Semua Bab เล่ห์แค้นจินฉาน: Bab 61 - Bab 69

ถึงแม้ว่าการที่เซวียนเฟยจะสิ้นชีพพร้อมกับชายอื่นในตำหนักที่ถูกปิดตายจนกลายเป็นตำหนักเย็นนั้นเป็นที่ฉาวโฉ่ในราชสำนักเพียงใด แต่ฮ่องเต้ก็ยังประกาศสาเหตุการตายว่าเป็นเพราะให้กำเนิดโอรสอย่างยากลำบากจนเกิดเหตุตกโลหิตจนสิ้นชีวิตพร้อมทารกในครรภ์ จากนั้นจึงให้ฮองเฮากับจินเฟยรับหน้าที่จัดงานศพให้เซวียนเฟยอย่างสมเกียรติตำแหน่งพระมเหสีชั้นเฟย และเป็นผู้เพิ่มเติมอักษร ชู (淑) อันแปลว่า งามบริสุทธิ์ หลังสมัญญานามของเซวียนเฟยด้วยตนเอง เพราะเมื่อยามมีชีวิตอยู่ นางเป็นที่ประจักษ์ต่อเหล่าขุนนางและปวงชนว่าเป็นสตรีที่มีคุณธรรมจรรยา รักษากิริยามารยาทอย่างงามพร้อมมาโดยตลอด ดังนั้นเมื่อสกุลเวินที่ได้รับทราบถึงพระกรุณาของฮ่องเต้ในครานี้ถึงกับโขกศีรษะขอบพระทัยไม่หยุด แต่ที่สกุลเวินแปลกใจนั้นมีอีกอย่างคือ มีพระราชโองการลงมาว่า นับจากนี้สกุลเวิน ไม่ว่าสายหลักหรือรอง ไม่อนุญาตให้ส่งหญิงสาวเข้าวังโดยเด็ดขาด เมื่อเวินเยว่ฉางผู้เป็นบิดาของเซวียนเฟยนั้นแสดงท่าทีคลางแคลงใจผ่านทางสีหน้าอย่างมิอาจเก็บอาการได้อยู่ ฮ่องเต้เห็นเช่นนั้นพลันหลั่งอสุชลออกมาหนึ่งสายแล้วเอ่ย “เป็นความปรารถนาสุดท้ายของเซวียนเฟยก่อนที่นางจะสิ้นช

จินเฟยคล้ายจับความนัยของคำพูดหลานสาวได้ เพียงแต่ไม่อยากจะเชื่อได้ทันทีจนกลายเป็นการใส่ไคล้จินฉานโดยใช่เหตุ จึงได้แต่เอ่ยถามเสียงเรียบ “ฉานเอ๋อร์ เจ้ากล่าวล้อเล่นอันใด”“น้องสาวคนดี ที่หลานสาวเจ้าพูดนั้นมิผิด” จินเช่อยิ้มเอ่ย ก่อนที่ประโยคถัดมาจะเอ่ยเป็นภาษาถิ่นเกิด //ผู้ใดจะทำให้ป๋ายอี้หลุดพ้นจากความอัปยศที่กำลังเผชิญอยู่ได้ เท่ากับฮ่องเต้องค์ใหม่ที่มีสายเลือดป๋ายอี้ไหลเวียนอยู่ในกาย////พี่ใหญ่ ท่านอย่าได้กล่าวล้อเล่น ท่านย่อมรู้ดีว่าต้าเจวียนนั้นไม่เคยมีฮ่องเต้ที่มีสายเลือดต่างเผ่ามาก่อน ถึงแม้ว่าจะทำได้จริง แต่เหล่าขุนนางต้องไม่เห็นด้วยกับการแต่งตั้งให้องค์ชายห้าเป็นรัชทายาทแน่//จินฉานมองออกไปด้านนอก //อาหญิงบอกกับข้าเอง ว่าองค์ชายใหญ่กับองค์ชายสี่สิ้นบุญไปตั้งแต่ยังหนุ่ม องค์ชายรองสุภาพอ่อนโยนไม่เหมาะเป็นนายคน องค์ชายสามต้องโทษจนชีวิตแขวนอยู่บนเส้นด้าย องค์ชายที่เกิดจากเซวียนชูเฟยเองก็ออกมาเป็นคนก็มิใช่ปิศาจก็มิเชิงตกตายไปพร้อมกับมารดาผู้ให้กำเนิดไป กระนั้นแล้ว จะมีโอรสของฝ่าบาทองค์ไหนที่จะเหมาะสมกับตำแหน่งรัชทายาทไปมากกว่าองค์ชายห้าอีกเล่า//สีหน้าของจินเฟยแปรเปลี่ยนเป็นขรึมเครี

