Semua Bab พระจันทร์สองใจ: Bab 91 - Bab 100

รวีกานต์ยิ้มทั้งน้ำตา เขาอาจไม่ใช่ชายในฝัน ไม่ใช่คนที่เธอโหยหา แต่เขาคือคนที่อยู่ข้างเธอตลอดมา คนที่คอยทำสิ่งดีๆ ดูแลเธอมิให้หิวหรือเหนื่อย คนที่คอยปลอบใจเวลาเธอเศร้า คนที่คอยยิ้มให้เวลาเธอมีความสุข คน...ที่ยังเก็บแว่นสายตาเธอไว้ในวันที่เธอโยนทิ้งเพราะอยากใส่คอนแทคเลนส์ในวันนี้ วันที่เขาเรียกร้องให้เธอยืนเคียงข้างเขา เธอ...จะปฏิเสธได้อย่างไร“ก็ได้...เอาสิ ถ้าคิดว่ารักฉันมากขนาดนั้น แล้วเรา...จะเริ่มตรงไหนก่อนดี”ปลายภูยิ้มกว้างอย่างที่สุด สวมกอดรวีกานต์ด้วยความยินดี ในที่สุดสิ่งที่เฝ้ารอมานานก็สมหวัง จะขอบคุณใครดีนะ ขอบคุณความอดทนของตัวเองที่รอมาถึงสามปี ขอบคุณรวีกานต์ที่ให้โอกาส หรือขอบคุณวันเวลาเลวร้ายที่ทำให้รวีกานต์ดื่มจนเมา จนลูกของเขาได้มาอยู่ในท้องหล่อนอย่างนี้ แต่ช่างเถอะ จะอะไรก็ช่าง เขาไม่สนแล้ว แค่วันนี้รวีกานต์ตกลงปลงใจว่าจะใช้ชีวิตคู่ร่วมกัน มันก็เพียงพอสำหรับเขาแล้ว“ไปหาพ่อกันนะครับ ไปกราบคุณพ่อกัน ไปด้วยกันนะตะวัน”รวีกานต์น้ำตาไหลพราก มันไหลออกมาเอง มิใช่ดีใจนักหนา แต่มันคือความโล่งใจ อะไรบางอย่างที่หนักอึ

“นี่! ทำอะไรของเธอ ฉันเจ็บนะ!”“ชู่! เงียบๆ เถอะน่า ฉันจะให้เชฟฟิลลิปมาดูแลโรงเรียนต่อ เหมือนเขาจะปิ๊งฉันด้วย ถ้าเห็นพี่มาเกาะแกะฉัน โรงเรียนฉันขายไม่ออกพอดี เพราะฉะนั้นนั่งเงียบๆ ไปเลยนะ ถ้าส่งเสียงละก็ ตาย!” ไม่ขู่เปล่าๆ แต่ใช้ปลายเท้าเตะคนที่นั่งอยู่ข้างล่างอีกป้าบใหญ่ศศินได้แต่เม้มปากแน่นๆ ต้องนั่งหลังโก่งอยู่ใต้โต๊ะเพราะขาโต๊ะไม่สูงมากนัก“เชฟมาแล้ว นั่งก่อนนะคะ สั่งอะไรมาทานก่อนแล้วค่อยคุยรายละเอียดกันเนาะ” เวนิสาทักทายฟิลลิป บุรุษร่างสูง ลูกครึ่งไทย – อังกฤษ วัยสามสิบปลายๆ หน้าตาท่าทางใจดี เขายิ้มอวดฟันขาวเรียงเป็นมุกให้เธอได้ยลฟิลลิปยิ้มรับหน้าระรื่น นั่งลงตามที่เวนิสาแนะ บุรุษเลือดผสมไม่ได้รักการสอนทำอาหารมากกว่าการคิดสูตรอาหาร แต่เห็นว่านี่เป็นโรงเรียนที่เวนิสารัก เลยอาสารับดูแลต่อ อีกอย่างคือโรงเรียนของหล่อนมีชื่อเสียงแล้ว นักเรียนในแต่ละคลาสก็มีพอสมควร สามารถทำกำไรได้ในระยะยาว“กำลังอยากทานอาหารอิตาเลี่ยนพอดีเลย” ฟิลลิปว่า“ดีเลยค่ะ เชฟสั่งเลยนะคะ มื้อนี้ฉันเลี้ยงเองค่

