Semua Bab เล่ห์แค้นจินฉาน: Bab 71 - Bab 80

...ด้วยประกาศิตของหวงตี้ถือเป็นคำขาด หมอหลวงแม้อยากจะหนีไปไกลสุดหล้าฟ้าเขียวอย่างไร แต่เพื่อเห็นแก่ศีรษะของเหล่าสมาชิกในตระกูลที่ยังไม่อยากขาดจากตัวตลอดเก้าชั่วโคตร หมอหลวงชราจึงจำใจรักษาโรคของหวงโฮ่วไปตามอาการ ทำให้ถึงแม้จะรักษาไม่หายขาด แต่ก็สามารถยื้อลมหายใจได้ถึงสิบสี่วัน กระทั่งวันที่สิบห้าหวงโฮ่วทนความเจ็บปวดทรมานต่อไปไม่ไหว ได้แต่ร้องขอให้หลี่ฮุ่ยไปทูลเชิญฝ่าบาทมาดูใจนางเป็นครั้งสุดท้าย ซึ่งสำหรับบุรุษที่ไม่ชอบสังขารที่ร่วงโรย ร่างกายที่ใกล้จะแตกดับของสตรีเช่นหวงตี้จึงพยายามหลีกเลี่ยงไม่เผชิญหน้า มักตอบปัดว่ามีราชกิจติดค้างบ้าง ติดประชุมเช้าบ้าง รวมถึงข้ออ้างสารพัดสารพันร้อยแปดที่จะยกเอามาอ้าง สุดท้ายหลี่ฮุ่ยจำต้องทูลเชิญถึงสามครั้งสามครา หวงตี้จึงยอมเสด็จเยือนตำหนักเฟิ่งหวงในที่สุดทันทีที่หวงตี้ก้าวเข้ามาในตำหนักเฟิ่งหวง พลันถูกควันจากกระถางกำยานนับสิบๆ ใบสาดเข้าหน้าและดวงตาจนแทบลืมตาไม่ขึ้น อีกทั้งกลิ่นหอมเข้มข้นของเครื่องหอมที่จุดทั่วตำหนักจนแทบสำลัก หวงตี้ยกแขนเสื้อปิดจมูกก่อนหันไปถามชิงเสียที่ออกมาต้อนรับ “เกิดอันใดขึ้น เหตุใดจึงจุดเครื่องหอมกำยานมากมายเช่นนี้”ชิงเสียน้

เป็นไปได้อย่างไร ในเมื่อเขาสยบป๋ายอี้จนราบคาบแล้ว เผ่าเล็กๆ เช่นนั้นต้องมิอาจโงหัวขึ้นมาต่อกรเขาได้อีก จินฉานควรเป็นเพียงหญิงงามอันเป็นผลพวงจากชัยชนะในครานี้ นางต้องศิโรราบใต้ร่างเขา บำรุงบำเรอความใคร่ให้กับเขา รักเพียงเขา ภักดีเพียงเขา ไฉนจึงกลายเป็นเช่นนี้ไปได้ เขาไม่เชื่อ ไม่มีทางเชื่อเด็ดขาดปี้อันมองท่าทีของโอรสสวรรค์ที่เต็มไปด้วยความหวาดหวั่นก็ให้อมยิ้มบาง ก่อนเอ่ยเรียบๆ “ฝ่าบาทคงคิดว่าป๋ายอี้เป็นเพียงเผ่าเล็กๆ อ่อนแอเผ่าหนึ่ง ที่ถูกพระองค์ปราบปรามจนแตกพ่าย หมดทางลุกขึ้นมาได้อีก”“แต่ผู้ใดจะล่วงรู้ ผู้อ่อนแอก็มีวิธีล้างแค้นอย่างผู้อ่อนแอเช่นกัน”น้ำเสียงของปี้อันนั้นเยียบเย็น ทั้งรอยยิ้มกึ่งเย้ยทำให้หวงโฮ่วรู้สึกหนาวสะท้าน นางโบกมือไล่ให้อีกฝ่ายออกไปจากห้องเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายบอกกล่าวเรื่องราวที่หวงตี้สมควรรู้จนหมดสิ้น จากนั้นนางจึงคว้ามือของหวงตี้เอาไว้แน่น พร้อมกับลมหายใจหอบสะท้าน “ฝ่าบาท ฝ่าบาทโปรดทรงเชื่อหม่อมฉัน อี๋ผินผู้นั้นมิใช่คนธรรมดา นางไม่ต่างอันใดกับผีร้ายทวงแค้นที่ลุกขึ้นมาจากขุมนรก นางมิได้รักพระองค์ นางเพียงต้องการแก้แค้นพระองค์ แก้แค้นต้าเจวียน แก้แค้นพวกเราทุกคน!

