Semua Bab พระจันทร์สองใจ: Bab 81 - Bab 90

“โอย...สองเครื่องก็ขี้เกียจพกจะแย่ นะพี่นะ ฉันติดซีรีส์ ถ้าวันนี้ไม่ได้ดูฉันคงไม่มีกะจิตกะใจถ่ายละคร และถ้างานไม่เดินมันก็จะเป็นผลเสียกับฉัน พอภาพลักษณ์ไม่ดีก็ไม่มีใครจ้าง ฉันก็จะมาเกาะติดพี่ตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงเหมือนเมื่อก่อน” ปานรพีสาธยายชนิดเห็นภาพปลายภูคร้านจะต่อกร ถึงอย่างไรรวีกานต์ก็ไม่ยอมรับสาย ไม่ยอมตอบไลน์อยู่แล้ว มีโทรศัพท์ก็เหมือนไม่มีนั่นแหละ“นะพี่ แค่ไม่กี่ชั่วโมงเอง ไม่เกินบ่ายสามก็กลับแล้ว วันนี้มีถ่ายฉากสองฉากเอง” นางเอกสาวว่า ทำตาปริบๆ อ้อนพี่ชาย“เออๆ เอาไปเลย ฉันจะไปคอนโดฯ เลิกกองแล้วเอาไปให้ด้วย”“เอ้า ไหนว่าวันนี้จะอยู่บ้านทั้งวัน”“อยู่กับผีน่ะสิ ไม่มีใครอยู่บ้านสักคน วันหยุดแท้ๆ”ปลายภูบ่นอุบ ลุกจากที่นั่ง ล้วงมือเข้าในกระเป๋ากางเกง เจอกุญแจรถก็ดึงออกมาถือไว้ เขาก้าวออกจากห้อง มีร่างน้องสาวตามมาติดๆ ราวหวังผลบางอย่าง“อะไรอีกฮึรพี”“ไปส่งหน่อยค่า โลเคชั่นกับคอนโดฯ พี่อยู่ใกล้ๆ กันเลย ทางผ่านด้วย น้องขี้เกียจขับรถ นะพี่นะ&rdquo

“เป็นอะไรเนี่ย เห็นผมหรือเปล่า”เจ้าของเสียงไม่ถามเฉยๆ แต่ยกหลังมืออังหน้าผากมน ก่อนจะนั่งลงตรงข้ามพี่สาวคนดี ท่ามกลางสายตาคนที่ยืนมองอยู่ไกลๆศศินยืนนิ่งไม่ไหวติง อุตส่าห์เป็นห่วงเลยแวะมาดูเวนิสา เขาไม่น่ามาเลย หล่อนมีน้องชายผู้แสนดีคอยดูแลแล้วนี่“อือ...ปลายภูเหรอ” ถามเสียงเนือยๆ หลับตานิ่งๆ แล้วค่อยลืมขึ้นมาใหม่ ปลายภูนั่งอยู่ตรงข้ามเธอ หน้ายุ่งเชียว“พี่เป็นอะไร ตัวก็ไม่ร้อน ทำไมเหมือนจะเป็นลมล่ะ นอนน้อยเหรอ”“อือ...คงงั้นมั้ง นายมาได้ไง”ปลายภูชูถุงให้ดู ในนั้นมีมะขามแช่อิ่มกระปุกใหญ่บรรจุอยู่ เปิดถุงอวดเวนิสาเล็กน้อย มะขามฝักยาวสีน้ำตาลอ่อนอัดแน่นอยู่ในนั้น หญิงสาวเห็นแล้วกลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอ“ยัยรพีอยากกิน บังคับให้มาซื้อให้น่ะ เอามือถือผมไปครองตั้งแต่เมื่อวานยังไม่คืนเลย”“น้องนายนี่ร้ายกาจ”“นั่นสิ ยกให้การกุศลดีไหม เบื่อนาง”เวนิสาหัวเราะคิกๆ ยามได้ยินพี่ชายนินทาน้องสาวศศินที่แอบมองอยู่ เริ่มกำหมัดและกัดฟัน

เวลา 17:45 ณ คอนโดฯ ที่พักของปลายภูรวีกานต์กวาดตามองไปรอบๆ คอนโดฯ สุดหรู ที่สนนราคาคงสูงเกินกว่าพนักงานออฟฟิศอย่างเธอจะเอื้อมถึง วันนั้นหากเธอไม่เอาแต่จ่อมจมอยู่กับสิ่งที่สูญเสียไป คงได้รู้แล้วว่าฐานะของปลายภูไม่ธรรมดา วันนี้เธอมาหาเขา ไม่ได้มาเพราะรู้ว่าเขาร่ำรวย แต่มาเพราะคนอีกคนที่อยู่ในท้อง หวังว่าเขาจะไม่เข้าใจผิดวินาทีนี้เธอเข้าใจแล้วว่าการเป็นคนที่เห็นแก่เงินทองมากกว่าสิ่งอื่น มันน่ารังเกียจเพียงใด หากก่อนหน้านี้เธอไม่ได้สารภาพกับเขาว่าชอบคนมีเงิน เธอคงไม่ต้องนึกละอายอยู่อย่างนี้ เรื่องที่เกิดขึ้นคืนนั้นปลายภูไม่ได้ผิด เป็นเธอเอง เป็นเธอที่ผิดมาตั้งแต่ต้น และเธอเอาแต่โทษคนอื่น ไม่กล้าแม้แต่จะโทษตัวเอง“นายจะยอมฟังฉันไหมนะ จะยอมคุยกับฉันไหม ขอโทษที่ให้รอเป็นเดือนนะปลายภู” เอ่ยกับตัวเองอย่างนั้นในตอนที่นั่งอยู่เก้าอี้หน้าล็อบบีอันโอ่โถง แค่ล็อบบียังนึกว่าเดินเข้ามาในโรงแรมห้าดาว ที่นี่...คงจะมีเฉพาะคนมีเงินซื้อหาเข้ามาพักกระมัง เธอตัดสินใจโทรหาปลายภูอีกครั้ง ด้วยอยากให้เขารู้ว่าเธอมารอที่นี่ กดเบอร์โทรออกแล้วรอสายอยู่นานกว่าจะมีคนรับสาย ทว่าก็

