Semua Bab เล่ห์แค้นจินฉาน: Bab 91 - Bab 100

จินกุ้ยเฟยนิ่งงัน แม้นางจะเป็นชาวเผ่าป๋ายอี้แต่กำเนิด เคยได้ยินว่ามีเรื่องเช่นนี้ ทว่าก็มิเคยอยากทำความรู้จักหรือข้องเกี่ยวกับไสยศาสตร์หรือมนตร์ดำแต่อย่างใด จินฉานเห็นดังนั้นจึงเอ่ยต่อ “กู่จวีจิวเป็นมนต์ดำสายหนึ่งของป๋ายอี้ แตกแขนงมาจากมนต์ดำของเผ่าเหมียวเจียงอีกทีหนึ่ง วิธีการก็ตามชื่อ เป็นกู่ที่แต่เดิมสร้างขึ้นมาจากศพของนกจวีจิว ที่ขึ้นชื่อว่ารักเดียวใจเดียวกับคู่ของมัน ต่อมานกจวีจิวหายาก จึงมีการใช้ศพของนกยวนยาง ห่านป่า แม้กระทั่งศพของมนุษย์ที่มีความรักและเคียดแค้นมหาศาลก่อนตายมาใช้แทนก็ได้เช่นกัน พอได้ศพมาแล้ว ให้เลี้ยงศพเอาไว้หนึ่งปีเต็ม จากนั้นจึงเอาน้ำมันจากศพนั้นมาเขียนชื่อของผู้ที่ต้องการให้คนๆ นั้นคิดถึงลงในแผ่นไม้ไผ่ แล้วเอาซ่อนไว้ใต้หมอน จากนั้นคนผู้นั้นจะหลงใหล คิดถึงคะนึงหาแต่เจ้าของชื่อที่เขียนอยู่บนแผ่นไม้ไผ่ แม้แต่ยามนิทราก็นำพาชื่อนั้นติดตามไปในความฝัน”“เช่นนั้นเจ้าในสภาพนี้ คือกู่จวีจิว” คู่สนทนาเอ่ยเสียงแผ่ว เด็กคนนี้ต้องโหดเหี้ยมอำมหิตกับตนเองเพียงใดหนอ จึงยินยอมใช้ร่างของตนเองให้กลายเป็นเครื่องมือของมนต์ดำสุดแสนชั่วร้ายนี้ได้ “ใครเป็นผู้ลงมือกับเจ้าเช่นนี้”“หลั

คางมนของจินฉานเกยอยู่ที่ไหล่แบบบางจนได้กลิ่นหอมเย็นของใบสะระแหน่จากถุงหอมที่จินกุ้ยเฟยพกไม่ห่างกายโชยชายเข้าจมูก ทว่านัยน์ตาขาวขุ่นกลับมองผ่านเลยไปนั้นดูว่างเปล่า ไม่มีความรู้สึกซาบซึ้งอยู่แม้แต่น้อย “ทุกอย่างที่เกิดขึ้นเป็นความตั้งใจของข้าทั้งสิ้น ท่านจะนิ่งเฉยต่อข้าก็ดี หรือจะรักข้าในฐานะหลานสาวก็ช่าง สำหรับข้าที่ไม่มีสิ่งใดให้อาวรณ์ในโลกนี้นอกจากชำระแค้น ข้าล้วนไม่เคยเก็บมันมาใส่ใจ แต่ถ้าเกิดท่านต้องการจะทำอะไรเพื่อข้าเป็นครั้งสุดท้ายเพื่อให้ตัวท่านรู้สึกสบายใจบ้าง ข้าก็มีคำขอเพียงสามข้อเท่านั้น”จินกุ้ยเฟยผละจากอ้อมกอด มองหน้าอีกฝ่ายชัดๆ “เจ้าว่ามาเถอะ สิ่งใดที่ข้าพอทำให้เจ้าได้ ข้าล้วนยินดีทำ”“เรื่องแรก ชุนเยี่ยน” นางเอ่ยขณะมองไปด้านนอก “หลังจากข้าจากไป ความทรงจำของนางที่เกี่ยวกับข้าจะถูกปิดผนึกทั้งหมด ข้าจึงอยากให้ท่านรับนางไปรับใช้ด้วย อย่างน้อยถ้านางอยู่กับท่าน ข้าก็หมดห่วง”“เรื่องที่สอง หลี่หยวนจากไปโดยไร้ทายาท ข้าขอให้ท่านแต่งตั้งท่านชายเฉากวงให้ดำรงตำแหน่งอู่เฉิงหวังต่อจากหลี่หยวน นั่นเป็นความปรารถนาเดียวที่ข้าพอจะทำให้สำเร็จได้“ได้ ข้ารับปาก” นางพยักหน้า แล้วถามต่อ “เรื

