Semua Bab พระเอกหลงยุค: Bab 41 - Bab 50

“หลวงพ่อรู้หรือขอรับ”อคิราห์ถามด้วยสีหน้าตกใจ แต่ใจความหลังประโยคกลับทำให้รู้สึกมีความหวังขึ้นมาอีกครั้งอย่างห้ามไม่ได้“ข้าก็รู้แค่เรื่องที่ควรรู้ จะไปรู้ในสิ่งที่เจ้าอยากรู้ได้อย่างไรเจ้าแสง”หลวงพ่อกล่าวด้วยรอยยิ้มใจดี แต่ก็แอบดักทางอคิราห์อย่างรู้ทันเช่นกัน อคิราห์เลยรีบคลานเข้าไปใกล้อีกหน่อยเพื่อขอความเห็นใจ คิดถูกจริงๆที่พาศศินามาหาหลวงพ่อที่นี่“หลวงพ่อ ช่วยข้าสักครั้งเถอะขอรับ ยังไงแม่หญิงก็ต้องกลับเมืองนะขอรับ”“ถึงข้าไม่ช่วยก็ได้กลับอยู่แล้ว”“จริงหรือขอรับ”“ข้าโกหกพวกเจ้าได้หรือ”“ถ้าเช่นนั้น ที่หลวงพ่อพูดเมื่อครู่นี้…”“ข้าบอกได้เท่านี้ล่ะเจ้าแสง บางอย่างข้าเองก็ไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าไปวุ่นวายได้ เจ้าเข้าใจหรือไม่”“ขอรับ…”“ไม่ต้องทำหน้าเศร้าไปหรอก ข้าบอกให้เจ้าทำใจสบายๆก็ทำเช่นนั้นเถอะ”หลวงพ่อปลอบใจเมื่อเห็นสีหน้าที่หงอยลงของคนที่เคยอยากให้มาเป็นลูกศิษย์เมื่อครั้งเยาว์วัย แต่ด้วยภาระหน้าที่ของอคิราห์แล้วย่อมทำแบบนั้นไม่ได้ เลยทำได้เพียงมาเจอเป็นครั้งคราวยามที่ท่านกลับจากธุดงค์แบบนี้“ข้าถามได้หรือไม่เจ้าคะ”ศศินาที่รอโอกาสมานานถามขึ้นเมื่อไม่มีใครพูดอะไรอีก“ว่ามาเถอะ

ความร้อนจากแสงแดดที่พาดผ่านผิวกายทำให้ศศินาขยับตัวหนีด้วยความรำคาญ แต่แรงกอดรัดที่น่าอึดอัดทำให้เธอจำต้องลืมตาขึ้นมาอย่างหงุดหงิด ก่อนจะต้องเบิกตาโตเมื่อเห็นว่าใครกำลังกอดเธออยู่ ศศินารีบดันแขนแกร่งออกจากตัวด้วยความลำบากเพราะถูกกอดไว้แน่นมากๆร่างบางขยับตัวออกห่างแล้วมองอคิราห์ที่ยังหลับตาพริ้มอย่างไม่อยากเชื่อ ใบหน้าหวานหันมองไปรอบๆห้องก็สบายใจขึ้นเมื่อเธอกลับมาที่โลกเดิมอย่างปลอดภัยแล้ว แต่ที่ไม่เป็นไปตามแผนคือคนตัวโตข้างๆเธอนี่แหละ ถ้าอคิราห์ยังหลุดมากับเธอที่นี่แบบนี้ แล้วเรื่องมันจะจบอย่างที่เธอต้องการได้ยังไง แต่ตอนนี้เธอต้องจัดการพ่อพระเอกตัวปัญหาที่ติดมานี่ก่อน อุตส่าห์จะลาดีๆแล้วเชียว ดันดื้อด้านกอดเธอไว้แน่นจนติดมาด้วยแบบนี้มันใช้ได้ที่ไหนกัน “คุณ! นี่คุณตื่นนะ” “อืม มีอะไรหรือ” อคิราห์งึมงำตอบแต่ตากลับไม่อยากลืมขึ้นมา เพราะรู้สึกว่าที่นอนวันนี้มันนุ่มกว่าทุกวัน ร่างสูงพลิกตัวหนีแล้วดึงผ้าขึ้นมาคลุมจนมิดหน้า ศศินาที่เห็นแบบนั้นเลยยิ่งโมโหจนตีแรงกว่าเดิม “มีอะไรงั้นเหรอ มีสิ มีเยอะด้วยตื่นเดี๋ยวนี้เลยนะ” “โอ้ย! นี่เจ้ากล้าตีข้าแล้วรึแ

