جميع فصول : الفصل -الفصل 60

เวลานี้สี่ทุ่มแล้ว แต่เวนิสาคนงามยังเดินทอดน่องอยู่ริมสนาม ตากน้ำค้างยามค่ำคืนพร้อมกับชื่นชมพระจันทร์ดวงโต โชคดีฝนไม่ตก พระจันทร์เลยได้อวดโฉมงดงาม ก่อนกลับเข้ามาที่บ้านวันนี้ มีสายโทรเข้ามารายงานทั้งจากโรงเรียนสอนทำอาหารและจากร้านเบเกอรี่ว่ามีผู้ชายไปถามหาเธอ ก็พอจะรู้ละว่าเป็นศศิน แต่มันเรื่องอะไรต้องมาตามจิกเธอเล่า“อะแฮ่ม! จะนอนไหม ฉันจะล็อกประตู”เสียงห้วนดังมาจากข้างหลัง บุรุษในชุดเสื้อคลุมสีกรมท่าเดินวางมาดเคร่งขรึมเข้ามาถามไถ่ ใบหน้าเขาเหมือนไม่สบอารมณ์นัก คงมีบางเรื่องให้เคืองใจกระมังหญิงสาวทำใจดีสู้เสือ อย่างน้อยเขาก็โทรหาเธอทั้งวัน ถือเสียว่าเขาเป็นฝ่ายง้อก่อนก็แล้วกัน“ขอสิบนาทีค่ะ”เขาพยักหน้าเออออ เดินมายืนข้างหล่อน ได้กลิ่นหอมละมุนจากร่างบางผสมกับกลิ่นความชื้นจากต้นไม้ใบหญ้า พอได้มองใบหน้านี้ชัดๆ ก็ราวกับว่าความขุ่นเคืองใจทั้งหมดทั้งมวลได้สูญสลายไป“เธอเล่นซ่อนแอบเหรอ หายไปทั้งวัน”“แหม...ฉันก็มีธุระปะปังบ้างสิคะ”“ธุระกับผู้ชายสินะ ผู้ชายอายุน้อยกว่าซะด้วย”เวนิสามุ่นคิ้ว มองเขาอย่างค้นคว้า นี่เขาไปรู้ไปเ

[11]คนปากดี ขี้หึง เอาแต่ใจ___________ ย้อนกลับมาที่สถานีรถไฟฟ้า รวีกานต์กระดกเบียร์จนเกลี้ยงแล้วทิ้งกระป๋องเปล่าลงถังขยะ ใครบางคนกำลังเดินเข้ามาหาเธอ เหมือนยืนรอที่ป้ายรถเมล์อยู่นานแล้วด้วย น่าแปลกไหมเล่าที่เขามีฝาแฝด มีร่างสูงโปร่งซ้อนทับกันถึงสามร่าง และพวกเขากำลังเดินตรงมาทางนี้“นี่นาย...มีฝาแฝดตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย งงแฮะ” บอกว่างงแต่แจกยิ้มหวานเรี่ยราดปลายภูส่ายหน้าระอา นึกว่าจะได้คุยกันอย่างปกติ แต่ทำไมกลายเป็นแบบนี้ไปได้ รวีกานต์ไปดื่มมาหรือ นี่ยังไม่ถึงสองทุ่มด้วยซ้ำ“ตะวัน เมาเหรอ”“ม่าย...ใครเมายะ! ฉันแค่จิบๆ” แก้ต่างแล้วยิ้มหวานอีกรอบ ดวงตาเริ่มปรือ จากที่ฝืนสังขารขึ้นรถไฟฟ้ามาจนสุดสายก็เริ่มอ่อนเปลี้ยเพลียแรง“จิบบ้าจิบบออะไร กลิ่นเบียร์หึ่งขนาดนี้”“โอ๊ย...เป็นพ่อหรือไงนะ ขึ้นเสียงอยู่ได้ น่ารำคาญ” ทำเบะปากใส่เด็กน้อยร่างสูง ก่อนจะผลักเขาออกเพื่อเดินไปโบกรถแท็กซี่ปลายภูคว้าหมับเข้าที่เอวคอด