ยามบ่ายคล้อยผ่านไปอย่างราบรื่น ชั่ววิบตาเดียวจันทร์ดวงกลมพลันคล้อยห้อยอยู่กลางกิ่งนภา...สตรีผู้หนึ่งอาศัยแสงสว่างนวลผ่องนั้นค่อยๆ เดินเข้าไปใกล้ห้องพระอย่างระมัดระวัง ที่นั่นจินฉานยังสวดมนต์ด้วยสีหน้าสงบตามปกติที่เคยทำ เสียงสวดมนต์นั้นเริ่มจากแผ่วเบาเนิบช้า สลับกับรัวเร็ว อีกทั้งภาษาที่แปลก และท่วงทำนองที่ประหลาด ทำให้บรรยากาศตรงบริเวณที่เสียงสวดนั้นส่งไปถึงดูวิเวกวังเวงจนขนทั่วร่างลุกชันนางสังเกตมานานจนมั่นใจว่าเสียงปริศนานั้นจะเกิดขึ้นเฉพาะช่วงคืนเดือนเพ็ญสิบห้าค่ำ จึงตัดสินใจเข้าไปในห้องพระของจินฉาน สำรวจตรวจสอบว่ามีสิ่งใดที่พอจะเรียกได้ว่าเป็นสิ่งอัปมงคลซึ่งเปี่ยมด้วยเล่ห์กลมนตร์ดำได้บ้างหรือไม่ ทว่าเมื่อหาจนทั่วแล้วก็ไม่มีอะไรผิดแปลกนอกเหนือจากกระถางกำยานที่อยู่ตรงฐานองค์พระซึ่งเป็นสินเดิมจากบ้านเกิด นางจนปัญญากอปรกับคนของฮองเฮาเร่งรัดให้หาหลักฐานเอาผิดจินฉานโดยไว จึงได้ตัดสินใจหยิบกระถางกำยานกระถางนั้นออกมาแล้วนำไปมอบให้กับคนของตำหนักเฟิ่งหวงทันที หลังจากนั้นนางจึงรอให้ถึงเวลากลางคืน เพื่อพิสูจน์ว่าสิ่งที่นางนำไปมอบให้กับประมุขฝ่ายในนั้นเป็นสิ่งที่สามารถเล่นงานจินฉานให้ถึงตายได

