บทที่ 4 ไม่เจอตัว

บทที่ 4 ไม่เจอตัว

ณ บอสตันคลับ

เจ้าขามาเข้าทำงานตามเวลาปกติในระหว่างทางที่เดินทางมาทำงานในหัวของเธอคิดเรื่องอยากเปลี่ยนตำแหน่งในร้านจากบริกรหรือเด็กเสิร์ฟไปเป็นเด็กนั่งดื่มที่เขาเรียกกันว่าพีอาร์ เพราะผลตอบแทนค่อนข้างสูงแถมลูกค้าจ่ายทิปเยอะกว่า

“เอ้า…เจ้าขาวันนี้มาทำงานเร็วนะเนี่ย” เสียงเจ้แนนผู้จัดการคลับเอ่ยทักทายเธอ

“สวัสดีค่ะเจ้แนน พอดีวันนี้หยุดค่ะไม่มีคาบเรียน” เธอตอบกลับน้ำเสียงแผ่วเบา จะตัดสินใจขอเจ้แนนไปเป็นเด็กนั่งดื่มดีไหมเพราะในตอนแรกเธอมาสมัครเป็นแค่เด็กเสิร์ฟเท่านั้น 

“เจ้แนนคะ…” เธอเรียกผู้จัดการอีกครั้ง 

“ว่าไงเจ้าขา” 

“หนูอยากเปลี่ยนจากเด็กเสิร์ฟไปเป็นเด็กนั่งดื่มได้ไหมคะ” คำถามของเจ้าขาสร้างความประหลาดใจให้กับแนนไม่น้อย ในวันแรกที่เจ้าขามาสมัครงานเธอทาบทามเจ้าขาให้ไปเป็นเด็กนั่งดื่มด้วยหน้าตาผิวพรรณแต่เจ้าขาปฏิเสธเสียงแข็งมาวันนี้กลับอยากเปลี่ยนใจ 

“เจ้าขามีเรื่องเดือดร้อนอะไรหรือเปล่า” เธอเอ่ยถามด้วยความสงสัย ตามประสบการณ์สามสิบปีที่ผ่านมามองแวบเดียวก็รู้ว่าเจ้าขากำลังมีปัญหา 

“คือ…พ่อหนูติดหนี้นอกระบบค่ะ หนูต้องหาใช้คืน” คำตอบของเธอตอกย้ำชัดว่าเธอกำลังเจอปัญหา

“แล้วทำไมพ่อของเจ้าขาเป็นหนี้แล้วเขาไม่หาใช้คืนเองล่ะ เจ้าขามีหน้าที่เรียนหนังสือนะไม่ใช่มีหน้าที่ใช้หนี้แทนพ่อ ขอโทษนะที่เจ้ต้องพูดแบบนี้แค่รู้สึกไม่เห็นด้วยเฉย ๆ” 

“พ่อกับแม่หนูเสียจากอุบัติเหตุทางรถยนต์ไปตั้งแต่ปีที่แล้วค่ะ เหลือไว้แค่บ้านกับเงินเพียงเล็กน้อยให้หนูไม่พอยังมีหนี้ก้อนโตอีกต่างหาก ถ้าไม่มีไปคืนพวกนั้นจะยึดบ้านและมาจับตัวหนูไปไถ่หนี้ค่ะ” เจ้าขาตัดสินใจบอกปัญหาทั้งหมดให้เจ้แนนผู้จัดการคลับฟัง

“โถ่…เจ้าขา” เจ้แนนแววตาอ่อนยวบดึงเจ้าขาเข้าไปกอด เธอเอ็นดูเจ้าขาเป็นอย่างมากถึงแม้จะมาทำงานวันนี้เป็นวันที่สามแต่เธอก็รู้สึกถูกชะตา พอยิ่งรู้เรื่องราวที่เจ้าขากำลังแบกรับไว้ตัวคนเดียวมันน่าสงสารจับใจ 

“แต่ว่าตอนนี้ตำแหน่งเด็กนั่งดื่มมันเต็มนะเจ้าขา สนใจทำงานในบาร์ค็อกเทลไหมตอนนี้ขาดตำแหน่งบาร์แบ็ค” 

“บาร์แบ็คคืออะไรคะ” เจ้าขาทำหน้าสงสัย

“บาร์แบ็คก็คือผู้ช่วยบาร์เทนเดอร์คอยหยิบแก้ว หยิบจับของส่งให้บาร์เทนเดอร์ เงินเดือนสูงกว่าเด็กเสิร์ฟแต่น้อยกว่าเด็กนั่งดื่มอาศัยคุยกับลูกค้าหน้าบาร์แทนก็จะได้ทิปเยอะเหมือนกัน แต่เจ้าขาต้องมาทำงานทุกวันไหวหรือเปล่าเพราะว่าเจ้อยากได้พนักงานประจำไม่ใช่พาร์ทไทม์แต่ถ้าวันไหนติดเรียนหรือสอบจริง ๆ เจ้ให้ลาได้หักเงินตามรายวันที่หยุด” 

“ไหวค่ะ หนูตกลงทำงานในบาร์ค่ะ ขอบคุณมากนะคะที่ให้โอกาสหนู” เธอตอบกลับเสียงหนักแน่น ดวงหน้าจิ้มลิ้มยิ้มร่าดีใจ 

“งั้นไปกัน วันนี้ไม่ต้องใส่ผ้ากันเปื้อนเด็กเสิร์ฟแล้วไปที่บาร์กันเจ้จะพาไปสอนงานเบื้องต้น” เจ้แนนเดินนำออกจากห้องพักพนักงานเจ้าขาก็เดินตามไปติด ๆ 

