Semua Bab เล่ห์แค้นจินฉาน: Bab 101 - Bab 110

“ตัวข้าเห็นว่าบรรยากาศรอบด้านเงียบเกินไป จึงชวนอี๋เหม่ยเหรินคุยเล่นเรื่อยเปื่อยเท่านั้น ไม่ได้เป็นเรื่องสลักสำคัญอันใด” หวงไทโฮ่วตอบพลางปรายตาไปยังจินฉาน ซึ่งนางเองก็พยักหน้าน้อยๆ “เป็นอย่างที่หวงไทโฮ่วตรัสเพคะ มิใช่เรื่องสลักสำคัญอันใด หม่อมฉันเพียงพูดถึงลายปักที่กำลังปักอยู่นี้ให้หวงไทโฮ่วฟังเท่านั้น”“เช่นนั้นหรือ แต่ว่าเมื่อครู่เหมือนเราได้ยินเสด็จแม่เอ่ยถึงหลี่หยวน...” ฮ่องเต้กล่าวเว้นช่วง ดูท่าทางสำราญอย่างยิ่งกับการที่ได้เห็นสีหน้าที่เปลี่ยนไปมาของหวงไทโฮ่วจากการที่เขาเอ่ยชื่อน้องชายที่เหมือนดั่งเกล็ดย้อนของพระนาง“ตัวข้าเอ่ยถึงหลี่หยวนเพียงเพราะคิดถึง เขาตายจากไปนานนับปี บัดนี้ยังไม่สามารถหาศพของเขาพบ ผู้เป็นแม่เช่นข้าย่อมร้าวรานใจ ยังดีที่อี๋เหม่ยเหรินอุตส่าห์ยอมมารับฟังเรื่องของข้า ปลอบโยนข้า ให้ข้าได้พอระบายความทุกข์โศกลงไปได้บ้าง”ฮ่องเต้มีสีหน้าสลดลงเล็กน้อย “อย่าว่าแต่เสด็จแม่ที่คิดถึงหยวนเอ๋อร์ ลูกเองเป็นพี่ชายของเขาก็ไม่ต่างกัน แต่ประหลาดนักที่ลูกหาศพของเขาไม่เจอ ทั้งๆ ที่วันนั้นหลังจากที่สำเร็จโทษหยวนเอ๋อร์แล้ว ศพก็นำไปเก็บใส่โลงเพื่อนำกลับมายังต้าเจวียน ทว่าก่อนวันออ

//จริงอยู่การมีบุตรธิดาครบครันเป็นเรื่องจำเป็น แต่ส่วนหนึ่งล้วนขึ้นอยู่กับลิขิตฟ้า ตัวข้าเองก็ไม่อยากกดดันตัวเจ้าให้มากนัก และไม่คิดจะตบแต่งอนุหรือชายารองมาสร้างความวุ่นวายในจวนอ๋องให้เจ้าต้องเจ็บช้ำน้ำใจ ถ้าสวรรค์จะเมตตาให้ลูกมาเกิดอยู่กับเราจริงก็นับว่าประเสริฐ แต่ถ้าไม่ ข้าก็จะไม่โทษฟ้า ไม่โทษดิน และไม่โทษเจ้า เพราะตัวข้าถือว่าข้ารักเจ้าด้วยใจจริง หาใช่มองเจ้าเป็นเครื่องมือผลิตทายาทไม่//คำกล่าวของหลี่หยวนในวันวานยังสะท้อนก้องแว่วหวานในความทรงจำ บัดนี้สิ่งที่เขาปรารถนานั้นเป็นจริงเพียงครึ่งหนึ่ง คือนางได้มาอยู่ที่ต้าเจวียน ได้มาพบและดูแลหวงไทโฮ่ว พระมารดาบังเกิดเกล้าที่เขารัก ได้เห็นหลานชายตัวน้อยที่เขาเทียวเข้าเทียวออกวังหลวงคอยดูแลดั่งแก้วตาดวงใจทว่าสิ่งที่แตกต่างออกไปนั้น คือนางไม่ได้เป็นชายาเอกของหลี่หยวน มิได้ตั้งครรภ์สายเลือดของเขา...และ...จังหวะเดียวกับที่เฉากวงช้อนตาขึ้นมอง จินฉานสบกับดวงตาคู่กลมโตดั่งลูกปัดของเด็กชาย ในชั่วขณะหนึ่งนางรู้สึกลังเล ทว่ากลับมีกระแสเสียงสายหนึ่งปัดเป่าความรู้สึกนั้นออกไปเสียสิ้น หลงเหลือเพียงความสำนึกผิดเบาบางหลี่หยวน...ใจจริงข้าไม่อยากทำเช

