติของมันเท่าไหร่นัก ทุกอย่างจบลงในเวลาไม่นานและแทบไม่ได้พูดคุยกันอีกเลยอาจเพราะเรื่องที่ตกค้างในใจมันหนักหนาเกินกว่าจะจัดการได้ในเวลานี้ และเวลาที่เหลืออยู่ก็ใกล้จะจบลงทุกทีอย่างที่พอจะรู้สึกได้ ไม่ใช่แค่อคิราห์ แต่ศศินาเองก็รู้สึกเช่นกัน ว่าวันนี้คงถึงเวลาที่เธอจะได้ไปจากที่นี่แล้วจริงๆ“ท่านทั้งสอง มาจากไหนหรือขอรับ”ทหารยามหน้าประตูทางเข้าหมู่บ้านชายแดนออกมากันไว้ ก่อนจะถามทั้งสองคนที่ขี่ม้ามาหยุดหน้าประตูตามระเบียบ เพราะที่นี่เป็นเขตชายแดนระหว่างเมืองถึงต้องมีการคุมที่เข้มงวดเป็นพิเศษ “ข้าคือเจ้าหมื่นอคิราห์ และนี่คือพี่ส