All Chapters of พระเอกหลงยุค: Chapter 1 - Chapter 10

“ศิส่งงานไปให้ดูแล้ว พี่ช่วยตรวจให้หน่อยนะคะว่าโอเคมั้ย ถ้าจะแก้ยังไงก็บอกได้ค่ะ”“โอเคศิ พี่ว่าระดับศิคงไม่ต้องแก้หรอก ใช้วันหยุดให้คุ้มเถอะไว้ว่างๆพี่ไปเที่ยวหานะ”“ได้ค่ะพี่เจน”ศศินากดวางสายจากรุ่นพี่ที่เคยเป็นพี่รหัสในสมัยเรียน เป็นคนเดียวที่พอจะติดต่อกันอยู่บ้างแต่ทั้งหมดก็เพราะเรื่องงาน ศศินาเป็นพนักงานประจำในบริษัทดังมาหลายปีตั้งแต่เรียนจบ แต่ก็รับงานออกแบบเว็บไซต์เป็นงานเสริมบ้างตามแต่จะมีเวลาพอ และส่วนใหญ่ก็เป็นรุ่นพี่คนนี้ที่หางานมาให้บ่อยๆ ด้วยความสามารถและประสบการณ์ที่สั่งสมมาหลายปี ศศินาเลยเป็นตัวเลือกต้นๆเวลาที่คนอยากจ้าง แต่เธอก็เลือกแค่งานที่อยากทำจริงๆเท่านั้นไม่ได้รับเพราะร้อนเงินอะไรก็เหลือตัวคนเดียวแล้ว จะตั้งหน้าตั้งตาทำงานจนลืมใช้ชีวิตได้ยังไง เงินสำคัญก็จริงแต่ความสุขในชีวิตก็สำคัญไม่แพ้กัน เธอต้องใช้ชีวิตที่เหลือให้ดีที่สุดเพราะวันนึงที่ไปเจอครอบครัวอีกครั้งจะได้เจออย่างภาคภูมิใจว่าใช้ชีวิตมาดีแล้ว“วันนี้พระจันทร์เต็มดวงนี่นา แต่มองไม่ชัดเลยแฮะ”พึมพำอยู่คนเดียวเพราะเห็นว่าบนฟ้าคืนนี้มีพระจันทร์ลอยอยู่ แต่บนตึกสูงกลางเมืองใหญ่แบบนี้ ถึงจะเห็นก็ไม่ชัดเหมือนต

คนบนเตียงเสียงอ่อนลงเมื่อเห็นน้ำตาที่เริ่มไหลจากผู้หญิงตรงหน้า จากที่กรุ่นโกรธก็เริ่มสงบลงและเรียกหาสติของตัวเองให้กลับมามากขึ้น ก็จริงที่ว่าเธอไม่น่าใช่ผี แต่ก็ไม่เข้าใจอยู่ดีว่ามันเกิดอะไรขึ้น“ขอร้อง คุณออกไปเถอะนะ ถ้าอยากได้เงินก็เอาไปแต่ปล่อยฉันไปเถอะ ฉันก็แค่อยากใช้ชีวิตที่เหลือให้ดีๆแค่นั้นเอง ฮึก ทำไมต้องเป็นฉันด้วย ฮือ”ศศินาร้องไห้ออกมาอย่างสุดกลั้น เธอมองคนบนเตียงด้วยสายตาอ้อนวอนปนตัดพ้อ ไม่เข้าใจเลยว่าคนที่โดดเดี่ยวเช่นเธอจะต้องโชคร้ายไปถึงไหน ไม่เคยขอความสุขอะไรด้วยซ้ำในชีวิตที่ว่างเปล่ามาตลอดแบบนี้“แม่หญิง…เจ้าอย่าร้อง ข้าไม่ได้จะทำอะไรเจ้าเลย ข้าก็ไม่เข้าใจว่ามันเกิดอะไรขึ้น ข้าขอโทษที่ทำให้เจ้ากลัว”ใบหน้างดงามสลดลงทันที ก่อนจะหันไปมองนอกระเบียงที่ยังมีฝนตกหนักอยู่ด้วยความสับสน ศศินาที่เห็นว่าอีกคนดูไม่ได้มีเจตนาจะทำร้ายเธอจริงๆถึงได้เบาใจลงนิดหน่อย เธอสูดหายใจเข้าลึก ก่อนจะรวบรวมความกล้าอีกครั้ง ไม่ว่ายังไงก็ต้องคุยกันให้รู้เรื่อง“ถ้าคุณไม่ใช่คนร้าย ฉันก็ไม่ใช่ผี ไม่ใช่ตัวอะไรทั้งนั้นเพราะนี่คือห้องของฉัน แล้วฉันก็อยากรู้ว่าคุณเข้ามาได้ยังไง”“นี่เรือนเจ้าจริงๆงั้นห

