บทที่ 5 ข้อเสนอ

บทที่ 5 ข้อเสนอ

เจ้าขาเดินตรงไปยังห้องน้ำ เธอใช้เวลาอยู่ในห้องน้ำประมานสิบนาที ก่อนจะเดินออกจากห้องน้ำไปยังประตูด้านหลังคลับ เพื่อออกไปสูดอากาศข้างในคนค่อนข้างเยอะและแน่นไปทุกอณูทำให้บรรยากาศในคลับอึดอัดไปหมด เธอยืนได้ไม่นานกลิ่นบุหรี่ก็ลอยมาเตะปลายจมูกบางของเธอ พลันทำให้เธอต้องหันไปมองยังต้นทางของกลิ่นนั้น 

ดวงตากลมเบิกโตเล็กน้อย เจ้าของกลิ่นบุหรี่ที่ลอยมาคือเขา คนที่เธอรอเจอมาทั้งคืน สายตาคมมองกลับเรียบนิ่งก่อนเขาจะตวัดสายตาหันไปมองทางอื่น เขาไม่สนใจเธอแม้แต่น้อยเทียบกับสองวันก่อนที่ผ่านมา 

เจ้าของความสูงร้อยแปดสิบเจ็ดทิ้งบุหรี่ลงกับพื้นก่อนจะใช้เท้าบดขยี้มันและเดินผ่านหน้าของเจ้าขาไป กลิ่นน้ำหอมราคาแพงที่ผสมกับกลิ่นแอลกอฮอล์กลิ่นที่เป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัวของเขาลอยมาเตะที่จมูกเธอ

เธอเม้มปากเข้าหากันแน่นไม่กล้าเรียกเขาให้หยุดเดิน ก่อนจะมองตามหลังแกร่งที่เดินกลับเข้าคลับไป เธอเหมือนดึงสติของตัวเองกลับมาได้ว่าตอนนี้ยังอยู่ในเวลางานต้องกลับไปทำงานแล้วร่างบางจึงก้าวขาเดินกลับเข้าคลับไป 

“มึงมาทำไมป่านนี้” เสียงบอสตันเอ่ยถามเพื่อนสนิทอย่างสายฟ้าที่พึ่งมาถึงคลับเมื่อสิบนาทีก่อน

“มีกฎข้อไหนห้ามไม่ให้กูมาเวลานี้” สายฟ้าหย่อนตัวลงนั่งโซฟาที่อยู่ตรงข้ามกับบอสตัน 

“.....” บอสตันยักไหล่แทนคำตอบ 

“ว่าแต่มึงมาร้านกูสองวันติดละนะ ติดใจเหยื่อหรอ” 

“ตอนนี้ยังตอบไม่ได้ว่าติดใจหรือเปล่า”

“ทำไมว่ะ?” บอสตันเลิกคิ้วถามสงสัยที่เพื่อนมาที่นี่สองวันติดนึกว่าติดใจเหยื่อเสียอีก

“ก็เพราะยังไม่ได้ลอง” 

“หึ…” บอสตันหัวเราะออกมาในทันที เมื่อรู้ว่าเพื่อนยังไม่ได้กับเด็กที่ชื่อเจ้าขา สงสัยจะยากน่าดูแต่แปลกใจไม่น้อยที่สายฟ้ายังสนใจในตัวเด็กคนนั้น โดยปกติสายฟ้าแทบไม่ต้องตามใครมีแต่คนรอมาหาเขาง่าย ๆ 

เวลาเลิกงาน

“กลับบ้านกันดี ๆ ล่ะ สาว ๆ ” เซฟเอ่ยบอกเจ้าขากับริน

“ค่า/ค่ะ” เด็กสาวทั้งสองประสานเสียงขานตอบพร้อมกัน

ก่อนที่เซฟกับเจมส์จะเดินออกจากประตูคลับไปหลังจากร่ำลากันเสร็จ “เจ้าขากลับยังไง” รินเอ่ยถาม

“คงแท็กซี่น่ะ รินล่ะ”

“รินขี่มอเตอร์ไซค์กลับ กลับด้วยกันไหม” 

“ไม่เป็นไร รินกลับเถอะเดี๋ยวเรารอแท็กซี่” 

