All Chapters of พระจันทร์สองใจ: Chapter 31 - Chapter 38

“อย่าขยี้แรงอย่างนั้นสิ เดี๋ยวคอนแทคเลนส์บาดตาเอานะ” ว่าแล้วเอื้อมมือไปดึงนิ้วเรียวออกจากดวงตา แต่โดนเจ้าหล่อนปัดมือเขาทิ้ง“เรื่องของฉัน อย่ายุ่ง”“ไม่ยุ่งไม่ได้ครับ ทั้งห่วงทั้งหวง ทุกส่วนที่เป็นตะวันสำคัญกับผมนะ”เด็กน้อยหยอดคำหวาน รวีกานต์ทำตัวไม่ถูกก็เสไปหยิบเครื่องดื่มมาจิบ ใบหน้ายังไร้รอยยิ้ม“บอกแล้วว่าฉันไม่สนนาย ฉันรักบอสของฉัน รักมากด้วย”“อา...เจ็บจัง” เด็กน้อยบอกอย่างเจียมตน เอามือกุมอกแล้วนิ่วหน้ารวีกานต์ทำเมิน“เจ็บอะไร สาวๆ นายออกจะเยอะ รวยด้วย ขับเบนซ์เชียว”“สาวที่ไหน นั่นพี่สาว”“คิดว่าฉันจะเชื่อหรือไง”“จริงๆ นะ ไม่ได้คิดอะไรเลย เคารพเหมือนพี่แท้ๆ” เขาแก้ต่างพัลวัน“คนรวยแบบนั้นเขาจะมาเอ็นดูน้องชายแบบนายเหรอ มันคนละชั้นน่า” ว่าเหมือนเยาะปลายภูหน้าสลด เขาไม่ชอบเลยที่รวีกานต์พูดแบบนี้ เหมือนว่าหล่อนเห็นเงินสำคัญมากกว่าทุกสิ่ง“คนดีๆ ก็ยังมีครับ คนที่

เวนิสาไม่กล้ามองชิ้นส่วนสำคัญแห่งบุรุษ กางเกงชั้นในตัวน้อยถูกดึงรั้ง ศศินเฝ้ามองเนินเนื้อที่อยู่ระหว่างซอกขาของเธอราวกับมันเป็นของล้ำค่า ดวงตาเขาเต็มไปด้วยไฟเสน่หา มันลามเลียร่างเธอจนร้อนไปหมดและแล้วกางเกงชั้นในตัวจิ๋วก็หลุดออกจากปลายเท้า หญิงสาวใช้ศอกดันร่างขึ้นมามอง ศศินเคลื่อนกายลงไปด้านล่าง เขานอนคว่ำอยู่ระหว่างเรียวขาของเธอ กำลังใช้ปากสำรวจตรวจตราสามเหลี่ยมอวบอูมที่อยู่ระหว่างซอกขา ทุกวินาทีที่ปลายลิ้นเขาปาดไล้หยอกเย้า เขาจะจ้องมาที่ตาของเธอ เธอได้แต่อ้าปากส่งเสียงครางเท่านั้น“อูย...พี่คะ...อย่า...” ต่อให้ร้องขอเช่นไรศศินก็ไม่หยุดทำร้ายกันด้วยปลายลิ้น เขาซุกหน้าลงไปดื่มด่ำอยู่ตรงนั้นเนิ่นนาน นานจนร่างกายเธอแตกผลิดอกผลแห่งความสุข ชาวาบไปตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า รู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่หลั่งล้นออกมาจากร่องหลืบอันเร้นลับ“พี่คะ พอเถอะ...ฉันรู้สึก...วูบๆ วาบๆ ยังไงไม่รู้”“ไม่รู้จริงๆ หรือว่าตัวเองเป็นอะไร”คนถูกถามพยักหน้าเร็วๆ หลับตาพริ้ม ดื่มด่ำกับความสุขที่ส่งตรงมาจากซอกขา อาการชายังมีอยู่ รู้สึกถึงความไวของเส้นประสาทที่อออยู่ตรงสามเหลี่ยมเนิ

