All Chapters of นางร้ายอย่างข้าขอลิขิตชะตาเอง: Chapter 41 - Chapter 50

บทที่ 21 สกุลมู่เกิดวิกฤติ (ตอนปลาย) ครู่ต่อมาท่านหมอหูกระหืดกระหอบตามฉวนซื่อมายังบ้านสกุลมู่ ระหว่างทางเขาแอบบ่นในใจว่า คนบ้านนี้ช่างขยันมีเรื่องเสียจริง มู่ซานและมู่อวิ๋นมาถึงในเวลาอันไล่เลี่ยกัน บุรุษทั้งสามตรงไปยังห้องนอนเจ้าของบ้านทันที เวลานี้หลัวซื่อที่ถูกฉวนซื่อจับนอนหงายหนุนหมอนอิงจากตั่ง มีผ้าห่มผืนบางคลุมตัวไว้ ใบหน้าของหญิงชราซีดขาว มู่อวี๋โหรวนั่งสะอื้นไห้อยู่ด้านข้าง "ท่านแม่! อาเหยาเกิดอะไรขึ้นกับท่านแม่!" มู่อวิ๋นหันไปหาภรรยาที่ยืนหอบหน้าซีดอยู่ข้างประตู "ฮึก ท่านปู่ ท่านพ่อ ท่านหมอหูเจ้าคะ ช่วยท่านย่าด้วยเจ้าค่ะ นางหมดสติข้าเรียกอย่างไรก็ไม่ตื่น ฮึก" มู่อวี๋โหรวสะอื้นไห้ ร้องเรียกบุรุษทั้งสามเสียงสั่นจากความหวั่นวิตก หมอหูรีบตรงไปจับชีพจรของหลัวซื่อ เปิดเปลือกตาของหญิงชราดู ก่อนถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ เริ่มต้นทำการฝังเข็มรักษา จากนั้นจึงขอให้มู่ซานและมู่อวิ๋นอุ้มหลัวซื่อไปนอนบนเตียง "ท่านหมอ อาอวี๋เป็นอย่างไรบ้างขอรับ นางจะฟื้นขึ้นมาเมื่อไหร่" สีหน้าของมู่ซานดูไม่ดีนัก ขณะเอ่ยปากถามไถ่อาการของภรรยา หมอหูถอนหายใจหนัก ก้าวขาออกไปจากห้องนอน มู่ซานและมู่อวิ๋นก้าวต

บทที่ 22 ความกังวลของซวินเหิงเยว่ (ตอนปลาย) ว่านไทเฮาทะเยอทะยานตั้งแต่สมัยที่ยังเป็นสาวยันแก่ และยิ่งกระหายอำนาจมากขึ้นเรื่อยๆ ขุนนางในท้องพระโรงครึ่งหนึ่งเป็นคนของนาง โดยเฉพาะขุนนางตำแหน่งสำคัญ ว่านไทเฮาแอบลักขื่อเปลี่ยนเสาในราชสำนักมานาน ตั้งแต่สมัยที่ฮ่องเต้องค์ก่อนยังมีพระชนม์ชีพ ฮ่องเต้องค์ปัจจุบันประสูติจากอดีตไท่กุ้ยเฟยซึ่งล่วงลับไปแล้ว นับจากวันที่ทรงนั่งบัลลังก์จนถึงวันนี้ ก็ทรงลำบากพระทัยมาตลอด จะทำสิ่งใดก็มิใคร่ถนัด ด้วยว่าโดนว่านไทเฮาคอยสอดส่องขัดแข้งขัดขาอยู่เป็นนิจ และนี่คือสาเหตุสำคัญที่ทำให้รุ่ยอ๋องคุกเข่าขอพระบิดา ให้ทรงส่งเขามาเป็นอ๋องครองเมืองไกลถึงที่นี่ ซวินเหิงเยว่ที่ไม่อยากเข้าไปวุ่นวายกับขั้วอำนาจหลายฝ่ายในเมืองหลวง จึงหลีกเลี่ยงการพบปะหรือติดต่อกับขุนนางคนอื่นที่มิใช่คนที่ฮ่องเต้ส่งมา แต่กระนั้นว่านไทเฮาก็ยังพยายามยื่นมือ มาดึงเขากลับเข้าวังวนแห่งการแย่งชิงอำนาจ “คราวนี้ถึงกับส่งน้องชายมาเอง พวกเขาคงวางแผนมาเป็นอย่างดีแน่ แต่หากแผนการที่วางไว้ไม่สำเร็จ และไม่ยอมถอดใจเรื่องที่จะดึงท่านเข้าไปเป็นพวก ทว่าเปลี่ยนแผนไปกดดันฝ่าบาท เพื่อขอสมรสพระราชทานให้ท่าน

