Semua Bab เล่ห์แค้นจินฉาน: Bab 81 - Bab 90

โดยเฉพาะหลี่ฮุ่ย นี่เป็นเสียงที่หลี่ฮุ่ยไม่ได้ยินมาเนิ่นนานแล้ว ครั้งล่าสุดที่เขาล่วงรู้ว่าอีกฝ่ายลงมืออย่างเหี้ยมโหดเช่นนี้ก็เมื่อตอนที่หวงตี้เพิ่งขึ้นครองราชย์ใหม่ๆ มีขุนนางผู้หนึ่งส่งหญิงงามเข้าวัง นึกไม่ถึงว่าอีกฝ่ายจะเป็นมือสังหาร ฉวยโอกาสเข้าประชิดตัวหวังดับลมหายใจราชัน ทว่าโอรสสวรรค์กลับรอดพ้นมาได้ และตอบโต้นางผู้กล้าดีกระตุกหนวดเสืออย่างเหี้ยมโหด ซ้ำยังส่งศพเปลือยเปล่าที่ใบหน้าบวมปูด ทั่วร่างมีแต่รอยฟกช้ำและกระดูกหักหลายแห่งของนางเอาไปแขวนอยู่หน้าจวนของขุนนางผู้นั้นเพื่อประจานความผิด ก่อนที่จะมีการไต่สวนและถูกประหารล้างตระกูลในภายหลังอี๋ผินทำสิ่งใดให้หวงตี้กริ้วหนอ ถึงได้ลงมืออย่างไม่ปรานีเช่นนี้..นาฬิกาน้ำที่อยู่ในห้องบรรทมบ่งบอกว่าเวลาผ่านไปสองเค่อแล้วนับตั้งแต่เสียงโครมครามแรกดังออกมา บัดนี้เสียงในห้องนั้นเงียบไปแล้ว เหลือเพียงข้าวของเครื่องใช้ที่กระจัดกระจาย หวงตี้ที่ยืนมองร่างแบบบางที่เต็มไปด้วยเลือดด้วยสายตารังเกียจราวกับมองผ้าขี้ริ้วเก่าขาดหรือสิ่งปฏิกูลที่ติดปลายเท้า เขายกเท้าเตะที่ชายโครงของจินฉานอีกครั้ง มีเลือดสดๆ กระอักออกมาจากริมฝีปากสวยที่บัดนี้ปริแตกร้าวราวริ

...ในขณะเดียวกันนอกวังหลวง เค่อซาน เดินกลับมาจากงานแปลตำราอันน่าเบื่อหน่ายที่วังหลวงผ่านตลาดที่ยังมีผู้คนขวักไขว่ด้วยยังเป็นช่วงหัวค่ำจนถึงเรือนพักของตน มีสตรีที่สวมชุดคล้ายนักพรตหญิงยิ้มเป็นผู้เปิดประตูต้อนรับพลางกล่าว “ท่านพี่กลับมาแล้วหรือ”เค่อซานยิ้มบาง ก่อนกอบกุมมืออุ่นของภรรยาตนเอาไว้อย่างทะนุถนอมรักใคร่ “วันนี้ทั้งวันเจ้าไปไหนมาบ้าง”“เดินไปเรื่อย ผ่านตลาด ศาลเจ้า วัด บางคราก็เดินออกไปนอกเมือง จากนั้นจึงวกกลับมาทางหลังเรือน” นางเอ่ยด้วยรอยยิ้ม สบตาสามีที่มองมาด้วยสายตาห่วงใย “ไม่ต้องห่วง ไม่มีผู้ใดเห็นข้าตอนที่เข้ามา”เค่อซานพยักหน้ามอง จากนั้นจึงประคองหญิงสาว “ข้ารู้ว่าเจ้าทำสิ่งใดละเอียดรอบคอบ ย่อมไม่ถูกผู้ใดจับได้ แต่การที่ให้เจ้าต้องเดินไปตามที่ต่างๆ เจ้าคงเหนื่อยยากไม่น้อย”“ถ้าเทียบกับความเหนื่อยยากของท่านจินเช่อ ขององค์หญิงจินฉานตลอดหนึ่งปีที่ผ่านมานับว่าเล็กน้อย” นางกล่าวพลางถอดหมวกนักพรตหญิง วางแส้ปัดไว้บนโต๊ะเครื่องแป้ง ถอดปิ่นทำจากไม้ต้นเหมยจากมวยผมแล้วเปลี่ยนมาประดับปิ่นเงินและดอกไม้ไหวประดับแทน “อีกอย่างเป็นตัวข้าที่อยากให้แน่ใจ ว่าทางคนของวังหลวงนั้นจะหลงเชื่อว่