[7]คนในความลับ...ช่างขมขื่น____________ หญิงสาวอาบน้ำแต่งตัวเสร็จในเวลาต่อมา นึกขอบคุณชุดที่เขาเลือกให้ มันช่วยปกปิดรอยคิสมาร์กได้มากทีเดียว ป่านนี้ศศินคงไปทำงานแล้วสินะครืด...เวนิสาดันประตูกระจกของห้องแต่งตัวให้เลื่อนออก แล้วก็ได้ประหลาดใจ ศศินยังไม่ได้ไปทำงาน เขายืนอยู่ข้างเตียง กำลังสั่งสาวใช้สองนางให้ทำบางอย่างกับผ้าปูและฟูกนอน“ผ้าปูนี่ไม่ต้องซัก ทิ้งไปได้เลย ให้คนรถมาช่วยยกฟูกออกไปทิ้งด้วย ฉันโทรสั่งฟูกใหม่ไปแล้ว บ่ายๆ คงมาส่ง”สาวใช้สองนางพยักหน้ารับคำ เวนิสาอยากจะบ้าตาย ผ้าปูที่นอนที่สาวใช้ถืออยู่มีรอยแดงของโลหิตเปรอะอยู่ทั่ว พอมองไปที่ฟูกนอนก็ยิ่งสะเทือนใจ ต้องรีบใช้สองมือปิดหน้าด้วยความอับอาย“ลงไปได้แล้ว” เขาสั่งสาวใช้สาวใช้สองนางหันมองกันแล้วอมยิ้ม ก่อนจะรีบลงไปด้านล่างเมื่อหมดหน้าที่บนนี้“เธอจะไปทำงานไหม”คนถูกถามเอามือออกจากใบหน้า “ไปค่ะ”“ไหวแน่นะ ต้องยืนสอนไม่ใช่เหรอ”

“หนาวมากค่ะ แต่อยากสวยต้องอดทน”“เฮอะ...บ้าบอ” ปากบอกว่าบ้าบอแต่ถอดสูทที่สวมอยู่ไปคลุมร่างให้สาวเจ้า“เอ๊ะพี่!”“อยู่เฉยๆ เถอะน่า คนมองใหญ่แล้ว”“ก็ฉันสวย!”“เธอโป๊ต่างหาก!”เวนิสาทำหน้าเบื่อโลก อุตส่าห์แต่งสวยมาโชว์ อดเลย...“สั่งอาหารสิ รีบกินรีบกลับ” เขาแนะเสียงห้วนแล้วเรียกบริกรมารับออเดอร์หญิงสาวสั่งอาหารแบบขอไปที ไม่ทันได้เลือกจานที่อยากกินเพราะอีกฝ่ายรีบสั่งให้เสร็จๆ ในระหว่างที่รออาหาร เวนิสาก็กวาดตามองไปรอบๆ ห้องอาหารแสนโรแมนติก ดวงไฟเหนือหัวส่องแสงสีนวลอบอุ่น เสริมบรรยากาศให้แสนหวานด้วยเชิงเทียนบนโต๊ะที่กำลังส่องสว่าง ร้านหรูเชียว มีเชิงเทียนและอาหารแพงๆ มันสมบูรณ์แบบละนะ หากไม่มีมารมาผจญ“เฮ้ย! สองพี่น้องมหาภัย!” เวนิสาตาแทบถลนเมื่อมองไปเห็นหนุ่มสาวคู่หนึ่งกำลังเดินเข้าประตูมา เธอแลหาที่หลบในขณะที่ศศินทำอะไรไม่ถูก“เธอลุกไปสิ เดี๋ยวสองคนนั้นก็รู้หรอกว่าเรามาด้วยกัน” เขาว่า“แล้วจะให้