Semua Bab พระจันทร์สองใจ: Bab 61 - Bab 70

“อ่าครับ ผมอยู่หน้าปากซอยแล้วนะ” ปลายสายบอก เขามาตามที่อยู่ที่รวีกานต์บอกไว้ให้แช็ตไลน์ส่วนตัว“อ้อ...บอสขับตรงเข้ามาเลยค่า ถ้าเจอบ้านแล้วก็เปิดรั้วเข้ามาเลย ไม่ได้ล็อกค่ะ เข้ามานั่งรอข้างล่างได้เลยนะคะ เพื่อนฉันก็อยู่ ฉันแต่งตัวยังไม่เสร็จเลยค่า” รวีกานต์เอ่ยเล็กเสียงน่ารักด้วยอยากให้เขาเห็นใจ ความสวยของเธอต้องเป็นหนึ่งในวันนี้“ตามสบายเลยครับ งั้นถ้าถึงแล้วผมขอเข้าไปรอในบ้านนะ ข้างนอกนี่แดดยังร้อนอยู่เลย”“ค่า ตามสบายเลยนะคะ จะลงไปในห้านาทีค่า” บอกคนปลายสายแล้วยิ้มหวาน บอสกำลังจะมาแล้วนะ อา...ตื่นเต้นจัง“เลิกทำหน้าเคลิ้มฝันแล้วชิมพันซ์ให้ที ถ้าเมรีขี้เมาอย่างหล่อนไม่ชิม มันคงไม่ผ่าน”“แหม...เจ๊ก็ เห็นฉันเป็นพวกขี้เหล้าเมายาไปได้”“แล้วไม่จริงเหรอ ในบ้านนี้หล่อนดื่มเก่งที่สุดแล้ว เอาไป!”หวืด!เจ๊หวานยื่นแก้วให้รวีกานต์ แต่ยื่นแรงไปนิด สาวเจ้ารับไม่ทัน ตำแหน่งของแก้วเลยไม่ได้สมดุลกับอุ้งมือ น้ำพันซ์สีสวยเลยหกใส่ชุดสีขาวของรวีกานต์เกือบครึ่งแก้

“แล้วสองคนนั้นเป็นยังไงบ้างคะ ยัยวีมีท่าทางว่าจะท้องบ้างไหม”“ยังเลยคุณวรรณ แต่เริ่มเข้ากันได้ดีแล้ว หนูวีเองก็ดูสดใสมากกว่าแต่ก่อน อีกไม่นานเราคงได้หลานสมหวังแน่ๆ หึๆๆ”“ขอให้จริงเถอะนะคะ ฉันน่ะ เจอเรื่องวุ่นวายใจมาเยอะ ถ้าได้เห็นหน้าหลานคงชื่นใจ โอย...อยากให้ถึงวันนั้นเร็วๆ จังเลย”น้ำตาของเวนิสาหล่นร่วงราวฝนห่าใหญ่ นี่เธอ...ไม่ได้ป่วยหรอกหรือ!? แล้วเรื่องซีสต์ที่เป็นล่ะ เรื่องเอกสารจากโรงพยาบาลที่มารดาเอามายืนยันล่ะ มันหมายความว่าอย่างไร!ความคิดของเวนิสาตีวนอยู่ในสมองน้อยๆ ยิ่งกว่าความโกรธเคืองคือความเสียใจ พายุแห่งความผิดหวังกำลังถาโถมเข้ามาในอกเธอ อัดแน่นอยู่ในนั้นราวกับหมอนใบเท่าฝ่ามือที่ถูกยัดนุ่นใส่จนใหญ่บอลลูน แต่ความรู้สึกทั้งหมดทั้งมวลนั้นไม่อาจแสดงออกมา มันเจ็บจนจุก เจ็บแน่นอยู่แต่ข้างใน ศศินเดินเฉียดร่างเธอเข้าไปในห้องรับแขก ไอร้อนที่แผ่จากร่างเขาเหมือนพร้อมจะเผาทุกสิ่งที่อยู่ในนั้น เสียงพูดคุยกันยุติลงในนาทีที่เขาเดินเข้าไป ความเงียบงั้นดังกระหึ่มขึ้นราวกลองศึกที่ถูกตีด้วยขนนก เธอเดินตามเขาไปเหมือนโดนยาสั

