EP 4/4 รักเราสอง (สาม) คน

“เฮ้อ...เหงื่อออกขนาดนี้ยังจะดื้ออีก”

“อย่าทำเสียงแบบนั้นสิคะ อย่ามอง...อย่าทำตัวแบบนี้ด้วย ฉันไม่ชินเลย เดี๋ยวก็หลงรักซะหรอก”

ศศินดึงมือคืนมาอย่างไว เสยผมแรงๆ เพราะไม่รู้จะเอามือไปวางไว้ตรงไหน คำพูดตรงๆ ของเวนิสากำลังทำให้เขาประหม่าเขิน

“พูดอะไรบ้าๆ ไปๆ ลุกเถอะ มานั่งอะไรตรงนี้ ไม่อายเหรอ”

คนสวยส่ายหน้าดิก ดึงหมวกจากมือเขามาสวม รวมถึงแว่นตากับหน้ากากอนามัย

“อายอะไรเล่า ฉันจะตายไม่เหลือความอายอะไรหรอก พี่น่ะ กลับไปหาตะวันดีกว่า เดี๋ยวจะสงสัยเอาว่าพี่หายไปไหนตั้งนานสองนาน”

นิ้วชี้ของศศินชี้มาที่ร่างของเวนิสา

“อะไรคะ”

“ตามฉันมาห่างๆ ถ้าฉันมองไปข้างหลัง ต้องเห็นเธอ”

“ทำไมเป็นงั้นล่ะ”

“จะได้มั่นใจว่าเธอยังหายใจไง ถ้าไปเดินคนเดียวเป็นลมเป็นแล้งขึ้นมาใครจะดูฮะ”

“ชู่ว์...เบาๆ สิคะคุณพี่ พูดเบาๆ น้องก็ได้ยิน แค่บอกสั้นๆ ว่าห่วงใยน้องก็เข้าใจแล้วค่ะ ทำเป็นอ้อมค้อม ไปสิคะ ไปๆ รับรองว่าจะตามไปให้อยู่ในระยะสายตาคุณพี่เลยค่า...”

คนสวยหัวเราะคิกคักชอบใจ ศศินได้แต่เม้มปากแน่นๆ หลับตาแรงๆ แล้วลืมขึ้นมาใหม่ ก่อนจะเดินไปหารวีกานต์ และตลอดการเดินชมงานศิลป์ สายตาของศศินก็คอยชำเลืองมองแม่สาวชุดชมพูอยู่เป็นระยะ ฝ่ายนั้นก็ชูนิ้วเป็นสัญญาณโอเคให้เขาเป็นระยะเช่นกัน

___________

พอเดินจนเมื่อตุ้มขึ้นมาถึงชั้นเก้า ก็ถึงเวลากลับลงไป เวลานี้จวนจะบ่ายสองแล้ว รวีกานต์พาเขาไปลองกินอาหารจานเดียวในร้านร้านหนึ่งที่ตกแต่งสมกับมาเปิดในหอศิลป์ อาหารธรรมดาๆ แต่ว่าตกแต่งจัดจานได้สวยงาม ดูดีสมราคาและรสชาติจัดจ้านทีเดียว มีกลิ่นของวัฒนธรรมอีสานในเมนูที่ถูกเสิร์ฟโดยเฉพาะส้มตำ

รวีกานต์สั่งส้มตำเป็นจานที่สอง ก่อนจะขอตัวไปเข้าห้องน้ำ ศศินหันหาแม่สาวชุดชมพู หล่อนกำลังกินอะไรสักอย่างที่มีเส้นขนมจีนเป็นส่วนประกอบ เหมือนจะรีบกินในตอนที่รวีกานต์ไม่อยู่ เขาเรียกบริการมารับออเดอร์ ไม่ถึงนาทีเครื่องดื่มเย็นๆ ก็ถูกเสิร์ฟลงที่โต๊ะของเวนิสา

หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมอง เธอสั่งขนมจีนผัดเนยมารับประทาน อาหารแปลกๆ รสชาติไม่เลวนัก มันปรุงด้วยซีอิ๊วขาว ไวน์แดงและพริกแห้งคั่ว กินไปกินมาปากเริ่มร้อน เครื่องดื่มเย็นๆ ก็วางลงข้างจานพอดี

“เอ๊ะ...ฉันยังไม่ได้...”

“ลูกค้าโต๊ะนั้นสั่งให้ค่ะ” บริกรสาวรีบบอก

เวนิสาหันมองก็เห็นศศินกำลังมองมา เขาชี้ลงที่แก้วเครื่องดื่มของตัวเอง เธอยิ้มแป้นส่งให้แล้วดูดชาเย็นจากแก้วจนแก้มป่อง

“อ๊า...ชื่นใจ ขอบคุณนะคะ จุ๊บ!”