บทที่ 23 สำรวจที่ทาง (ตอนปลาย) พี่สาวอย่างเซียวหนิงชิงแทบหลุดขำกร๊าก น้องๆของนางช่างขี้สงสัยกันเสียจริงๆ ‘ยัยแก่ปากมากนั่น บทจะหมดสภาพก็ปุบปับกลายเป็นผักขึ้นมาเสียอย่างนั้น แต่ก็ดีเหมือนกัน จะได้เลิกมารังควานท่านพ่อแบบถาวร‘ แต่ด้วยความที่เซียวเฟิงเป็นบุตรกตัญญู แม้ว่าจะแยกบ้านและตั้งสกุลขึ้นมาเป็นของตน ทว่าจิตใต้สำนึกยังคงห่วงใยบุพการี เขาจึงไปขอให้ท่านหมอหูช่วยจัดยาบำรุงร่างกาย สำหรับคนเป็นอัมพาตให้มารดา โดยค่าใช้จ่ายในส่วนนี้ เขาใช้เงินทองส่วนตัวที่เก็บไว้ออกมาจ่ายเอง มิได้รบกวนเงินทองในส่วนที่บุตรสาวหามาได้แต่อย่างใด ตกบ่ายในวันเดียวกันหลังจากที่หมอหูมาดูอาการของมู่ซาน ซึ่งเกิดอาการโรคหัวใจแบบเฉียบพลัน หมู่บ้านเต๋อถังก็มีเรื่องวุ่นวายเกิดขึ้นอีกครั้ง หัวหน้าหมู่บ้านได้รับแจ้งจากบ้านสกุลมู่ว่า พวกเขาถูกยกเค้า!! ขอให้หัวหน้าหมู่บ้านช่วยตรวจสอบ มู่อวิ๋นเรียกร้องขอให้ค้นบ้านทุกหลัง ทว่าชาวบ้านส่วนใหญ่คัดค้าน การค้นบ้านโดยไม่มีหลักฐาน ถือเป็นการละเมิดสิทธิ์ของพวกเขา ก่วงเทียนจึงตัดสินใจนำเรื่องที่เกิดไปแจ้งยังที่ว่าการอำเภอเวินเก๋อ ขอให้ช่วยส่งมือปราบมาตรวจสอบแทน คนยกเค้าบ้านสกุล