“ไม่ไปจริงหรอ อีกอย่างบ้านเราอยู่ทางเดียวกันไม่ต้องเกรงใจรินนะเจ้าขากลับด้วยกันก็ได้” รินรู้ว่าเจ้าขากำลังเกรงใจเลยคะยั้นคะยอเธออีกครั้ง เจ้าขาฉายสีหน้าครุ่นคิดหนักพลันสายตาเหลือบไปเห็นสายฟ้าที่เดินลงมาจากชั้นสองของคลับซึ่งเป็นโซนวีไอพี 

“เอ่อ…รินกลับเลยนะพอเจ้าขามีธุรต่อน่ะ ไว้พรุ่งนี้จะกลับด้วย เจ้าขาขอตัวก่อน” 

“อะ…อ่าว” พูดจบเจ้าขาก็เดินจ่ำอ้าวไปทางประตูหน้าคลับ ทิ้งให้รินยืนงงอยู่ตรงนั้นยังไม่ทันได้พูดร่ำลากลับ ก่อนรินจะหมุนตัวเดินออกทางหลังคลับไป 

เท้าบางเดินตามหลังแกร่งไปติด ๆ เสียงฝีเท้าของเธอดังจนสายฟ้ารู้ตัวว่ามีคนกำลังเดินตามหลังมา เท้าหนาหยุดชะงัก 

ปึก ! 

“โอ๊ะ!” หน้าผากของเธอกระแทกเข้าที่หลังแกร่ง จู่ ๆ เขาก็หยุดเดินกะทันหันเธอที่เอาแต่เดินตามไม่ทันได้ระวัง 

“ตามมาทำไม?” เสียงเข้มเอ่ยถาม มุมปากหนากระตุกยิ้มเล็กน้อยก่อนจะหมุนตัวกลับมาประชันหน้ากับคนตัวเล็กเจ้าของความสูงเพียงร้อยห้าสิบแปด

“คือ….” เจ้าขาเงยมองหน้าคนตัวสูงกว่าก่อนจะหลุบตาต่ำลงมองพื้น เพื่อหลบสายตาคมที่แผ่กระจายรังสีอันตรายออกมาตลอดเวลา 

“สนใจจะไปกับฉันแล้วหรอ” น้ำเสียงราบเรียบเอ่ยถาม 

“ที่พี่บอกว่าจ่ายหนัก หนักแค่ไหนคะ” เธอกลั้นใจรวบรวมความกล้าเอ่ยถามออกไป

“หึ…ก็อยู่ที่ว่าเธอทำให้ฉันพอใจแค่ไหน” มือหนาจับปลายคางมนเชิดขึ้น บีบปลายคางของเธอเบา ๆ ก่อนจะลดมือลง

“หนูต้องการเงินค่ะ แลกกับความบริสุทธิ์ของหนู” 

“หึ….” เขาหัวเราะในลำคอเมื่อได้ยินคำว่า บริสุทธิ์ ที่หลุดออกมาจากปากของเด็กสาววัยสิบเก้าปี 

“เธอคิดว่าฉันไม่เคยเปิดซิงใครมาก่อนหรือไง ถึงคิดว่าความบริสุทธิ์ของเธอจะสามารถเรียกร้องเงินจากฉันได้” 

“ถ้าพี่ไม่ตกลง หนูจะได้ไปหาคนอื่นค่ะ” เจ้าขาหมุนตัวกำลังจะเดินหนี ไม่น่ามาขอความช่วยเหลือจากเขาเลย 

“เดี๋ยว!” เสียงเรียกของเขาทำให้เธอหยุดเดิน

“เธออยากได้เงินเท่าไหร่” 

“สามล้านห้าค่ะ” เจ้าขาหมุนตัวกลับมามองหน้าเขาอีกครั้ง 

“สามล้านห้ากับความบริสุทธิ์ของเธอมันคุ้มกันไหม เหมือนฉันโดนเอาเปรียบอยู่เลยนะ” 

“ถ้าพี่ไม่…” 

“ฉันตกลง แต่เธอต้องยอมรับข้อเสนอของฉันทั้งหมดเพื่อแลกกับเงินสามล้านห้าที่ฉันต้องจ่ายให้เธอ” 

“พูดข้อเสนอของพี่มาค่ะ” 