คำสั่งที่โถมเข้าใส่ยิ่งทำให้น้ำตาเวนิสาพรั่งพรู ตอนนี้เธอรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นเศษเนื้อชิ้นเล็กๆ ที่กำลังถูกอีแร้งสองตัวแย่งชิง มันกำลังรุมทึ้งเธอด้วยการสาดซัดความโกรธเข้าใส่“หยุด! ฉันบอกให้หยุดร้อง! อย่ามาสำออยต่อหน้าฉัน!”“พี่คะ...” หญิงสาวขานเรียก รู้ว่าผิดแต่จะให้ทำอย่างไรได้ จะคาดคั้นเอาอะไรในเมื่อความจริงก็ถูกเปิดเผยหมดแล้วรวีกานต์อ้าปากระบายความร้อนในอก น้ำตาเม็ดใหญ่ไหลออกมาแต่ไร้เสียงสะอื้น “หึๆ อย่างนี้สินะ รู้จักกันดีแต่ทำเป็นเล่นละครตบตา พวกคนรวยนี่คงว่างมากจริงๆ ถึงได้ทำอะไรทุเรศๆ ไม่คิดถึงหัวใจคนอื่นอย่างนี้!”“ตะวัน! ขอร้องล่ะ...เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับคุณ!” ศศินโยนความโกรธใส่รวีกานต์บ้าง หล่อนไม่ควรมายืนอยู่ตรงนี้ในตอนที่เขาต้องการเวลาเคลียร์กับเวนิสา“ทำไมจะไม่เกี่ยว มันเกี่ยวตั้งแต่ตอนที่คุณจูบฉัน!” น้ำตามากกว่าหนึ่งหยดรินรดลงแก้มบาง เครื่องสำอางเลอะเทอะเปรอะเปื้อนไม่น่าดูศศินต้องอ้าปากค้างบ้าง แค่เวนิสาคนเดียวเขาก็แทบคลั่งแล้ว“โอ๊ย! ให้ตายเถอะ ผู้หญิง

รวีกานต์น้ำตาซึม ปลายภูประคองใบหน้าน้อย ดวงตาสองดวงสานสบกันในระยะห่างเพียงคืบเดียว“เป็นอะไรฮึ อกหักมาเหรอ เจ็บไหม”หญิงสาวพยักหน้า น้ำตาไหลร่วงอีกคราว เสียงสะอื้นฮักๆ ช่างบาดหัวใจปลายภูเหลือเกิน“ชู่ว์...ไม่เอานะ ไม่ร้องนะคนดี ใครกันกล้าทำร้ายตะวันของผม ตะวันของผมแสนดี ตะวันน่ารักและสวยที่สุด คนที่ทิ้งตะวันไปต้องตาบอดแน่ๆ อย่าไปสนคนพรรค์นั้นเลย อย่าเสียน้ำตาเพื่อเขาเลย สงสารผมบ้าง ผมห่วงตะวันนะ เห็นตะวันเจ็บอย่างนี้คิดว่าผมจะสบายใจเหรอ อย่าร้องเลยนะคนดี อย่าร้องไห้เลย”น้ำตาบนใบหน้าถูกปาดเช็ดด้วยริมฝีปากชาย รวีกานต์หลับตาพริ้ม รับเอาสัมผัสแสนอ่อนโยนของปลายภู ไม่ว่าด้วยความเสียใจที่ทำให้เกิดเหตุการณ์นี้ ไม่ว่าเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่ทำให้มันเป็นไป รวีกานต์ยอมรับเต็มอกว่าไม่ได้รังเกียจสัมผัสของปลายภูเลยชายหนุ่มเลื่อนริมฝีปากมาครอบครองริมฝีปากของหญิงสาว รสจุมพิตมาพร้อมกลิ่นค็อกเทล หวานติดปลายลิ้น ชวนให้มึนเมา ชวนให้ไม่อยากผละจาก ทว่า...เขาคงทำร้ายรวีกานต์ไม่ได้ หล่อนยังเมาอยู่ สติไม่เต็มร้อย“พอ...ดีกว่า” บอก

“เฮอะ! แจ้งความเนี่ยนะ! ตลกแล้วค่ะบอส อย่ายุ่งกับฉันจะดีกว่า ไปซะ!” รวีกานต์ปาดน้ำตา มันรินไหลออกมาโดยไร้เสียงสะอื้น เมื่อไหร่เขาจะไปเสียที เห็นหน้าเขาก็เหมือนเห็นหน้าเวนิสา เธอเกินจะรับไหวจริงๆ“ผมขอโทษตะวัน ผมไม่มีคำจะแก้ตัว ต้องให้ผมทำยังไง”“หันมามองฉันสิ คบกับฉัน รักฉัน! แล้วฉันจะทำเป็นลืมว่าเรื่องบ้าๆ นั่นไม่ได้เกิดขึ้น คุณทำได้ไหมล่ะ ทำได้ไหม!” ประกาศกร้าวทั้งที่สองขาเริ่มไม่มั่นคง เธอได้นอนไม่ถึงชั่วโมงด้วยซ้ำก่อนออกจากคอนโดฯ มาศศินกลายเป็นคนปากหนัก พูดอะไรไม่ออกเอ่ยอะไรไม่ได้ แต่ในส่วนลึกของจิตใจยังมีความห่วงใยรวีกานต์ท่วมท้น ความสดใสร่าเริงของหล่อน ถูกเขาทำลายอย่างไม่ได้ตั้งใจ สิ่งที่หล่อนร้องขอมันก็สมควรแล้ว เขาไม่ได้โกรธหล่อนในเรื่องนี้ แต่โกรธหล่อนในอีกเรื่อง เรื่องที่หล่อนปล่อยตัวจนทำให้ร่างกายต้องแปดเปื้อนอย่างนี้“กลับบ้านดีกว่า เดี๋ยวเจ๊หวานเป็นห่วงนะ ไปกันเถอะ ให้ผมไปส่งตะวันเถอะนะ”รวีกานต์ส่ายหน้าดิก น้ำตาหลั่งมาเหมือนห่าฝน แหงนมองหน้าเขาก็ยิ่งเหมือนฆ่าตัวเอง แสงตะวันกำลังสาดส่องด