ศศินาบอกก่อนจะหันมาจัดการกับจานข้าวผัดตรงหน้าตัวเองทันทีด้วยความหิว อคิราห์มองจานข้าวผัดที่หน้าตาดูไม่น่ากินเท่าไหร่ตรงหน้าตัวเองก่อนจะนิ่วหน้าอีกครั้ง มันไม่มีความสวยงามสักนิด ไม่เคยกินอาหารที่ไหนที่ไม่เคยจัดสำรับแบบนี้มาก่อน จานข้าวที่ดูคลุกทุกอย่างมารวมกันแบบนี้มันเหมือนกับที่บ่าวไพร่เอาไปให้พวกหมาแมวใต้เรือนกินแท้ๆ หากเป็นสำรับที่เรือนแม้แต่ผักก็ยังต้องแกะสลักออกมาให้สวยงามเลยด้วยซ้ำใบหน้าหล่อเหลาเหยเกก่อนจะหันไปมองศศินาที่นั่งอยู่ห่างไปด้วยความระแวง ไม่เคยมีแม่หญิงที่ไหนแข็งกระด้างใส่แบบนี้มาก่อนเช่นกัน แต่พอเห็นว่าศศินากินเหมือนอร่อยนักหนาก็รู้สึกหิวขึ้นมาจนต้องก้มลงไปจัดการอย่างจำใจ ศศินาลอบมองคนเรื่องมากด้วยความหมั่นไส้ แต่พอเห็นท่าทางตาโตตอนกินเข้าไปคำแรกก็แอบยิ้มสะใจ คงคิดว่ามันจะไม่อร่อยสินะแต่เรื่องทำอาหารศศินามั่นใจมากว่าเธอทำอร่อยแน่นอน เธอฝึกกับแม่มาตั้งแต่เด็กจนโตเรื่องอะไรจะไม่อร่อย อาจไม่เท่ามืออาชีพแต่ก็มั่นใจได้ว่าไม่มีทางออกมาแย่แน่นอน “อร่อยมาก นี่มันเรียกว่าอะไรหรือแม่หญิง” “ข้าวผัดหมูธรรมดานี่แหละค่ะ มันอร่อยมากจริงๆเหรอ” ศศินาแปลกใจไม่น้