สิ้นคำ จินฉานพลันได้ยินเสียงแปลกๆ ดังจากด้านหลัง เมื่อหันไปดูก็เห็นว่าปันมู่กำลังกำลังย่อตัวลงต่ำพลางส่งเสียงเห่ากรรโชกผิดวิสัยปกติของมัน ในขณะที่ลูกแมวในอ้อมแขนของเซวียนเฟยเองก็ส่งเสียงขู่ฟ่อพร้อมกางเล็บจิกที่แขนเรียวงามของเซวียนเฟยจนนางส่งเสียงร้องด้วยความเจ็บปวดพลันปล่อยแมวลงพื้น จากนั้นนางจึงให้หยวนจิ่นรีบดูบาดแผลให้ ทันทีที่ขาลูกแมวแตะพื้น อามู่ก็รีบวิ่งกวดทันทีด้วยสัญชาตญาณที่สุนัขมักไม่ถูกกับแมว เฉากวงเห็นดังนั้นก็รีบเรียกปี้อันที่ยืนทำอะไรไม่ถูก “ปี้อัน ไปจับอามู่กับข้าเร็วเข้า”ปี้อันพยักหน้าหงึกหงัก แล้วรีบวิ่งไปดักอีกทางพร้อมกับเหล่านางกำนัลขันทีน้อย แต่ทั้งสุนัขและแมวนั้นต่างปราดเปรียวว่องไวผิดคาด สามารถวิ่งหลบหลายมือที่พยายามคว้าจับมันเอาไว้ได้ เด็กสาวผู้ไม่อาจเปล่งเสียงได้ตาไวพอที่จะเห็นปันมู่วิ่งไล่แมวน้อยพุ่งไปหา จินฉานกับเซวียนเฟยที่ยืนทำอันใดไม่ถูกอยู่ ร่างเล็กวิ่งไล่พัวพันที่ขาและชายกระโปรงของสตรีสูงศักดิ์ทั้งสองทำให้ทั้งคู่เสียหลักหงายหลัง ชั่วขณะหนึ่งมือของจินฉานนั้นคว้าเสาศาลาจื่อเถิงเอาไว้ได้ นางจึงพยายามยันตัวขึ้น ทว่าเซวียนเฟยที่เสียการทรงตัวกลับหงายหลังล้มทับ

