Semua Bab พระเอกหลงยุค: Bab 61 - Bab 70

“หนู ไม่ต้องกลัวนะเดี๋ยวน้าช่วยเอง” ศศินาวางของทั้งหมดลงที่พื้นก่อนจะรีบเดินข้ามขอนไม้เล็กๆไปอีกฝั่งทันที ใบหน้าที่กำลังหวาดกลัวและร้องขอความช่วยเหลือทำเอาเธอสงสารจนใจเจ็บ “ฮึก ช่วยผมด้วยครับ ฮือ” เด็กน้อยน้ำตานองหน้า เงยหน้าขอร้องคนที่จะเข้ามาช่วยชีวิตด้วยความอ้อนวอน ทั้งหวาดกลัวทั้งอ่อนแรงเพราะเกาะรากไม้และร้องไห้มาสักพักแล้ว “ส่งมือมาข้างนึงลูก เดี๋ยวน้าดึงขึ้นนะ” “ผมเจ็บมือครับ ฮือ” “ไม่เป็นไรนะ” ศศินาบอกพลางยื่นมือลงไปจับแขนเล็กๆนั่นไว้แน่นแล้วค่อยๆดึงขึ้นมา เด็กน้อยใช้ขายันสะเปะสะปะพลางจับมือศศินาไว้แน่น ความทุลักทุเลเกิดขึ้นเพียงไม่นานก่อนที่ศศินาจะดึงเด็กน้อยขึ้นมาสำเร็จ “ฮึก ฮือ ขอบคุณครับ” เด็กน้อยร้องไห้จ้าออกมาอีกครั้งอย่างขวัญเสีย เพิ่งรอดชีวิตมาได้หวุดหวิดทำเอาหวาดกลัวจนสั่นไปหมด ศศินารั้งร่างเล็กเข้ามากอดปลอบพลางลูบหัวเบาๆ “ไม่เป็นไรแล้วนะครับ ไม่ต้องกลัวแล้วนะ” “ฮึก ฮือ ผมกลัวมากเลยครับ ผมอยากไปหาพ่อครับ” “พ่ออยู่ที่ไหนครับ เดี๋ยวน้าพาไปเองไม่ต้องร้องนะคนเก่ง” “ฮึก พ่อ พ่ออยู่ตรง

ศศินาที่เดินกลับบ้านหลังส่งตะวันเรียบร้อย ยังไม่ทันจะได้วางกระเป๋าผ้าลงโต๊ะดี คนตัวโตที่กำลังกุมหัวนอนยาวบนโซฟาหน้าทีวีก็ทำเธอตกใจจนโยนมันส่งๆแล้วรีบวิ่งไปดูอาการทันที “แสง คุณเป็นอะไรคะ” “ปวดหัวนิดหน่อยครับ” อคิราห์ปรือตาขึ้นมาตอบ คิ้วเข้มขมวดมุ่น ใบหน้ามีเหงื่อซึมขณะที่มือหนายังคงนวดขมับตัวเองตลอดเวลา ศศินารีบย่อตัวลงคุกเข่าที่พื้น ใช้มืออังไปตามตัวและหน้าผากเพื่อดูว่าตัวร้อนหรือเปล่า ศศินารีบไปหาผ้าชุบน้ำเย็นๆมาเช็ดตามใบหน้าให้ ไม่ลืมหยิบเอายาแก้ปวดหัวมาเพื่อให้อคิราห์กินบรรเทาอาการด้วย แต่ถึงอย่างนั้นความเป็นห่วงก็ไม่ได้ลดลงจนต้องถามออกมาอีกที “ไปหาหมอมั้ยคะ” “ไม่เป็นไรครับ พักแล้วก็น่าจะดีขึ้น ว่าแต่คุณหายไปไหนมาตั้งนานครับไหนบอกว่าจะรับกลับ” อคิราห์ตอบก่อนจะถามกลับด้วยความสงสัย ศศินาช่วยจับร่างสูงขึ้นนั่งแล้วส่งยาให้อีกคนกิน “พอดีเกิดเรื่องนิดหน่อยค่ะ แต่ตอนนี้ไม่เป็นไรแล้ว” “เกิดเรื่องเหรอครับ คุณเป็นอะไรรึเปล่า ทำไมไม่โทรตามผมล่ะ” อคิราห์หันขวับมาด้วยความตกใจ ทั้งบ่นทั้งสำรวจว่าคนรักเป็นอะไรตรงไหนรึเปล่าทัน

ใกล้จะถึงวันส่งท้ายปีแล้ว บรรยากาศของช่วงเดือนธันวาคมในชีวิตแสนสงบของศศินาและอคิราห์นั้นไม่ต่างจากทุกวันมากนัก มีตะวันตัวน้อยมาคอยเป็นสีสันให้บ้างในบางวัน ช่วงนี้พ่อเจ้าตัวเริ่มจ้างครูสอนพิเศษมาที่บ้านเลยไม่ได้มาหาทุกวันเหมือนแต่ก่อนอีกแล้ว ศศินาเลยตั้งใจว่าคริสต์มาสนี้จะชวนพ่อลูกสองคนมาฉลองด้วยกันนิดหน่อย ไหนๆก็พอจะสนิทกันมากขึ้นแล้วเพราะมีตะวันเป็นตัวกลาง อีกอย่าง ช่วงหลังๆมานี้อคิราห์ก็ป่วยบ่อยขึ้นอย่างไม่ทราบสาเหตุ ทั้งที่แข็งแรงดีแต่กลับเป็นไข้ปวดหัวบ่อยมาก พอทำอาหารให้ศศินาไม่ค่อยได้เจ้าตัวก็ดูจะเครียดมากขึ้นจนศศินาต้องปลอบใจบ่อยๆ ทั้งที่เธอจ้างแม่บ้านและคนมาดูแลสวนตลอดอยู่แล้ว เจ้าตัวก็ยังจะรู้สึกผิดที่ทำอะไรตอบแทนเธอไม่ได้อยู่ดี ศศินาเลยต้องหาเวลาว่างเพื่อพาคนขี้เกรงใจไปเที่ยวและเห็นโลกที่นี่มากขึ้น ตอนนี้ก็ได้ไปด้วยกันหลายที่แล้วอย่างที่เคยได้สัญญาเอาไว้ ดีอย่างที่พอมาอยู่ห่างไกลผู้คนเธอก็เลยไม่ต้องตอบคำถามเกี่ยวกับอคิราห์มากนัก ไม่มีญาติให้ต้องคอยปวดหัว ชีวิตของพวกเธอเลยสงบเรียบง่ายมาตลอด แต่ลึกๆแล้ว ในความสงบแบบนี้ศศินาก็ไม่เคยหยุดกังวลใจได้เลย หลายครั้งที่แ

