All Chapters of พระจันทร์สองใจ: Chapter 21 - Chapter 30

หอศิลป์กรุงเทพฯ ตั้งอยู่แถวแยกปทุมวัน มีทั้งหมดสิบชั้นนับจากชั้นใต้ดิน ศศินปล่อยมือสาวเจ้าเมื่อเข้ามาในตัวอาคาร ที่นี่มีงานศิลป์รอให้เขาเสพมากมายหลายสิ่ง“ตอนเรียนฉันเคยมาบ่อยๆ เพื่อนชอบน่ะ” รวีกานต์บอก พาศศินเดินไปขึ้นบันไดเลื่อนเพราะด้านล่างนี้ไม่ค่อยมีงานศิลป์ให้เสพ ไฮไลท์จะอยู่ที่ชั้นเจ็ดถึงเก้า ที่นั่นมีนิทรรศการงานศิลป์แวะเวียนมาจัดแสดงไม่ว่างเว้น“เราไม่เดินข้างล่างก่อนหรือครับ”“เดี๋ยวค่อยลงมาค่ะ ไปชั้นเจ็ดก่อน ชั้นนี้ถึงชั้นสี่ส่วนมากเป็นร้านค้า ชั้นห้ามีห้องประชุม ส่วนชั้นหกเป็นที่ตั้งสำนักงานค่ะ” อธิบายแล้วมองวงหน้าหล่อเหลาขณะที่สืบเท้าเข้าไปหาบันไดเลื่อนศศินรู้ตัวว่าถูกมองอย่างชื่นชม รู้สึกเขินต่อดวงตากลมโตคู่นั้น แต่ไม่อาจร้องขอให้หล่อนเลิกมอง เขาเลยเสสายตาไปทางอื่นเสีย และเมื่อเดินมาถึงบันไดเลื่อน สตรีร่างบางในชุดสีชมพูยาวกรอมเท้าก็ทำให้เขาประหลาดใจ หล่อนเห็นเขาเช่นกัน หมวกไหมพรมใบเล็กบางจึงถูกดึงปิดหน้าอีกนิด แว่นกันแดดสีชาเข้มกับหน้ากากอนามัยก็เช่นกัน ดูเผินๆ คงไม่มีใครจำเวนิสาได้เขาขึ้นบันไดเลื

ห่างออกไปไม่เท่าไร ดวงตาคมกล้าของบุรุษผู้หนึ่งจ้องมองสตรีที่คุ้นตา ทั้งขุ่นเคืองไม่น้อยเมื่อมั่นใจว่าหล่อนคือใคร มีคนมาส่งแถมขับรถเสียหรู คงเป็นคู่เดตของหล่อนสินะ แล้วนั่น...ยังจะพารอยยิ้มหวานมาถากถางหัวใจเขาอีกรวีกานต์เดินมาที่ร้านกาแฟเจ้าประจำ เธอยกมือเคาะผนังกระจกเพื่อเรียกคนข้างในกึกๆๆเสียงเคาะกระจกดังขึ้นที่ด้านนอก ปลายภูละมือจากแก้วกาแฟที่เพิ่งเสิร์ฟให้ลูกค้า มาจ้องคนที่ยืนยิ้มแป้นรออยู่ ใบหน้างามช่างแต่งแต้มด้วยความสุขจนน่าหมั่นไส้ หล่อนโบกมือให้ แต่เขาไม่เล่นด้วย ทำเมินแล้วเดินหนีไปยังโต๊ะประจำของหล่อน รวีกานต์เดินเข้าประตูร้านมา“นี่...เป็นอะไร ฉันยิ้มให้ทำไมทำหน้าบึ้งล่ะ”“ไม่ได้เป็นอะไรครับ แค่หมั่นไส้น่ะ”“หมั่นไส้? ใคร...ฉันเหรอ” ถามเขาอย่างงงๆ“ใช่มั้ง” บุรุษร่างสูงตอบแบบพาลนิดๆ ผ้ากันเปื้อนถูกถอดทิ้งทันทีที่รวีกานต์นั่งลงตรงข้าม“ฉันยังไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย”“งั้นเหรอ ไปเดตมาละสิ”คนสวยยิ้มหวาน “รู้ได้ไง”&l

