All Chapters of นางร้ายอย่างข้าขอลิขิตชะตาเอง: Chapter 141 - Chapter 148

บทที่ 71 ดำเนินแผนการ (ตอนต้น) ถึงแม้เวลานี้ว่านไทเฮายังมีพระชนม์ชีพ ทว่าข่าวเรื่องที่พระนางประชวรหนักในชั่วข้ามคืน ส่งผลกระทบให้ฐานอำนาจเริ่มสั่นคลอนอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ขุนนางหลายคนที่อยู่ใต้ปีกว่านไทเฮามานาน เริ่มสอดส่ายสายตามองหาหลักยึดเหนี่ยวใหม่ และคงจะเป็นใครไปไม่ได้ นอกจากหลินฮองเฮาหรือแม่ทัพโซว่ แต่กระนั้นยังมีขุนนางหลายคนที่ยังไม่เคลื่อนไหว หากแต่หันมาจับตารอดูท่าทีของโอรสสวรรค์ว่าจะเป็นไปในทิศทางใด เมื่อสิ้นว่านไทเฮาตระกูลว่านก็มิต่างจากมังกรไร้หัว ส่วนทางด้านตระกูลหลินจนบัดนี้ องค์รัชทายาทยังไร้การเคลื่อนไหว ไม่แม้แต่จะออกมาสยบข่าวลือที่กำลังแพร่สะพัด เรื่องที่ทรงเป็นโรคไตพร่องมิอาจสร้างทายาทสืบทอด… จวนว่านกั๋วกงเกิดความระส่ำระส่ายขึ้นทันทีหลังจากทราบข่าว ว่านซ่งหยวนที่กลายเป็นคนขาพิการนั่งหน้าดำทะมึนอยู่ในส่วนพักผ่อนของเรือนส่วนตัว ในมือกำจดหมายที่เพิ่งอ่านจบจนยับยู่ยี่ สั่งให้องครักษ์ไปเรียกบุตรชายมาพบเป็นการเร่งด่วน ครู่ต่อมาว่านหลีหมิ่นก็ปรากฏกายอยู่หน้าห้อง "คาราวะท่านพ่อ ท่านเรียกหาข้าหรือขอรับ" "เข้ามาแล้วปิดประตูให้เรียบร้อย" ว่านซ่งหย่วนเอ่ยบอก

บทที่ 72 ชิงเอ๋อร์เปิดเผยตัวตน (ตอนต้น) ฮ่องเต้ซวินเสวียนคงกำพระหัตถ์แน่นจนข้อนิ้วลั่น พยายามข่มกลั้นโทสะภายในพระทัย ก่อนหันมาตรัสถามโอรส "เจ้าไปได้จดหมายฉบับนี้มาจากที่ใด" "ทรงถามเจ้าของจดหมายเองดีกว่าพะย่ะค่ะ" ซวินเหิงเยว่ตอบพระบิดา รับสั่งขอให้หวายกงกงช่วยออกไปบอกเหลยต้งให้พาคนมาพบ ครู่ต่อมาร่างบางของเซียวหนิงชิงก็ก้าวเข้ามาในห้องนั้น หญิงสาวคุกเข่าลงแสดงความเคารพฮ่องเต้เต็มพิธีการ "เฉินเล่อชิงถวายบังคมฝ่าบาท ขอจงทรงพระเจริญหมื่นปี หมื่น หมื่นปีเพคะ" นางไม่จำเป็นต้องปิดบังตัวตนต่อโอรสสวรรค์ เพราะอย่างไรเขาก็ต้องทราบความจริงเร็วๆนี้อยู่ดี เมื่อมีโอกาสได้พบทั้งที มิสู้ให้รู้ความจริงกันไปเลย บางทีฮ่องเต้อาจช่วยนางสะสางบัญชีแค้นได้รวดเร็วขึ้น…ในแผ่นดินนี้จะมีใครที่ทรงอำนาจไปกว่าบุรุษผู้นี้อีก 'แซ่เฉินอย่างนั้นหรือ' พระขนงของฮ่องเต้มุ่นเข้ากันเล็กน้อย ยามที่ทรงได้ยินชื่อแซ่ของหญิงสาวรูปโฉมพิลาสเบื้องพระพักตร์ ทรงรู้สึกคลับคล้ายคลับคลาว่าเคยเห็นที่ไหนมาก่อน "ลุกขึ้นเถิด" ซวินเหิงเยว่รีบปรี่เข้าไปประคองคนรัก พามานั่งยังเก้าอี้ใกล้ๆตน ฮ่องเต้ซวินเสวียนคงลอบสบตากับหวาย