ในค่ำคืนที่เปลี่ยนชะตาชีวิตของนางกำนัลผู้หนึ่งไปแล้วนั้น ทว่าที่ตำหนักเฟิ่งหวงกลับยังไม่มีผู้ในหลับตาเอนกายลงนอน โดยเฉพาะนายตำหนักซึ่งพ่วงตำแหน่งมารดาแห่งแผ่นดินนั้นยังคงนั่งอยู่ที่เก้าอี้กุ้ยเฟยตัวยาว ข้างตัวมีกระถางกำยานทองเหลืองซึ่งปี้อันนำมาจากตำหนักผิงอัน นางหยิบกระถางใบนั้นพลิกดูไปมาก่อนเอ่ย “นี่หรือ ของอัปมงคลที่เด็กนั่นว่า ตัวข้ามองอย่างไรก็เป็นเพียงกระถางกำยานธรรมดา”ชิงเสีย นางกำนัลส่วนตัวของฮองเฮาเห็นว่าเจ้านายของนางหยิบจับของที่มีผู้อ้างว่าเป็นสิ่งที่ปรากฏในพิธีไสยศาสตร์เช่นนั้นก็ให้นึกกังวล “ฮองเฮา เราไม่รู้ที่มาที่ไปของกระถางกำยานนี้ หม่อมฉันว่าพระนางไม่ควรหยิบมันด้วยมือเปล่า แต่ถ้าพระนางต้องการดู หม่อมฉันจะถือให้เองเพคะ”ทว่าอีกฝ่ายกลับยกมือกันไม่ให้ชิงเสียแตะต้องกระถางกำยานนั้น ดวงตามีแววมั่นใจเต็มเปี่ยมระคนหลงใหลสิ่งของตรงหน้า “ชิงเสีย เจ้าคิดมากเกินไป อันว่าฮองเฮาเช่นตัวข้านั้นได้เป็นมารดาแห่งแผ่นดิน อีกทั้งได้ปกครองฝ่ายในหกตำหนัก ย่อมมีบุญวาสนามากล้น ธาตุหยางแรงกล้า ไม่ว่าภูตผีปิศาจ สิ่งอัปมงคลอันใด หรือแม้กระทั่งกระถางกำยานใบน้อยเช่นนี้ก็มิอาจแผ้วพานตัวข้าได้หรอก”

ชิงเสียขมวดคิ้ว “เจ้าพูดจาเหลวไหลอันใด”นิ้วเล็กของปี้อันชี้ไปยังแขนเสื้อข้างหนึ่งของชิงเสีย “กำไลหยกเขียวครอบทองวงนั้น ข้าจำได้ว่าเคยเห็นพระนางสวมใส่ มีค่าควรเมืองเกินกว่าที่นางกำนัลอย่างข้าและพี่จะเป็นเจ้าของได้”ชิงเสียสะดุ้ง รีบยกมืออีกข้างปิดบังกำไลหยกเขียวนั้นอย่างรวดเร็ว “ข...ข้าเองก็ดุจเดียวกับเจ้า ทำความดีความชอบถวายพระนางฮองเฮา จึงได้รับประทานมา”ปี้อันยิ้มอ่อนหวาน “เช่นนั้นหรือ ตอนที่ข้าได้รับประทานของมาจากพระนาง ข้าก็เอ่ยทักถึงกำไลหยกเขียวครอบทองที่พระนางเคยสวมใส่ พระนางตรัสกับข้าว่าความจำดียิ่ง และยังว่าพี่เป็นคนเตือนความจำพระนางเองว่าได้ประทานให้พี่เฉินปี้ไปแล้ว แต่กลับมาอยู่ที่พี่เช่นนี้ หรือว่าพี่เฉินปี้ใจดี ให้ท่านยืมใส่หรือเจ้าคะ? เช่นนั้นไว้ว่างๆ ข้าจะลองไปขอเครื่องประดับสวยๆ จากนางมาใส่บ้างดีกว่า”“เจ้า” ชิงเสียกัดฟันกรืดกรอด ไม่นึกว่าการโยนความผิดให้ผู้อื่นบ่อยครั้งเช่นนี้จะเป็นภัยย้อนกลับเข้าตัว ยิ่งถ้านางไปรีบร้อนอธิบายกับฮองเฮาก็มีแต่เสียกับเสีย ความรู้สึกอัดอั้นคับแค้นที่มีต่อคนตรงหน้าทำให้มือข้างที่ปิดบังกำไลหยกจนถึงเมื่อครู่กลับบีบกำไลหยกเนื้อเย็นเสียแน่นจนแ