Semua Bab พระเอกหลงยุค: Bab 71 - Bab 80

“วันนี้ก็จะออกไปอีกเหรอคะหนูศิ” เสียงทักจากหน้าต่างแถบซ้ายของบ้านดังขึ้น เมื่อศศินากำลังสะพายกระเป๋าย่ามใบโตออกจากบ้านในตอนสาย เธอหันไปยิ้มแล้วพยักหน้าให้กับกชกรป้าแม่บ้านคนเดิมที่ทำงานให้เธอมานานหลายปี “ใช่ค่ะ หนูฝากบ้านด้วยนะคะ” “ไม่ต้องห่วงค่ะ เที่ยวให้สนุกนะคะ” คนแก่กว่าตอบกลับด้วยรอยยิ้ม สายตาที่มองศศินาเต็มไปด้วยความห่วงใยเหมือนทุกวัน เพราะเห็นกันมาตั้งแต่เล็กจนกระทั่งครอบครัวนี้จากไปหมดเหลือเพียงศศินา เธอเลยยิ่งรู้สึกอาทรและผูกพันจนรับดูแลบ้านให้ตลอดแม้ศศินาจะไม่เคยกลับมาเลยก็ตาม จนเมื่อเห็นเธอพาคนรักกลับมาอีกครั้งก็รู้สึกดีใจที่เด็กสาวที่เคยเอ็นดูจะมีความสุขสักที ไม่คิดว่าผ่านไปเพียงไม่กี่เดือน ศศินาที่พาอคิราห์กลับไปบ้านญาติทางเหนือจะไม่ได้กลับมาด้วยกันอีกเลย ตั้งแต่วันนั้นศศินาก็เหมือนคนที่ไร้ความสุขจนเธอกังวล เพราะถึงศศินาจะยิ้มแต่แววตากลับไม่มีประกายความสุขหลงเหลืออยู่เลย เหมือนกับตอนนี้ “ขอบคุณค่ะป้า” ศศินาตั้งใจจะไปคาเฟ่ที่ไม่ไกลจากบ้านมากนัก เพราะเคยไปตอนเปิดใหม่แล้วรู้สึกถูกใจกับบรรยากาศและจุดชมวิวที่นั่น เลยได้ไปใช้บริการบ่อยแทบทุกอาทิตย์ที่ว่างจากการทำงาน อันท

“รับอะไรดีครับ”“ขอลาเต้เย็นแก้วนึงกับบราวนี่หนึ่งชิ้นค่ะ”ศศินาตัดสินใจกลับมาที่คาเฟ่อีกครั้งเพราะอยากเจออคิราห์ เธอมองคนตัวสูงที่รับเมนูด้วยรอยยิ้มแล้วทำเครื่องดื่มอย่างคล่องแคล่ว ไม่ว่าจะพิจารณาจากมุมไหนอคิราห์คนนี้ก็ไม่มีอะไรแตกต่างจากอคิราห์ที่เธอรู้จักเลยถ้าเป็นรูปลักษณ์ภายนอก แต่หากเป็นการใช้ชีวิตที่เห็นตอนนี้ก็เรียกว่าแตกต่างอย่างสิ้นเชิงเลยก็ว่าได้อคิราห์คนนั้นคงไม่มีทางยิ้มแย้มพูดคุยกับผู้คนแปลกหน้าได้ และคงไม่มีทางเป็นบาริสต้าหรือเจ้าของคาเฟ่แบบนี้ การใช้ชีวิตแบบที่กลมกลืนกับผู้คนยุคนี้อย่างกับว่าเกิดมาที่นี่ตั้งแต่แรก อคิราห์คนก่อนก็ไม่มีทางทำได้ด้วยเช่นกัน“รอสักครู่นะครับคุณศิ ใช่มั้ยครับ”“ใช่ค่ะ”ศศินาสะดุ้งเมื่อถูกหยุดความคิดจากคนตัวสูงที่หันมาคุยด้วย แล้วก็แปลกใจที่อีกคนจำชื่อเธอได้ แต่พอถูกถามก็เข้าใจได้ทันทีว่าทำไม“เมื่อวานไม่เป็นอะไรใช่มั้ยครับ ผมตกใจมากเลยที่เห็นคุณร้องไห้”“ไม่เป็นไรแล้วค่ะ ขอโทษที่ทำให้ตกใจนะคะ คุณเหมือนคนรู้จักมากๆเลยเสียมารยาทกับคุณไป ขอโทษจริงๆนะคะ”ศศินารีบขอโทษด้วยความจริงใจ ถึงจะยังมีข้อสงสัยเต็มหัวไปหมดแต่ไม่ว่ายังไงเรื่องที่เธอทำไปเมื