บทที่ 73 กวาดล้างตระกูลว่าน (ตอนต้น) ดวงตาของว่านซ่งหยวนเบิกโพลง คล้ายกำลังจะถลนออกมานอกเบ้า ความหวาดผวาพรั่นพรึง ประหนึ่งเห็นมัจจุราชยืนตระหง่านอยู่เบื้องหน้าเกาะกุมจิตใจ เด็กผู้หญิงที่ทุกคนคิดว่าตายพร้อมมารดาในกองเพลิงไปแล้ว กลับยังมีชีวิตอยู่!! เป็นไปได้อย่างไร?? เมื่อได้เห็นสีหน้าระคนไปด้วยอารมณ์หลากหลายของคู่แค้น รอยยิ้มงดงามของเซียวหนิงชิงพลันเฉิดฉายบนดวงหน้า ทว่ามันกลับดูมิต่างจากรอยยิ้มของปีศาจ ในสายตาของคนกำลังจะตายอย่างว่านซ่งหยวน "โอ๋วว ข้าลืมบอกเจ้าไปเสียสนิท ท่านพ่อของข้า เฉินอ๋องยังไม่ตาย และข้าจะเอาหัวของเจ้า พี่สาวเจ้า และของบุตรชายคนโปรดของเจ้า ส่งไปเป็นบรรณการให้ท่านพ่อของข้า…หลังจากที่ข้าทำลายตระกูลว่านจนสิ้นซาก!!" สิ้นคำกล่าวของหญิงสาว ว่านซ่งหยวนรู้สึกถึงแรงเสียดปลาบรุนแรงดันขึ้นมาจากท้องจนถึงหน้าอก เขาพ่นเลือดออกสดๆออกมาไม่หยุดราวกับน้ำพุก็มิปาน หยาดเลือดย้อมผ้าม่านสีขาวหน้าเตียงจนกลายเป็นสีแดง กลิ่นคาวรุนแรงเจือกลิ่นสนิมคละคลุ้งอยู่ในอากาศ ช่วงสั้นๆถัดมาว่านซ่งหยวนตัวสั่นระริก ไถลร่วงจากเตียงลงมากองกับพื้น หายใจกระตุกอีกสองสามเฮือกก่อนแน่นิ่งไป เขาสิ้น

บทที่ 74 จู่โจม (ตอนต้น) หัวหน้ากองกำลังตระกูลว่าน ขมวดคิ้วจนเป็นปมจากความประหลาดใจ ยามได้เห็นพลุสัญญาณถูกจุดขึ้นฟ้าจากทางด้านหลังของพวกเขา สัญชาตญาณกระตุ้นเตือนให้รู้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ ทว่ายังมิทันได้อ้าปากเอ่ยเตือนลูกน้อง พวกเขาทุกคนพลันรู้สึกถึงแรงสั่นสะเทือนใต้ฝ่าเท้า บรรดาฝูงนกบนยอดไม้พากันแตกรัง แผดเสียงร้องระงมจนแสบแก้วหู ละอองหิมะสีขาวปลิวว่อนในอากาศราวหมอกหนา บดบังทัศนวิสัยไปชั่วขณะ และเมื่อละอองหิมะจางหายไป กองทัพหลวงซึ่งนำโดยแม่ทัพใหญ่ก็เผยให้เห็น โซว่ไห่จงวัยสี่สิบกลางๆ รูปร่างสูงใหญ่กำยำน่าเกรงขามในชุดเกราะสีดำ ดวงตาคมกล้าทอประกายวาววับราวพยัคฆ์ร้ายกระหายเลือด เขาควบม้าศึกคู่ใจพุ่งตรงมายังตำแหน่งศัตรูอย่างห้าวหาญ เหล่าทหารกล้าของต้าซวินล้วนฮึกเหิม ผิดกับกองกำลังกบฏที่อ่อนล้าจากการเดินทาง ยังไม่ได้ทันพักก็ต้องเตรียมตัวรับศึกใหญ่ หัวหน้ากองกำลังตระกูลว่านหน้าเปลี่ยนสี รีบเก็บซ่อนความหวาดหวั่นนั้นไว้ ส่งเสียงตะโกนสั่งลูกน้องให้จับอาวุธพร้อมรับมือ "พวกเจ้าทุกคน จับอาวุธขึ้นมา เตรียมตัวเข้าปะทะ!! พลธนูขึ้นศร เตรียมยิง!" พลธนูขึ้นศรตามที่ผู้นำบอก และเมื่อได้ระ