“ครานี้ก็ยังมิให้เข้าพบหรือ”จินเฟยเอ่ยในขณะที่คิ้วคู่งามขมวดมุ่น เมื่อถูกชุนเยี่ยนเอ่ยปฏิเสธแทนตัวจินฉานว่ามิสะดวกให้เข้าพบ “นี่ผ่านมานานหลายวันแล้ว อาการป่วยของอี๋ผินยังไม่ดีขึ้นอีกหรือไร”ชุนเยี่ยนหลุบตาลงอย่างพยายามสะกดกลั้นน้ำตาของตนเองเอาไว้ก่อนเอ่ย “หม่อมฉันเองก็ไม่รู้ นายหญิงไม่ยอมให้หม่อมฉันปรนนิบัติดูแล ไม่รับน้ำ ไม่รับอาหาร ไม่ยอมให้หม่อมฉันตามหมอหลวง ขนาดปี้อันที่ช่วงนี้ถวายการรับใช้บ่อยครั้งกว่าหม่อมฉันยังให้รับใช้อยู่ห่างๆ พอผ่านไปสองวัน พระสนมจึงฝากปี้อันมาบอกกับคนในตำหนักว่าพระสนมไม่เป็นอันใด เพียงแค่ต้องการใช้ความคิด ไม่ประสงค์ให้ผู้ใดรบกวนเพคะ”“เช่นนั้นหรือ” จินเฟยเพียงแต่พยักหน้ารับรู้พลางเอ่ยเสียงเรียบ นางมาเยือนตำหนักผิงอันในเดือนนี้คือสามครั้งสามครานับตั้งแต่งานเลี้ยงในวันลี่ตง และสามครั้งสามคราที่ว่านั้นก็ได้รับการปฏิเสธด้วยประโยคคล้ายคลึงเช่นนี้มาตลอด แม้ใจหนึ่งจะนึกห่วงหลานสาวว่าจะมีอาการไม่สู้ดีประการใดหรือไม่ แต่เมื่ออีกฝ่ายไม่เปิดประตูตำหนักต้อนรับเช่นนี้ ถึงแม้จะใช้ตำแหน่งที่สูงกว่าดึงดันที่จะเข้าไปคงไม่มีประโยชน์อันใด จึงตัดสินใจรามือ “เอาเถิด เช่นนั้นข้