“เซฟ เจมส์ ริน มาหาเจ้หน่อย” เจ้แนนเดินมาถึงหน้าบาร์ค็อกเทลก็ตะโกนเรียกพี่ ๆ ที่ทำงานอยู่ในบาร์ให้มารวมตัวกัน

“เจ้หาบาร์แบ็คอีกคนให้ได้แล้ว น้องเจ้าขา” เจ้แนนผายมือมาที่เธอเมื่อบาร์เทนเดอร์ทั้งสามคนเดินมารวมตัวกัน 

“สวัสดีค่ะ” เจ้าขาทักทายรุ่นพี่ทั้งสามคนที่อยู่ในบาร์ค็อกเทลจริง ๆ แล้วทุกคนพอจะเห็นหน้าเห็นตากันผ่าน ๆ มาแล้วด้วยความที่เจ้าขาเองเข้ามาทำได้สามวันแต่ก็ต้องทำความรู้จักกันใหม่อยู่ดี เพราะเจ้าขาทำหน้าที่เด็กเสิร์ฟไม่ได้มีหน้าที่ยุ่งเกี่ยวตรงบาร์ค็อกเทลเท่าไหร่  

“ครับพี่ชื่อเซฟนะ เป็นบาร์เทนเดอร์ส่วนนี่เจมส์บาร์เทนเดอร์อีกคน และก็รินเป็นบาร์แบ็คที่ต้องทำงานคู่กับน้องเจ้าขา” เซฟหันไปแนะนำพี่ ๆ อีกสองคนให้เธอรู้จักทั้งสามต่างก็ยิ้มแย้มตอบกลับเธออย่างเป็นมิตร

“ยังไงเจ้ฝากสอนงานน้องหน่อยนะ” เจ้แนนเอื้อมแขนมาโอบบ่าของเจ้าขาบีบเบา ๆ ก่อนจะหันมาส่งยิ้มให้และเดินออกไปทำงานต่อ

“เข้าในบาร์สิเดี๋ยวพวกพี่สอนงานให้” เจมส์เอ่ยเรียกเจ้าขา

“ค่ะ” เธอขานตอบน้ำเสียงหนักแน่น เจ้าขาเดินอ้อมไปเข้าบาร์ค็อกเทลอย่างไม่อิดออด 

“เจ้าขาอายุเท่าไหร่” รินเอ่ยถาม

“สิบเก้าค่ะ” 

“เราพึ่งจะสิบเก้าเมื่อวันก่อนเอง ก็เท่ากับเราเป็นเพื่อนกัน” รินยิ้มแฉ่งเมื่อรู้ว่าเจ้าขาอายุเท่ากันกับเธอ

“ว่าแต่รินเรียนที่ไหนหรอ” 

“เรียนมหาวิทยาลัย B ปีหนึ่งคณะนิเทศน์น่ะ แล้วเจ้าขาล่ะ?” 

“เราเรียนที่เดียวกับรินเลยแต่อยู่คณะวิศวะ” 

“โห้…เท่อ่ะเด็กวิศวะ” 

“ไม่ขนาดนั้นหรอก” เจ้าขาถ่อมตัว 

“ไปเดี๋ยวเราสอนงาน” รินเดินไปอีกทางพาไปดูตั้งแต่ที่เก็บแก้ว อุปกรณ์ที่ต้องหยิบให้บาร์เทนเดอร์สอนงานตั้งแต่ต้นอย่างละเอียด โชคดีของเจ้าขาที่ได้เจอรินอายุเท่ากันแถมยังมีนิสัยที่ใกล้เคียงกันมาก 

จวบจนเวลาคลับเปิดลูกค้าก็เริ่มทยอยกันเข้ามาในคลับกันไม่ขาดสายเริ่มมีเมนูค็อกเทลเข้ามาเรื่อย ๆ เจ้าขาก็เข้าใจงานของตัวเองเป็นอย่างดีแต่ยังช้าอยู่มากเพราะยังไม่คล่องเธอได้จับคู่เป็นผู้ช่วยให้กับเซฟ ส่วนรินเป็นผู้ช่วยให้กับเจมส์ เจ้าขาพึ่งรู้จากรินว่าพี่เซฟและพี่เจมส์เป็นแฟนกัน 

“น้องเจ้าขาเก่งมากเลยเรียนรู้งานไว แต่อาจจะติดช้าเดี๋ยวก็คล่อง” เซฟหันมาเอ่ยชม

“ขอบคุณค่ะพี่เซฟ ถ้าหนูทำผิดพลาดตรงไหนขอโทษด้วยนะคะ” 

“ไม่ต้องขอโทษหรอก ครั้งแรกผิดพลาดกันได้” เซฟส่งยิ้มเอ็นดูให้กับความอ่อนน้อมถ่อมตนของเจ้าขา ก่อนจะหันไปชงค็อกเทลแก้วถัดไปที่พึ่งมีลูกค้าสั่งเข้ามา 

เวลาผ่านไปเกือบจะตีหนึ่งเพียงอีกหนึ่งชั่วโมงคลับก็จะปิดแล้ว เจ้าขาที่เฝ้ารอใครบางคนวันนี้กลับไม่เจอตัวเขาซะงั้น สีหน้าผิดหวังฉายขึ้นบนดวงหน้าจิ้มลิ้มอย่างเห็นได้ชัดหรือเขาจะเลิกสนใจเธอไปแล้วนะ 

“ริน เจ้าขาไปห้องน้ำก่อนนะเดี๋ยวมา” เธอหันไปบอกรินที่ยืนล้างแก้วอยู่ 

“จ้ะ”รินขานตอบใบหน้าเปื้อนรอยยิ้ม