Lahat ng Kabanata ng พระเอกหลงยุค: Kabanata 51 - Kabanata 60

“คุณรอบนรถก่อนนะคะ ฉันขอลงไปถามทางนิดนึง” ศศศินาหันมาบอกอคิราห์หลังจอดรถหน้าบ้านหลังนึงในหมู่บ้านที่เป็นจุดหมายปลายทาง บ้านผาแดงในอำเภอปาย คือหมู่บ้านที่มาตามหาเจ้าของร้านขายของเก่าที่ต้องการเจอที่สุดตอนนี้ แต่แผนที่กับสถานที่จริงทำเอาลำบากจนต้องคอยลงไปถามชาวบ้านอยู่ตลอดทาง ยิ่งเข้ามาลึกก็ยิ่งไม่ค่อยมีบ้านคนและเป็นป่าเขาซะส่วนใหญ่ ศศินาไม่เคยขับรถลำบากขนาดนี้มาก่อนเลย “ใกล้ถึงแล้วค่ะ เค้าบอกว่าให้ตรงไปจนสุดหมู่บ้านเลย” ศศินาบอกด้วยรอยยิ้มยินดีที่การเดินทางนี้จะจบลงสักที กลับกันที่อคิราห์กำลังใจหายขึ้นทุกทีเมื่อการเดินทางใกล้ถึงจุดหมาย ตั้งแต่เมื่อคืนที่เข้านอนก็เอาแต่คิดวนเวียนด้วยใจที่ไม่เป็นสุขจนนอนแทบไม่หลับ จนตื่นเช้ามาก็ยิ่งกินอะไรแทบไม่ลงที่รู้ว่าวันนี้จะถึงจุดหมายแล้ว ยิ่งเป็นตอนนี้ ก็แทบบอกความรู้สึกตัวเองไม่ถูกเลยว่าความดีใจแบบศศินามันหายไปไหนหมด ในใจมีแต่ความเศร้าหมองจนไร้รอยยิ้ม ดวงตาคมเอาแต่เหม่อมองไปนอกรถอย่างไร้จุดหมาย อยากหันไปบอกกับศศินาเหลือเกินว่าเค้าไม่อยากกลับแล้ว อยากอยู่ที่นี่ไปตลอดชีวิต อยากเป็นคนเห็นแก่ตัวที่ทิ้งครอบครัวเพื่อความสุขห

“หนูไม่เข้าใจค่ะ” “ลุงว่าหนูเข้าใจดีเลยต่างหาก ก่อนมาหาลุงก็มีคำตอบอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ” คุณลุงนักปราชญ์ตอบยิ้มๆ ก่อนจะเปลี่ยนอิริยาบถมาเป็นผ่อนคลายจิบชาแล้วหันไปชมวิวต่อ ต่างจากศศินาและอคิราห์ที่ยังขมวดคิ้วงุนงงเหมือนเดิม “แต่คุณลุงเป็นคนทิ้งที่อยู่ไว้เพราะอยากให้หนูมาหาไม่ใช่เหรอคะ” “ผิดแล้ว ลุงทิ้งไว้เพราะเผื่อว่าหนูอยากจะมาต่างหาก” “หนูแค่อยากรู้ว่าต้องทำยังไง ทุกอย่างมันถึงจะกลับไปเป็นเหมือนเดิมค่ะ” ศศินาตัดบทเมื่อยิ่งถามก็ยิ่งไม่เข้าใจเจตนาของคุณลุง อย่างน้อยก็ขอคำตอบที่ต้องการหน่อยเถอะ “ทำอย่างที่หนูต้องการสิ อีกอย่างการที่สิ่งไหนมันเปลี่ยนไปแล้วมันก็คงไม่มีวันเหมือนเดิมได้อีก จริงมั้ย” “หนูอยากจบเรื่องนี้ค่ะคุณลุง ช่วยบอกหน่อยได้มั้ยคะว่าครั้งนี้มันจะจบจริงรึเปล่า” “ลุงบอกทั้งหมดที่ลุงบอกได้แล้ว ที่เหลือก็ขึ้นอยู่กับทั้งสองคนว่าอยากให้เรื่องมันเป็นแบบไหน ลุงรู้ว่าพวกเธอมีคำตอบอยู่ในใจแล้ว” คุณลุงยังคงตอบคำถามที่เป็นเหมือนปริศนาอยู่เหมือนเดิม จนศศินาเองก็เริ่มถอดใจว่าเซ้าซี้ไปคงไม่ได้อะไรเพิ่มอีก นึกไปถึงหลวงพ่