เสียงเล็กแหลมที่แทบตะโกนผ่านสายมา ทำเอาศศินาต้องเอามือถือออกห่างๆพลางถอนหายใจ เริ่มแล้วสินะนรกที่แท้จริงของเธอ“พอดีศิมาต่างจังหวัดแล้วไม่มีสัญญาณค่ะ วันนี้เพิ่งออกมาในเมืองเลยว่าจะติดต่อพี่เพื่อขอลายาวอีกสักสามวันได้มั้ยคะ เป็นลาพักร้อนก็ได้ค่ะศิมีธุระด่วนจริงๆ”ถึงจะเป็นคำโกหก แต่ก็เป็นคำโกหกที่ศศินาไม่ได้รู้สึกผิดนัก เพราะมันคือสิทธิ์ของเธอที่จะทำได้แม้จะไม่ได้มีธุระจริงๆก็ตาม วันหยุดเธอควรได้พักไม่ใช่โดนตามไปทำงานเหมือนที่ผ่านมา และควรได้รับสิทธิ์ที่จะลาอย่างที่พนักงานควรได้ที่ผ่านมาเธอปล่อยผ่านและอดทนมาตลอดเพราะคิดว่าตัวเองก็ไม่ได้อยากจะลาไปไหนอยู่แล้ว วันหยุดที่ถูกตามไปทำงานก็คิดว่าไม่ได้เดือดร้อนอะไรเลยไปตลอด จนกลายเป็นเรื่องบั่นทอนความสุขในชีวิตของเธอมาทีละนิดๆจนตอนนี้ไม่อยากจะทนอีกแล้ว“พี่เข้าใจนะคะ แต่งานก็ด่วนและรอไม่ได้เหมือนกันค่ะเข้าใจพี่ด้วย”“แต่ศิเพิ่งส่งงานล่าสุดไปนี่คะ แล้วก็จัดการล่วงหน้าไว้หมดแล้วด้วยค่ะ ศิตั้งใจจะโทรไปขอลากับพี่ตั้งแต่วันศุกร์ตอนเย็นแล้วแต่มีธุระซะก่อนค่ะ”ศศินาท้วงด้วยความไม่อยากเชื่อ ไอ้คำว่าเข้าใจแต่ในความหมายคือไม่เข้าใจนั่นก็ยิ่งทำให้รู้สึ

“เดี๋ยวนะ ร้านมันต้องอยู่ตรงนี้นี่นา” ศศินาขมวดคิ้วพลางมองตึกแถวตรงหน้าด้วยความงุนงง ร้าน ‘เก็บเวลา’ ที่เธอมาซื้อกล่องดนตรีไปตอนนี้หายไปราวกับไม่เคยอยู่ตรงนี้มาก่อน ไม่ว่าเธอจะตั้งใจมองยังไงร้านที่เปิดอยู่ก็เปลี่ยนเป็นร้านเช่าชุดแต่งงานไปแล้วเรียบร้อย นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันอีก ศศินาได้แต่นึกอยู่ในใจ อุตส่าห์ชวนอคิราห์ออกมาตั้งแต่บ่ายๆเพราะกลัวตอนเย็นคนจะเยอะ แต่กลับไม่เจอร้านเดิมแบบนี้จะทำยังไงต่อดี “หมายความว่ายังไงครับ” “ก็ร้านมันเคยอยู่ตรงนี้แต่ตอนนี้ไม่มีแล้วไงคะ” ศศินาบอกพลางหันไปมาอย่างไม่รู้จะทำยังไงต่อ นี่มันจะแปลกทุกเรื่องเกินไปแล้ว เวลาแค่ไม่กี่วันร้านขายของเก่าที่ใหญ่ขนาดนี้หายไปได้ยังไงก่อน “คุณมาถูกที่แน่เหรอครับ” “แน่สิคะ ร้านแถวนี้ไม่ได้เยอะขนาดนั้นซะหน่อย แล้วร้านขายของเก่าก็มีแค่ร้านเดียวด้วยฉันจำได้” ศศินายืนยันเพราะตลาดนี้ไม่ได้มีซอกซอยอะไรมากมาย อีกอย่างเธอมาเดินจนจำได้ทุกซอกทุกมุมแล้วด้วย “งั้นจะทำยังไงต่อครับ” “คงต้องเข้าไปถามเจ้าของใหม่ดูค่ะ เค้าอาจจะรู้จักกันก็ได้” ศศินาบอกอย่างจนใจ ก่อนจะเดิ

“คุณเหนื่อยหรือเปล่าครับ” อคิราห์ถามด้วยความเป็นห่วงเมื่อเห็นสีหน้าที่ดูอ่อนล้าของศศินา ตอนนี้ทั้งสองคนเดินทางมาได้ครึ่งวันแล้วและศศินาก็รู้สึกเมื่อยจนต้องชวนอคิราห์แวะทานมื้อเที่ยงและพักร่างกายไปในตัว “นิดหน่อยค่ะ พักไม่นานก็หายแล้ว” “ผมเพิ่งรู้ว่าต้องเดินทางไกลมากขนาดนี้ ทั้งที่รถของคุณแทบไม่ได้หยุดพักเลย” “ใช่ค่ะ เดินทางไปเหนือจะไกลมาก นี่เราเพิ่งมาได้ครึ่งทางเองนะคะ กว่าจะถึงเชียงใหม่ก็คงมืดแล้ว คืนนี้เราคงต้องนอนค้างที่นั่นก่อนแล้วตอนเช้าค่อยไปที่ปายต่อค่ะ” ศศินาบอกแผนการเดินทางอีกทีแม้จะคุยกันก่อนออกมาแล้ว เข้าใจว่าถึงบอกไปอคิราห์ก็คงไม่รู้อยู่ดีแต่อย่างน้อยก็จะได้รู้เวลาในการเดินทาง ศศินาไม่เคยขับรถไกลขนาดนี้มาก่อนเลยในชีวิต แล้วก็ไม่ค่อยได้เดินทางไปไหนด้วย ส่วนใหญ่ก็วนๆอยู่แถวในเมืองไกลหน่อยก็คงเป็นพัทยา เรียกว่าเป็นครั้งแรกที่ขึ้นเหนือและขับรถเองอีกด้วย “ทำตามที่คุณไหวเถอะ เราไม่ต้องรีบขนาดนั้นก็ได้ครับ” “อีกครึ่งทางฉันไหวอยู่แล้วค่ะ แต่คงต้องขับช้าลงอีกเพราะไม่ชินทาง ฉันเองก็เพิ่งเคยมาทางเหนือครั้งแรกเหมือนกัน” “พอคุณเร