...“จินเฟยกลับไปแล้วหรือไม่” เสียงของจินฉานดังลอดออกมาจากห้องพระที่นางแทบจะใช้เวลาอยู่ในห้องนั้นเกือบตลอดทั้งวัน ชุนเยี่ยนเพียงหยุดยืนที่หน้าห้องพระตามความเคยชินและรายงานจนแทบจะเป็นประโยคเดิม “เพคะ พระนางจินเฟยเสด็จกลับไปแล้ว”“เช่นนั้นหรือ” เสียงของจินฉานเหมือนเปรยกับตนเอง ไม่มีท่าทีเอ่ยถามสภาพของชุนเยี่ยนในตอนนี้แม้แต่น้อยชุนเยี่ยนนั้นยังคงไม่คุ้นเคยกับการถูกจินฉานทำตนเย็นชาหมางเมินใส่แม้จะผ่านมาแล้วหลายวันก็พาลให้น้ำตาซึมด้วยรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจ นางเม้มปากแน่นแล้วเอ่ยเสียงแผ่ว “ถ้าไม่มีสิ่งใดแล้ว หม่อมฉันทูลลา”“เดี๋ยวก่อน” จินฉานเรียกจากด้านหลัง ชุนเยี่ยนหันกลับไปมองก็เห็นจินฉานยืนอยู่หลังม่านมุกที่กั้นระหว่างห้องพระกับโถงตำหนัก ภายในห้องพระสลัวราง แม้แต่เทียนสักเล่มก็มิได้จุดให้แสงสว่าง แต่ชุนเยี่ยนก็มองเห็นว่าจินฉานกำลังส่งยิ้มมาให้นางจึงพาให้ใจชื้นขึ้น จินฉานยื่นมือขาวเนียนที่สวมกำไลหยกน้ำผึ้งมายังด้านนอกแล้วจับมือของชุนเยี่ยนพร้อมเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “ตัวข้ามีเรื่องให้ต้องขบคิดหลายวัน จึงได้ห่างเหินไปจากเจ้า เจ้าโกรธตัวข้าหรือไม่”ชุนเยี่ยนที่ไม่ได้รับการเอาใจใส่จากจินฉาน

“ทำให้เจ้าเป็นสื่อของหนอนไหมทองไม่ได้อีกต่อไป” หวงตี้เอ่ยเรียบๆ ขณะกระชับเสื้อคลุมมังกรห้าเล็บของตน ก่อนก้าวลงจากแท่นบรรทมมาหยุดที่เบื้องหน้านาง “ข้ารู้แล้วว่าเจ้าทำอันใดกับข้า กับหวงโฮ่ว หลิวกุ้ยเฟย เซวียนชูเฟยไว้บ้าง เจ้าคงนึกว่าจัดการข้าได้ในครานี้ก็ถือว่าแผนการตื้นเขินของพวกเจ้าจะสำเร็จแล้ว แต่สิ่งเจ้าคาดการณ์ผิดไป คือความรักที่หวงโฮ่วมีต่อข้า เพื่อรักษาชีวิตข้า นางถึงกับยอมมอบสิ่งสำคัญที่ช่วยกำจัดเจ้า” เขาว่าขณะยื่นสิ่งที่คล้ายกับเขี้ยวสัตว์ชิ้นหนึ่งออกมา จินฉานเห็นเช่นนั้นยิ่งขดกายจนเกือบเป็นลูกหนังกลมๆ ลูกหนึ่ง ท่าทางหวาดกลัวเหลือประมาณ “นี่คือเขี้ยวหมาป่า ว่ากันว่าเป็นเครื่องรางที่ใช้สำหรับล้างอาถรรพ์และคุณไสยได้ทุกชนิด ยิ่งกับคุณไสยของป๋ายอี้ นับว่าเป็นศัตรูตัวฉกาจ” เขายิ้มอย่างนึกสมเพชตนเองเมื่อเห็นสภาพเอนจอนาถนั้น “ข้าไม่เคยนึกเลย ว่าสตรีที่ข้าเคยให้ความรักความเอ็นดูกลับเป็นนางอสรพิษที่แว้งกัดข้า ส่วนสตรีที่ข้าทอดทิ้งนางให้นางเจ็บปวดทรมานใจเหมือนตายทั้งเป็น เมินเฉยต่อความรักของนาง กลับเป็นผู้ที่เตือนสติข้า มอบสิ่งที่สามารถต่อกรกับสิ่งที่ชั่วร้ายให้กับข้า” เมื่อนึกถึงตรงนี้ค