ภายในรถยนต์ของศศิน ที่กำลังแล่นบนถนนที่รถรถรายังหนาตา ตอนเที่ยงเขาพาเวนิสาลงมาที่ลานจอดรถก็จริง แต่ไม่ได้ส่งหล่อนขึ้นรถของตัวเอง อย่างน้อยหากหล่อนไปอยู่ที่ไหน เขาก็ควรรู้ไม่ใช่หรือ แต่หล่อนน่ะ...เหมือนอยากหลบเลี่ยงไม่ยอมให้เขารู้ ตั้งท่าจะกลับเอง เขายื้อหล่อนไว้ตลอดบ่าย พาไปหาอะไรกิน พาไปดูหนังฟังเพลงจนตะวันลับขอบฟ้า แต่หล่อนก็ไม่ยอมตกหลุมพราง สุดท้ายก็ให้เขาพาไปส่งยังบ้านที่หล่อนอยู่กับเพื่อน และในระหว่างที่นั่งรถอยู่นั้น รวีกานต์ก็โทรหาหล่อน แล้วเรื่องทั้งหมดก็มาถึงจุดนี้ จุดที่เขากลายเป็นสารถีในขณะที่สองสาวนั่งเป็นคุณนายอยู่ที่เบาะข้างหลังหยดน้ำตายังเปื้อนใบหน้าของรวีกานต์แต่ไร้ซึ่งเสียงสะอื้น เวนิสาไม่รู้จะทำอย่างไรดี จำได้ว่าตอนที่มาถึงรวีกานต์กำลังวิ่งหนีนักข่าวอยู่ คนพวกนั้นช่างแล้งน้ำใจ คนกำลังลำบากยังมาหากินแบบนี้ ทุเรศที่สุด“เขาอยู่ที่นั่นเหรอ” เวนิสาเป็นฝ่ายเอ่ยทำลายความเงียบ รถคันหรูจอดติดไฟแดงอยู่ที่สี่แยกแห่งหนึ่ง ยังไม่ถึงบ้านของพวกเธอง่ายๆ รวีกานต์เอาแต่นั่งร้องไห้ หันหน้าเข้าหาประตูรถไม่ยอมมองหน้ากัน“อือ...กับผู้หญิงอีกคน ที

“ใช่! แกไม่ต้องห่วงนะ ยังไงซะ แกได้เด็กบ้านั่นเป็นผัวแน่ ฉันยืนยันนอนยันเลย” เวนิสาให้คำมั่น ลุกไปยืนข้างเตียง หอบเอาหมอนมาถือไว้รวีกานต์นึกขำท่าทีของเพื่อนรัก หล่อนเป็นใครกันล่ะถึงได้มั่นอกมั่นใจขนาดนั้น“กลับห้องไปไป๊ ฉันจะนอน...”“แหงล่ะ สบายใจแล้วนี่” เวนิสาค่อนขอด แล้วหอบหมอนเดินออกจากห้องไปรวีกานต์ยิ้มบางๆ เอื้อมมือปิดโคมไฟแล้วหลับตาลงเสีย อย่างน้อยสิ่งที่คิดไว้ก็ไม่ได้เกิดขึ้น คืนนี้เธอไม่ได้หลับพร้อมคราบน้ำตา แต่หลับไปพร้อมกับความโล่งอกโล่งใจ“ขอบใจนะวี...แม่ดาวพระศุกร์ของฉัน...”_____________ เวนิสาย่องเข้ามาในห้องของตัวเอง ห้องทั้งห้องสว่างจ้าแต่ศศินไม่ได้อยู่บนเตียง เธอแลหาโทรศัพท์มือถือ พอเจอก็ต่อสายหาปลายภู รออยู่สักพักเจ้าตัวจึงรับสาย“พี่วีหรือครับ” ปลายสายงงนิดๆ เพราะเวลาในตอนนี้ก็เที่ยงคืนกว่าเข้าไปแล้ว เขายังไม่นอนก็จริง แต่อีกฝ่ายน่าจะหลับไปหลายตื่นแล้วนี่นา“คิดว่าใครละยะ!”“หือ? พี่...เป็นอะไรหรือเปล่