แล้วพอศศินแวบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องแต่งตัว เวนิสาก็รีบวิ่งขึ้นบ้านไปเปลี่ยนเสื้อผ้า มีชุดว่ายน้ำติดมาด้วยแม้ว่าไม่เคยใส่ก็ตาม มันเป็นชุดแบบทูพีชสีแดงที่รวีกานต์ซื้อให้ตอนวันเกิดปีที่แล้ว มันสวยเซ็กซี่แต่มีหน้าที่แค่ใส่แล้วเดินเล่นชายหาด เธอจัดการสวมมันบนร่าง ลำบากนิดหน่อยเพราะตอนนี้เนื้อตัวเต็มไปด้วยเหงื่อ พอสวมเสร็จก็รีบคว้าเอาเสื้อคลุมแล้วกลับลงมาที่ยิม เสียงแหวกสายธารของศศินดังมาให้ได้ยิน สองแขนเขาจ้วงน้ำ จ้วงเอาๆ อยู่ที่ปลายสุดของสระ ส่งสายน้ำแตกกระเซ็นราวกับฉลามหนุ่มผู้ปราดเปรียว ช่างน่ามองเสียนี่กระไร“อา...สวรรค์ของชะนีไร้คู่ แขนขาวยาวน่าฟัด กล้ามท้องเป็นลอน ช่วงขาสุดเซ็กซี่ โอ๊ย...เอาอะไรมาแลกก็ไม่ยอม...” เวนิสาเคลิ้มฝัน เดินไปตามแนวยาวของขอบสระพร้อมกับฉลามหนุ่มที่กำลังจ้วงน้ำในท่าผีเสื้อ เธอจัดการถอดเสื้อคลุมทิ้ง แล้วก็ได้ผล ศศินถึงกับหยุดการจ้วงแขน แล้วโผล่หน้าขึ้นมามองเธอ“นี่! อย่าบอกนะว่าใส่ชุดนั้นมาจากบ้านน่ะ”หญิงสาวกลอกตาเบาๆ หมายความว่าอย่างไร นี่หวงหรอ กลัวว่าคนอื่นจะเห็นเธอในชุดสุดเซ็กซี่ละสิ“ใช่ค่ะ เปลี่

เวนิสาถอนใจยาวๆ โล่งอกที่มันยังไม่เกิดขึ้น แม้เตรียมตัวมาเพื่อสิ่งนี้ แต่พอถึงเวลาจริงๆ เธอก็อดหวั่นใจไม่ได้ เธอยังอ่อนเดียงสาในเรื่องราคะ บางครั้งมันก็ดูน่ากลัวเกินกว่าจะรับไหวเธอรีบอาบน้ำอย่างที่เขาสั่ง พออาบเสร็จออกมาจากห้องน้ำก็เจอเขาในห้องแต่งตัว เขามีผ้าเช็ดตัวพันไว้รอบเอวสอบ เธออายจนไม่กล้ามองหน้า เขาก็เดินผ่านเธอไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เธอรีบแต่งตัวให้เรียบร้อยก่อนเขาจะอาบน้ำเสร็จ เตรียมตัวเข้านอน ไม่สนมื้ออาหารที่สมควรรับประทานสิบห้านาทีให้หลังศศินก็ก้าวออกมาจากห้องแต่งตัว กลิ่นแชมพูอ่อนๆ โชยมาก่อนตัวเสียอีก“นี่...ไม่ลงไปกินข้าวเหรอ”คนถูกถามส่ายหน้าแทนคำตอบ เธอนั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวยาว มีหมอนวางบนตัก กอดมันไว้แก้เขิน เขาไม่ได้พูดอะไรอีก แค่เดินออกจากห้องไปเวนิสาไถลตัวลงมานอนที่พรมลายสวย วางหมอนลงแล้วนอนหนุนมัน ถอนหายใจรอบที่ร้อย ข่มตาให้หลับแต่หลับไม่ลง สัมผัสจากริมฝีปากอุ่นยังกรุ่นอยู่ในมโนจิต กลิ่นเขา ลมหายใจเขา รสจุมพิตของเขาช่างชัดเจนในหัวใจนี่เธอ...หลงรักศศินอย่างหัวปักหัวปำแล้วใช่ไหม แย่จริง...แล้วถ้าวันหนึ่ง

ก่อนเข้าบริษัทวันนี้ศศินแวะซื้อของกำนัลเล็กน้อย เขาไม่รู้จะให้อะไรกับรวีกานต์ดี ค่าที่หล่อนช่วยไม่ให้เขาโดนรถเฉี่ยวเมื่อวาน ทว่าเมื่อนึกดีๆ ก็จำได้ว่ามีของอยู่อย่างที่จำเป็นสำหรับหล่อน เขาได้ของสิ่งนั้นจากร้านสินค้าแบรนด์เนม ก่อนจะออกจากห้างก็จำได้ว่ามีสตรีอีกคนที่ควรซื้ออะไรไปปลอบขวัญเสียหน่อย เขาได้ของสองสิ่งที่มูลค่าต่างกันอย่างสิ้นเชิง หนึ่งคือร่มลายดอกไม้เล็กๆ คันละเกือบสองพัน มันเป็นของนำเข้าเลยราคาแพง ส่วนอีกอย่างคือช็อกโกแลตกล่องเหมาะมือ ราคาไม่กี่ร้อยบาทเขามาถึงที่ทำงานเกือบสิบเอ็ดโมง ตั้งใจว่าจะเอาของไปให้รวีกานต์ด้วยตัวเองเพื่อแสดงความจริงใจ อีกอย่าง...เขาคิดว่าควรลงไปดูสวัสดิการเรื่องอาหารการกินของพนักงานสักหน่อย____________ บุรุษร่างสูงยืนเก้กังอยู่หน้าโต๊ะรับประทานอาหารที่ตั้งเรียงไว้เต็มบริเวณ ในมือมีถุงกระดาษแบรนด์ดังถืออยู่พร้อมกับถาดอาหารที่เลขาอาสาไปตักมาให้ อาหารเที่ยงของบริษัทหน้าตาสู้อาหารในร้านแพงๆ ไม่ได้เลย“ไปนั่งกับพวกผมไหมครับบอส”ณพพร เลขาร่างผอมเอ่ยกับเจ้านายอย่างเกรงอกเกรงใจ“อย