...หลังจากเหตุการณ์วุ่นวายเมื่อกลางวันจบลง ฮ่องเต้ก็มาค้างที่ตำหนักผิงอันตามที่ว่าเอาไว้จริงๆ หลังจากที่จินฉานช่วยอีกฝ่ายแต่งตัว และจัดที่นอนให้อีกฝ่ายทิ้งกายลงนอนอย่างสบายที่สุดแล้ว ขณะที่กำลังจะดับเทียน จินฉานก็สังเกตเห็นว่าฮ่องเต้แม้ปิดเปลือกตา แต่ก็ยังนอนพลิกตัวไปมาท่าทางกระสับกระส่ายไม่สบายตัวเป็นอย่างยิ่ง จินฉานเห็นเช่นนั้นจึงยิ้มขำ “ฝ่าบาท บรรทมไม่หลับหรือเพคะ”ฮ่องเต้เพียงร้องอืมม์ ก่อนเรียกหลี่ฮุ่ยเข้ามาแล้วเอ่ยสั่งเสียงห้วน “ไปนำหมอนลายองุ่นทองที่อยู่ที่ตำหนักใหญ่มา”หลี่ฮุ่ยรับคำแล้วรีบไปจัดการอย่างรวดเร็ว ฮ่องเต้ถอนใจบางเบาก่อนหันไปเห็นจินฉานกดริมฝีปากตนเองอย่างกลั้นขำเต็มที่ ใบหน้าอีกฝ่ายพลันแดงซ่านจนลามไปถึงคอ “ฉานเอ๋อร์ เจ้าขำอันใด”“หม่อมฉันหลงนึกว่าฝ่าบาทมีราชกิจอันใดที่ทำให้พระองค์ต้องเก็บนำมาคิดมากจนบรรทมไม่หลับ ที่แท้พระองค์ก็ติดหมอนหนุนเหมือนเด็กเล็กๆ” นางว่าก่อนร้องโอ๊ยเมื่อโดนชายหนุ่มดีดหน้าผากเบาๆ“บังอาจนัก นี่เจ้าล้อเลียนข้าหรือ?” เขาทำท่าจะคว้าอีกฝ่ายมากอดฟัดอย่างมันเขี้ยว ทว่าเขานึกขึ้นได้ว่าอีกฝ่ายยังสุขภาพไม่แข็งแรง จึงยอมชะงักมือก่อนเอ่ยต่อเหมือนแก้เก้อ

...ฮองเฮาตื่นบรรทมขึ้นอีกครั้งในช่วงที่จันทร์เสี้ยวคล้อยเกี่ยวอยู่ริมขอบฟ้า โดยเสียงของหลี่ฮุ่ยขันทีส่วนพระองค์ของฮ่องเต้ พระนางพยักหน้ารับรู้ถึงเหตุการณ์ที่ถูกเล่ามาจากน้ำเสียงละล่ำละลั่กของขันทีวัยกลางคนก่อนลุกขึ้นจากที่บรรทมอย่างเชื่องช้า มีรับสั่งให้ชิงเสียช่วยแต่งตัวเกล้าผมประทินโฉมอย่างไม่เป็นทางการนัก กระทั่งชุดก็ยังออกเป็นสีขาวประดับไข่มุก งดงามประหนึ่งนางสวรรค์จำแลง อีกนัยหนึ่งก็ดูคล้ายจะแต่งกายไว้ทุกข์ให้ใครสักคน ก่อนจับแขนชิงเสียเดินตามหลี่ฮุ่ยไปอย่างไม่รีบร้อนนักเพียงก้าวแรกที่เข้าตำหนักผิงอัน ฮองเฮาก็สัมผัสได้ถึงความวุ่นวายนางกำนัลผลัดเปลี่ยนกันนำอ่างน้ำร้อนอ่างแล้วอ่างเล่าเข้าไปในตำหนัก และอ่างน้ำร้อนที่ออกมาจากตำหนักผิงอันนั้นเป็นสีแดงเกือบคล้ำพร้อมกลิ่นสนิมเหล็กที่คลุ้งโชยจนฮองเฮาอดยกแขนเสื้อปิดจมูกด้วยรู้สึกคลื่นเหียนวิงเวียนอย่างยิ่งมิได้ ทว่าเมื่อเข้าไปในโถงตำหนักก็พบฮ่องเต้กับจินเฟยที่มาอยู่ก่อนแล้ว จินเฟยเห็นดังนั้นจึงย่อกายทำความเคารพฮองเฮา หญิงสาวเพียงยกมือขึ้นเป็นเชิงให้อีกฝ่ายลุกขึ้น แล้วนั่งลงข้างๆ ฮ่องเต้ พลางยกมือขึ้นลูบไหล่กว้างแผ่วเบาๆ คล้ายปลอบประโลม ฮ