อคิราห์ถามเสียงสูงพลางมองชุดเสื้อยืดแขนสั้นกับกางเกงวอร์มขายาวที่ศศินายื่นให้ด้วยความระแวง ดูยังไงก็แปลกเกินกว่าจะใส่ได้ ศศินากรอกตามองบนกับความเรื่องเยอะของพ่อพระเอกก่อนจะประชดออกมา“มันก็ดีกว่าชุดโบราณเต็มยศของคุณก็แล้วกัน อยู่ที่นี่ขืนใส่แบบนี้เดินเค้าหาว่าคุณเป็นคนบ้าแน่ๆ”“เจ้านี่หยาบคายนัก ชุดนี้ต้องใช้เวลาตัดเย็บอยู่กี่เดือนกันเจ้ารู้หรือไม่”“รู้เจ้าค่ะว่ามันงามมากแล้วก็น่าจะล้ำค่าสุดๆเลยด้วย แต่คุณจะมาใส่ที่นี่ไม่ได้เก็บไว้ไปใส่ที่เรือนคุณนะเจ้าคะ”ศศินาประชดพลางถอนหายใจออกมาด้วยความอ่อนใจ ไม่คิดว่าจะมาดื้อกับเรื่องเล็กน้อยแบบนี้เลย ให้ตายเถอะ“ข้าไม่ใส่”“แต่คุณต้องอาบน้ำ ต้องใส่ชุดนี่ด้วยถ้าไม่ใส่ก็เชิญออกไปอยู่ที่อื่นค่ะ”“นี่เจ้าจะไล่ข้าออกจากเรือนทั้งที่ข้าก็ไม่รู้จักที่นี่งั้นรึ เจ้าจะใจดำเกินไปแล้วนะแม่หญิง”“ทำขนาดนี้ยังจะว่าใจดำอีกนะ เดี๋ยวก็ไล่ไปจริงๆซะเลยดีมั้ยเนี่ย”ศศินาบ่นอย่างเหนื่อยใจ พ่อพระเอกนี่มีแต่ความเยอะจนน่าหมั่นไส้ไปหมด หากเป็นคนอื่นที่เค้าเจอพระเอกนิยายออกมาแบบนี้คงได้แต่หลงในความหล่อจนเพ้อแน่ๆ น่าจะมีแต่เธอละมั้งที่รำคาญจนอยากไล่กลับไปเร็วๆซะที หล่อแ

“ไม่ได้ปลูกเองซะหน่อย นี่น่ะเรียกว่าคอนโดค่ะคุณ เป็นตึกสูงๆที่มีหลายชั้นมากๆ แต่ละชั้นก็จะแยกเป็นห้องอีกหลายห้อง เพราะงั้นนี่เป็นห้องเดียวที่ฉันเป็นเจ้าของ อยู่รวมกับเจ้าของห้องคนอื่นๆในตึกนี้อีกหลายร้อยคนเลยค่ะ ตึกอื่นๆที่คุณมองเห็นนั่นก็เหมือนกัน บางที่ก็เป็นที่ทำงาน ที่เรียน แล้วก็เป็นร้านค้าหลายๆร้านรวมกันเรียกว่าห้างสรรพสินค้า พอจะเข้าใจมากขึ้นมั้ยคะ” ศศินาอธิบายอย่างใจเย็น เข้าใจว่าสำหรับอคิราห์เรื่องพวกนี้ดูจะแปลกจนเข้าใจยากแน่ๆ “งั้นเมืองเจ้าก็ไม่มีเรือนแยก ไม่ได้ที่ดินให้ปลูกของกินแบบที่เมืองข้าเลยงั้นหรือ” “มีสิคะ แต่ที่ในเมืองมันแพงมากๆ คนที่มีเงินเยอะๆก็ซื้อได้หรือถ้ามีบ้านอยู่แล้วก็ไม่ต้องมาซื้อห้องแบบนี้ มันมีที่อยู่หลายแบบมากๆแล้วแต่เราจะสะดวกอยู่ค่ะ บางคนเป็นครอบครัวใหญ่ก็ต้องอยู่บ้านใหญ่ๆ อย่างฉันตัวคนเดียวก็อยู่ห้องแบบนี้สะดวกกว่า ถ้าคุณเรียกว่าเมืองแบบที่คุณอยู่ที่นี่ก็เป็นเมืองที่ใหญ่มากๆมีหลายเมืองเหมือนกับที่คุณอยู่เลยค่ะ มีบ้านเรือนแตกต่างไปแต่ละพื้นที่ด้วยคงต้องอธิบายอีกนานกว่าจะเข้าใจทั้งหมด เอาเป็นว่ารู้ไว้คร่าวๆก็พอถ้าคุณยังไม่กลับไปจะหาแผนที่มาเปิ