เวลาผันผ่านไปนานร่วมห้าปี จินกุ้ยเฟยที่บัดนี้เลื่อนตำแหน่งเป็นไทโฮ่วพร้อมกับนางกำนัลคนสนิทเดินทางไปยังตำหนักหรูหลันที่เป็นที่ประทับของอดีตหวงไทโฮ่วองค์ก่อนที่แต่งตั้งเป็นไท่หวงไทโฮ่ว ทั้งสองไม่ยุ่งเกี่ยวกับการปกครองฝ่ายในและฝ่ายหน้า ต่างแยกย้ายกันอยู่อย่างสงบในตำหนักของตน ดังนั้นไท่หวงไทโฮ่วจึงแปลกใจไม่น้อยเมื่อไทโฮ่วคนปัจจุบันมาถวายบังคมเบื้องหน้าพระนาง“โอ ที่แท้คือเจ้า ลมอันใดหอบมาถึงตำหนักหรูหลันแห่งนี้”ไทโฮ่วยิ้มละไม ก่อนตักน้ำแกงจากในโถกระเบื้องเคลือบใส่ถ้วยเทินส่งให้อย่างนอบน้อม “เมื่อหลายวันก่อนหม่อมฉันพบกับสือกูกู่พร้อมกับหมอหลวงเลยถือโอกาสไต่ถาม จึงได้ความว่าเนื่องจากช่วงนี้อากาศเปลี่ยนทำให้ไท่หวงไทโฮ่วมีพระพลานามัยไม่ค่อยแข็งแรง หม่อมฉันจึงได้ตุ๋นน้ำแกงไก่โสมคนมาถวายเพคะ”ไท่หวงไทโฮ่วรับมาแต่โดยดีแล้วตักรับประทานไปคำหนึ่ง ก่อนยิ้มเอ่ย “ขอบใจเจ้ามากที่ยังอุตส่าห์มีแก่ใจนึกถึงหญิงชราเช่นตัวข้า เจ้าเองก็ต้องช่วยหวงโฮ่วดูแลฝ่ายใน ลำบากไม่น้อยอยู่แล้ว”“ไม่ลำบากหรอกเพคะ ไท่หวงไทโฮ่วเป็นผู้ที่หม่อมฉันเคารพนับถือ อีกทั้งตอนที่ฉานเอ๋อร์ยังอยู่ พระนางคอยดูแลรักใคร่นางประหนึ่งลูกหลา