แล้วการตัดสินใจที่หนักหนาก็หวนกลับมาอีกครั้ง เมื่อหลังจากกลับมาจากคลินิกอคิราห์ก็เอาแต่เหม่อลอยไม่พูดจา บางครั้งก็เหมือนรับรู้แต่บางครั้งก็เหมือนคนละเมอพึมพำเรียกแต่ชื่อคนในครอบครัวจนศศินาใจคอไม่ดี และเธอปล่อยให้อคิราห์เป็นแบบนี้ไม่ได้จริงๆ ตอนนี้ที่คิดออกก็คงเป็นคุณลุงนักปราชญ์ที่ปายคนเดียวเท่านั้น อาจจะต้องเหนื่อยที่ต้องขับรถระยะไกลคนเดียว แต่ศศินารอไม่ได้อีกแล้ว แล้วก็พึ่งใครที่ไหนไม่ได้ด้วย“ฝากดูแลบ้านก่อนนะคะ ขอพาแสงไปหาญาติที่ปายสักสามวันค่ะแล้วศิจะรีบกลับมา”ศศินาบอกป้าแม่บ้านที่สนิทกันเหมือนญาติเพราะช่วยดูแลบ้านให้เธอมาตลอดหลายปี ปายคือคำตอบในการบอกตัวตนของอคิราห์มาตั้งแต่แรก เธอบอกว่าอคิราห์เป็นคนทางเหนือก็เลยไม่มีใครสงสัยหรือถามอะไรอีก แม้ความจริงจะเป็นทางภาคเหนือที่อยู่คนละโลกก็ตาม“ไม่ต้องห่วงนะหนูศิ ป้าดูแลได้อยู่แล้วค่ะ”“ถ้าตะวันมาหาบอกว่าศิไปธุระหลายวัน แล้วก็อย่าให้แกไปเล่นน้ำคนเดียวนะคะ”“ได้ค่ะ”ป้าแม่บ้านรับคำอย่างหนักแน่น แม้จะสงสัยว่าทำไมอคิราห์นั่งอยู่ในรถนานมากและไม่ได้ขนของอะไรไปเลยก็ตาม แต่ก็ไม่ใช่หน้าที่ที่เธอต้องไปก้าวก่ายอยู่แล้ว เลยสนใจแค่หน้าที่ตัวเองเท

“ตกใจขนาดนั้นเชียว” “ข้าไม่ควรตกใจหรือขอรับ” “ฮ่าๆ เธอนี่ช่างประชดประชันเหมือนกันนะ” คนแก่กว่าหัวเราะชอบใจเมื่อได้เห็นใบหน้าหล่อเหลานั้นบึ้งตึง แถมยังประชดกลับอย่างที่ถ้าเป็นอคิราห์ที่เธอสร้างขึ้นมาไม่มีวันทำแน่ๆ ต้องขอบคุณแม่หนูนั่นรึเปล่านะที่ทำให้พ่อพระเอกหลุดมาดได้แบบนี้ “ข้าขอร้อง ท่านอย่าเพิ่งล้อเล่นเลยขอรับ ตอนนี้ข้าร้อนใจยิ่งนัก” “เอาเถอะ ถ้าร้อนใจขนาดนั้นก็ถามมาสิพ่อหนุ่ม” “ท่านรู้จักข้าได้อย่างไรขอรับ” อคิราห์รีบถามอย่างไม่อ้อมค้อม เดินไปทรุดตัวลงนั่งอีกฝั่งตามคำเชิญของหญิงชราและรอฟังคำตอบด้วยใจจดจ่อ “แน่ใจนะว่าไม่ได้ถามผิดพ่อหนุ่ม ข้าน่ะรู้จักเจ้าดีกว่าเจ้ารู้จักตัวเองซะอีกแล้วก็รู้จักทุกคนในเมืองเจ้าด้วยเช่นกัน” “งั้นข้าขอเปลี่ยนคำถามใหม่ ท่านคือใครหรือขอรับ” “หึๆ ฉันก็คือคนที่สร้างพวกเธอทั้งเมืองขึ้นมาน่ะสิอคิราห์” “สร้างหรือขอรับ หมายความว่าอย่างไร” “หมายความว่าฉันคือคนที่เขียนนิยายเรื่องนั้นขึ้นมาไงล่ะพ่อหนุ่ม แม่หนูนั่นก็น่าจะเคยให้เธอดูแล้วใช่มั้ยล่ะ นิยายที่เป็นเรื่องราวของเธอและเมือ