บทที่ 24 ท่านมาทำอะไรตรงนี้ (ตอนปลาย) "แม่นางเซียวสบายดีนะขอรับ ข้าติดธุระมาไม่ได้สองวัน คิดถึง…อาหารของแม่นางมาก” โทนเสียงเซ็กซี่ฟังกี่ทีก็รื่นหู หยุดตรงคำว่า คิดถึง ไปชั่วอึดใจ ก่อนจะเอ่ยประโยคถัดมา แม่ค้าคนงามอมยิ้มแก้มแทบปริ รีบก้มหน้าหลบสายตาหวานซึ้งของทหารหนุ่มรูปงามด้วยความขัดเขิน ‘นอกจากรูปหล่อ เสียงก็เซ็กซี่แล้ว ยังหยอดสาวเก่งอีกต่างหาก เขินนะ’ ในชั่วขณะที่บรรยากาศรอบกายคนทั้งสอง กำลังเริ่มเปลี่ยนเป็นสีชมพูละมุนละไมอยู่นั้น… แคร่กกกก!! เสียงจอกชาแตกร้าวจากใต้ต้นแปะก๊วยได้ดังขึ้น ตามมาด้วยสุรเสียงเย็นชาของซวินเหิงเยว่ “หย่งหนานโหว! สายจนป่านนี้ไฉนยังไม่ไปค่ายทหาร มาเอ้อระเหยลอยชายอะไรอยู่แถวนี้” “…” จ้าวหลิวเหว่ย ‘เจ้าเมืองจอมกวนมาได้อย่างไรเนี่ย!' สรรพนามที่ซวินเหิงเยว่ใช้เรียกอีกฝ่าย ทำเอาเซียวหนิงชิงหายจากอาการเคลิ้มทันที พี่ชายทหารเสียงเซ็กซี่คือหย่งหนานโหว!!! แม่เจ้าาาาาา นี่นางโดนท่านโหวเต๊าะอยู่หรือเนี่ย โอ้ย จะบ้าตาย! ความวัวไม่ทันหาย ความควายเข้ามาแทรก! ทั้งท่านอ๋องทั้งท่านโหวไม่มีอะไรจะทำกันหรืออย่างไรเจ้าคะ ถึงได้มาป่วนแผงขายอาหารของนางเล่น! อุตส่าห์เลิกเ

บทที่ 25 วันทดสอบ (ตอนปลาย) ลำดับถัดมาคือการหมักเนื้อส่วนที่เรียกว่า ริบอาย หรือเนื้อสันแหลมส่วนซี่โครงซึ่งมีไขมันแทรกทั่วชิ้น เนื้อจึงนุ่มชุ่มฉ่ำและมีรสชาติดีตลอดชิ้น นางใช้เพียงน้ำมันมะกอก พริกไทยดำ เกลือป่น และเหล้าจีนเพียงนิดหน่อยเพื่อดับคาว จากนั้นจึงหันไปตวงแป้งสาลีและร่อนใส่ชามใบใหญ่ ใส่เกลือป่นละเอียดเล็กตามลงไปคลุกให้เข้ากัน เทไข่แดงซึ่งแยกออกจากไข่ขาวเรียบร้อยลงไปนวดกับแป้ง จากนั้นใส่น้ำมันมะกอกอีกราวสองช้อนโต๊ะ นวดจนแป้งเนียนไม่ติดมือ ทำเป็นก้อนกลม ใช้ผ้าคลุมชามและพักไว้ และหันกลับไปหั่นเนื้อช่วงหัวไหล่ ที่หมักไว้ชิ้นหนึ่งให้เป็นลูกเต่า ผัดในหม้อสำหรับตุ๋นจนหอมและผิวสุก จากนั้นจึงใส่เหล้าองุ่นแดงรอจนแอลกอฮอล์ระเหย ตามด้วยใส่น้ำต้มกระดูกและใบกระวานตามลงไปตุ๋น 
 อาหารจานแรกที่จะเอาขึ้นโต๊ะเพื่อเรียกน้ำย่อยคือ น้ำซุปกระดูกไก๋ตุ่นกับโรสแมรี่และหัวหอมผัดจนเหลือง กรองเอาแต่น้ำซุปใส ในถ้วยมีลูกชิ้นเนื้อกุ้งผสมหมูสับละเอียด ปั้นเป็นก้อนห่อด้วยแป้งบางๆ หน้าตาดูคล้าย เสี่ยวหลงเปา ลวกให้สุกก่อนใส่ลงไปในถ้วยซุป อาหารจานที่สอง คืออาหารเรียบง่ายอย่าง ซีซาร์สลัด โดยหั่นผักมิน