...หวงตี้ครานี้นับว่าเดินหมากผิดพลาดอย่างมหันต์ ไม่นึกว่าการตายของจินฉานไม่เพียงจะไม่ทำให้อาคมหนอนไหมทองสูญสลายไป แต่กลับกลายเป็นทรุดหนักลงอย่างรวดเร็ว จากเดิมที่มีเพียงอาการไข้ธรรมดา ต่อมาจึงมีอาการยุบยิบที่ราวกับสัตว์เลื้อยคลานนับพันหมื่นกำลังเลาะเลื้อยลุกลามไปทั่วร่าง แทรกซึมกล้ามเนื้อทุกมัด เส้นเลือดทุกเส้น องคาพยพทุกส่วน บางตัวพยายามเจาะผิวหนังเพื่อออกมายังภายนอกเกิดเป็นตุ่มหนองพุพองไปทั้งร่าง บางที่เป็นตุ่มน้ำใสพองใหญ่เท่าไข่นกพิราบ ยามที่หมอหลวงใช้มีดกรีดตุ่มน้ำเพื่อรีดเอาเลือดเสียและหนองออกมาทำให้หวงตี้เจ็บปวดเหลือประมาณ บางคราในเลือดและหนองที่ออกมานั้น เมื่อถูกอากาศภายนอก มันจะกลับกลายเป็นหนอนจำนวนหนึ่งนอนตายซากแห้งกรังอยู่ในถาด บรรดาหมอหลวงต่างระดมความรู้และสรรพกำลังที่มีเพื่อหาทางรักษาหวงตี้ทุกวิถีทาง พลิกตำราการรักษาที่เก่าแก่ที่สุดนับตั้งแต่ก่อตั้งต้าเจวียนไปจนถึงตำราแพทย์ของหมอจากตะวันออกไกลที่นับว่าก้าวหน้ากว่าต้าเจวียนอย่างมาก ก็ไม่มีหนทางใดที่จะรักษาให้หายขาด ไม่ว่ามองไปทางใดล้วนมืดแปดด้าน เรียกได้ว่าพระบาทของหวงตี้ก้าวข้ามเข้าประตูผีไปแล้วก้าวหนึ่งหวงไทโฮ่วได้รู้เช

หลี่หยวนกล่าวเสริม //กาลก่อนเสด็จพี่ยังดูเหล่าคนที่ท่านเกลียดตายไปต่อหน้าต่อตาด้วยความเบิกบานใจได้ ครานี้ใกล้วาระแตกดับของท่าน พวกเราจึงอยากลิ้มรสความหฤหรรษ์เช่นนั้นดูบ้าง//ตอนที่หวงตี้ได้ยินคำพูดนี้เขาถึงกับคลุ้มคลั่งอาละวาด ขุดเอาคำด่าย้อนขึ้นไปบรรพบุรุษสิบแปดชั่วโคตรมาใช้พูดถึงทั้งสองอย่างสาดเสียเทเสีย รวมถึงข้าวของอีกมากมายที่ระดมปาใส่อย่างไม่หยุดยั้งจนเหล่านางกำนัลขันทีต้องรีบเข้ามาห้ามปราม แต่ยิ่งทำเช่นนี้ยิ่งทำให้โทสะกำเริบ อาการป่วยยิ่งทรุดหนัก ในขณะที่ทั้งสองยังไม่ไปไหน ยังคงมองเขาที่เจ็บปวดทุกข์ทรมานด้วยสีหน้าราวกับชมมหรสพอันแสนบันเทิงเริงใจเรื่องหนึ่ง เมื่อถึงเวลาฟ้าสาง ทั้งสองจึงปล่อยอีกฝ่ายได้พักผ่อนหายใจหายคอต่อชีวิตไปอีกวัน เพื่อที่ยามราตรีของวันพรุ่งจะได้ถูกดวงวิญญาณทั้งสองเคี่ยวกรำทรมานต่อไปและในทุกๆ วัน การมาเยือนของจินฉานและหลี่หยวนกลับกลายเป็นหนึ่งในกิจวัตรที่มิได้ปรารถนาของหวงตี้ แต่ละวันมักมาในอาภรณ์รูปแบบไม่ซ้ำกัน การแต่งกายของจินฉานบ้างอ่อนหวานนุ่มนวล บ้างร้อนแรงเฉิดฉัน การแต่งกายของหลี่หยวนบ้างดูเหมือนท่านชายสูงศักดิ์ บ้างเหมือนบัณฑิตคงแก่เรียนผู้สุภาพอ่อนน้

หวงตี้ทรงประชวรด้วยโรคประหลาดอย่างทุกข์ทรมานอยู่สิบกว่าวันจึงสวรรคต โดยมีจินกุ้ยเฟยผู้เป็นสนมคนโปรดรับใช้ข้างวรกายใกล้ชิดตราบจนกระทั่งวาระสุดท้าย เห็นว่าตอนที่สติสัมปชัญญะของหวงตี้เลือนรางใกล้แตกดับ ได้มีรับสั่งให้ราชหัตถเลขาร่างพระราชพินัยกรรมให้องค์ชายห้าครองตำแหน่งรัชทายาทและมีอัครเสนาบดีหลิวไปเป็นที่ปรึกษา รวมไปถึงเลื่อนขั้นจินเฟยผู้เป็นพระมารดาขึ้นเป็นกุ้ยเฟยเพื่อให้ตำแหน่งของรัชทายาทนั้นมั่นคง ถึงแม้ทั้งคู่จะเพิ่งได้ร่วมงานกันเป็นครั้งแรก ทว่ากลับองค์ชายห้านั้นกลับทำหน้าที่ได้อย่างดียิ่ง รัชทายาทหนุ่มวางตัวเหมาะสมทว่าไม่สนิทสนมกับเหล่าขุนนางเกินความจำเป็น ไม่เปิดโอกาสให้ขุนนางกังฉินหรือพวกประจบสอพลอมอบของขวัญแม้กระทั่งหญิงงามนอกเหนือจากบุตรสาวจากตระกูลหลิวและหลานสาวจากตระกูลเวินที่เป็นคู่หมายก่อนหน้า ทำให้ขนาดเหล่าขุนนางที่เคยยื่นฎีกาคัดค้านการแต่งตั้งองค์ชายห้าเป็นรัชทายาทยังอดชื่นชมมิได้ นับว่าเป็นสัญญาณอันดีถึงเส้นทางในการขึ้นครองราชย์อันสดใสในภายภาคหน้าในเมื่อฝ่ายหน้าราบรื่น ฝ่ายในไฉนจะไม่สงบสุข หลังจากหวงโฮ่วองค์ก่อน เซวียนชูเฟย และหลิวกุ้ยเฟยจากไป ผู้ที่กุมอำนาจสูงสุดในวั