‘ทำไมชอบดูพระจันทร์ขนาดนี้คะ’‘สวยดีครับ แล้วก็รู้สึกสงบด้วย’‘คิดถึงบ้านเหรอคะ’‘ก็ใช่ครับ’‘คุณอยากกลับไปมั้ย’‘อยากครับ แต่ไม่อยากทิ้งคุณไปอยากให้พวกเราทุกคนได้อยู่ด้วยกันตลอดไป’ ‘ขอโทษที่ทำให้คุณต้องมาติดอยู่ที่โลกนี้นะคะ’ ‘อย่าพูดแบบนั้นสิครับ ผมดีใจที่ได้มาเจอคุณนะ นี่เป็นความโชคดีที่สุดในชีวิตผมเลย คุณคือความสุขในชีวิตของผมนะครับ’ ‘แสง ขอบคุณนะคะ ศิรักคุณมากๆนะ’ ‘ผมก็รักศิครับ รักมากที่สุด’ อคิราห์ลืมตา ก่อนจะมองไปรอบๆห้องด้วยความงุนงง ความฝันที่เคยแจ่มชัดก่อนจะตื่น กลายเป็นเรื่องราวที่จำได้เพียงเลือนรางเท่านั้นเมื่อลืมตาขึ้นมา แต่อย่างน้อยอคิราห์ก็จำได้ว่าตัวเองฝันถึงศศินา ผู้หญิงที่เพิ่งเจอกันสองครั้ง แต่กลับทิ้งความรู้สึกแปลกมากมายไว้ในใจอย่างที่หาคำตอบไม่ได้เลย ทำไมกันนะ และเพราะความว้าวุ่นใจที่สลัดทิ้งไม่ได้ ทำให้อคิราห์ต้องมาขับรถอย่างไร้จุดหมายตั้งแต่เช้าแบบนี้ ถ้าขืนไปที่ร้านก็คงได้เหม่อจนโดนพนักงานสงสัยอีกแน่ๆ แล้วก็ไม่อยากตอบคำถามของเดียร์ด้วย อากาศตอนเช้าที่เขาใหญ่ยังคงเย็นสบายและสดชื่นมากพอที่จะทำให้อารมณ์ดีขึ้น อย่างน้อยก็คงช่วยปรับสภาพอารมณ์ก่อนจะไปเริ่มงาน