มุมปากหนากระตุกยิ้มอีกครั้ง เมื่อได้ยินคำตอบของเธอ มือหนากระชากคนตัวเล็กเข้าหาตัว ดวงตากลมเบิกโพลงโตตื่นตกใจ เมื่อถูกร่างสูงประกบจูบอย่างไม่ทันตั้งตัว 

เขารั้งเอวของเธอไว้แน่น ริมฝีปากหนาบดคลึงขยี้ริมฝีปากอวบอิ่มรสชาติของแอลกอฮอล์เจือปนกลิ่นบุหรี่คละคลุ้ง หัวใจของเธอสั่นไหวแลเต้นแรงอย่างบ้าคลั่งในเวลาเดียวกัน จูบแรกในชีวิตของเธอดวงตากลมหลับตาปี๋ ลิ้นสากสอดแทรกเข้าไปตักตวงความหวานในโพรงปากอย่างช่ำชอง ก่อนจะค่อย ๆ ผละริมฝีปากออกจากปากอวบอิ่ม

“พะ…พี่สายฟ้า” เธอถอยตัวห่างเขาสองสามก้าวฝ่ามือเล็กยกขึ้นปาดเช็ดคาบน้ำลายออกจากริมฝีปากของตัวเอง 

“รู้จักชื่อฉันด้วย?” สายฟ้าใช้นิ้วโป้งเช็ดขอบปากของตัวเอง พลางแสยะยิ้มที่ได้ยินเธอเรียกชื่อเขา 

“ข้อเสนอของพี่คืออะไรกันแน่คะ” เธอเอ่ยออกไปตรง ๆ 

“เธอต้องนอนกับฉันเป็นเวลาหนึ่งปีและเอาโฉนดบ้านที่เธออาศัยอยู่มาให้ฉัน ครบหนึ่งปีเมื่อไหร่เธอจะได้โฉนดบ้านและอิสระของเธอคืน เพื่อแลกกับเงินสามล้านห้า” 

ข้อเสนอของเขาทำให้เธอนิ่งงัน อึ้งกับข้อเสนอของเขาต้องใช้เวลาหนึ่งปีในการนอนกับเขา ทว่าเธอก็ตอบตกลง “ตกลงค่ะ” 

“ถ้าตกลงก็เริ่มตั้งแต่วันนี้เลย ขึ้นรถ” 

“พะ…พรุ่งนี้ได้ไหมคะ?” เธอเม้มปากแน่น ประหม่าไม่น้อย ยังไม่ทันได้เตรียมใจเลย

“ได้ แล้วพรุ่งนี้ฉันจะรอ” สายฟ้าว่าจบก็เดินหมุนตัวไปขึ้นรถและขับออกไปทันที เธอมองตามรถสปอร์ตคันหรูที่ขับออกไปจนลับตา ถอนหายใจออกมาหนัก ๆ ก่อนจะเดินออกไปรอเรียกแท็กซี่เพื่อกลับบ้าน 

เจ้าขานั่งพิงอยู่บนเตียงนอน ภาพที่ถูกสายฟ้าประกบจูบหลั่งไหลเข้ามาในหัวของเธออีกครั้ง ความรู้สึกที่ถูกจูบเป็นครั้งแรกในชีวิตยังคงติดตรึงอยู่ภายในใจ หัวใจเต้นแรงกระหน่ำบ้าคลั่งฝ่ามือเล็กยกขึ้นทาบที่อกข้างซ้าย 

“ได้ แล้วพรุ่งนี้ฉันจะรอ” ทุกการกระทำ สายตาของเขา และกลิ่นตัวที่เป็นเอกลักษณ์มันยังคงฉายวนอยู่ในหัวซ้ำ ๆ ยอมรับว่าเขามีเสน่ห์ชวนมองบางครั้งทำเอาคนมองเผลอใจเต้นแรงโดยไม่รู้ตัวแต่อีกนัยน์หนึ่งก็ดูอันตรายราวกับหมาป่าที่พร้อมจะขย้ำเหยื่อของมันตลอดเวลา 

“พรุ่งนี้จะรอดไหมนะ ฮือ….” เจ้าขาทิ้งตัวลงนอนเอาผ้าห่มขึ้นมาคลุมหัวดีดดิ้นอยู่ภายใต้ผ้าห่มผืนใหญ่

ถ้าไม่ถึงทางตันเธอคงไม่ต้องทำแบบนี้ ไม่ต้องใช้ร่างกายเข้าแลกกับเงินแบบนี้……