อคิราห์ถามด้วยแววตาตัดพ้อ ไม่เข้าใจว่าทำไมตอนนี้ศศินาถึงได้กลับมาเย็นชาใส่อีกแล้ว ทั้งที่เพิ่งจะสร้างความทรงจำดีๆให้กันมาตลอดวันแท้ๆ“ฉันจะไปรู้อะไรล่ะคะ ฉันไม่ใช่คุณสักหน่อยนี่”“แปลกนัก ที่แววตาของเจ้าไม่ได้บอกข้าเช่นนั้นเลย”“คุณ…”ศศินาหันมามองเมื่อมือหนาจับข้อมือเธอเอาไว้ อคิราห์เงยหน้ามาสบตากับดวงตาอีกคนที่สื่อความหมายที่ศศินาไม่อาจเบือนหน้าหนีไปได้อีกเลย ราวกับถูกใบหน้างดงามราวภาพวาดนั้นดึงดูด ดวงตาคู่คมตรึงสายตาเธอไว้ด้วยประกายความหมายลึกซึ้งมากมายยิ่งกว่าวันไหนและศศินาแพ้มากเหลือเกิน แพ้อคิราห์ที่แสดงออกอย่างซื่อตรงเสมอ แพ้ความอบอุ่นอ่อนโยน คนที่แม้จะอายุน้อยกว่าเธอแต่กลับหนักแน่นและเป็นผู้ใหญ่จนเธอลืมข้อนี้ไปทุกครั้งเมื่ออยู่ด้วยกันแต่ถ้าจะพูดให้ถูก ก็คือเธอแพ้ทุกอย่างที่เป็นอคิราห์โดยไม่จำเป็นต้องหาเหตุผลอะไรมาสนับสนุนด้วยซ้ำ เพราะใจเธอมันได้ตกหลุมรักอย่างไร้เงื่อนไขไปจนหมดแล้ว“ดวงตาของเจ้าซื่อสัตย์ตลอดเวลา เจ้าเคยรู้บ้างหรือไม่”“ฉัน…”ศศินาไร้คำพูด ไม่สามารถละสายตาออกมาจากดวงตาคู่นั้นได้ เพิ่งรู้ว่าอคิราห์รู้ทันเธอมาตลอด เพิ่งรู้ว่าสายตาเธอมันไม่ได้แสดงออกเหมือนการกระท

“ทำไม…” ศศินายืนอึ้งทั้งน้ำตานองหน้า เธอพึมพำออกมาอย่างไม่อยากเชื่อสายตา ขณะที่ฟ้าฝนกลับเริ่มเบาลงในทันที และตรงหน้าเธอ คืออคิราห์ที่ยังยืนที่เดิมไม่ได้หายไปไหน “ข้าก็ไม่รู้ แต่ข้าดีใจมากเหลือเกิน” อคิราห์บอกก่อนจะโยนกล่องดนตรีลงบนโต๊ะ แล้วโผเข้ากอดร่างบางด้วยรอยยิ้มกว้าง ไม่อยากสงสัยอะไรอีกแล้วในเมื่อความสุขสำคัญกว่าทุกอย่าง “มันเกิดอะไรขึ้นคะ” “เพราะฟ้าคงรู้ ว่าข้าไม่อยากจากเจ้าไปในตอนนี้อย่างไรเล่า” อคิราห์บอกก่อนจะจับใบหน้าสวยขึ้นมารับจูบอีกครั้งด้วยความสุขที่ล้นใจ ศศินาหลับตา ตอบรับความหวานล้ำนั้นทั้งน้ำตา แต่คราวนี้เป็นน้ำตาของความยินดีที่ไม่ได้ถูกพรากเอาความสุขไป อคิราห์ที่เธอรักยังคงอยู่ตรงนี้ และโอบกอดเธอได้เหมือนเดิมแล้ว เสียงริมฝีปากที่บดจูบดังคลอกับเสียงฝนพรำ ราวกับดนตรีจังหวะหวานซึ้งในความรู้สึก อคิราห์จับคางเล็กให้เงยขึ้นมาสบตากันอีกครั้ง ใช้นิ้วมือปาดน้ำตาออกจากใบหน้าสวยแล้วจูบซับเนิ่นนานอย่างปลอบประโลม หัวใจที่เคยเจ็บร้าวก่อนหน้า ตอนนี้กลับเต้นด้วยความยินดีขึ้นอีกครั้ง เกือบไปแล้ว เกือบจะไม่ได้ใช้เวลาด้วยกันอีกแล้วทั้งท

บ้านสองชั้นขนาดกลางสีขาวเทาดูอบอุ่นสบายตา ตั้งอยู่บนเนินเขาที่มีพื้นที่หลายสิบไร่ ด้านหลังเป็นสวนผลไม้หลายชนิดที่ปลูกปะปนกันไป มีเขาที่มองเห็นไกลๆเป็นฉากหลังอีกที ส่วนด้านข้างติดกับลำธารเล็กๆที่ยังมีป่าสมบูรณ์ตามธรรมชาติ ส่วนบริเวณหน้าบ้านถูกจัดเป็นสวนดอกไม้หลายชนิดที่ตกแต่งไว้สวยงามและเป็นสัดส่วน ส่วนด้านข้างอีกฝั่งก็เป็นต้นไม้ใหญ่ที่ถูกปลูกเอาไว้นานจนโตเต็มพื้นที่ มองไปเห็นอีกบ้านที่อยู่ห่างออกไปพอสมควร ราวกับว่ามีรั้วธรรมชาติกั้นบ้านหลังนี้ไว้ทุกทางโดยสมบูรณ์ และที่นี่ คือบ้านที่ศศินาตั้งใจพาอคิราห์มาอยู่ด้วยกันหลังตัดสินใจคุยกันเมื่อไม่กี่วันก่อน บ้านที่เธอเคยอยู่กับครอบครัวมาตั้งแต่เกิดและไม่กล้ากลับมาหลายปี แต่ก็ไม่เคยตัดใจขายมันได้เลยแม้จะมีคนเสนอราคาให้สูงขึ้นทุกปีก็ตาม เพราะเธอกลัวว่าเจ้าของใหม่ จะมาทำให้บ้านหลังนี้เปลี่ยนไป แล้วภาพความทรงจำแสนมีค่าของเธอกับครอบครัวจะถูกทำลายไปด้วย เธอก็เลยจ้างคนดูแลไว้ตลอดแต่ก็ไม่เคยกลับมา“นี่คือบ้านเกิดของคุณเหรอครับ”อคิราห์ถามพลางเงยหน้ามองบ้านและรอบๆบริเวณด้วยความอึ้ง เพราะเคยเห็นแต่ตึกสูงในเมืองแล้วก็ชนบททางเหนือที่ศศินาพาไป เล