 “ก็นังวี”“ฉันทำไม”“แกท้องเหรอ”“แค่กๆๆ” เวนิสาไอค่อกแค่กด้วยชิ้นฝรั่งติดคอ เดือดร้อนเจ๊หวานต้องช่วยทุบหลังให้ “แกรู้ได้ไง!”“หมายความว่าไง นี่แกท้องจริงๆ ใช่ไหม!” รวีกานต์ร้องถาม ตอนแรกไม่แน่ใจ แต่พอเห็นสีหน้าท่าทางเพื่อนรักแล้วมันใช่ “ฉันว่าแล้ว กินอย่างกับพายุจนพุงปลิ้น ไม่คิดจะบอกเพื่อนอีกละสิ แกนี่มัน...”รวีกานต์เข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน เวนิสาแทบยกมือไหว้“ขอโทษ...ก็ฉันกลัวว่าแกจะเสียใจนี่นา ถ้าท้องขึ้นมาแกก็ต้องรู้ว่าฉันท้องกับใคร” อ้อมแอ้มตอบแล้วขยับไปหาเจ๊หวานอย่างหาที่พึ่งรวีกานต์ทำตาขวางใส่เจ๊คนดี “เจ๊ก็รู้เรื่องละสิ ปิดบังฉันตลอดเลย”“อย่าโกรธมันเลยน่า มันห่วงแกจะตาย ตอนมีเรื่องยุ่งๆ มันก็รู้แล้วว่าตัวเองท้อง มันไม่ยอมบอกเองแล้วฉันจะพูดได้ยังไง สงสารมันหน่อยนะ ตอนหล่อนร้องไห้เสียใจ ยัยนี่ก็ท้องแล้วด้วย มันเจ็บจะตาย แต่มันไม่ยอมระบายกับใครเลย มันน่าสงสารออก” เจ๊ช่วยเวนิสาอีกแรงเวนิสาทำหน้

ศศินคอร์ปอเรชั่น เช้าวันถัดมาเวนิสาในชุดสูทอย่างสตรี ตัดเย็บประณีตเข้ารูป สีนิลสนิท กับรองเท้าและกระเป๋าถือสีแดงเจิดจ้า แต่งแต้มวงหน้าเสียเนียนกริบ กลายเป็นจุดสนใจตั้งแต่ก้าวเข้ามาในบริษัท ไม่กี่นาทีก่อน เธอเพิ่งวางสายทั้งมารดาเธอและบิดาเขา ทั้งสองต่างร่วมด้วยช่วยกันหว่านล้อมให้เธอยอมคืนดีกับศศิน แต่ว่า...เธอยังไม่มีอารมณ์จะคืนดีนี่นา ศศินทำร้ายจิตใจเธอไว้มากนัก เธอเคยร้องไห้เพราะเขาด้วย เพราะฉะนั้น หากอยากให้ชีวิตดำเนินต่อไปอย่างปกติสุข เธอ...ต้องทำธุรกิจ!เวนิสาติดต่อที่ประชาสัมพันธ์ชั้นล่าง ด้วยว่าโทรเข้าเบอร์มือถือศศินแต่เขาไม่รับ ไม่กี่นาทีถัดมา เลขาร่างผอมของศศินก็รีบลงมาต้อนรับเธอ ณพพรพาเธอเข้าไปรอในห้องทำงานของประธานใหญ่ แต่เขาไม่ได้อยู่ในนี้“เขาอยู่ไหนคะ”“ติดประชุมครับ บอสให้ผมมาดูแลคุณเวนิสา รับเครื่องดื่มอะไรดีครับ”ณพพรเอ่ยตามมารยาท เวนิสาส่ายหน้าดิก“พอดีฉันต้องไปอีกหลายที่ ขอคุยกับบอสของคุณก่อนได้ไหมคะ”“บอสติดประชุมอยู่ห้องข้างๆ นี่เอง น่าจะอีกครึ่งชั่วโมงครับ”&

[21]คำสัญญาจากพระจันทร์______________ ไร่กาแฟ ณ ปลายภู สัปดาห์ถัดมาเรือนไม้หลังงามผุดขึ้นท่ามกลางขุนเขาที่โอบล้อมด้วยต้นกาแฟ เส้นทางลดเลี้ยวยิ่งกว่ารถไฟเหาะตีลังกา ทำให้สองสาวเมารถมากกว่าจะได้ชื่นชมธรรมชาติ กว่าจะนั่งรถขึ้นมาถึงบนนี้ได้ ว่าที่คุณแม่ทั้งสองก็จอดรถอาเจียนไปหลายรอบ รวีกานต์ถึงกับหมดแรงนั่งซบอกพ่อเด็กน้อย ในขณะที่เวนิสานั่งหน้าบูดอยู่เบาะข้างหลังบนรถตู้คันหรู ส่วนเจ๊หวานจ้อเจรจาอยู่ด้านหน้ากับคนขับรถวัยขบเผาะหุ่นล่ำหน้าโหด ที่ถูกใจนางเสียเหลือเกิน“ใกล้ถึงแล้วครับ ตะวันไหวไหม”รวีกานต์ส่ายหน้า ปลดเข็มขัดนิรภัยออกเพื่อจะได้กอดปลายภูดีๆ เธอซุกหน้าเข้าหาอกเขาราวลูกแมวตัวน้อยที่ต้องการไออุ่นจากเจ้าของ ปลายภูยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ชอบใจนักเวนิสามองเพื่อนรักกับปลายภูผ่านทางช่องว่างระหว่างเบาะนั่ง ได้แต่เบะปากใส่เพราะหมั่นไส้“นี่! แกจะอ้อนเด็กเพื่อ!?”“เรื่องของฉันน่า นั่งเงียบๆ ไปเลย คนจะสวีตกัน เนาะภูเนาะ”รวีกานต์ยิ้มหวานอย