ทั้งๆ ที่ทำใจไว้แล้วว่าเมื่อตื่นมาอีกครั้ง จินฉานอาจกำลังถูกนายนิรยบาลจับทอดในกระทะน้ำมันเดือดพล่าน ถูกเอาเข็มเย็บปาก หรือถูกลงโทษด้วยวิธีอื่นๆ ตามบาปกรรมที่นางได้กระทำมาตลอดหนึ่งปี หรืออาจกำลังอยู่ในสุสานหลวงอันมืดมิดดั่งรัตติกาล ฟาดฟันอยู่กับเหล่าวิญญาณแค้นของหวงตี้ หวงโฮ่วและคนอื่นๆ ตามความประสงค์ก่อนตายของหวงตี้ชาติสุนัข เพื่อที่จะได้เหยียบย่ำรังแกนางที่พอไม่มีมนต์ดำควบคุมบงการก็กลายเป็นแค่ดวงวิญญาณทุกข์โศกที่ไร้หนทางไปดวงหนึ่ง เพื่อให้สาสมกับสิ่งที่นางได้ทำกับพวกเขา กับลูกๆ ของพวกเขาแต่ไฉนสถานที่ที่นางลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้งกลับที่นี่...มันเป็นทุ่งหญ้ากว้างใหญ่ของป๋ายอี้ที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นสถานที่เร้นลับที่มีเพียงนางและอู่เฉิงหวังหลี่หยวนล่วงรู้ ที่แห่งนี้นางกับเขาเคยให้สัญญากันว่า เมื่อถึงเวลาอันเหมาะสมในบั้นปลายชีวิตหลังจากที่แต่งงานครองรักยาวนานหลายสิบปี หลี่หยวนจะมอบยศศักดิ์คืนให้กับราชสำนัก ถ้ามีลูก เขาจะให้ลูกสืบทอดตำแหน่งอู่เฉิงหวังต่อ ถ้าไม่มีเขาก็คิดจะให้เฉากวงผู้เป็นหลานชายสืบทอดตำแหน่งแทนเพื่อที่ภายภาคหน้าหลายชายคนนี้จะได้ไม่ถูกผู้ใดข่มเหงรังแก จากนั้นพวกเขาทั้งสองก็

หลี่หยวนเลิกคิ้วงุนงงทำอันใดไม่ถูกไปครู่หนึ่ง ครั้นเมื่อปะติดปะต่อเรื่องราวในหัวได้เรียบร้อยแล้วสายตาที่มองนางจึงพลันทอดอ่อนลงอีกอักโข พลางยกมือขึ้นลูบเรือนผมดำขลับราวกับปลอบประโลมเด็กน้อย “แน่นอน เป็นข้า” เขาก้มลงมองวงหยดน้ำเล็กๆ สองวงที่เปียกซึมบริเวณอกเสื้อสีฟ้าอ่อนของเขา “แล้วนี่อันใด ร้องไห้เสียน้ำตาเต็มสองตา อย่าบอกนะว่านอนกลางวันแล้วเกิดฝันร้ายขึ้นมา”จินฉานเงยหน้าขึ้น หยดน้ำตาพราวเต็มดวงหน้างดงามจนภาพเบื้องหน้าพร่าเลือน ทว่าสองแขนยังคงกอดเขาไม่ยอมปล่อย ด้วยกลัวว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่ตรงหน้าจะเป็นเพียงภาพมายาที่พร้อมจะสูญสลายเป็นอากาศธาตุได้ทุกเมื่อ นางกัดฟันกลืนก้อนสะอื้น ก่อนกล่าวเสียงตรอมตรม “เป็นเช่นนั้น ข้าฝันร้าย ฝันว่าเจ้าตาย ข้าตาย พวกเราล้วนตายจากโลกนี้ไปแล้ว...”รวมถึงวันคืนนับร่วมปีที่ต้องร่วมเรียงเคียงหมอนกับบุรุษใจโฉดผู้นั้นด้วย...ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นในช่วงเวลานั้น นับเป็นฝันร้ายที่แท้จริง...ทุกค่ำคืนในวังหลวงนางมักสะดุ้งตื่นขึ้นในกลางดึกพร้อมน้ำตาไหลอาบแก้ม พลางพร่ำภาวนาว่าขอให้เรื่องที่เกิดขึ้นตรงหน้านั้นไม่เป็นความจริง ทุกอย่างเป็นเพียงฝันร้าย เป็นภาพมายา ตอนนี้