ส่งจูบให้คนที่มองอยู่ ศศินรับมุกแทบไม่ทัน ต้องเอามือกุมอกตรงตำแหน่งหัวใจ เพราะแม่ตัวร้ายทำตัวน่ารักอีกแล้ว

ครืดๆ ครืดๆ

เสียงสั่นเตือนว่ามีข้อความเข้า ศศินเปิดอ่านแช็ตไลน์ ใครส่งอะไรมา เขาไม่ค่อยติดต่อทางนี้นะ ที่เปิดสัญญาณเน็ตไว้ตลอดเวลาเพราะเอาไว้เช็กราคาหุ้นเท่านั้น

“ขอบคุณสำหรับชาเย็นๆ ฉันอิ่มแล้ว กลับเลยนะคะ”

เขามองคนที่ส่งมา หล่อนส่งยิ้มสดใส ก่อนจะรีบเอาหน้ากากอนามัยปิดปากไว้เช่นเดิม

“กลับยังไง”

“แท็กซี่ค่ะ ไม่ต้องห่วงนะคะ เจอกันที่บ้าน”

“ใครห่วงเธอ ฉันบอกหรือว่าห่วง อย่ามาโมเม”

เขาพิมพ์โต้ตอบ แก้ต่างการกระทำของตัวเอง

เวนิสาไม่ตอบกลับมา หญิงสาวโบกมือให้เขา ก่อนจะเรียกบริกรมาเก็บเงินแล้วรีบออกไปก่อนที่รวีกานต์จะกลับมา

___________

ห้าโมงเย็นวันเดียวกัน

ศศินส่งรวีกานต์ที่สถานีรถไฟฟ้าก่อนถึงบ้านหล่อน เขากะจะไปส่งหล่อนถึงบ้าน แต่รวีกานต์บอกว่าเกรงใจ เขาปลื้มนะ หล่อนไม่ทำตัวเหมือนสตรีน่าเบื่อในยุคนี้ การดูแลตัวเองได้ ไม่เรื่องมาก เป็นเสน่ห์อย่างหนึ่งที่ผู้หญิงหลายคนไม่มี นั่นรวมถึงเวนิสาด้วย รายนั้นคงทำทุกวิถีทางให้เขาอุ้มไปส่งถึงหน้าเตียง

“วันนี้สนุกมากเลยค่ะบอส ขอบคุณนะคะ”

“เอาไว้วันหลังไปเที่ยวกันอีกนะครับ คุยกับคุณก็สนุกดี” เขาเอ่ยตามจริง เขาไม่ค่อยมีเพื่อนมากนัก การพูดคุยกับรวีกานต์จึงเป็นสิ่งแปลกใหม่ที่น่าหาประสบการณ์

“จริงหรือคะ ฉันกลัวว่าบอสจะเบื่อซะอีก ฉันพูดไม่หยุดเลย”

“ก็ดีนี่ครับ ฟังคุณพูดก็เพลินดี มีหลายที่ในกรุงเทพฯ ที่ผมอยากไป แบบว่าไปคนเดียวคงเขินน่ะ”

“คะ?”

“อ่า...อย่างเช่น ท้องฟ้าจำลอง อยากไปตั้งแต่เด็กๆ แต่เรียนหนักครับ เคยไปแค่ครั้งเดียวเอง”

“งั้นเอาไว้ไปกันค่ะ คราวหน้าคงไม่ใช่เดตแล้ว ขอพาเพื่อนไปด้วยนะคะ ไปท้องฟ้าจำลองต้องไปหลายๆ คนสนุกดี”

“ได้เลยครับ ผมเป็นเจ้ามือเอง”

“แน่นอนค่า ต้องบอสจ่ายอยู่แล้ว ไว้เจอกันที่บริษัทวันจันทร์นะคะ”

“ครับ ขอบคุณมากครับคุณรวีกานต์”

“โธ่...เรียกตะวันเถอะค่า เรียกรวีกานต์อยู่นั่น ไม่ได้อยู่ที่บริษัทนะคะบอส”

ศศินยิ้มขัน ไม่ได้คลี่ยิ้มมากมายแต่ทำให้รวีกานต์มองตาค้างได้ เขาดูหล่อเหลายิ่งขึ้นยามสงวนท่าทีมิเปิดเผยจนหมดเปลือก

“งั้นผมกลับนะครับ”

“ขับรถดีๆ นะคะ ขอบคุณอีกครั้งสำหรับวันนี้ค่า” รวีกานต์ก้มหัวให้บอสใหญ่อีกครั้งหนึ่ง เขาก้าวขึ้นรถแล้วขับออกไปท่ามกลางรถราที่ยังแล่นกันแน่นขนัดแม้ในวันหยุดเช่นนี้