“อ๊ะ...อย่า...นะ เอามือออก”“ชู่ว์...แบบนี้..ก็ดีแฮะ” ว่าพลางบดบี้ปลายนิ้วเรียวเข้ากับเกสรดอกรักผ่านกางเกงชั้นในตัวบาง บดคลึงมันเป็นวงกลมเร็วบ้างช้าบ้างสลับกัน ส่วนมือขวาที่ว่างอยู่ ดึงใบหน้างามเข้ามาหา เพื่อจุมพิตล่อลวงให้หล่อนคล้อยตามรสจุมพิตหวานๆ ที่ปะปนความเร่าร้อนกำลังเผาเวนิสาให้กลายเป็นเถ้า ขากางเกงของเธอถูกดึงให้ยืดจนสุด กางเกงชั้นในตัวจิ๋วถูกเกี่ยวให้หลีกจากตำแหน่งเดิม ก่อนที่ศศินจะทำบางอย่างที่ทำให้เธอต้องตะลึง เขางัดเอาบางสิ่งออกมาจากกางเกงของตัวเองโดยไม่ได้ถอดออก มันแข็งแกร่ง ผงาดง้ำและร้อนผ่าวพอๆ กับเนื้อตัวเขา“อื้อ...เจ็บ!” เธอร้องบอก วินาทีที่ความแข็งแกร่งแห่งชาย มุดเข้าหาความนุ่มอ่อนของอิสตรีทางขากางเกงที่เปิดอ้า ความแน่นและฝืดหนืดก็เข้าเล่นงาน มันมุดเข้ามาในร่างเธอช้าๆ ส่งความเจ็บปวดที่ปะปนความเสียวซ่านเข้ามาให้ แล้วนาทีถัดมา กายแกร่งแห่งชายก็บุกเข้ามาในโพรงเนื้อสาวได้สำเร็จ เธอจุกจนพูดไม่ออก มันแน่นไปหมด“โอ...วี...ดีเหลือเกิน อา...” ศศินครางระงม เพียงแค่ได้พบเจอความชุ่มชื้นในโพรงเนื้อนุ่

[12]ร้าวราน________ บ่ายแก่ๆ วันเดียวกันเงินสดมากกว่าห้าพันบาท ถูกวางลงตรงหน้าเวนิสา เธอยิ้มรับมันด้วยความยินดี ส่งมันเข้ากระเป๋าราวกับมีค่านับหมื่นนับแสน เรื่องไม่สบายใจทั้งหลายทั้งปวง เธอทิ้งไว้ที่คฤหาสน์ศิวเศขร ถึงทุกข์ใจอย่างไรก็ยังต้องทำมาหากิน เมื่อเช้าเกงานที่ห้างไปรอบหนึ่ง ตอนบ่ายเลยต้องหอบขนมมาส่งลูกค้า VIP เสียหน่อย“รอบนี้สั่งเยอะเชียว” เธอท้วงลูกค้าอันดับหนึ่ง“ก็ขนมพี่อร่อยนี่ครับ สาวออฟฟิศชอบเชียว มาซื้อเองบ้าง ฝากเพื่อนมาซื้อบ้าง เลยหมดไว” ปลายภูว่าแล้วยิ้ม มองพี่สาวคนเก่งที่วันนี้หน้าตาดูมีสีสันยิ่งกว่าเมื่อวาน“กิจการรุ่งเรืองก็ดี ฉันจะได้เกาะร้านนายไปนานๆ”“ยินดีครับ อ้อ...ไม่สบายหายแล้วเหรอ สีหน้าดูดีขึ้นนะ”คนถูกถามยิ้มบางๆ เธอก็ไม่เข้าใจตัวเองหรอก เมื่อวานยังตัวรุมๆ อยู่เลย“ได้ยาดีละมั้ง”“อา....พูดแบบนี้ผมคิดไกลนะเนี่ย ว่าแต่...พี่กับพี่ศศิน สนิทกันเหรอ เมื่อวานเห็นแกอุ

ในตอนนี้ แม้ยังไม่รู้ว่าเวนิสาคิดกับเขาอย่างไร แต่หัวใจของเขา เหมือนจะกลายเป็นของหล่อนไปแล้ว มันไม่ค่อยคิดถึงตัวเองเลย คอยแต่จะคิดถึงเวนิสา คิดถึงใบหน้างามกับดวงตาแสนเศร้าคู่นั้นที่พยายามถามไถ่ความรู้สึกของหล่อนในเรื่องเขากับรวีกานต์ นั่นเพราะอยากมั่นใจว่าเวนิสามีใจให้เขาบ้าง มิใช่เห็นเขาเป็นเพียงพ่อพันธ์ที่มีไว้ปั๊มลูก แต่จนแล้วจนรอด แม่ตัวแสบก็บ่ายเบี่ยงเลี่ยงหลบ ไม่ยอมบอกให้เขารู้สักที“ถ้าเธอไม่พูดออกมา แล้วฉันจะรู้ได้ยังไง ฉันคงเป็นผู้ชายโง่ๆ ที่อยากได้ยินคำว่ารักจากคนที่ฉันรัก เธอ...พูดมันออกมาได้ไหมเวนิสา เพราะฉัน...ก็อยากพูดคำนั้นเหมือนกัน” พูดเองเออเองกับของสองสิ่งในกล่องสวย ก่อนจะดันมันลงในลิ้นชักเล่นเดิม “อยู่ในนี้ไปก่อนแล้วกันนะ” เอ่ยแล้วยิ้มบางๆ ได้ยินเสียงเปิดประตูห้องแต่งตัวออกมา เขารีบล็อกลิ้นชักนั้นด้วยกุญแจที่มีเวนิสามองศศินแปลกๆ เหมือนว่ามีแววอ่อนหวานรายล้อมรอบกายเขา ดวงตาคู่นั้นดูอ่อนโยนน่าจดจ้อง และมันยิ่งน่ามอง ยามเมื่อเขาชี้ไปยังกล่องกระดาษใบใหญ่ที่วางอยู่ปลายเตียง เธอเดินไปหามัน เปิดฝากล่องขึ้น แล้วดวงตา