“ไม่ใช่นะตะวัน นี่ไม่ใช่น้าแสงคนนั้นค่ะ” ศศินารีบบอกตะวันที่ตะโกนทักคนตัวโตเสียงดังแข่งกับสายฝน ได้ยินไม่ชัดว่าอคิราห์ตอบกลับมาว่าอะไร แต่สีหน้าที่ดูงุนงงนั่นก็พอจะเป็นคำตอบได้ว่าน่าจะได้ยินที่ตะวันเรียก “แต่หน้าเหมือนกันเลยนะครับน้าศิ หรือว่าน้าแสงมีแฝดด้วยเหรอครับ” ตะวันเงยหน้ามาท้วง ใบหน้าน่ารักคิ้วขมวดเพราะไม่เข้าใจว่าคนที่ตัวเองเห็นจะไม่ใช่น้าแสงสุดหล่อคนนั้นได้ยังไง จนศศินาต้องรีบหาทางตกลงกับเด็กขี้สงสัยก่อนอคิราห์จะลงมาจากรถ “ไม่ใช่ค่ะ เค้าไม่รู้จักกับเรานะไว้เดี๋ยวน้าไปบอกที่บ้านโอเคมั้ยครับ” “ได้ครับ” “ตกลง เรารู้จักกันรึเปล่าครับ” อคิราห์เดินถือร่มลงมาหาสองคน ก่อนจะมาหยุดตรงหน้าตะวันแล้วก้มลงถามด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน แม้แต่กับเด็กคนนี้ก็รู้สึกคุ้นเคยอย่างน่าประหลาด ทำไมทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัวผู้หญิงคนนี้ถึงทำให้รู้สึกแบบนี้ตลอดเลยนะ “เค้าจำผิดค่ะคุณ ว่าแต่คุณจะกลับบ้านเหรอคะ”ศศินารีบออกรับแทนแล้วเปลี่ยนเรื่องทันที “ใช่ครับ แต่เดี๋ยวผมจะไปส่งคุณก่อน” “อย่าเลยค่ะ คุณกลับบ้านเถอะเดี๋ยวฝนก็คงหยุดแล้ว” ศศินาปฏิเสธอย่างเกรงใจ ส่วนนึงก็เพราะไม่อยากเข้าใกล้หรือพูดคุยกับอคิราห์

ศศินารีบบอกเมื่อรู้ว่ากชกรกำลังจะถามอะไร ตอนนี้อคิราห์หลับไปแล้ว อาจจะเพราะฤทธิ์ยาหรือเพราะร่างกายอยากพักก็ไม่รู้ได้ เจ้าตัวไม่ให้เรียกหมอมาและขอนอนพักจนกว่าจะกลับไหว เธอก็เลยพาไปนอนที่ห้องเธอก่อน เพราะห้องอื่นเธอยังคงเก็บทุกอย่างไว้เหมือนตอนที่ครอบครัวอยู่ ส่วนห้องนอนแขกก็ยกให้เป็นห้องแม่บ้านอย่างกชกรไปตั้งนานแล้ว เธอไม่เคยมีแขกมาและคิดว่าจะไม่มีไปตลอดชีวิตด้วย ไม่คิดว่าจะได้ต้อนรับแขกกะทันหันแบบนี้“มันจะมีคนที่ไหนเหมือนกันทุกอย่างขนาดนี้กระทั่งชื่อคะหนูศิ ขนาดฝาแฝดยังไม่เหมือนกันขนาดนี้เลยค่ะ”“ตอนแรกศิก็สงสัยเหมือนป้านั่นแหละค่ะ แต่เค้าเป็นคนที่นี่และมีคาเฟ่อยู่แถวนี้ค่ะ ไม่ใช่แสงคนนั้นหรอก”“หรือว่าคุณแสงเธอจะความจำเสื่อมคะ”“ความจำเสื่อมเหรอคะ…”ศศินานิ่งไปเมื่อได้ยินที่อีกคนบอก ทำไมเธอไม่เคยคิดถึงประเด็นนี้ขึ้นมาเลยนะ จู่ๆใจก็เต้นแรงขึ้นมาเมื่อรู้สึกถึงความหวัง แต่ความเป็นจริงที่ว่าอคิราห์คนนี้มีตัวตนอยู่ที่นี่จริงก็ทำให้ห่อเหี่ยวลงอีกครั้ง ถ้าอคิราห์กลับมาจากโลกนั้นแล้วความจำเสื่อม จะมีตัวตนและที่อยู่เป็นหลักแหล่งที่นี่จริงๆได้ยังไง มันเป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว“ก็นอกจากเรื่องนี้จะ